Yitzhak Rabin

Yitzhak Rabin

“For Israël, there’s no path that is without pain. But the path of peace is preferable to the path of war”. Dit zijn de woorden die Yitzhak Rabin gebruikte in zijn laatste speech op zaterdagavond 4 november 1995. Hij was op het Koningsplein in Tel Aviv voor een bijeenkomst die was gericht op “Yes to peace, no to violence”. Na zijn optreden, dat werd toegejuicht door duizenden mensen, liep hij richting zijn auto. Nog voor hij instapte, kwam een Joodse student tevoorschijn en schoot Rabin met een pistool in zijn rug. Een korte tijd later overleed hij, op 73-jarige leeftijd. Yitzhak Rabin werd geboren in Jeruzalem in 1922. Hij woonde samen met zijn ouders (Nehemiah Rubitzov en Rosa Cohen) en zijn zus Rachel in Tel Aviv. Daar heeft hij al vroeg kennis leren maken met het politieke leventje, want zijn ouders waren beide fanatieke supporters van politieke partijen. Zijn vader was lid van de Zionistische Arbeiderspartij en zijn moeder zat (als een van de eersten) bij de Haganah Defensie Organisatie. Zij overleed toen Yitzhak vijftien was. Yitzhaks vader is trouwens in de Sovjet-Unie geboren, maar toen hij in Israël ging wonen veranderde hij zijn naam in Rabin. Als kind ging Rabin naar de school voor Arbeiderskinderen. Daarna volgde hij de middelbare Kadoorie Landbouwschool, waar hij ook zijn vrouw Lea leerde kennen met wie hij in 1948 is getrouwd. Hij haalde zijn diploma met uitstekende resultaten en ging daarmee in het leger van de Joodse gemeenschap, de Palmach. Hij onderscheidde zich al vroeg als een militaire leider, gedurende de zeven jaren dat hij in dienst was. Na deze functie te hebben verworven, wilde Rabin nog hoger op de ladder. Elke stap die hij maakte eiste totale toewijding en energie en Yitzhak was altijd bereid die op te brengen. Hij werd op 32-jarige leeftijd Majoor- Generaal van de IDF, het Israëlische leger. In 1962 promootte Yitzhak zich tot Luitenant- Generaal. Hij een ontwikkelde een gevechtsdoctrine die gebaseerd was op beweging en verrassing. Deze gebruikte hij tijdens de Zesdaagse Oorlog tussen Israël en de Arabische buurlanden in 1967. Dit gevecht mondde uit op een glorieuze overwinning voor Israël, die veel gebied veroverde. Na deze oorlog zei hij in een interview: “Ik zal mijn energie mijn hele leven, eraan wijden dat we Israël nooit meer in zo’n kwetsbare positie zullen hoeven te verdedigen”. In januari 1968 kreeg Rabin de functie aangeboden als Ambassadeur van de Verenigde Staten en ruilde zijn legeruniform in. Gedurende zijn vijf jaren in Washington probeerde hij de banden te versterken tussen de twee staten. Dit leidde tot een samenwerkingsverbond op militair gebied tussen Amerika en Israël. Toen Rabin in 1973 terugkeerde naar Israël, werd hij lid van de Arbeiderspartij en werd gekozen tot lid van de Knesset in december van dat jaar. Een jaar daarna klom hij op tot minister van Arbeid in de regering van Golda Meir. Toen dit kabinet viel op 2 juni 1974 werd Yitzhak gekozen als Minister-president. Hij was een leider die een levend voorbeeld was van respect en geloofwaardigheid. Niet alleen was hij gericht op het militaire gebeuren, de opbouw van de economie en de sociale problemen in zijn land, maar ook vond hij het belangrijk om vertrouwen te winnen van het volk. Rabin realiseerde zijn plannen in een korte tijd. Hij halveerde de werkloosheid, zorgde voor het opnemen van 100.000 Joodse immigranten en liet een totaal nieuw wegennet bouwen in Israël. Rabin was de aangewezen man om het conflict tussen de Palestijnen en de Israëli’s op te lossen, vanwege zijn strijdlust. Als hij iets beloofde, dan kwam hij dat ook na. De vrede in het Midden-Oosten kwam langzaam op gang. In 1979 bezocht de Egyptische premier Israël en er werd een vredesverdrag ondertekend met behulp van Amerikaanse bemiddeling. Deze overeenkomst zorgde ervoor dat Egypte de Sinaï woestijn terugkreeg.

Door dit verdrag werd ook nog eens de relatie tussen Amerika en Israël versterkt. In 1976 kreeg Rabins regering te maken met het oplossen van een vliegtuigkaping. De “Entebbe Operatie” moest de passagiers van een Air Francetoestel redden uit de handen van terroristen. Na deze gebeurtenis was er niet zo veel vertrouwen meer in de Israëlische regering en er werden nieuwe verkiezingen georganiseerd. Rabin werd genomineerd om de Arbeiderspartij te gaan leiden. Maar hij zag af van het leiderschap, want zijn vrouw kreeg een baan in Amerika. Zo werd Menachem Begin de voorman van de Arbeiderspartij. In 1984 maakte Yitzhak zijn comeback door gekozen te worden als minister van Defensie voor zes jaar. In die tijd leidde hij ook het leger dat te maken kreeg met de Palestijnse volksopstand, de Intifadah. Z’n politieke carrière hield niet op, want in 1992 werd hij voor de tweede keer Minister-president. Deze regeerperiode werd gekenmerkt door twee historische gebeurtenissen: de Oslo-overeenkomst met de Palestijnen en het vredesverdrag met Jordanië. Door goed samen te werken met Shimon Peres, de minister van Buitenlandse Zaken, leidde hij de onderhandelingen met betrekking tot de verklaring van de grondbeginselen. Deze verklaring werd getekend met de PLO, onder leiding van Yasser Arafat, in het Witte Huis in september 1993. Dit leverde Yitzhak een Nobelprijs op in 1994, zo ook voor Arafat en Peres. Ook sloot Israël een verdrag met Jordanië, zodat de betrekkingen tussen de Arabische landen in Noord-Afrika en de Perzische Golf verbeterd konden worden. Door het totstandkomen van het akkoord met de PLO, kwamen er haatgevoelens op de (vooral) extremistische Joden. Zij zagen dit contract als land weggeven aan de vijand in ruil voor vrede. Yitzhak Rabin is slachtoffer geworden van die boosheid. De schutter, een student van de Bar-Ilan Universiteit, geloofde dat het ‘Heilige Land’(Israël) van Judea en Samaria heiliger is dan het leven van een premier die bereid was tot een compromis met land voor vrede. Ondanks al zijn inspanningen voor de verdediging van zijn land, heeft hij toch de hoogste prijs moeten betalen. Hij werd begraven op de Herzlberg in Jeruzalem, onder het oog van leiders uit alle delen van de wereld (waaronder president Clinton) en vele andere mensen die hem lief hadden. Na deze schokkende gebeurtenis bewees het volk Yitzhak eer door veel bouwwerken en voorzieningen naar hem te noemen, zoals het Rabin Medisch Centrum en de middelbare Yitzhak Rabinschool.