Drama vp

Op weg naar de top "Geweten is slechts een woord dat door lafaards gebruikt wordt." William Shakespeare Personages Thomas (Guus Bouts) - Louche zakenman van 36 jaar oud. Sven (Lesly van Heumen) - Toerist van 28 jaar met een cynisch karakter. Locatie Het decor is minimaal: een lift. Het is er warm en stil. Er is niks te horen behalve de stemmen van de personages. De lift is denkbeeldig en wordt weergegeven door een sterke bundel licht van een spotlight, het enige tastbare aan de hele lift is het bedieningspaneel. Thomas loopt de lift binnen en de deur begint dicht te gaan. Sven: (roept om een vast te houden) Hé! Wacht even op mij! (Thomas wacht op hem. Sven komt de lift binnen en knikt bedankend. Ze staan in de lift (in stilte) terwijl hij in beweging komt. Ze kijken naar het paneel waarop de vloernummers voorbij komen. Thomas: Ga je naar de bovenste verdieping? Sven: Waarom niet? Thomas: (Rijkt naar het bedieningspaneel) Oh, sorry, wilde je soms naar een andere verdieping? Sven: Nee. Thomas: Ik ga naar de bovenste verdieping namelijk
Sven: Zo zie je er ook uit. Thomas: Sorry? Sven: Je weet wel, je ziet er uit als iemand die op weg is naar de top. Thomas: Oh, oké, dankjewel. Sven: Graag gedaan. Thomas: Werk je hier? Sven: Nee. Thomas: Ben je een klant? Sven: Nee

Thomas: Ga je bij een vriend op bezoek? Sven: (zuchtend met ongenoegen) Nee. Thomas: Oh. Sven: (mompelt) Thomas: Sorry, zei je iets? Sven: Oh, ik ben maar tegen mezelf aan het praten.. Thomas: Sorry, Ik dacht dat je het tegen mij had. Sven: Uhuh…. Thomas: Wilde je met me praten? Sven: Je bent best een nieuwsgierig opdondertje hè? Thomas: Sorry, ik dacht gewoon…… Sven: en zo`n verontschuldigend type. De hoeveelste keer zou het zijn? Dit is de zoveelste keer in de laatste twee minuten dat je sorry zegt. Een nieuwsgierig opdondertje dat steeds sorry zegt, echt zó vervelend. Thomas: Sorry… Sven: Sorry... Thomas: Zo bedoelde ik het niet... Sven: Zeg je altijd “sorry”? Thomas: Sorry, ik dacht gewoon... Sven: Laat ook maar. Thomas: Het zal wel
Sven: Hou je mond gewoon oké? (Thomas begint te praten) Ik meen het! (Ze staan er gedurende een korte periode in stilte) Sven: Is dit nou de traagste lift in de geschiedenis van de mens, of ligt het aan mij? (Thomas kijkt vluchtig naar Sven en antwoordt niet.) Ik praat tegen jou. Thomas: Oh. ik, uh... Sven: Laat maar zitten. (Thomas kijkt naar zijn horloge) Mooi horloge
Thomas: (Doet zijn mouw omlaag) Uh, dankjewel. Heb ik van mijn vader gekregen. Sven: Ahhh wat lief? Pappie geeft zijn zoontje een horloge, wat schattig. (kleine pauze [Kijkt omhoog] ) Hoorde je dat? Thomas: Ik hoorde niks
Sven: Er praat iemand, luister dan! Thomas: (luistert) Waarschijnlijk mensen op de verdieping die we nu passeren. De lift gaat zo langzaam dat we dat allemaal meekrijgen. Sven: Juist ja…Meekrijgen….(Hij bekijkt zijn handen) Mijn handen lijken alsof ze van iemand anders zijn. (Hij bekijkt vol interesse zijn handen, Thomas kijkt uit zijn ooghoeken mee. Sven zingt tegen zijn handen een liedje) Kleine handjes, kleine handjes, tot wie behoren jullie? Thomas: Dit is echt een trage lift. (Hij duwt op het bedieningspaneel) Sven: Ik zei het nog zo! (benadrukt de woorden) De stemmen komen zelfs de lift binnen. Thomas: Juist. (Slaat op het bedieningspaneel) Sven: Niet doen! Thomas: Sorry! (gaat verder) Sven: Niet doen! (verheven stem) Thomas: Oké, oké, oké…..sorry
Sven: Kijk je wel eens naar je handen en vraag je je dan af wat ze zullen gaan doen? Thomas: Weet je, ik heb uhhm werk te doen op de komende verdieping, ik ga er hier maar vanaf. (zenuwachtige stem) Sven: Soms hangen ze er maar gewoon… Thomas: Ik durf te wedden dat er vast iemand in moet hier. Sven: Soms willen ze gewoon iets vastpakken en erin knijpen, net alsof ze een eigen willetje hebben. (nadruk leggen op knijpen) Thomas: Is het hier warm of ligt het aan mij? (doet zijn kraag goed) Sven: Dan doen ze gewoon zo van BAM! Alsof ze en epileptische aanval hebben of zoiets. (Zijn handen beginnen te bewegen, alsof hij last had van een slecht geval van kippenvel. Hij lijkt verrast over de bewegingen van zijn handen.) Thomas: Hmm…Echt waar? Das euh…interessant…Oh kijk, de 40ste verdieping, denk dat ik er hier maar uitstap…. Sven: Ik dacht dat je tot de 80ste moest? Thomas: Eeuh…ik loop de rest wel.. Is goed voor mijn conditie. Sven: Wat jij wil… (Zijn handen stormen vooruit naar het bedieningspaneel en de lift stopt) Thomas: Krijg nou de tering!!! Sven: Hou je mond dicht, niet vloeken! Thomas: Wat heb je gedaan? (schreeuwt) Sven: Sta niet zo te schreeuwen
Thomas: Je hebt de lift laten stoppen! Sven: Ik deed niks, dat waren mijn handen, ik stond gewoon hier! Thomas: Godverdomme beweeg kutlift! Sven: Ik zei dat je niet zo op me moest schreeuwen hond! Thomas: Ik schreeuw niet, beweeg je eens ff, zodat ik dit ding aan de praat krijg. Sven: Waarom heb je zo`n haast? Thomas: Ik heb geen haast, ik wil gewoon dat de lift blijft lopen.. Sven: Dat is het probleem met de mensen tegenwoordig, niemand wilt meer praten. Thomas: (Slaat op alle knoppen op het panel aan) Geweldig. Echt geweldig! Ik denk dat hij kapot is. Sven: (Zittend op de vloer. Hij houdt zijn handen omhoog.) Zie je dit? Thomas: Misschien doet dit knopje het
Sven: Ik heb van die vreemde uitslag hier… Thomas: Nee. Kut… Sven: Hier, op deze vinger…Mijn ringvinger. Thomas: De telefoon! We bellen voor hulp! Sven: Ik snap niet waarom ik het de ring vinger noem… ik draag helemaal geen ring… Thomas pakt de telefoon
Sven: Het is helemaal niet logisch, echt niet, omdat ik deze vinger helemaal niet gebruik voor een ring. Thomas: (terwijl hij in de telefoon praat) Hallo? Hallo? Is daar iemand? Sven: Kan je het zien, hier… (wijst naar zijn vinger) Thomas: Het is niet te geloven… De lijn is dood. Sven: (Heel eventjes geïnteresserd) Dood? Thomas: Zo dood als een pier. Sven: Maar, hoe kom ik nu aan uitslag, juist hier? Het is gewoon niet logisch.. Thomas: (kijkt naar het plafond) Misschien als ik die plaat weghaal, dan kan ik daar misschien opklimmen. Sven: (zijn handen bewegen weer) Uh oh, daar gaan ze weer. (Hij grijpt Thomas’ voeten vast) Thomas: Wat krijgen we godverdomme nou? Sven: Ik heb je gezegd dat je niet moest vloeken! Thomas: Wat ben je godverdomme aan het doen kleine freak? Sven: Ik zei je toch, dat ik het niet ben! Het zijn die handen. Die vreemde handen. Thomas: Nou, haal ze van me af! Voordat ik je in elkaar trap. Sven: Ik zei het je toch. Thomas: En ik zeg je… Sven: ...niet vloeken... Thomas: ...laat me los... Sven: ...Niet bewegen! Stop met bewegen! Thomas: ...Rot op! Laat me verdomme los! Sven: ...Ik doe het niet, ik kan het niet zijn. Thomas: Dit is de laatste keer… Sven: Je doet me pijn... Thomas: Laat los!... Sven: (hij bevrijdt zichzelf van Thomas en kruipt weg in een hoekje) Nee!(Schreeuwend) Thomas: Krijg nou de… Sven: Doe me geen pijn. Doe me geen pijn. Doe me geen pijn. Thomas: Oh fantastisch! Ik zit vast in de lift met een gestoorde kerel. Sven: (jammert) Niet doen, niet doen, niet doen. Thomas: Wat niet doen? Ik doe helemaal niets! Sven: De muren... Thomas: Wat is er met de muren? Sven: De muren. Thomas: Ben je bang? Sven: (hij jammert maar wat) ooooh ooooh oooh... Thomas: Niet zo stoer in kleine ruimtes hè Meneer Losse Handjes. Beetje claustrofobisch? Sven: Misschien, ja… Blijf gewoon bij me weg!! Thomas: Er zijn niet veel plekken waar ik naartoe kan gaan, aangezien we VASTZITTEN in dit hele kleine hok. (hij kijkt omhoog) Oh oh, ik denk dat de muren een beetje dichterbij komen. (hij stapt dichter naar Sven toe). Yup, dichter en dichter bij elkaar. (hij lacht onsympathiek) centimeter voor centimeter. Sven: (kijkend naar zijn handen, hij praat tegen zijn handen terwijl Thomas denkt dat hij het tegen hem heeft.) Wat is er gebeurt? Heb jij dit gedaan? Dat had je niet moeten doen. Dat was slecht! Thomas: Ik heb niets gedaan. (hij geeft hem een paar zachte tikken om hem wakker te schudden). Doe normaal! (Sven jammert nog wat meer) En je noemt mij een opdondertje? Kijk nou es naar jezelf
Sven: Dat had je niet moeten doen. Thomas: Ik deed niets. Jij bent degene die op de knoppen begon te rammen! Sven: Leugenaar! Thomas: Jij drukte op alle knopjes, en werd daarna gek! Je doet alsof je stoer bent maar je bent niets! Helemaal niets. Sven: Ik zou stoppen als ik jou was! Thomas: Waarom? Je zit bevend op de vloer, net als een klein meisje die in haar broek heeft geplast! Sven: Stop!....Stop...! Thomas: Kom op, Sta op! (hij reikt naar Sven) Sven: Ga weg. Ga weg!! Thomas: (grijpt Sven) Stop daarmee, jij kleine etterbak! Jouw soort maakt me ziek. Je denkt dat je heel wat bent, maar als het even tegenzit, stort je in elkaar. Sven: Ik smeek je… Thomas: Ik zou je kapot kunnen slaan. Het zou waarschijnlijk goed voor je zijn. Jullie zijn allemaal hetzelfde. Doen alsof je een hele vent vent, maar als je een echte vent moet zijn… Sven: Nee. Doe het niet. Thomas: Je kan de waarheid niet aan. (Hij slaat Sven zachtjes in het gezicht, op een beledigende manier) Kom op! Laat zien wat voor kerel je bent.(Hij duwt Sven uitdagend rond de lift) Pik je dit zomaar? Grote vent. Sven: (met zijn handen over zijn gezicht) Vreemde handen. Vreemde handen. Vreemde handen. Thomas: Je maakt me ziek! Het is niet eens leuk om je te slaan. Sven: Nee. Niet doen. Thomas: (gaat naast Sven op de vloer zitten) Ik zei dat het juist niét leuk was, stuk ongeluk! (Er was een moment van stilte terwijl Thomas recht vooruit start en Sven naar zijn handen kijkt.) Sven: Het is zo stil… Thomas: Yep. Sven: Er zit uitslag op mijn vingers. Hoe komt dat? Thomas: Hou gewoon je mond over uitslag. Het interesseert niemand. Sven: Ik weet het, het interesseert niemand, niemand die het interesseert, nee inderdaad, het interesseert niemand. Thomas: Misschien doet de telefoon het wel, misschien deed ik het verkeerd. Sven: Uitslag…. en niemand die het interesseert… Thomas: (hij staat op om de telefoon nog eens uit te proberen) Misschien is er een geheime code. (Terwijl hij bij de telefoon staat, staat Sven achter hem, we kunnen niet zien wat hij doet) Thomas: Draai 352. Oké, heb ik gedaan….. Verdomme. (Zijn stem verandert, hij valt neer op zijn knieën) Dood. Sven: (staat achter Thomas, houdt een mes vast dat hij uit Thomas’ rug trekt ) Zo dood als een pier. Thomas: Wat heb je gedaan… Sven: (Schud zijn hoofd, kijkt naar zijn handen) Vreemde handen, vreemde handen, vreemde handen. (Het ligt fade weg, Sven gaat door tot het licht weg is)