De oorsprong van de kredietcrisis

Kredietcrisis; de oorsprong

Een subprime lening is een lening toegekend aan kredietnemers die worden beschouwd als risicovol, of minder goed in staat om hun lening betalingen. Als u een lening wilt aanvragen wordt er nagegaan wat je kredietwaardigheid is. Dan krijg je een FICO score.
FICO score is een nummer dat weergeeft hoe krediet waardig je bent. Een score die gebaseerd is op factoren zoals de hoeveelheid geld die je verdient, schuldverleden en hoeveel schuld u momenteel bezit. Hoe hoger de score, hoe beter uw credit wordt beschouwd, en hoe groter de kans dat je een lening krijgt.

Om te begrijpen hoe deze subprime leningen zoveel problemen hebben veroorzaakt, moeten we eerst begrijpen wat er gebeurd is in de jaren voorafgaand aan de recente problemen. In de jaren voorafgaand aan de hypotheekcrisis is de rente (of de kosten van het lenen van geld) tegen een historische dieptepunt eengelopen. De Fed heeft in het verleden agressief rentetarieven verlaagd om een recessie tegen te gaan (na de internetbubbel). Er zijn vele gevolgen van een lage rente, dit zijn echter nu even de belangrijkste:


1. Als de rentevoet laag is veroorzaakt dit over het algemeen een sterke economische groei,comdat bedrijven en particulieren makkelijk geld kunnen lenen, waardoor ze meer geld hebben en dus is er sprake van economische groei.

2. Wat rente omlaag kan krijgen is een toename van de maatschappelijke geldhoeveelheid. Als er veel aanbod van geld is zal de rente omlaag gaan (als de vraag niet evenredig meegroeid).

De Fed verlaagde de rente aanzienlijk na het uiteenspatten van de internetbubbel in 2000, als je geld wilde lenen voor een huis moest je een relatief goede credit score hebben. Kopers met een FICO van 620 (algemeen beschouwd sub-prime), konden geen lening krijgen.

Maar nu met al het vele geld in omloop omdat de Fed de rente maar bleef verlagen kregen ook de subprime leningen de kans. Deze waren wel minder kredietaardig, maar het zou moeten lukken met zoveel geld. Dit gebeurde steeds vaker, misschien wel mede daardoor, maar de rentevoet steeg weer. Dit houdt in dat je lening duurder wordt (bij een variabele rente).

Zaken ging aanvankelijk erg goed voor de financiële instellingen. De leningen bleven goed houdbaaar, omdat in de jaren die volgden de rente bleef laag. De economie blijven groeien, de onroerend goed markt bleef groeien, waardoor de waarde van de meeste mensen de huizen (met inbegrip van de subprime leningnemer) bleef stijgen. Dit maakt het relatief eenvoudig om, ook voor minder kredietwaardige personen, de lening te blijven afbetalen. Desnoods via hun gestegen waarde (meer onderpand). Er bleven heel weinig subprime leners in gebreke, dit gaf hoop. De financiële instellingen die in het bezit van deze leningen waren genoten van de extra winsten die de subprime hyphoteken opleverden.

Na het aanvankelijke succes en de winstgevendheid voor de aanbieders van subprime hypotheken, werden de regels steeds minder nauw genomen en werden ook mensen met veel risico steeds aantrekkelijker. Men ging manieren verzinnen om zelf ‘joe the plumber’ aan een villa met zwembad te helpen.

Omdat de huizenprijzen zo snel waren gestegen in de afgelopen jaren hoopten de minder kredietwaardige leners op een verdere stijging. Zo kunden ze hun eigen kapitaal zien stijgen en minder geld aan hun hypotheek kwijt zijn. Maar dit gebeurde dus niet.

Banken moesten 100en miljarden afschrijven op hypotheken die ze nooit meer terug zouden zien. Want aan huizen die niks waard zijn en die niemand wil heb je ook niks. Dit bracht ze in grote problemen.

Zo begon het allemaal.