Het Midden-Oost conflict

De mandaatgebieden in het Midden-Oosten na de Eerste Wereldoorlog. De verantwoordelijkheid voor Palestina en de omringende gebieden lag in de handen van Engeland en Frankrijk. Egypte viel tot1922 onder Engels protectoraat.

Frankrijk kreeg Libanon en Syrië toegewezen en Engeland Jordanië, Irak en Palestina. Maar met Palestina kregen ze er wel een hoop problemen bij. De Engelsen probeerden tot verschillende compromissen te komen maar daar was het te laat voor. Door de drie verschillende voorstellen uit de oorlogsjaren was het vertrouwen van zowel de Joden als de Arabieren in de Engelse regering verdwenen. Daardoor werd Engeland gezien als een zwakke politieagent die niet in staat was om de situatie niet onder controle kon houden. Die …houding van Engeland in de periode tussen 1920 en1948 tegenover de problemen van Palestina wordt daarom ook gezien als een belangrijke oorzaak van het Arabisch- Israëlische conflict. In die periode, toen bleek dat de Engelsen de situatie niet goed konden controleren, namen de spanningen tussen de Arabieren en de Joden weer toe. Er waren vaal anti-joodse uitbarstingen en vaak vielen er bij conflicten veel slachtoffers aan beide kanten. Aan het begin van de jaren dertig waren de Engelsen er nog steeds niet in geslaagd om een einde te maken aan de vijandigheden tussen de Joden en de Arabieren, die steeds gewelddadiger werden. De Joden hadden dus nog steeds geen eigen staat. Toen in 1933 in Duitsland de nazi’s aan de macht kwamen, wat later tot de tweede wereldoorlog heeft geleid, hadden de joden dus geen eigen veilige staat. Veel van hen probeerden tijdens de holocaust naar andere landen te vluchten, maar in de meeste landen werden weinig of geen Joden toegelaten. Toen na de oorlog duidelijk werd hoeveel Joden er vermoord waren, riep dat bij veelregeringsleiders gevoelens van schuld en medelijden op. Het was dus niet zo raar dat veel landen na 1945 de ideeën voor een onafhankelijke joodse staat steunden.

In 1937 werd er door de Engelsen een commissie in het leven geroepen die moest onderzoeken hoe het nu verder moest met het bestuur van het mandaatgebied. Die commissie, de Peel-commissie kwam toen met een voorstel om Palestina in drie stukken de verdelen: een kleine joodse staat in het noorden, een grote Arabische staat in het zuiden en een smalle strook land die vanaf de kust naar de Heilige Plaatsen liep en die onder Engels bestuur zouden blijven. De Joden accepteerden dat voorstel met tegenzin maar de Arabieren voelden helemaal niets voor dit plan. Beide groepen zetten hun terreurdaden weer voort. Engeland probeerde ook een einde te maken aan de ongeregeldheden door beperkingen te leggen aan de joodse immigratie. In 1947 verklaarde de Engelse minister van buitenlandse zaken dat het onmogelijk was om het gebied verder te besturen, maar dat de Arabieren grote bezwaren hadden tegen het opdelen van Palestina. Ze legden het probleem voor aan de Verenigde naties. De VN vond de opdeling toch het beste en het voorstel werd door de Algemene Vergadering van de Verenigde naties geaccepteerd met 33 stemmen voor en 13 tegen. Een van de landen die tegenstemden was Engeland. De Joden gaven hun nieuwe land de naam Israël. De Arabieren beschouwden deze beslissing als de druppel die de emmer deed overlopen in hun strijd om van Palestina een onafhankelijke Arabische staat te maken. De Palestijnse leider Arafat zou daar later over zeggen: “De Algemene Vergadering van de VN deelde op terwijl ze helemaal het recht niet had om Palestina te scheiden- een vaderland dat niet gescheiden kan worden.” In de maanden die aan de opdeling vooraf gingen stierven er veel Engelsen, Joden en Arabieren. Zodra de Engelsen ergens wegtrokken, begon er weer een strijd om de macht. Duizenden Palestijnen vluchtten naar Arabische buurlanden.

Dit wil je ook lezen:

Zo schrijf je een goed opiniestuk

4. Het ontstaan van de staat Israël Op 14 mei 1948 kwam er een einde aan het Engelse mandaat. De onafhankelijkheid van de staat Israël werd officieel bekendgemaakt in Tel Aviv met als president Chaim Weizmann (1847-1952).

De bekendmaking van de staat Israël betekende: - Openstelling van het land voor joodse immigranten. - Ontwikkeling van het land voor het welzijn van alle inwoners. - Vrijheid, rechtvaardigheid en vrede als basis van de staat. - Gelijke sociale en politieke rechten voor alle inwoners ongeacht godsdienst, ras, en sekse. - Vrijheid van godsdienst, geweten, taal, opvoeding en cultuur. - Bescherming van de heilige plaatsen van alle godsdiensten. - Oproep aan de Arabische inwoners te werken voor de vrede en deel te nemen aan de opbouw van de staat op basis van volledig staatsburgerschap.

Israël wilde vrede sluiten met alle buurstaten, maar deze niet met Israël. De nieuwe staat werd meteen aangevallen door legers uit Libanon, Syrië, Irak, Transjordanie, Saoedi-Arabië en Egypte. Het moderne Arabisch- Israëlische conflict was begonnen.

De stemming in de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties leidde in mei 1948 tot de oprichting van de staat Israël. Op de kaart is te zien hoe het gebied tussen de Arabieren en de Joden was verdeelt.

5. Conclusie De diaspora is eigenlijk het begin geweest van de verspreiding van het Joodse volk over de hele wereld, omdat ze toen uit het gebied zijn verdreven waar ze toen woonden. De oorzaken van het Arabisch- Israëlische conflict liggen diep in het verleden verankerd en zijn niet makkelijk weg te nemen. De belangrijkste oorzaken zijn volgens mij de opkomst van het Joods en Arabisch nationalisme, de misleidende en tegengestelde verklaringen van Engeland tijdens de tweede wereldoorlog, het onzekere optreden van de regering in het mandaatgebied in de periode tussen de twee wereldoorlogen en de golf van sympathie voor de joodse zaak die volgde op het antisemitisme van nazi-Duitsland. Drie andere belangrijke punten zijn de joodse onverschilligheid over de vrees van de Arabieren dat ze hun land zouden verliezen, de geringe bereidheid van de Arabieren om tot een compromis te komen met de Joden en de actie van de Verenigde Naties om de verdeling van Palestina er door te drukken ondanks de weerstand van Arabische en Engelse zijde. Het conflict tussen de Arabieren en de Joden bestaat dus eigenlijk al een hele tijd. Maar als we spreken over het ‘moderne Arabisch- Israëlische conflict’, dan hebben we het over het conflict dat is ontstaan in 1948, toen de staat Israël is opgericht.

5. Conclusie De diaspora is eigenlijk het begin geweest van de verspreiding van het Joodse volk over de hele wereld, omdat ze toen uit het gebied zijn verdreven waar ze toen woonden. De oorzaken van het Arabisch- Israëlische conflict liggen diep in het verleden verankerd en zijn niet makkelijk weg te nemen. De belangrijkste oorzaken zijn volgens mij de opkomst van het Joods en Arabisch nationalisme, de misleidende en tegengestelde verklaringen van Engeland tijdens de tweede wereldoorlog, het onzekere optreden van de regering in het mandaatgebied in de periode tussen de twee wereldoorlogen en de golf van sympathie voor de joodse zaak die volgde op het antisemitisme van nazi-Duitsland. Drie andere belangrijke punten zijn de joodse onverschilligheid over de vrees van de Arabieren dat ze hun land zouden verliezen, de geringe bereidheid van de Arabieren om tot een compromis te komen met de Joden en de actie van de Verenigde Naties om de verdeling van Palestina er door te drukken ondanks de weerstand van Arabische en Engelse zijde. Het conflict tussen de Arabieren en de Joden bestaat dus eigenlijk al een hele tijd. Maar als we spreken over het ‘moderne Arabisch- Israëlische conflict’, dan hebben we het over het conflict dat is ontstaan in 1948, toen de staat Israël is opgericht.

7. Bronvermelding - Vijftig jaar, Israëls weg naar de onafhankelijkheid. Fake en Marius Groeneveld, Bookmaster 1998. - Documentatiemap: Israëls bestuur over de Westoever en Gaza. Uitgave van CIDI, maart 1994, jaargang 20, nummer 1. - Documentatiemap: De akkoorden tussen Israël, de PLO en Jordanië. Uitgave van CIDI, oktober 1993, jaargang 19, nummer 2. - Het conflict tussen Israël en de Arabische wereld, serie: oorzaak en gevolg. Steward Ross, vertaling van: The Arab- Israeli conflict, Londen, 1995.