De Pont

Algemene informatie over het museum De naam “De Pont” is gebaseerd op de naam van de jurist en zakenman J.H. De Pont(1915-1987). Hij besloot kort voor zijn overlijden dat een deel van zijn vermogen na zijn dood bestemd zou zijn voor het stimuleren van de hedendaagse kunst. IN 1988 werd voor dat doel een stichting op poten gezet die zijn naam draagt. Een van de grootste doelen van deze stichting is het vormen van een collectie hedendaagse en beeldende kunst uit binnen en buitenland. Behalve gewone schilder en bouwkunst wordt er veel aandacht gericht op kunst waarvoor grote ruimtes nodig zijn. Dit omdat de meeste musea’s in ons land niet de ruimte hebben deze soort van kunst uit te stallen. De Pont is gevestigd in een voormalige wolspinnerij in Tilburg die door bureau Benthem Crouwel Architekten is verbouwd tot een ruimte waar hedendaagse kunst optimaal tot haar recht kan komen. De monumentale oude fabriek met de grote, lichte zaal en de intieme 'wolhokken' vormt een prachtige omgeving voor de vele kunstwerken. Dit merkt u vooral als u binnenkomt in de grote zaal in het midden, er komt dan een verschrikkelijk grote maar ook rustige ruimte op u af. De Pont is sinds september 1992 voor het publiek geopend. De wolfabriek moest natuurlijk wel deels worden aangepast maar ze hebben geprobeerd de fabriek en zijn karakter zo veel mogelijk in stand te houden. Als je door het gebouw loopt merk je heel aan de lange gangen en de kleine kamertjes eromheen dat het een grote fabriek moet zijn geweest. In de grote hal in het midden van het museum zie je allemaal kleine kamertjes naast elkaar, dit zijn kleine wolkamertjes maar het lijken net cellen. Velen dachten ook voor dat ze de informatie over het museum hadden gekregen dat het vroeger een gevangenis moest zijn geweest. Als u de buitenkant van het museum ziet, ziet u vrij weinig. Alles is saai opgezet. ( zie plaatje hiernaast ) Dit vormt weer die rust die vaak terug komt in het museum. De Pont is sinds september 1992 voor publiek geopend. De rondleiding in het algemeen. Een grote groep uit 5 HAVO en 5 VWO van het Mollerlyceum te Bergen op Zoom is samen met meneer Van Dongen in de bus gestapt op 13 november jl. om een bezoekje te brengen aan museum De Pont. De reis heeft ongeveer 1 uur geduurd. Eenmaal aangekomen, rende iedereen op de folders af, hier bleken we alleen niets aan te hebben. Daarna werd de groep in twee gelijke groepen verdeeld. Het bleek zo dat 5 HAVObij elkaar zat en de VWO ‘ers ook 1 groep vormden. Onze groep kreeg de heer Rob toegewezen. Hij leidde ons rond door het museum. Hij legde eerst uit dat hij als vakantiebaantje de baan had aangenomen maar het hem zo erg was bevallen, dat hij dit nu nog steeds doet. Het eerste kunstwerk wat hij ons liet zien was van Thierry De Cordier. Ik vond dat hij hier vrij lang op inging, hij wist er ook erg veel vanaf. Thierry de Cordier, aldus Rob, was een erg gedragsgestoorde man die uit België komt. Ik kan helaas geen plaatje laten zien van hetgeen dat hij heeft gemaakt. Hij wil namelijk niet dat er foto’s worden gemaakt van zijn kunstwerk, hij is te bang dat het nagemaakt zal worden. Volgens de gids kun je heel veel uit het kunstwerk halen, hij stelt vragen over wat wij denken dat het is en wat wij ervan vinden. Ik observeerde en gaf mijn oordeel. Het kwam er op neer dat ik het op een aardbol met een ovendeur aan de voorkant vond lijken. Ik kon merken aan zijn manier van spreken dat hij het een heel interessant kunstwerk vond. Hij vond het erg mysterieus door het blaadje wat boven op bol onder een steentje lag. Hij dacht dat hij hiermee duidelijk wilde maken dat Cordier wel met de buitenwereld wil communiceren en het op zijn manier ook probeert maar hem dit gewoon niet lukt. Ik zelf vond het een vrij smerig kunstwerk, ik vind het een vies idee dat boven op de bol echt mensenhaar ligt. Er staat bovenop ook een raar verschrompeld takje, ik vind dit maar raar. Velen zeiden dit tegen hem en hij antwoordde dat iedereen zo op zijn eigen manier kunst kan interpreteren. Later volgden wij Rob naar de bibliotheek, de bezoekers hebben hier de vrije toegang toe. Er wordt dan ook veel gelezen, dit heeft ook als oorzaak dat er niet mag worden gekopieerd of gehuurd. Ook zie ik een vrouw een informatieve video bekijken. Je kunt hier ook allerlei catalogi raadplegen. Vervolgens vervolgen wij onze tocht door het museum. En bekijken een aantal andere kunstwerken. Ik zal er drie bespreken die wij hebben gezien inde rondleiding en twee die daarbuiten vielen, we hebben nl. na de rondleiding nog de tijd gehad wat rond te kijken. Bill Viola, The Greeting The Greeting 1995
video- en geluidsinstallatie beeld
282 x 241,3 cm, ed. 5/5 1995.BV.01

Deze video van Bill Viola toont een vrouw van middelbare leeftijd en een jongere vrouw die in gesprek zijn. Even later komt een andere vrouw aanlopen en wordt de 3e vouw het 5e wiel aan de wagen maar dan vormen de drie weer 1 groep. Je verstaat totaal niet wat ze zeggen en het enige wat je hoort is hele harde wind, wat ik overigens heel storend vind. Eigenlijk duurt de film maar 40 seconden maar het beeld is zo vertraagd dat het rond de 10 minuten duurt. Hierdoor ga je heel erg op de gebaren en gezichtsuitdrukkingen van de vrouwen letten. Ook het waaien van de jurken valt erg op. Bill Viola heeft bereikt dat het filmpje heel dramatisch wordt. Dit door de vertraging en de sobere kleding. Ik vind het kunstwerk interessant om naar te kijken omdat je nieuwsgierig blijft over wat de vrouwen denken en wat ze zeggen. Zo kijk je naar mensen zoals je normaal nooit zou doen.

Thierry de Cordier Veldstudio 1995 (observatorium voor de studie van het landschap) hout, metaal, glas
273 x 103 x 182 cm 1995.TDC.04.