Anorexia

Inleiding


Wij hebben als onderwerp voor deze praktische opdracht anorexia gekozen.
Dit onderwerp past goed bij ANW, omdat het ook te maken heeft met gezondheid. Bovendien was er ook veel informatie over te vinden. Het was wel interessant om wat meer over dit onderwerp te weten te komen, omdat het in ieders omgeving, dus ook op school, regelmatig voorkomt. Om de mensen die aan anorexia lijden een beetje te kunnen begrijpen moet je wel weten wat het ongeveer inhoudt. Door hier mee bezig te zijn is dat wel goed gelukt!

Wat doet anorexia met je lichaam, gevoelens en je sociale leven?

Lichaam

Doordat je te weinig verandert de werking van je hormonen, waardoor je menstruatie stopt. Je kunt er zelfs onvruchtbaar van worden. Omdat je gewicht zo laag is ontstaat er een lage hartslag en krijg je een lage bloeddruk. Daarom voel je je erg moe en kun je je moeilijk concentreren. Ook heb je vaak een laag bloedsuikergehalte. Hoe langer je anorexia hebt hoe groter de kans op haaruitval en huidklachten. Ook kun je een groeiachterstand oplopen, die later niet meer in te halen is. Als je een paar jaar achter elkaar anorexia hebt wordt de kans op botbreuken steeds groter omdat je botten dunner en broos worden. Te weinig eten betekent ook te weinig brandstof. Daardoor daalt de temperatuur van je lichaam en krijg je het koud. Je lichaam reageert daarop door op het gezicht, de borst en op de rug extra donsachtig haar te laten groeien, als bescherming tegen de temperatuurdaling. Vaak hebben deze patiënten ook koude, blauwe handen en voeten. Hun spieren zullen slapper worden en ook hun spiermassa zal verminderen. Door de laxeermiddelen die bij anorexia veel worden gebruikt kunnen er verstoppingen voorkomen in de maag en/of in de darmen. Soms hebben ze ook een nierbeschadiging. Verder hebben ze vaak last van een droge huid en vochtophopingen. Het komt ook vaak voor dat het gebit aangetast wordt. En ook hoofdpijn is een gevolg van anorexia nervosa.

Gevoelens
Hoe magerder je word hoe minder gevoelens je hebt. Je kunt de ernst van je eigen situatie niet goed meer inschatten, waardoor vaak depressiviteit ontstaat. Ze hebben vaak nergens zin in, ze hebben slaapklachten, zijn vaak erg moe en geïrriteerd, en voelen zich waardeloos en hebben ook vaak schuldgevoelens.
Ze kunnen zich vaak erg slecht concentreren en hebben moeite met denken.
Als je anorexia hebt kun je ook makkelijker verslaafd raken aan bijvoorbeeld drugs. Het komt ook vaak voor dat de anorexia-patiënten door hun minderwaardigheidsgevoel zelfmoordgedachten krijgen. Meestal blijft het daar niet bij er ontstaan zelfmoordplannen die soms ook echt uitlopen in zelfmoordpogingen. Ook komt het voor dat de mensen die aan anorexia lijden vervreemden van hun eigen lichaam. Het gevolg hiervan is dat je het gevoel hebt dat je armen en benen niet meer bij je horen. Dit wordt een dissociatief verschijnsel genoemd. Er kan ook een angststoornis ontstaan, hierdoor kom je in de ban voor je gewicht en je sociale gelegenheden. Ook hebben de meesten last van dwangstoornissen: je moet van jezelf stoppen met eten. Deze stoornissen moeten allemaal apart behandeld worden, maar als dat achter de rug ben je nog niet van je anorexia af. Niet al deze dingen zijn op iedereen van toepassing, meestal zijn het er maar een paar van de hierboven genoemde gevolgen.

Sociale leven
Mensen met anorexia zijn zo vaak bezig met eten en hun gewicht, dat ze geen tijd en behoefte hebben om nog met andere mensen om te gaan. Vaak verzamelen ze het eten onder de tafel en gooien het dan later weg of ze eten het wel op maar braken het dan vlak daarna het weer uit, of ze zeggen dat ze al gegeten hebben. Door al die smoezen en leugens die ze steeds ophangen worden ze steeds eenzamer. Als vrienden doorhebben dat er iets mis is komen ze soms daarom niet meer bij je omdat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan. Doordat je lichaam verzwakt kun je op een gegeven moment ook niet meer sporten, zo raak je steeds meer in een isolement. Mensen met anorexia willen graag aardig gevonden worden, maar door hun afwijkende gedrag en uiterlijk krijgen ze vaak kritiek of worden uitgescholden. Anderen die wel met je omgaan doen dat vaak uit medelijden. Zo krijg je steeds meer de rol van een zieke. Ze gaan je steeds meer in de gaten houden: hoe lang je op de wc zit, hoeveel je eet en of je niet toevallig laxeermiddelen in je zak hebt.

De behandeling van anorexia.

Als je anorexia hebt durf je het zelf vaak niet toe te geven of te vertellen. Vaak zijn ze op een gegeven moment zo ziek en mager dat ze naar het ziekenhuis moeten. Als je bij jezelf de symptomen van anorexia herkent kun je het beste naar de huisarts gaan, die kan je dan of zelf helpen of je doorsturen naar een therapeut. Er zijn verschillende therapieën die je kunt ondergaan.

Gedragstherapie

Er wordt gewerkt aan je eetgedrag en de gevoelens en gedachten die daarmee te maken hebben. Je gaat concrete doelen stellen en praktische veranderingen aanbrengen. Die doelen hebben te maken met je eetgedrag, zelfbeleving, zelfwaardering en je relaties met anderen. Er wordt geleerd de angsten die je hebt voor bepaald voedsel, een bepaald gewicht en een bepaalde lichaamsvorm te overwinnen. Ze helpen je bij het veranderen van je eetgewoonten. Ook is deze therapie erop gericht om het gewicht te herstellen. Dit wordt bevordert met de hulp van straf en beloning.

Cognitieve therapie
Wordt vaak gecombineerd met gedragstherapie. Het doel is je opvattingen over je lichaam, voeding, gewicht, zelfbeeld en omgang met anderen te veranderen. Het gevolg hiervan is een meer realistische manier van denken, minder angst en meer zelfvertrouwen.

Groepstherapie
Daarbij kom je regelmatig onder professionele begeleiding met andere patiënten bij elkaar om te werken aan je eetstoornis. Hierbij praten ze samen, en doen ze oefeningen. Voordelen van groepstherapie zijn:
- Je neemt eerder wat aan van iemand die hetzelfde heeft meegemaakt als
Jijzelf.
- Het kan prettig zijn te ervaren dat je niet de enige bent met dit probleem
- Je kunt in een veilige sfeer experimenteren met nieuwe gedragingen.

Gezinstherapie
Daarbij wordt gesproken over veranderingen in de onderlinge omgang die nodig zijn om het herstel van degene die aan anorexia lijdt te versnellen. Er wordt geprobeerd een zo open en eerlijk mogelijke communicatie op gang te brengen tussen de gezinsleden, waardoor misverstanden en spanningen uit de weg kunnen worden geruimd.

Inzichtgevende psychotherapie

Is een vorm van gesprekstherapie, het zorgt er voor dat je meer inzicht krijgt in je gevoelens, gedrag en gedachten. Het helpt je verband te leggen tussen gebeurtenissen en ervaringen uit het verleden, en de invloed daarvan op je leven nu.

Zelfhulpgroepen
Dit is een vorm van groepstherapie waarbij door middel van wederzijdse hulp en steun de gemeenschappelijke problemen overwonnen proberen te worden. Deze groepen worden begeleid door iemand die zelf de ziekte heeft doorgemaakt

Exposure
Patiënten worden bij deze therapie blootgesteld aan 'verboden' voedsel, ze mogen dit voedsel dan wel opeten maar niet uitbraken.

Cue exposure
Hierbij worden de mensen die aan anorexia lijden ook blootgesteld aan verboden voedsel, maar hierbij mogen ze het alleen aanraken en ruiken, maar niet opeten.

Deze behandelingen kunnen worden gegeven door:
- huisarts - verpleegkundigen
- psychiater - fysiotherapeut
- psycholoog - diëtist
- pedagoog - creatieve therapeut
- specialist

Vaak werken zij samen in een multidisciplinair team.
Op dit moment zijn er nog geen medicijnen tegen anorexia. Alleen tegen symptomen ervan zoals bijvoorbeeld depressiviteit die dan worden voorgeschreven door de arts of psychiater.

Reactie op het artikel

In dit artikel komen een paar belangrijke dingen voor die erg vaak voorkomen bij het eetprobleem, anorexia. Je ziet hierin duidelijk dat Monique zichzelf niet meer mag. Ze denkt dat iedereen haar maar lastig vindt. Ze voelt zich waardeloos omdat ze twee keer gezakt is voor haar examen. Dat denkt ze op te kunnen lossen door te gaan lijnen. Zoals ze zelf zegt: ze wou het liefst onzichtbaar worden.


Ook kun je in dit artikel duidelijk zien dat mensen met anorexia op veel manieren proberen om onder het eten uit te komen. In dit geval door de hond haar vlees te voeren en allerlei schalen voor haar bord te zetten zodat haar ouders niet zien dat ze eigenlijk veel te weinig eet. Ze spoelt zelfs haar yoghurt door de wc. Op feestjes regelde ze het precies zo dat als er iets te eten werd rondgedeeld, zij naar de wc moest. Voor een paar keer kan dat niet zoveel kwaad, maar Monique leed 12!!! jaar aan anorexia.

Ze deed steeds minachtender over zichzelf. Ze vond dat alles wat er van haar was, teveel was. En dus ging ze steeds verder met lijnen. Ook deze aan anorexia
lijdende patiënt was erg actief. Ze danste zelfs 20 uur per week! Dat kon natuurlijk nooit goed gaan. Op een gegeven moment woog ze nog maar 36 kilo. En toen kon haar lichaam het lange niet eten niet meer aan en ging ze onderuit. Ze wist van zichzelf wat ze had, ze was niet voor niets diëtiste, maar ze gaf het niet toe. Haar gezondheid was niet meer belangrijk, het kwam haar zelfs wel goed uit! Als ze dan dood wilde hoefden er nog maar een paar kilo's af.

Pas na 10 jaar zocht ze professionele hulp, op aanraden van een vriendin. Hierin kun je afleiden dat óf ze heeft her erg lang verborgen weten te houden óf ze wou niet toegeven dat ze door het lijnen echt ziek was, waardoor ze dus ook geen hulp wou gaan zoeken.

Gelukkig heeft ze dit, bij haar langdurende, eetprobleem overleeft. Ze werkt nu als diëtiste bij stichting 'Anorexia en Boulimia Nervosa'. Ik denk dat zij nu voor patiënten heel veel kan betekenen, omdat ze zelf precies weet wat het inhoudt om anorexia te hebben.