Hoe streden de Afro-Americans voor hun burgerechten?

Inleiding Dred Scott case(1846): Dred Scott een slaaf uit missouri ging baas mee op reis(1834). Tijdens deze reis kwam hij in slavenvrije gebieden. Na vier jaar keren hij en zijn baas terug van deze reis. Dred Scott begint 4 jaar later een rechtzaak, want toen kwam hij erachter dat hij in slavenvrij gebied was geweest. Dred Scott werd eerst in het gelijk gesteld, maar toen ging het Supreme Court van Missouri zich ermee bemoeien en stelde hem in het ongelijk. De rechter deed uitspraak in 2 gedeeltes; 1.) Drett Scott was geen burger van Missouri, dus kan hij ook geen rechtzaak beginnen. (hij is een slaaf en dus telt hij niet als burger mee) Een neger is niet in het bezit van rechten, want hij is zelf bezit. Een blanke hoeft hem niet als burger te behandelen. 2.) Over de VS & de slavernij; Een slaaf is bezit. 5e amendement; het congres is niet bevoegd bezit af te nemen, behalve in een (ernstig) proces. Drett Scott was een slaaf van zijn baas, dus was hij bezit. Op grond hiervan is het Missouri Comprimise ongeldig mbt de Grondwet. Dit was voor het eerst in de geschiedenis dat een “zwarte” zo voor zijn rechten opkwam. Waarschijnlijk heeft deze zaak andere negers ook aangespoord om voor hun gelijke rechten op te komen, want in de jaren daarna zijn er steeds meer negers in opstand gekomen. In dit werkstuk behandel ik de meest belangrijk opstanden en rechtzaken vanaf de Reconstruction. Ik kan helaas niet alles behandelen, want dan wordt het veel te langdradig. Ik heb voor dit onderwerp gekozen omdat, ik in 5 HAVO mijn profielwerkstuk heb gemaakt over de verschillen tussen Martin Luther King & Malcolm X en dit erg leuk en interessant vond om te maken. Omdat ik dit zo’n interessant onderwerp vind heb ik ook voor engels als onderwerp voor mijn boeken; afro-american literature gekozen. Dit leek mij handig want dan kon ik veel over het onderwerp te weten komen. Ik heb niet een ‘echte’ hoofdstuk indeling voor mijn werkstuk gemaakt, omdat ik deze niet in het ‘verhaal’ kon vinden en omdat ik bang was dat ik dat op de verkeerde plekken hoofdstukken zou maken. Daarom heb ik ervoor gekozen om te beginnen met de periode waarin de slavernij wordt afgeschaft en de periode van de Reconstruction, daarna begin ik bij de oprichting van de NAACP, en vervolgens ga ik verder met het verhaal van de Montgomery bus-boycot en de strijd van Martin Luther King en wil ik eindigen met de tegenwoordige situatie van de Afro-Americans. De slavernij wordt afgeschaft en een periode van Reconstruction breekt aan. In April 1861 breekt de burgeroorlog uit tussen Noord en Zuid Amerika. Deze oorlog is een opeenstapeling van frustraties en tegenstrijdigheden in de Amerikaanse grondwet. De oorlog duurt 4 jaar tot april 1865 en er vallen vele slachtoffers. Uit de oorlog is wel iets goeds voortgekomen, de slavernij is afgeschaft… Op 31 januari 1865 nam de Senaat van de VS het dertiende Amendement op de Constitutie aan, waarin de slavernij in de gehele VS officieel werd afgeschaft. De volgende dag werd in de Supreme Court een advocaat uit Masschusetts, John Rock, tot hogerechter geaccepteerd door Salmon P. Chase, de opvolger van Roger Taney. Deze Roger Taney had in 1857 in de Dred Scott zaak gezegd dat zwarten geen burgerrechten hadden en dit recht nooit konden verwerven. In maart bestond de eens zo trotse Army of Northern Virginia van Lee, die nu opperbevelhebber van de restanten van het Geconfedereerde leger was, uit nog slechts 35.000 man, vechtend tegen een Noordelijke leger van 115.000 man. De situatie was uitzichtloos en Lee gaf opdracht vanuit Petersburg naar het westen terug te trekken. Daarnaast vroeg Lee om iets dat inging tegen alles waar het Zuiden voor had gestaan - zwarte slaven als soldaten. Na het einde van de Amerikaanse Burgeroorlog zouden slaven die meevochten met de Confederatie vrijgelaten worden, stelde Lee. In de Geconfedereerde Senaat werd hard gedebatteerd, maar zonder hulp van de zwarten zou het Zuiden sowieso verloren zijn. Op 13 maart accepteerde de Senaat Lee's voorstel - de ultieme vernedering voor het hele Zuiden. Zwarte slaven moesten de Confederatie, die gevochten had om de slavernij in stand te houden, redden van een zekere ondergang en zouden daarna vrijgelaten worden… Het Zuiden verliest de oorlog en wordt onder militair bestuur van het noorden geplaatst voor een periode van 10 jaar. Deze periode wordt de Reconstruction, of reconstructie genoemd en staat voor de periode na de Amerikaanse Burgeroorlog (1865-1877), toen de vraag zich voordeed of de Geconfedereerde Staten van Amerika bij haar afscheiding definitief uit de Unie was gestapt. Het noorden had het zuiden in de oorlog overwonnen en in dat geval kon het zuiden als ‘vreemde mogendheid’ behandeld worden. Abraham Lincoln was een groot voorstander van de reconstructie van de unie, maar kreeg hiervoor geen kans. Hij werd vijf dagen na de capitulatie van het zuiden doodgeschoten. Zijn opvolger, Andrew Johnson, was eveneens voor een gematigde koers ten aanzien van het zuiden, maar dit leidde tot spanning met het Congres, dat een veel radicaler beleid wilde. Vanaf 2 maart 1867 worden ‘four Acts of Reconstruction’ (Reconstructiewetten) aangenomen. Hierin werd bepaald dat de zuidelijke staten verdeeld zouden worden in vijf bezettingszones, tot de gelijkheid van de zwarte bevolking aanvaard was. Pre sident Johnson sprak telkens zijn veto uit, maar het Congres, dat sinds de midterm-verkiezingen door de republikeinen gedomineerd werd, vond steeds een tweederde meerderheid om dit veto te verwerpen. Het Congres beperkte de president in zijn machtsmiddelen. Het ontslag van verschillende ambtenaren en de benoeming van rechters in het Hooggerechtsshof werden tegengewerkt. Een afzettingsprocedure was uiteindelijk het gevolg. De stemming hierover kwam één stem tekort, maar Johnson ging met pensioen aan het einde van zijn ambtstermijn in 1869. Na de verkiezingen werd Johnson, een democraat die bij de vorige verkiezingen door de republikeinen gesteund was, vervangen door president Ulysses S. Grant (de generaal en held uit de burgeroorlog), die volledig naar de zinnen van het Congres handelde. In 1877 sloot presidentskandidaat Rutherford B. Hayes een overeenkomst met Zuidelijke Democratische kiesmannen. Als zij hem steunden, zodat hij president werd, zou hij de Federale troepen uit het zuiden terugtrekken, en de Reconstructie beëindigen. Dit gebeurde en binnen een aantal jaren waren alle maatregelen van de Reconstructie ongedaan gemaakt. De gelijkheid tussen blank en zwart werd opgeheven, hoewel dit in strijd was met de statelijke en federale grondwetten, en een segregatiesysteem werd ingevoerd, de Jim Crow-wetten. Jim-Crow wetten: Dit was de wetgeving die Blanke en Zwart gescheiden hield, door b.v. gescheiden scholen, openbaar vervoer, restaurants, enz… Deze wetten zorgde natuurlijk voor een opstand van de zwarte bevolking. Zwarte die deze wetten probeerden aan te vechten hadden geen poot om op te staan, want in b.v. de zaak Plessy vs Ferguson (1896) oordeelde het hof dat segregatie, in deze zaak ging het om gescheiden treinwagons voor zwarten en blanken, geen aantasting van de burgerrechten voor zwarten betekende. Zolang de regel; ‘seperate but equal’ maar opging. Jaren lang moesten de Afro-Americans deze vernederingen onder gaan, maar dit werd anders toen de National Association for the Advancement of Colored People (NAACP) werd opgericht. Voor het eerst kregen zij steun en hadden zij het gevoel dat zij een toekomst hadden…
NAACP komt te hulp! In 1905 kwamen 32 prominente Afro-Amerikanen, onder leiding van William DuBois, samen om de problemen van "gekleurden" en mogelijke oplossingen hiervoor te bespreken. Vanwege de rassenscheiding in hotels kwamen de 32 bij elkaar in een hotel aan de Canadese zijde van de Niagarawatervallen; daarom werden ze ook wel de Niagara Movement genoemd. Een jaar later sloten drie blanken zich bij de groep aan: William Walling, een journalist, en de maatschappelijk werkers Mary White Ovington en Henry Moscowitz. Om het kapitaal en dus de mogelijkheden van de groep uit te breiden, werd aan zestig prominente Amerikanen gevraagd zich aan te sluiten. Er werd een conferentie geregeld die plaats zou vinden op 12 februari 1909 (de honderdste verjaardag van Abraham Lincoln); hoewel de ontmoeting pas ruim drie maanden later plaatshad, wordt deze datum vaak aangehaald als datum van oprichting van de NAACP. Op 30 mei 1909 kwam de Niagara Movement samen in New York. Tijdens deze vergadering werd het National Negro Committee, met veertig leden, opgericht. Onder de aanwezigen was ook de burgerrechten-activiste Ida Wells. Ida Wells (16 juli 1862 - 25 maart 1931) was een Afro-Amerikaanse burgerrechten-activiste, die zich vooral inzette voor de gelijke rechten van zwarte in het zuiden. In 1884 weigerde ze een gescheiden treincoupé in Memphis, Tennessee, te verlaten. Nadat de treinmaatschappij haar met geweld uit de coupé liet verwijderen, klaagde ze het bedrijf aan en won, maar in 1887 vernietigde het hooggerechtshof van de staat Tennessee het vonnis. Vanaf 1889 was ze een redactrice van het anti-segregatieblad in Memphis. In 1909 was Wells aanwezig toen de NAACP werd opgericht in New York. Als één van de eerste zwarte vrouwen stelde ze zich in 1930 beschikbaar voor het parlement van Illinois. Ze stierf in 1931 in Chicago. In die stad werd later een nieuwbouwwijk naar haar genoemd, en in San Francisco (Californië) is er een middelbare school die haar naam draagt. In 1910 werd de naam van de organisatie veranderd in de National Association for the Advancement of Colored People. De NAACP gebruikt vooral rechtszaken om maatregelen af te dwingen die gelijkheid tussen zwarten en blanken waarborgden. Een van hun eerste rechtzaken is die van Pink Franklin, een boerenknecht, die een politieagent gedood heeft. De politie agent had om 3 uur ’s nachts bij hem ingebroken om hem te komen arresteren voor een onzinnige overtreding. In 1915 protesteert de NAACP met succes tegen D.W. Griffith’s de stomme film “Birth of a Nation”, bepaalde discriminerende en beledigende stukken moesten uit de film geknipt worden. The Birth of a Nation Griffith kreeg en script onder ogen van Dixon, getiteld The Clansman. Dit boeide hem zeer omdat het over zijn `Old South' ging. Hij verwerkte het met een ander boek van Dixon, The Leopard's Spots, en voegde er nog wat eigen ideeën aan toe. In 1914 begon hij met filmen zonder dat er een officieel script geschreven was: Griffith bedacht veel ter plekke en was ook de enige op de set die precies wist hoe het verhaal verliep. Er is zes weken gerepeteerd en negen weken gefilmd, wat voor die tijd veel was aangezien de meeste films in een maand gemaakt werden. The Birth of a Nation was een symbiose van al Griffith's technische vernieuwingen. Samen met Brei l stelde Griffith een compositie samen bestaande uit stukken van Grieg, Wagner, Tchaikovsky, Beethoven, Rossini, Verdi en Amerikaanse volksmuziek. Geen enkele firma wilde de film echter kopen voor vertoon omdat men bang was dat het een flop zou worden. Griffith en Mutual moest toen zelf de film uitbrengen. Vanaf de eerste keer dat hij getoond werd was de film een groot succes: het publiek en de recensenten waren lyrisch. Toch kwam al snel de NACCP (National Association for the Advancement of Coloured People) in actie. Zij wilden dat bepaalde zeer racistische delen uit de film geknipt zouden worden. Griffith deed dit met tegenzin maar het mocht niet baten want ook historici en politieke leiders gingen nu hun kritiek uiten. De Burgeroorlog was historisch gezien niet goed weergegeven en het verhaal was te racistisch. In sommige staten werd de film verboden. Griffith was diep geschokt door alle negatieve reacties. Naar zijn idee gaf zijn film de mening van elke `good old Southerner' weer. Dat zijn film de geschiedenis vervormd heeft en simplistisch en racistisch de Afro-Amerikaan de schuld gaf van al het geschiedde kwaad moge duidelijk zijn. In 1915 wordt er in de zaak ‘Guinn vs de Verenigde staten’ besloten dat een wet die sommige zwarten in Oklahoma pertinent van het stemmen onthield ongeldig was. ‘Guinn vs de Verenigde Staten’; In de tijd dat Oklahoma weer tot de Unie werd toegelaten, in 1907, werd er in de staat een wet aangenomen die toestond dat zwarte mochten stemmen. Dit was in strijdt met het 15e amendement op de grondwet, maar dit werd gewijzigd en iedereen mocht stemmen als zij konden bewijzen dat of hun grootvaders stemmers waren geweest of dat zij inwoners waren geweest van een ander (buitenlands) land. Dit resulteerde dat blanke mochten stemmen en zwarte niet, want hun grootvaders waren haast allemaal slaven geweest en mochten hierdoor niet stemmen. Deze wet werd op 21 Juni 1915 ongrondwettig verklaard. De NAACP was wederom succesvol in de zaak ‘Buchanan vs Warley’, in Louisville, Kentucky was besloten dat zwarte mensen in bepaalde wijken in de stad moesten wonen. De NAACP vocht dit aan en won, het ‘Supreme Court’ in Buchanan besloot dat het in strijd was met het 14e amendement en dus ongrondwettig was. Er was al veel geprotesteerd tegen de gescheiden scholen, omdat het onderwijs op de ‘zwarte scholen’ veel slechter was dan op de blanke scholen. Hierdoor hadden de zwarte jongeren veel minder kans op een goede baan dan hun blanke leeftijds genootjes. Het was dan ook niet verrassend dat er in 1954 een rechtzaak kwam tegen het gescheiden onderwijs. Brown v.s. Board of Education was een rechtszaak die werd uitgevochten voor het Federale Hooggerechtshof van de Verenigde Staten. In 1951 werd het schoolbestuur van Topeka in Kansas aangeklaagd door de ACLU, in naam van de zwarte scholiere Linda Brown, die anderhalve kilometer naar haar school moest lopen, terwijl zich een paar straten verderop een blanke school bevond. De American Civil Liberties Union, kortweg de ACLU, is een Amerikaanse niet-gouvernementele organisatie die in 1920 werd opgericht, en die opkomt voor de vrijheden en rechten van Amerikaanse burgers. Rechtszaken die door de ACLU zijn aangespannen bleken cruciaal voor een aantal ontwikkelingen in de Amerikaanse grondwettelijk geregelde zaken. De Unie zorgt voor advocaten en rechtsbijstand in gevallen waarvan zij vermoedt dat de burgerrechten geschonden worden of in het geding zijn. Haar zaak werd gesteund door de NAACP, wiens werknemer Thurgood Marshall als advocaat voor Brown optrad. De districtsrechtbank stelde de schoolcommissie in het gelijk; bij het vonnis werd verwezen naar een federale uitspraak uit Plessy vs. Ferguson, waarin werd besloten dat de rassenscheiding toegestaan was. Maar ze gingen in hoger beroep bij het Federale Hooggerechtshof in 1954. Het vonnis werd op 17 mei 1954 uitgesproken. De rechters beslisten uiteindelijk dat de wettelijk vastgelegde rassenscheiding op openbare scholen niet mocht worden toegepast, omdat het niet waarschijnlijk was dat zwarte leerlingen onderwijs van hetzelfde niveau zouden krijgen als blanke leerlingen, wanneer zij naar een speciale ‘zwarte’ school zouden moeten. Er zou dan dus sprake zijn van ongelijkheid en dit is weer in strijdt met het 14e amendement. De èchte strijd begint… Rosa Louise Parks-McCauley (4 februari 1913 - 24 oktober 2005), beter bekend als Rosa Parks, was, een Amerikaans burgerrechtenactiviste. Rosa werd geboren in Tuskegee, Alabama. Ze werkte het grootste deel van haar leven als naaister. Begin jaren '50 werd ze actief in de Amerikaanse burgerrechtenbeweging. Ze werkte als secretaresse voor de NAACP in Montgomery. Op 1 december 1955 weigerde ze om haar zitplaats in een bus af te staan, zoals de wet in Alabama dat toen voorschreef. De politie werd erbij geroepen en Parks kreeg een boete van $10. Toen ze weigerde die te betalen, werd ze gearresteerd en in februari 1956 berecht voor verstoring van de openbare orde. Martin Luther King kreeg lucht van de zaak, en begon de geweldloze "Montgomery-busboycot", waardoor het busbedrijf bijna failliet ging en uiteindelijk de scheiding van blanken en zwarten in haar bussen moest afschaffen. Dit leidde tot meer protesten tegen de rassensegregatie. Het effect van de Montgomery bus-boycot; Hieronder een stukje uit Martin Luther King’s biografie. Dit stukje gaat over de morgen waarop de bus boycot begon en niemand nog wist wat voor effect het zou hebben… …Fortunately, a bus stop was just five feet from our house. We could observe the opening stages from our front window. And so we waited through an interminable half hour. I was in the kitchen drinking my coffee when I heard Coretta cry, "Martin, Martin, come quickly!" I put down my cup and ran toward the living room. As I approached the front window Coretta pointed joyfully to a slowly moving bus: "Darling, it's empty!" I could hardly believe what I saw. I knew that the South Jackson line, which ran past our house, carried more Negro passengers than any other line in Montgomery, and that this first bus was usually filled with domestic workers going to their jobs. Would all of the other buses follow the pattern that had been set by the first? Eagerly we waited for the next bus. In fifteen minutes it rolled down the street, and, like the first, it was empty. A third bus appeared, and it too was empty of all but two white passengers… De boycot bleek bijzonder effectief. Het openbaar vervoer verloor in korte tijd zoveel passagiers dat het leidde tot ernstige economische problemen. In plaats van met de bus te gaan, organiseerden mensen een carpool-systeem waarmee vrijwilligers met auto's mensen naar verschillende bestemmingen bracht. Sommige blanken vervoerden hun zwarte personeel, het is alleen niet duidelijk of dit uit sympathie was of uit eigenbelang. De stad Montgomery riep als een reactie verzekeringsmaatschappijen op om auto's die voor het carpool-systeem werden gebruikt niet meer te verzekeren. Daarom besloten zwarte taxichauffeurs om maar tien dollarcent per rit, een tarief vergelijkbaar met de prijs van een buskaartje, te rekenen. Het stadsbestuur beval hierop dat taxichauffeurs die minder dan 45 cent voor een rit vroegen een boete moesten krijgen. Er waren natuurlijk ook veel boycotters die gewoon gingen fietsen, lopen of zelfs per ezel om op hun bestemming te komen. Tijdens het spitsuur waren de voetpaden langs de wegen overvol, maar in de bussen zaten nauwelijks passagiers. Zwarte kerken uit het hele land zamelden geld in om de boycot te steunen door bijvoorbeeld schoenen aan te schaffen om de versleten te vervangen. Als reactie werden blanken massaal lid van de White Citizens' Council, een blanke beweging die net als de Ku Klux Klan soms geweld gebruikte. De huizen van Martin Luther King en Ralph Abernathy werden in brand gestoken en sommige boycotters werden gemolesteerd. 156 boycotters werden gearresteerd voor het "hinderen" van een bus op grond van een wet uit 1921. Eén van de arrestanten was Martin Luther King. Hij werd veroordeeld tot 1000 dollar boete of 386 dagen celstraf. Het gevolg van dit vonnis was dat de boycot nationale aandacht kreeg. Ondertussen was de rechtszaak van Rosa Parks bij het Amerikaanse Hooggerechtshof beland, die haar in het gelijk stelde en de scheiding tussen blanken en zwarten ongrondwettig verklaarde. Begin jaren '60 verhuisde Parks naar Detroit, waar ze tot haar dood woonde. Tussen 1965 en 1968 werkte ze als staflid voor John Conyers, lid van het Huis van Afgevaardigden. In 2004 bleek uit een medisch rapport dat ze leed aan dementie. Ze overleed uiteindelijk een jaar later in haar slaap. Bijzonder: Als eerste vrouw in de geschiedenis van de Verenigde Staten werd haar lichaam opgebaard in het Capitool, een eer die normaal gesproken alleen aan presidenten en enkele oorlogshelden gegund is. Op 2 november 2005 vond in de Greater Grace Temple Church een herdenkingsdienst plaats met als spreker onder andere Bill Clinton. Na de succesvolle bus-boycot werd Martin Luther King een van de meest bekende ‘civil rights’ strijders ooit. Hieronder een stukje over zijn jeugd en waarom hij geïnspireerd raakte om voor gelijke rechten te strijden. Martin Luther King (jr.) werd geboren op 15 januari 1929 in Atlanta. Als klein jongetje kreeg hij al met racisme te maken. Hij had b.v. een blank vriendje die echt zijn beste vriend was maar waar hij op een dag op eens niet meer mee mocht spelen; “because you are colored” Vanaf dat moment kreeg hij door in wat voor een wereld hij leefde, hij moest naar aparte scholen, mocht niet naar openbare parken, theaters, enz, enz… Vlak voordat hij ging studeren heeft hij in de zomer gewerkt op een tabaksplantage in Connecticut, om wat geld bij te verdienen. Hier in het noorden kon hij overal eten, mocht hij overal gaan en staan en kon hij zelfs naar kerken waar alleen blanken kwamen. In 1944, op zijn vijftiende, ging Martin Luther King naar het Morehouse College; hier heerste veel vrijheid voor de leerlingen en de leraren spoorden hun pupillen aan om oplossingen te zoeken voor raciale problemen. Hoewel hij 2 klassen had overgeslagen kon hij goed meekomen met de rest en hij kreeg hier de gelegenheid om iets te bedenken om het zwarte volk te helpen. Op 14 september 1948 ging Martin naar het Theologisch Crozerseminarie in Pennsylvania. Hier voelde hij zich geroepen om wat tegen de onderdrukking van de zwarten te doen en hij las boeken van verschillende filosofen, onder andere van Mahatma Gandhi. Ook bedacht hij toespraken en voerde hij openhartige gesprekken met andere leerlingen over de raciale problemen en hij was er zeker van dat hij er in de toekomst iets tegen zou gaan doen. In 1951 ging hij naar de Boston University of Theology, om af te studeren en om daarna dominee te worden. Op die manier zou hij de mensen tot geweldloos verzet kunnen aansporen, zoals hij zelf zei. Na de Montgomery bus-boycot werd Martin Luther King een wereldwijd bekend persoon en kwam hij veel in de media door zijn effectieve protest acties en toespraken. Het bijzondere aan hem was dat hij geweldloze acties hield, net als Gandhi, die evenveel en misschien wel meer effect hadden dan de gewelddadige protesten van voorheen. Ondanks enkele zware tegenslagen, zoals een bomaanslag, bedreigingen en aanvallen op zijn huis gaf hij de strijd niet op. Ook werd hij in 1958 door een vrouw, Izold Ware Curry, gestoken met een briefopener. Met veel geluk heeft hij dit overleefd. In oktober 1960 werd hij in een broodjeszaak gearresteerd maar niet vervolgd. In plaats daarvan werd hij opgesloten vanwege een onbeduidende verkeersovertreding. Deze zaak kreeg nationale aandacht en presidentskandidaat John F. Kennedy slaagde er uiteindelijk in om King vrij te krijgen. Een van de meest bekende protest acties was de mars van Washington. Deze protestmars naar Washington werd georganiseerd op 28 augustus 1963. In deze mars liepen maar liefst 200.000 mensen mee. Dit waren niet alleen zwarten, maar ook blanke mensen (60.000!!). Het hoogtepunt van deze mars was de wereldberoemde toespraak “I have a dream…”. Zijn 4 dromen: I have a dream that one day this nation will rise up and live out the true meaning of its creed: ”We hold these truths to be self-evident: that all men are created equal.” I have a dream that one day on the red hills of Georgia the sons of former slaves and the sons of former slave owners will be able to sit down together at the table of brotherhood. I have a dream that one day even the state Mississippi, a desert state, sweltering with the heat of injustice and oppression, will be transformed into an oasis of freedom and justice. I have a dream that my four children will one day live in a nation where they will not be judged by the color of their skin but by the content of their character. I have a dream today… Martin Luther King heeft met deze toespraak heel wat teweeg gebracht. Na de Mars van Washington werd er ook nog een mars van Montgomery georganiseerd, deze werd georganiseerd omdat er een bom in de Baptistenkerk was geplaatst door blanken. In de toespraak die Martin Luther King toen gaf zei hij: “Ik beloof niet dat u niet geslagen zult worden. Ik beloof niet dat u geen letsel op zult lopen. Maar wij moeten ons inzetten voor wat recht is.” Hij had gelijk, want er werd wederom succes geboekt. De wet op onderwijs integratie werd namelijk aangenomen. In de lente van 1968 ging Martin Luther King naar Memphis, Tennessee. Hier hadden zwarte vuilnismannen en straatwerkers het werk neergelegd en Martin Luther King wilde hen steunen. In maart 1968 leidde hij 6000 betogers door het centrum van Memphis. Er braken echter rellen uit en ook werd er een jongen van 16 jaar gedood als gevolg van het geweld. Vijftig andere mensen raakten gewond. Martin snapte het niet, hij had voor zijn toespraken waarin hij pleitte voor geweldloos verzet de Nobelprijs gekregen. Hij begreep niet wat er nu mis was gegaan. Op 3 april keert hij terug naar Memphis want Martin Luther King wil een nieuwe mars leiden, maar dit keer zonder geweld. Zoals altijd nam hij een kamer in het hotel “Lorraine”. Hij krijgt hier een andere kamer dan gewoonlijk, namelijk een met een groot raam. Martin twijfelt of dit wel veilig is… Diezelfde dag houdt Martin een toespraak: "Het maakt niet meer uit wat er gebeurt... sommigen begonnen te praten over de bedreigingen die er waren - wat er met me zou gebeuren door sommige van onze zieke blanke broeders ... Net als een ieder ander zou ik graag een lang leven willen hebben. Levensduur heeft zijn plaats, maar ik ben daar niet meer in geïnteresseerd. Ik wil alleen Gods werk doen. En Hij heeft mij toegestaan de berg te betreden. En ik heb van de berg neergekeken en ik heb het Beloofde Land gezien. Ik kan daar misschien niet met jullie zijn, maar ik wil jullie een ding laten weten, dat wij, als een volk, in het Beloofde Land zullen aankomen. En ik ben zo verheugd vanavond. Ik maak me om niks ongerust. Ik ben voor niemand bang. Mijn ogen hebben de glorie van de komst van de Heer gezien." Deze toespraak wordt King’s laatste. Op 4 april 1968 wordt King doodgeschoten op het balkon van het hotel waar hij verblijft en hij sterft enkele uren na het schot aan zijn verwondingen. Martin Luther King jr. werd 39 jaar. Overal ter wereld zijn mensen geschokt, de man die altijd geweldloos vocht tegen het rassenonderscheid was gestorven aan een gewelddadige dood. Na zijn dood ontstond er een golf van rellen, de rellen die juist hij had willen voorkomen. Martin Luther King werd begraven bij de Baptist Church in Atlanta waar hij zijn eerste preek hield. Zijn begrafenis werd door 130 miljoen mensen op TV gevolgd en er liepen 100 000 mensen achter zijn kist. Op zijn graf stond: “Free at last! Free at last! Thank god almighty, we’re free at last! Deze tekst komt uit zijn wereld beroemde toespraak; “I have a dream…” Dankzij de srtijd van Martin Luther King werd in 1964 een aanpassing gemaakt op de ‘oude’ Civil Rights wet. The Civil Rights Act van 1964 hield, samengevat, in dat discriminatie op basis van; ras, huidskleur, religie, sekse of afkomst bij wet verboden was. Dankzij deze wet hadden Afro-Americans meer kans op een goede baan en waren openbare gelegeheden, vervoer en scholen niet langer gescheiden. Hoe is de situatie van de negers tegenwoordig? Meer zwart bij bureaus VS [ma 11 sep 2006, 05:46] Van de veelverdieners bij Amerikaanse reclamebureaus is slechts twee procent zwart. Dat moet veranderen. De Human Rights Commission van New York wreef dat de bureaudirecties onder de neus. Die beloven zich nu in de spannen voor meer afro-american managers in hun staf. Deze opmerkelijke trend staat in een artikel New York Times. De commissie staafde bij 16 bureaus van totaal 8.000 werknemers hun kleurtje en inkomen. De uitkomst: van het totale aantal werknemers verdient 22 procent meer dan 100.000 dollar per jaar. Daarvan is slechts 2,5 procent zwart. Of in details: bij bijvoorbeeld DDB is een kleine 10 procent van de bijna 500 werknemers zwart, van de beter betaalden is ruim een procent zwart. Dat zou goed geweest zijn voor boetes van de toezichthouder op discriminatie die kunnen oplopen tot 250.000 dollar. Maar die waren niet nodig. Er volgde overleg, volgens de krant mede afgedwongen door klanten van de bureaus zoals Pepsi en Citigroup die de situatie ook ongezond vinden. Nu beloven twaalf bureaus dat ze zich zullen inspannen om dat percentage te verhogen. Jaarlijks rapporteren ze aan de mensenrechtencommissie van hun stad of dat is gelukt. En als het niet lukt? Dan krijgen ze een externe consultant aan de broek om een handje te helpen. Overigens doet DDB-moeder Omnicom niet mee aan deze collectieve poespas, maar belooft wel bijna 2,5 miljoen dollar aan een gelijksoortige inspanning te spenderen. Bron;
http://www.molblog.nl/marketing/3498
Uit dit artikel blijkt dat Afro-Americans nog steeds niet de zelfde kansen hebben als blanken. Zij bekleden, nog steeds veel minder dan blanken, weinig hoge functies en wonen ook nog vaak bij elkaar in de ghetto’s, buitenwijken, van de grote steden. Ook leven er veel meer zwarten dan blanken onder de armoede grens en zitten er meer zwarten dan blanken in de gevangenis. Hieruit kun je concluderen dan Afro-Americans het nog steeds slechter hebben, maar als je dit vergelijkt met 50 jaar geleden dan is er veel verbeterd. Dat Martin Luther King hier een grote rol in heeft gespeeld mag duidelijk zijn. De dochter van Martin Luther King, Yolanda King, is in de voetsporen van haar vader getreden. Zij is lid van het ‘Martin Luther King Jr. Centre for Nonviolant Social Change’ en van het ‘King Center’s Cultural Affairs Program’, ook sponsort zij het ‘Woman’s International League for Peace and Freedom’. Zelf heeft zij het ‘Inner Peace Network’ opgericht. Zij wil de mensen hiermee laten zien dat een betere wereld begint bij jezelf. Met deze stichting kan zij op een creatieve manier het werk van haar vader voortzetten. Conclusie Het is duidelijk dat Afro-Americans constant werden achter gesteld. Zelfs toen de slavernij werd afgeschaft waren de slaven nog niet ‘vrij’. Voor slavernij kwam apartheid in de plaats want toen de slavernij werd afgeschaft werden de Jim-Crow wetten ingevoerd. Door de oprichting van de NAACP kregen de Afro- Americans weer hoop, voor het eerst in de geschiedenis hadden zij een “eigen” organisatie waar zij met hun problemen naartoe konden. De NAACP heeft vele rechtzaken tot een goed einde weten te brengen en ervoor gezorgd dat de Afro-Americans eerlijk behandeld werden. Het is opvallend dat veel van de gewonnen rechtzaken, gewonnen werden omdat ze in strijd waren met het 14e amendement (hierin worden de burgerrechten beschermd) van de Amerikaanse Grondwet. De grondwet heeft er dus een belangrijke basis gelegd voor de veranderingen, want door de grondwet konden deze veranderingen plaats vinden. De inspanningen van leiders zoals Martin Luther King en demonstraties leidden uiteindelijke tot de fundamentele veranderingen, tevens heeft dit een basis gelegd voor de emancipatie van de Afro-Americans. Tegenwoordig hebben de zwarte Amerikanen het nog steeds een achterstands situatie tov de blanke Amerikaan, maar in vergelijking met 50 jaar geleden is er veel ten gunste veranderd en als die verandering zich voortzet zullen ooit blanke en zwarte Amerikanen gelijke kansen hebben. Bronnenlijst Boeken: Een Samenleving op de rails - Eduard van de Bilt & Joop Toebes
Internet: www.google.nl
www.scholieren.com
www.ptb.be/international/article.phtml?section=A2AAABBP&object_id=29046
www.amerika.nl