Fidel Castro

Fidel Castro Ruz werd geborden op 27 augustus 1927(sommigen zeggen 1926), in Mayari, een kleine stad in de provincie Oriente. Zijn vader had uit een eerder huwelijk al 2 kinderen en zijn moeder, Lina Ruz González, kreeg met Fidel’s vader nog vijf kinderen.

Fidel werd christelijk opgevoed. Na zijn middelbare school ging hij rechten en sociale wetenschappen studeren. Hij probeerde samen met andere revolutionairen de Dominicaanse Republiek te bevrijden van de dictatuur in 1947. Dit mislukte.

Castro wilde een zetel in het parlement en probeerde dit in 1952. Maar generaal Fulgencio Batista nam Cuba van toenamalige president Carlos Prio Socarras en hij legde Cuba de dictatuur op. Daardoor kwame er geen verkiezingen en kon Castro niet worden gekozen. Toen Vastro Batista aanklaagde omdat alles gewelddadig was gegaan, werd dit afgewezen.

In juli 1953 organiseerde hij een aaval op de legerbasis van Santiago de Cuba, maar hij werd al tijdens de voorbereidingen opgepakt en ging voor 15 jaar de gevangenis in. Tijdens het proces verdedigde hij zichzelf met de woorden: ‘La historía me absolverá. ( de geschiedenis zal me vrijspreken) Na twee jaar kreeg hij amnestie en vertrok hij naar Mexico.

Een jaar later keerde Fidel Castro al terug samen met zijn broer Raul, met che guevara en 97 anderen. Ze landen aan de kust en ze probeerde Cuba te veroveren. Dit mislukte en maar 15 mensen overleefde het, waaronder Castro, Guevara en Raul. Ze vertrokken naar de bergen en organiseerden een nieuwe staatsgreep. Deze lukte (zoals in het vorige hoofdstuk te lezen is) en hij nam alle macht.

Castro is getrouwd in 1948, kreeg een zoon in 1949 en scheidde weer in 1954

Hoofdstuk 5 Gevolgen van de revolutie op politiek en economisch gebied

Toen Fidel Castro in 1959 aan de macht kwam, dachten veel Cubanen dat alles anders zou worden. In het begin werd de situatie in Cuba ook beter. Een van Castro’s mederevolutionairen was Che Guevara. Vooral hij zorgde ervoor dat er bepaalde projecten op gang kwamen. Hij zorgde dat bijna iedereen in Cuba nu kan lezen en schrijven door een groot analfabetiserings-project te starten. Hij verbeterde ook het onderwijs en de zorgsector. En dat lukte aardig, want de gemiddelde levensverwachting ligt op 75 jaar, terwijl de levensverwachting van andere ontwikkelingslanden zo rond de 60 jaar ligt. Bij het begin van de revolutie beloofde Castro dat hij de rassendiscriminatie zou uitroeien. Er wordt nog steeds wel een beetje onderscheid gemaakt, maar niet meer zoveel als in de tijd dat Batista regeerde.

Vlak na de revolutie ging het dus iets beter met Cuba, maar in de jaren tachtig stortte de economie volledig in. Cuba is een klein land met nauwelijks grondstoffen, dus zeer afhankelijk van het buitenland. Maar toen Fidel Castro niet wilde hervormen gingen steeds meer landen Cuba boycotten. De situatie werd onhoudbaar, er was geen eten meer en ook geen geld. Daarom werd er in de jaren negentig besloten weer te handelen met Cuba, om het niet nog verder weg te laten zakken. Dit heeft heel erg geholpen, de export is met 279% gestegen en de waarde van de munt werd zeven keer sterker.

Hoofdstuk 6 De toekomst van Cuba

Fidel Castro is nu 76 jaar oud. Hij is hiermee een van de oudste dictators van de wereld. Maar hij kan nog steeds praten. In 1997 dachten veel mensen dat hij heel erg ziek was, maar hij ontkende dat en hield een zeven uur durende toespraak. Maar Fidel Castro is oud en de vraag is natuurlijk, wat gebeurt er als hij er niet meer is? Vele Cubanen vinden het moeilijk om daarover na te denken, want zij weten niet beter dat hij hun leider is. Sommige Cubanen denken dat Cuba na Fidel gewelddadig zal zijn. Castro onderdrukt vele problemen al lange tijd, dus na zijn dood zouden die wel eens tot spanningen kunnen leiden. Sinds Fidel Castro Cuba heeft opengesteld voor de toeristen (ook om de economie weer op te krikken) zien de Cubanen in wat voor vrijheid de toeristen leven en in wat voor onderdrukt land zij zelf leven. Het is niet waarschijnlijk dat het tot een staatsgreep zal leiden omdat het leger achter Fidel Castro staat. Maar na zijn dood zal er iets moeten veranderen, want Cuba is een van de laatste communistische landen in de wereld. Omdat Cuba communistisch is willen veel landen geen handel met Cuba drijven, dus het heeft nog maar weinig landen waarmee het kan handelen. Cuba zal dus langzaam over moeten op het kapitalistische systeem, ook om de economie en handel weer te stimuleren. Daar is het al een beetje mee bezig sinds Cuba weer is opengesteld voor toeristen. Officieel volgt de jonger broer van Fidel, Raul Fidel op. Hij is nu het hoofd van het Cubaanse leger. Hij wil als hij aan de macht komt het politieke beleid zo voortzetten zoals het nu is. Maar tot het moment daar is, weet niemand zeker wat er gaat gebeuren, dit zijn allemaal maar verwachtingen en gissingen.

Hoofdstuk 7 Conclusie

Dit wil je ook lezen:

Linda (27) werkt in de zorg: ‘Hier kun je het verschil maken’

Het is heel moeilijk om antwoord te geven op de hoofdvraag, omdat de mensen in Cuba niet vrijuit kunnen spreken. Als zij dit doen zullen zij namelijk gelijk in de gevangenis komen. Wij denken dat in het begin het allemaal beter was voor de bevolking, alleen het verslechterde steeds meer. Castro heeft namelijk het analfabetisme verkleind, de zorgsector verbetert en het onderwijs verbeterd. Met de economie ging het in het begin van zijn regime beter, maar na 1990 kwamen er steeds minder landen die communist waren. De kapitalistische landen wilden niet meer met Cuba handelen, en daardoor moesten ze zelf voor alles zorgen. En alles moest opnieuw worden opgebouwd. Hij had alles over voor het land, als ze maar niet liberaal werden. Dit is natuurlijk ten nadelen voor de bevolking, qua techniek zijn ze er op achteruit gegaan. De bevolking word in alles onderdrukt door het communisme. Om daar een voorbeeld van te geven; in 1997 had de bevolking voor het eerst vrij met kerst, omdat het jaar daarna de paus kwam. Aanhangers van het staatshoofd zeggen dat de bevolking het regime van Fidel Castro goed vinden, anderen zeggen van niet. Wijzelf denken dat de bevolking geen vrede heeft met het regime, maar ze kunnen het niet uitten.