EROS cupido en psyche

Eros
Cupido en Psyche Een bekende mythe over Eros, oftewel Cupido, is ‘Cupido en Psyche’. Dit verhaal ga ik uitgebreid vertellen voor mijn praktische opdracht. Er waren eens een koning en een koningin met drie dochters. De oudste twee waren niet knapper of lelijker dan normaal, maar de jongste was onbeschrijfelijk mooi. Haar schoonheid was zo bekend dat zelfs vreemden uit andere landen kwamen om haar te bekijken. Daardoor waren de altaren van Venus (Aphrodite) leeg, iedereen wijdde zich tot de jonge maagd. Als ze langs liep loofden de mensen haar en strooiden ze bloemenkransen en bloemen op haar weg. Venus was erg boos, omdat haar plaats werd ingenomen door een sterveling. Daarom riep ze haar gevleugelde zoon Cupido (Eros). Hij moest Psyche straffen door haar verliefd te laten worden op een laag, gemeen, onwaardig wezen. Cupido ging naar de slapende Psyche en besprenkelde haar met bitter water. Toen hij haar aanraakte met zijn pijl werd ze wakker. Cupido was zo onder de indruk van haar schoonheid dat hij per ongeluk zichzelf verwondde met zijn pijl. Omdat Psyche zo mooi was, durfde niemand met haar te trouwen. Haar twee zussen waren allebei met een koninklijke prins getrouwd en Psyche was alleen. Ze was ziek van haar schoonheid, waardoor ze nooit liefde had ontvangen. Haar ouders, ongerust omdat ze nog niet getrouwd was, raadpleegden het orakel van Apollo. Ze ontvingen het volgende antwoord: “De maagd is bestemd als bruid voor een onsterfelijke minnaar. Haar toekomstige man wacht op haar op de top van de berg. Noch goden, noch mensen kunnen weerstand bieden tegen hem, die een monster is.” Psyche zelf wilde naar die berg die door haar ongelukkige lot bestemd voor haar was. Dus zo ging ze als bruid naar de rots, iedereen achterlatend. Terwijl Psyche op de top van de berg stond, vervuld met angst en met betraande ogen, tilde Zephyr haar op van de aarde en nam haar mee. Ze viel in slaap en toen ze wakker werd zag ze een bos van mooie en hoge bomen. Ze ging het bos binnen en in het midden ontdekte ze een fontein en iets verder een prachtig paleis, waarvan iedereen zou kunnen zien dat het niet gemaakt was door een mens, maar door een god. Ze ging naar binnen en haar verbazing groeide bij elk object dat ze tegenkwam. Gouden pilaren ondersteunden het dak en de muren waren prachtig beschilderd. Terwijl ze alles bewonderde zei een stem tegen haar: “Onovertroffen dame, alles wat je ziet is van jou. De stemmen die je hoort zijn je bedienden, ze zullen alles doen wat je ze opdraagt. Ga nu naar je kamer en fris je op voor het eten.” Psyche deed wat haar gezegd was en na een bad te hebben genomen ging ze aan tafel zitten. Het heerlijkste eten en de verrukkelijkste wijnen werden haar voorgezet. Terwijl ze at hoorde ze betoverende muziek. Haar, door het lot bepaalde voor haar bestemde man had ze echter nog nooit gezien. Hij kwam alleen als het al donker was en hij verliet haar weer voordat het licht werd. Ze smeekte hem vaak om te blijven zodat ze hem kon zien, maar dat weigerde hij. Ze mocht hem nooit proberen te bekijken. Hij legde uit: “Waarom zou je me willen zien? Twijfel je aan mijn liefde? Heb je nog een onbevredigde wens? Als je me zou zien, zou je misschien bang voor me worden, of misschien zou je me adoreren, maar het enige wat ik van je vraag, is je liefde. Ik wil liever dat je van me houdt als gelijke, dan dat je van me houdt als een god.” Door deze reden hield Psyche zich een tijdje stil, maar na verloop van tijd begon ze zich ongelukkig te voelen. Ze miste haar ouders en haar zussen, ze kon haar situatie met niemand delen, en zo begon haar paleis als een gevangenis te voelen. Ze vertelde haar man haar leed en kreeg toestemming om haar zussen naar haar te halen. Dus haalde Zephyr ook de twee zusters. Ze genoten van het gouden paleis en de heerlijke baden. Ze stelden ontelbare vragen, onder andere over wie de man was. Psyche zei dat hij een mooie jongeman was die zijn dag vulde met jagen in de bergen. Haar zussen waren niet tevreden met dit antwoord en al snel gaf Psyche toe dat ze hem nog nooit gezien had. Volgens haar zussen moest Psyche zich zorgen gaan maken, omdat de bewoners van de vallei waarin ze woonde, evenals het orakel gezegd hadden dat haar man een vreselijk monster was. Ze moest ‘s avonds in zijn slaap een lamp aandoen en kijken wie haar man was, gewapend met een mes. Als zou blijken dat hij echt een monster was, moest ze niet twijfelen zijn hoofd eraf te hakken. Psyche probeerde niet te gehoorzamen aan het advies van haar zussen, maar toch hield ze het niet vol. Ze pakte een lamp en een scherp mes en toen haar man sliep, stak ze de lamp aan. Ze zag geen monster, maar de mooiste van alle goden, met gouden krullen die langs zijn roodgekleurde wangen vielen. Hij had twee vochtige vleugels op zijn schouders, witter dan sneeuw, en met glimmende veren. Toen ze voorover leunde om zijn gezicht van dichtbij te zien, viel er een druppel olie uit de lamp op de schouder van de god. Hij werd wakker, spreidde zijn vleugels en vloog het raam uit. Psyche, terwijl ze probeerde hem te volgen, viel uit het raam. Cupido stopte even en zei: “O domme Psyche, is dit hoe je mijn liefde terugbetaald? Nadat ik mijn moeders commando heb geweigerd en jou tot mijn vrouw heb gemaakt denk jij dat ik een monster ben en wil je mijn hoofd afhakken? Maar ga, terug naar de zussen, wiens advies je wel hebt opgevolgd, in tegenstelling tot de mijne. Ik zal je straffen door je voor altijd te verlaten. Liefde kan niet ergens wonen waar achterdocht leeft.” Nadat hij dit gezegd had, vloog hij weg en liet hij de arme Psyche alleen achter. Toen ze een beetje herstelt was en haar ogen opende, zag ze nergens het gouden paleis en de prachtige tuin, maar zag ze dat ze op een stuk land lag, niet ver verwijderd van de woonplaats van haar zussen. Ze vertelde het hele verhaal aan haar zusters, die na het gehoord te hebben hoopten om na Psyche als vrouw door Cupido te worden gekozen. Ze gingen naar de berg en wachtten daar op Zephyr die niet kwam. Ze stortten van de steile rotswand naar beneden en sloegen aan stukken. Ondertussen dwaalde Psyche dag en nacht rond zonder eten en rust. Op zoek naar haar verloren man. In de tempel van Ceres (Dementer) kreeg ze advies van Ceres. Ze moest naar Venus gaan en doen wat zij haar op zou dragen, om zo haar vergeving te krijgen. Daardoor zou ze misschien ooit de man terugkrijgen die ze verloren had. Psyche deed wat Ceres haar had geadviseerd en vertrok naar de tempel van Venus. Venus ontving haar met afkeer. Ze vroeg of Psyche kwam om haar zieke man te zien, herstellende van de wond die hem gegeven was door zijn liefhebbende vrouw. Ze zou een proef maken voor Psyche als echtgenote. Ze beval Psyche om naar het opslaghuis van haar tempel te gaan, daar lag een berg met tarwe, gerst, gierst, wikken, bonen en linzen. Venus zei tegen Psyche: “Sorteer deze granen, stop alles van dezelfde soort bij elkaar en zorg dat het voor vanavond gebeurd is.” Toen vertrok Venus. Maar Psyche bleef zitten, met stomheid geslagen, zonder een vinger uit te steken. Terwijl Psyche zat, vroeg Cupido hulp aan een leger van mieren. Ze sorteerden, graantje voor graantje, de hele berg granen. Nadat Venus gegeten had, ging ze naar Psyche en zag dat de taak vervuld was. Ze zei: “Dit heb jij niet gedaan, dit is zijn werk.” De volgende ochtend kreeg Psyche een nieuwe opdracht: ze moest van een groep schapen met een gouden vacht, wol van elk schaap verzamelen. Psyche vertrok naar de rivieroever waar ze de schapen zou vinden en kreeg dit keer advies van de riviergod. Dat advies was dat ze moest wachten tot de nacht, omdat er gevaarlijke rammen rondliepen die haar zouden doden. ’s Avonds, als ze sliepen, kon ze ze veilig passeren en de wol van de schapen uit de takken van de bomen, waar de wol van de schapen aan was blijven hangen, plukken. En zo vervulde Psyche haar tweede taak. Weer kreeg ze geen goedkeuring van Venus, omdat deze wist dat Psyche hulp had gehad en Psyche kreeg een nieuwe opdracht. Ze moest met een doos naar Proserpine (Persephone) gaan en om een beetje schoonheid vragen voor haar meesteres, omdat deze, toen ze voor haar zieke zoon zorgde, een beetje van haar eigen schoonheid was verloren. Ze moest voor de avond terugzijn. Toen ze op weg was hoorde Psyche een stem die zei hoe ze de gevaren van de weg, om langs Cerberus, de hond met drie hoofden te komen en om Charon over te halen om haar de zwarte rivier over te brengen, kon vermijden. Bij een grot zou ze het koninkrijk van Pluto (Hades) vinden en zo zou ze de gevaarlijke weg niet af hoeven te leggen. Maar de stem zei ook, dat ze de gevulde doos nooit mocht open maken en nooit erin mocht kijken. Psyche kwam veilig aan bij Pluto en ze mocht door naar Proserpine om een boodschap van Venus door te geven. Zo kreeg ze de doos terug, gesloten en gevuld met het kostbare handeltje. Ze ging dezelfde weg als waarlangs ze gekomen was terug, en ze was erg blij om het daglicht weer te zien. Ze kon het niet weerstaan de doos dicht te laten en ze opende de doos om een klein beetje schoonheid aan zichzelf te geven. Maar in de doos vond ze geen schoonheid, maar een duivelse slaap. Ze viel in het midden van de weg in een slaap zonder gevoel en beweging. Cupido vluchtte door een kier van zijn raam en zocht Psyche. Toen hij haar gevonden had haalde hij de slaap uit haar ogen en stopte het terug in de doos. Hij raakte haar aan met één van zijn pijlen en ze werd wakker. Psyche vervulde haar taak alsnog.. Cupido vertelde Jupiter over zijn liefde voor Psyche. Jupiter ging vervolgens met Venus praten en ze stemde toe om Psyche en Cupido samen te laten zijn. Mercury (Hermes) werd naar aarde gestuurd om Psyche te halen. Toen Psyche in de hemel aankwam, kreeg ze een beker ambrosia en Mercury zei: “Drink dit, Psyche, en je zult onsterfelijk worden. Cupido zal zich nooit kunnen losrukken van de problemen die hij heeft, maar jullie huwelijk zal eeuwig zijn.” Psyche werd verenigd met Cupido en binnen korte tijd hadden ze een dochtertje, genaamd Pleasure (Plezier). Bronvermelding: http://www.bulfinch.org/fables/bull11.html
http://www.weddinggoddess.com/images/cupid_psyche_--ls.jpg