Filosofen over de dood

In hoofdstuk vijf ‘peinzen over de dood’, staat hoe Aurelius dacht over de dood. Ook Marcus Aurelius dacht over de dood als een natuurlijk proces. In zijn boek staat beschreven dat je de dood objectief moet bekijken. Omdat het natuurlijk is, moet je niet bang zijn voor de dood, want wie bang is voor een natuurlijk proces is een kind. In zijn boek staat ook beschreven hoe je moet leven. Je moet beseffen dat we leven in het moment, en dat het leven kort is en snel voorbij gaat. Alles wat geweest is, is ook al dood. En als wij dood gaan, zal ons lichaam verdwijnen in het heelal, en uiteindelijk zullen ook de herinneringen aan ons vergaan. Natuurlijk worden we herinnerd door mensen die ons kenden, maar ook die sterven, en daarmee sterven de herinneringen aan ons ook. Je zou dus uit de opvattingen van Aurelius kunnen concluderen dat het leven een momentopname is en dat we na onze dood vergeten zullen worden. Niet alleen onze lichamen verdwijnen, maar ook de herinneringen aan ons.

Mijn Mening                                                                                     Dat de dood een natuurlijk proces is, beaam ik. Ik denk niet dat alles wat geweest is dood is, want er blijven altijd herinneringen. Ook in de vorm van foto’s, boeken en zo. Maar natuurlijk zullen die voorwerpen ooit ook verdwijnen, maar ik denk niet zo snel als Aurelius zegt.

Shri Shantananda Sarasvati

Shri Shantananda Sarasvati (1913 - 1997), werd geboren onder de naam Ram Ji. Hij was leermeester op de filosofische/religieuze school Advaita Vendanta. Deze school richt zich op het Hindoeïsme en op filosofie. Hij was een aanhanger van een bekende Guru, Mahesh Yogi, die ook beroemde volgelingen had, waaronder de Beatles. Toen Mahesh Yogi zich met Siddhi-technieken, zoals ‘zweven’,  bezig ging houden stopte Sarasvati hem te steunen. Hij vond deze Siddhi-technieken niet geloofwaardig. Ook Sarasvati heeft zich bezig gehouden met de dood, en wat dat precies is. Hij heeft ook teksten geschreven over de dood. Het ‘Zelf” van de mens, dat in het lichaam leeft, is onsterfelijk volgens Sarasvati. Het ‘Zelf’ kun je dus vergelijken met een ziel. Het lichaam vergelijkt hij met kleding. Als kleren oud worden, gooi je die weg en doe je nieuwe aan. Zo ziet hij dat ook met het lichaam. Als een lichaam oud wordt, dan dankt het Zelf dat af en leeft het verder in een nieuw lichaam. Een soort reïncarnatie dus. Volgens hem is het geen reden om ongelukkig te zijn als het Zelf een oud lichaam afdankt. Je bent toch ook niet ongelukkig als je oude kleren weggooit?

Sarasvati heeft nog een opvallende opvatting over de dood. Hij zegt dat alleen het lichaam van mensen geboren wordt en ook weer sterft. De mens Zelf wordt niet geboren en sterft ook niet. Op de vraag: Wat bent u? Antwoordt hij, “U bent Sat-Chit-Ananda” Dat betekent tijdloze werkelijkheid. Je bent er niet bij als je geboren wordt. Je weet de datum en het tijdstip van je geboorte, doordat mensen dat verteld hebben. Niet omdat je het bewust meegemaakt hebt. Je hebt het niet ervaren. En daarom moet je ervan uit gaan dat je helemaal niet geboren bent. En iets dat nooit geboren is, zal ook nooit sterven. De geboorte en ook de dood is een toneelstuk en het heeft alleen betrekking op het lichaam, niet op de mens Zelf. “Het individu is een deel van het absolute. Daarom is het individu in wezen eeuwig”,

schrijft Shantananda Sarasvati.

Ook deze opvatting laat weer zien dat het Zelf of het individu van de mens onsterfelijk is. Als het oude lichaam sterft, gaat de Zelf op zoek naar een nieuw lichaam.

Mijn mening

Ik vind het een interessante visie op de dood. Zijn opvattingen lijken wel een beetje op die van Plato, met de onsterfelijke Zelf wat bij Plato een ziel is. Alleen vind ik Sarasvati’s denkwijze iets overtuigender. Toch geloof ik niet in een onsterfelijke Zelf dat een nieuw lichaam zoekt. Ik zeg niet dat het niet zou kunnen, maar ik geloof er  niet in.

Jiddu Krishnamurti

Jiddu Krishnamurti (1895 – 1986) was een spiritueel leraar, afkomstig uit India. Krishnamurti werd in 1909 samen met zijn broer geadopteerd door Annie Besant, de leider van de Theosofische Vereniging. Zij wilde hem graag adopteren, omdat hij zoveel indruk op haar maakte. Besant was ook oprichter van de Orde van de Ster in het Oosten, deze had als doel om alle gelovige mensen samen te brengen door één geestelijk leider te kiezen. Later werd deze beweging Orde van de Ster genoemd. Door de Theosofische Vereniging werd Krishnamurti als nieuwe wereldleraar gezien. Ze dachten dat hij een incarnatie was van de Maitreia, een toekomstige Boeddha. In 1924 kreeg Krishnamurti het kasteel Eerde bij Ommen in bezit. Jiddu Krishnamurti heeft veel filosofische boeken geschreven. Hij schreef ook over de dood. In het boek “The Reluctant Messiah” van Sidney Field staat een gesprek tussen Krishnamurti en een paar anderen beschreven. Hij praat hier over de dood. Volgens hem blijven er na de dood van een lichaam, verscheidene aspecten van de mens achter. De herinnering die mensen aan je houden blijft natuurlijk achter. Ook is er volgens hem zoiets als een kinetische energie die op aarde blijft. Dat is de vorm van de persoon, die achter blijft op de plekken waar hij of zij is geweest. Er blijft niet alleen een vorm van de persoon achter, maar ook de persoonlijkheid blijft voortbestaan. Als je in een kamer bent van een overleden iemand, zie je veel van zijn of haar identiteit terug. Omdat er zoveel spullen zijn van deze persoon, kan je de aanwezigheid voelen, ook al is de persoon dood. Ook dat gene waar een mens zich in het leven aan geweid heeft, blijft voortbestaan. Iedereen heeft wel ambities, iets waar je je mee bezighoudt. Dit en de emoties die je hierbij gebruikt hebt gaan verder, of een mens nou dood gaat of niet. Toch denkt hij niet dat de ego van de mens, de persoonlijkheid dus, eeuwig blijft bestaan. “Of dat ego nou een jaar bestaat, een eeuw bestaat of 1000 eeuwen, eens zal het ophouden te bestaan” . Volgens Krishnamurti zijn er dus meerdere aspecten die door blijven bestaan na de dood van de mens. Je zult lang herinnerd worden en je aanwezigheid zal ook voortleven. Maar dit zal allemaal ooit een keer stoppen, en is niet voor altijd.

Jiddu Krishnamurti (1895 – 1986) was een spiritueel leraar, afkomstig uit India. Krishnamurti werd in 1909 samen met zijn broer geadopteerd door Annie Besant, de leider van de Theosofische Vereniging. Zij wilde hem graag adopteren, omdat hij zoveel indruk op haar maakte. Besant was ook oprichter van de Orde van de Ster in het Oosten, deze had als doel om alle gelovige mensen samen te brengen door één geestelijk leider te kiezen. Later werd deze beweging Orde van de Ster genoemd. Door de Theosofische Vereniging werd Krishnamurti als nieuwe wereldleraar gezien. Ze dachten dat hij een incarnatie was van de Maitreia, een toekomstige Boeddha. In 1924 kreeg Krishnamurti het kasteel Eerde bij Ommen in bezit. Jiddu Krishnamurti heeft veel filosofische boeken geschreven. Hij schreef ook over de dood. In het boek “The Reluctant Messiah” van Sidney Field staat een gesprek tussen Krishnamurti en een paar anderen beschreven. Hij praat hier over de dood. Volgens hem blijven er na de dood van een lichaam, verscheidene aspecten van de mens achter. De herinnering die mensen aan je houden blijft natuurlijk achter. Ook is er volgens hem zoiets als een kinetische energie die op aarde blijft. Dat is de vorm van de persoon, die achter blijft op de plekken waar hij of zij is geweest. Er blijft niet alleen een vorm van de persoon achter, maar ook de persoonlijkheid blijft voortbestaan. Als je in een kamer bent van een overleden iemand, zie je veel van zijn of haar identiteit terug. Omdat er zoveel spullen zijn van deze persoon, kan je de aanwezigheid voelen, ook al is de persoon dood. Ook dat gene waar een mens zich in het leven aan geweid heeft, blijft voortbestaan. Iedereen heeft wel ambities, iets waar je je mee bezighoudt. Dit en de emoties die je hierbij gebruikt hebt gaan verder, of een mens nou dood gaat of niet. Toch denkt hij niet dat de ego van de mens, de persoonlijkheid dus, eeuwig blijft bestaan. “Of dat ego nou een jaar bestaat, een eeuw bestaat of 1000 eeuwen, eens zal het ophouden te bestaan” . Volgens Krishnamurti zijn er dus meerdere aspecten die door blijven bestaan na de dood van de mens. Je zult lang herinnerd worden en je aanwezigheid zal ook voortleven. Maar dit zal allemaal ooit een keer stoppen, en is niet voor altijd.

Mijn mening

Ik ben het wel met Krishnamurti eens dat er veel van een persoon achterblijft na de dood. Niet alleen als herinneringen, maar ook tastbare dingen. Spullen die aan een overleden iemand doen denken, kunnen nog honderden jaren bij een familie blijven. Ook ben ik het er mee eens dat die herinneringen ooit zullen op houden te bestaan

Nu ik al deze visies op het thema ‘de dood’ heb gelezen, kan ik overal wel wat bij vinden. Ik snap van allemaal wel hoe ze bij hun ideeën komen. Ik denk ook dat sommige filosofen veel invloed hebben gehad. Er zijn nog veel mensen die zoals Plato over de dood denken. Zelf denk ik nog steeds dat de dood een natuurlijk proces is, en dat er na de dood niet veel is, zeker geen hemel of Ideeënwereld. Wel hebben sommige opvattingen me aan het denken gezet.

Bronnen

Boeken

Philip Stokes, 100 essentiële denkers

Eva-Anne Le Coultre, Ik denk/Cogito (Handboek filosofie)

Martin Cohen, 101 filosofische problemen

Marcus Aurelius, Overpeinzingen

Internet

http://www.wikipedia.nl

http://www.katinkahesselink.net/kh/dood_jk.htm

http://www.arsfloreat.nl/

http://www.wapenveldonline.nl

http://www.humanistischecanon.nl

http://www.arsfloreat.nl/dood-en-sterven-sri-shantananda-sarasvati.html

http://www.advaita.nl/