De Pont

Algemene informatie over het museum De naam “De Pont” is gebaseerd op de naam van de jurist en zakenman J.H. De Pont(1915-1987). Hij besloot kort voor zijn overlijden dat een deel van zijn vermogen na zijn dood bestemd zou zijn voor het stimuleren van de hedendaagse kunst. IN 1988 werd voor dat doel een stichting op poten gezet die zijn naam draagt. Een van de grootste doelen van deze stichting is het vormen van een collectie hedendaagse en beeldende kunst uit binnen en buitenland. Behalve gewone schilder en bouwkunst wordt er veel aandacht gericht op kunst waarvoor grote ruimtes nodig zijn. Dit omdat de meeste musea’s in ons land niet de ruimte hebben deze soort van kunst uit te stallen. De Pont is gevestigd in een voormalige wolspinnerij in Tilburg die door bureau Benthem Crouwel Architekten is verbouwd tot een ruimte waar hedendaagse kunst optimaal tot haar recht kan komen. De monumentale oude fabriek met de grote, lichte zaal en de intieme \'wolhokken\' vormt een prachtige omgeving voor de vele kunstwerken. Dit merkt u vooral als u binnenkomt in de grote zaal in het midden, er komt dan een verschrikkelijk grote maar ook rustige ruimte op u af. De Pont is sinds september 1992 voor het publiek geopend. De wolfabriek moest natuurlijk wel deels worden aangepast maar ze hebben geprobeerd de fabriek en zijn karakter zo veel mogelijk in stand te houden. Als je door het gebouw loopt merk je heel aan de lange gangen en de kleine kamertjes eromheen dat het een grote fabriek moet zijn geweest. In de grote hal in het midden van het museum zie je allemaal kleine kamertjes naast elkaar, dit zijn kleine wolkamertjes maar het lijken net cellen. Velen dachten ook voor dat ze de informatie over het museum hadden gekregen dat het vroeger een gevangenis moest zijn geweest. Als u de buitenkant van het museum ziet, ziet u vrij weinig. Alles is saai opgezet. ( zie plaatje hiernaast ) Dit vormt weer die rust die vaak terug komt in het museum. De Pont is sinds september 1992 voor publiek geopend. De rondleiding in het algemeen. Een grote groep uit 5 HAVO en 5 VWO van het Mollerlyceum te Bergen op Zoom is samen met meneer Van Dongen in de bus gestapt op 13 november jl. om een bezoekje te brengen aan museum De Pont. De reis heeft ongeveer 1 uur geduurd. Eenmaal aangekomen, rende iedereen op de folders af, hier bleken we alleen niets aan te hebben. Daarna werd de groep in twee gelijke groepen verdeeld. Het bleek zo dat 5 HAVObij elkaar zat en de VWO ‘ers ook 1 groep vormden. Onze groep kreeg de heer Rob toegewezen. Hij leidde ons rond door het museum. Hij legde eerst uit dat hij als vakantiebaantje de baan had aangenomen maar het hem zo erg was bevallen, dat hij dit nu nog steeds doet. Het eerste kunstwerk wat hij ons liet zien was van Thierry De Cordier. Ik vond dat hij hier vrij lang op inging, hij wist er ook erg veel vanaf. Thierry de Cordier, aldus Rob, was een erg gedragsgestoorde man die uit België komt. Ik kan helaas geen plaatje laten zien van hetgeen dat hij heeft gemaakt. Hij wil namelijk niet dat er foto’s worden gemaakt van zijn kunstwerk, hij is te bang dat het nagemaakt zal worden. Volgens de gids kun je heel veel uit het kunstwerk halen, hij stelt vragen over wat wij denken dat het is en wat wij ervan vinden. Ik observeerde en gaf mijn oordeel. Het kwam er op neer dat ik het op een aardbol met een ovendeur aan de voorkant vond lijken. Ik kon merken aan zijn manier van spreken dat hij het een heel interessant kunstwerk vond. Hij vond het erg mysterieus door het blaadje wat boven op bol onder een steentje lag. Hij dacht dat hij hiermee duidelijk wilde maken dat Cordier wel met de buitenwereld wil communiceren en het op zijn manier ook probeert maar hem dit gewoon niet lukt. Ik zelf vond het een vrij smerig kunstwerk, ik vind het een vies idee dat boven op de bol echt mensenhaar ligt. Er staat bovenop ook een raar verschrompeld takje, ik vind dit maar raar. Velen zeiden dit tegen hem en hij antwoordde dat iedereen zo op zijn eigen manier kunst kan interpreteren. Later volgden wij Rob naar de bibliotheek, de bezoekers hebben hier de vrije toegang toe. Er wordt dan ook veel gelezen, dit heeft ook als oorzaak dat er niet mag worden gekopieerd of gehuurd. Ook zie ik een vrouw een informatieve video bekijken. Je kunt hier ook allerlei catalogi raadplegen. Vervolgens vervolgen wij onze tocht door het museum. En bekijken een aantal andere kunstwerken. Ik zal er drie bespreken die wij hebben gezien inde rondleiding en twee die daarbuiten vielen, we hebben nl. na de rondleiding nog de tijd gehad wat rond te kijken.
Bill Viola, The Greeting The Greeting 1995
video- en geluidsinstallatie beeld
282 x 241,3 cm, ed. 5/5 1995.BV.01
Deze video van Bill Viola toont een vrouw van middelbare leeftijd en een jongere vrouw die in gesprek zijn. Even later komt een andere vrouw aanlopen en wordt de 3e vouw het 5e wiel aan de wagen maar dan vormen de drie weer 1 groep. Je verstaat totaal niet wat ze zeggen en het enige wat je hoort is hele harde wind, wat ik overigens heel storend vind. Eigenlijk duurt de film maar 40 seconden maar het beeld is zo vertraagd dat het rond de 10 minuten duurt. Hierdoor ga je heel erg op de gebaren en gezichtsuitdrukkingen van de vrouwen letten. Ook het waaien van de jurken valt erg op. Bill Viola heeft bereikt dat het filmpje heel dramatisch wordt. Dit door de vertraging en de sobere kleding. Ik vind het kunstwerk interessant om naar te kijken omdat je nieuwsgierig blijft over wat de vrouwen denken en wat ze zeggen. Zo kijk je naar mensen zoals je normaal nooit zou doen. Thierry de Cordier Veldstudio 1995 (observatorium voor de studie van het landschap) hout, metaal, glas
273 x 103 x 182 cm 1995.TDC.04. Ik vind dit op het eerste gezicht erg lijken op een wastafel met een kraan. En ook een beetje op een oven. De Cordier leeft zo ver mogelijk afgezonderd van de door hem zo verfoeide kunstwereld, vastbesloten om de wereld te denken vanuit zijn achtertuin en het tuinieren te praktizeren. De werken waarin De Cordier een beeld van zichzelf schept, bevinden zich op de grens tussen zwijgen en spreken, tussen weten en vergeten. Ik vind het een saai kunstwerk. Er staat dat je vanuit dit kunstwerk de wereld kunt bekijken, ik snap echt niet waar hij dit vandaan haalt. Ik vind het verder ook in een rare kamer staan, misschien had het wel indruk op me ge maakt als het in eenkamer stond met witte muren. Richard Long, The Planet Cicle Planet Circle 1991

Franse kalksteen diameter
920 cm 1991.RL.01
Dit is een van de kunstwerken die in de rondleiding zat. Als je binnen kwam in de grote zaal viel het meteen heel erg op. Hij heefde stenen uit de natuur weggehaalden op de grond geplaatst. De circel is aan de buitenkant het meest hoog en loopt steeds lager naar het midden toe. Ik vind dit een erg mooi kunstwerk en omdat je aandacht er meteen op gericht is. Hierbij ga ik er wel vanuit dat dit kunst moet zijn omdat ik dit wel mooi vind maar niet echt kunst vind. Hier heb je geen brein voor nodig dit had naar mijn idee iedereen kunnen verzinnen. Naast het werk stond een hoge tribune, als je daar op ging zitten was het kunstwerk veel mooier. Van de zijkant was het erg saai Thomas Schutte, Grose Geister Große Geister
nrs. 4-5 1997 g
epolijst aluminium
2 afzonderlijke werken
246,5 x 187,5 x 112 cm
238 x 200 x 131 cm
1997.TS.06-07
Ook dit kunstwerk viel buiten de rondleiding. OP de foto staan ze ergens ander dan waar ze stonden toen wij het museum bezochten. De Pont heeft heel veel erken van Schutte, het is een veelzijdige kunstenaar die in de jaren tochtig bekend is geworden. Het zijn fantasievolle figuren van mensen. Ze staan in vrij slungelige poses. Ik vind dit wel een leuk kunstwerk, het deed me echt deken aan robot-films. Ik vind het knap hoe hij het in elkaar heeft gezet. Ik vind het ook wel eluk dat ik nu allemala weet waar het van gemaakt is enzo. Het is alleen heel jammer dat het verplicht was, dan zit er een dwang achter waardoor je het minder leuk vind om naar het museum te gaan.’ Jean Pierre Raynaud, Container Container 1989

metaal, tegels, hout, waarschuwingsbord 221 x 203 x 208 cm
1999.JPR.01
Het werk van Jean Pierre Raynaud is opvallend consequent en gevarieerd tegelijk. Kenmerkend zijn de telkens weerkerende motieven zoals verkeersborden, bloempotten en meetlatten. Hij begon als kunstenaar in de jaren’60, nadat hij eerder opleiding voor tuinman had gevolgd. De container is speciaal gemaakt voor Raynaud, en niet eerder al gebruikt. Het bord heeft een alarmfunctie. Ik vind het kunstwerk totaal niet mooi. Ik heb geen idee welke bedoeling de kunstenaar met deze container heeft gehad. Het maakt gene indruk op me.