Andy Warhol?

Andy Warhol Wie is Andy Warhol? Levensloop: Andy Warhol, geboren Andrew Warhola, zag op 6 augustus 1928 het levenslicht, te Pittsburgh, Pennsylvania, Verenigde Staten van Amerika. Zijn ouders, Andrei Warhola en Julia Zavacky Warhola, waren Tsjecho-Slowakije ontvlucht zodat vader Andrei niet in het leger hoefde te dienen. In het begin van de jaren twintig hadden zij zich gesetteld in de Verenigde Staten. Het gezin had het niet breed, maar in tegenstelling tot vele andere arbeiders dronk of gokte vader Andrei niet en wist zelfs vele duizenden Dollars opzij te zetten. Met dit geld zou Andy later naar de universiteit kunnen. Andy was de jongste van drie zoons en groeide op als een stille, rustige, een ietwat verlegen jongen. Op de basisschool Andy voornamelijk bevriend met meisjes. Zijn beste vriendin was Magie Girman. Samen met Magie ging Andy vaak naar de bioscoop om de nieuwste films te bekijken. Hier ontwikkelde hij zijn verzamelwoede voor gesigneerde film-flyers, die na afloop van een voorstelling werden uitgedeeld door de bioscoopmedewerkers. Tijdens zijn jeugd raakte Andy besmet met het Sint-Vitusdansvirus. Dit is een ziekte die het zenuwstelsel aantast en onwillekeurige spiertrekkingen veroorzaakt. Hierdoor werd hij heel afhankelijk van zijn moeder die hem verpleegde. Door de goede zorg van zijn moeder werd Andy na een lange periode weer beter. Toen Andy naar de middelbare school ging had hij al een uitzonderlijke interesse voor kunst ontwikkeld. Zijn vader stuurde Andy naar de “Schenley High School”, waar volop lessen in allerlei vormen van kunst werden gegeven. Andy volgde uitermate trouw de tekenlessen die werden gegeven aan deze school. Ook volgde Andy de tekencursussen en kunstlessen die werden gegeven in het dichtbij gelegen Carnegie museum. Zo ontwikkelde Andy zijn talent en gevoel voor kunst. In 1945 werd Andy toegelaten tot het prestigieuze “Carnegie institute of technology”, tegenwoordig is dat de “Carnegie Melon university”. Andy had veel moeite om mee te komen in de lessen, vooral met de vakken filosofie en drama had Andy een enorme achterstand. Doordat zijn moeder er altijd op gestaan had om thuis Tsjechiës te spreken had Andy nooit fatsoenlijk Engels leren spreken. Door zijn taalachterstand had Andy moeite om zich helder uit te drukken. Bij het schrijven van een opstel moest Andy zich op zijn vrienden verlaten dat zij zijn opstel voor hem zouden vertalen, zodat het voor de professoren duidelijk was wat Andy bedoelde. Ondanks al zijn inspanning om zijn gedachtes duidelijk op papier te krijgen zakte hij toch voor de vakken. Zelfs in de door Andy geliefde tekenlessen veroorzaakte hij problemen, doordat hij niet deed wat de leraren hem opdroegen. De taalbarrière was dus een serieus probleem. Doordat Andy voor veel vakken zakte, domweg omdat hij de leraren niet begreep of doordat de leraren hem niet begrepen, werd Andy na het eerste jaar van school gestuurd. Sommige leraren echter wilde het nog wel proberen met Andy, omdat zij wel zagen dat Andy een groot talent bezat. De school bood Andy een andere mogelijkheid aan, hij kreeg de kans om in de zomervakantie lessen Engels te volgen om iets aan zijn taalachterstand te doen en hij kreeg de kans om nog enkele extra tekenlessen te volgen. Die zomer maakte Andy zulke goede tekeningen, dat hij niet alleen weer werd toegelaten tot de school, maar ook beloond werd met de Leisser-prijs, waarmee Andy veertig Dollar verdiende. Vier jaar later studeerde Andy af met een graad in grafische vormgeving. In juni van 1949 verhuisde Andy met een collega/ vriend van hem, genaamd Phillip Pearlstein naar New-York om werk te vinden als commercieel kunstenaar/ grafisch ontwerper. Al op de tweede dag dat Andy in New-York was vond hij werk bij het glamourblad Glamour, waar hij schoenen voor moest ontwerpen. De eerste lijn met schoenen die Andy had ontworpen hadden een lichtelijk erotische uitstraling en ondanks dat ze er verschrikkelijk goed uitzagen werden ze afgekeurd. Verder werkte Andy nog voor bladen zoals Vogue, Harper’s Bazzar, The New Yorker. Voor winkels, zoals: Bonwit teller en I. Miller ontwierp Andy reclame posters of advertenties, die in bladen en kranten gepubliceerd werden, of hij richtte de etalage opnieuw in. Ook ontwierp Andy verschillend omslagen van boeken en verschillende wenskaarten. In de jaren die volgden bloeide Andy’s carrière op en won Andy verschillende prijzen voor de werken die hij maakte, waaronder enkele aanbevelingen van de “Art director’s club” en “The American institute of graphic arts”. In 1952 trok zijn moeder, Julia, bij hem in, om haar zoon, die in een vervuild huis woonde en grotendeels op snoep en taart leefde, te verzorgen. In dat zelfde jaar veranderde Andy zijn achternaam van Warhola in Warhol, begon een pruik te dragen en in juni hield zijn eerste tentoonstelling, genaamd: “Drawings based on the writings of Truman Capote”. Deze tentoonstelling was te zien in de “Hugo gallery”. Door Andy’s stijgende succes zag hij zijn inkomen in zes maanden tijd groeien tot 25.000 Dollars per maand. Na dit succes nam hij het zelfde thema om consumptie goederen tot zijn eigen pop-art te verwerken. In 1961 maakte Andy zijn eerste werken die in een serie behoorden. Hij nam een soepblik van het merk “Campbell” als voorbeeld. In ieder schilderij wat Andy schilderde veranderde hij hele kleine details aan het blik. Op het eerste gezicht lijken alle blikken het zelfde, maar als je beter kijkt zie je dat alle blikken lichtelijk van elkaar verschillen. Deze serie schilderijen zijn misschien wel de bekendste werken van Andy Warhol. Buiten de soepblikken van “Campbell” schilderde Andy nog vele andere huishoudelijke artikelen zoals koffieblikken van het merk “Martinsons”, Coca-cola flesjes en Dollar biljetten. Hij schilderde deze voorwerpen vaak in series en veranderde aan ieder opvolgend schilderij kleine details. Andy schilderde vaak in grote series, wat een idee van massaproductie moest opwekken. Zijn schilderijen hadden als onderwerp massaproducten en wilde dit nog extra kracht bij zetten door zijn schilderijen ook in “massa” te produceren. Zijn schilderijen moesten de onpersoonlijkheid van massaproductie uitstralen op alle mogelijke wijzen. In 1963 begon Andy zijn eigen permanente studio, die hij “The factory”, ook wel: “De fabriek” noemde. Hiermee wilde Andy nog dichter bij zijn ideaal van “werken als een machine” komen. Hij wilde hiermee bereiken dat hij in nóg kortere tijd nóg meer reproducties van zijn werken kon maken waarmee hij het gevoel van massaproductie nóg beter probeerde duidelijk te maken. Op den duur veranderde Andy van huishoudartikelen naar merk namen. Hij nam een merknaam en schilderde er een felle achtergrond achter, ook veranderde Andy vaak de kleur van het embleem zelf in een wat fellere kleur. Ook stapte Andy over op het schilderen van beroemde personen, zoals Marilyn Monroe en Jacqueline Kennedy, Mao Tse-Tung en Elvis Presley. Hij schilderde fel gekleurde lippen, haar en wenkbrauwen op canvasdoeken en plaatste er daarna de foto’s van de beroemdheden overheen. In 1964 ontwierp Andy een muurschildering voor de New-Yorkse wereld tentoonstelling. Andy noemde het “The thirteen most wanted men”; “de dertien meest gewilde/ gezochte mannen” De gouverneur van New-York, Nelson A. Rockefeller vond het schilderij walgelijk en beval Andy het weg te halen. In plaats van de schildering weg te halen ging Andy er simpelweg met zilveren verf overheen, waardoor het schilderij een heel ander uiterlijk kreeg. Verder maakte Andy in 1964 een aantal van zijn minst populaire schilderijen, waaronder; de serie “Death and disaster” waarin hij onder andere een eenkleurig, choquerend schilderij maakte van een elektrische stoel en ernstige auto ongelukken schilderde. Het Andy Warhol publiek was geschokt. Een vriend van Andy raadde Andy aan over te stappen naar een wat lichter thema. Als voorbeeld gebruikte de vriend een aantal in pop-art geschilderde bloemen, die in een blad stonden. Bij het zien van deze bloemen zag Andy daar wel wat in en de werken die hier uit voort kwamen werden weer een commercieel succes. Naast al het schilderwerk wat Andy deed, maakte Andy ook een aantal 16mm. films. In het begin waren zijn films simpel en, misschien zelfs saai van opzet. In de film “Sleep”, uit 1963, was het enige wat je zag een slapende man. En in zijn film “Empire”, uit 1964, zie je het Empire state building in New-York, gefilmd van zonsopgang tot zonsondergang. Het mooie aan deze film is echter dat op deze film duidelijk te zien is hoe de kleuren van het gebouw veranderen en hoe hierdoor ook het uiterlijk van het gebouw de hele dag door veranderd. Hoe meer tijd verstreek, hoe subtieler Andy’s films werden. Andy schreef scripts voor zijn films en maakte zelfs soundtracks voor zijn films. Hij vroeg zelfs zijn vrienden en familie om kleine rolletjes te spelen in zijn films. Enkele van zijn films, zoals; “Chelsea girls” en “Blow job” waren de eerste films die niet door een grote productiemaatschappij waren geproduceerd, maar wel in de bioscopen gedraaid werden. In 1968 liep Valerie Solanis, de oprichtster van de feministische organisatie “SCUM” (Society for Cutting Up Men) het kantoor binnen van Andy en schoot hem neer. Waarschijnlijk was de feministische wereld het niet eens met de films van Andy. Andy was in levensgevaar, maar overleefde de aanval. Toen Andy in de jaren ‘70 terugkeerde in het wereldje van kunstenaars begonnen zijn schilderijen te veranderen. De schietpartij had zijn visie op de kunst verander. Zijn schilderijen begonnen trekjes van “abstracta-impressionisme” te vertonen. Ook de onderwerpen die Andy schilderde begonnen te veranderen. Hij schilderde “sikkels”, “hamers”, “schedels”, “torso’s” en “schaduwen”. Ook experimenteerde Andy met de oxidatie van canvas door over zijn doeken heen te urineren. Deze serie schilderijen werd dan ook “The oxidations series” genoemd. Tevens nam de populariteit van Andy bij het grote publiek toe. In de jaren ’70 en ’80 was er bijna geen mens die niet van Andy Warhol had gehoord. Andy gebruikt zijn naam om jonge kunstenaars aan het werk te krijgen. Een aantal van deze jonge kunstenaars die Andy aan werk hielp waren de leden van; “The velvet underground”. Andy startte een project samen met hen, genaamd; “The exploding plastic inevitable”. Dit was een project waarbij de band muziek speelde en op de achtergrond de films van Andy werden vertoond. Tevens startte Andy met het uitgeven van zijn eigen blad, genaamd “Interview”. Andy richtte twee tv-zenders op, exposeerde in meerdere musea over de hele wereld en schreef een aantal boeken, waaronder; “The philosophy of Andy Warhol (from A to B and Back Again)”. In 1987 werd Andy opgenomen voor een routine operatie aan zijn galblaas. Andy, die als de dood was voor ziekenhuizen, had veel te lang gewacht met zich laten opnemen in het ziekenhuis, pas toen de pijn ondragelijk werd besloot hij toch om zich te laten helpen aan zijn galblaas. De operatie verliep zonder complicaties, maar de volgende dag overleed Andy toch. In 1994 opende het “Andy Warhol museum” in Pittsburgh zijn deuren. Het museum was het eerste museum dat zich volledig richtte op één kunstenaar van na de oorlog. Het museum bewijst Andy de eer die hem toekomt door niet alleen zijn werken tentoon te stellen, maar ook door nieuw, opkomend talent een plaats te geven waar ook zij hun werken tentoon kunnen stellen en door bezoekers wegwijs te maken in hoe zij de werken van Andy moeten interpreteren. Ook geeft het museum cursussen aan studenten, waarbij ze leren om de stijl waarin Andy zijn werken maakte te gebruiken en onder de knie te krijgen. Tja, Andy Warhol is op het gebied van kunst, bij kenners en niet kenners, een van de bekendste kunstenaars door de jaren heen. Hij werd bekend bij het grote publiek door zijn spraakmakende pop-art kunst. Andy wist door simpele onderwerpen te verwerken in zijn werken ook kunst-leken te interesseren voor kunst.