Hoe zijn de Temperaturen op de Maan?

Inleiding:
Dit werkstuk gaat over de maan. Ik wil 2 onderwerpen gaan bespreken: of er ijs op de maan is, en of er vulkanisme bestaat op de maan. Dat zijn ook mijn deel vragen. Mijn hoofdvraag is: hoe zijn de temperaturen op de maan? Ik wil gaan onderzoeken of er werkelijk ijs en vulkanisme op de maan is. En zo ja in hoeverre is het er dan? Ik wilde mijn praktische opdracht over een planeet gaan maken omdat dat me wel interessant leek. Ik had al snel bedacht dat ik het over de maan wilde gaan doen, alleen wat voor onderwerp over de maan was nog even zoeken. Na wat te hebben gesurfd op internet kwam ik bij de site van teleacnot en zag daar 2 stukken over ijs en vulkanisme op de maan. Dat leken me 2 goede onderwerpen en daarom heb ik ze gekozen.

Mijn hoofdvraag is dus:
*hoe zijn dus de temperaturen op de maan?

En mijn deelvragen zijn:
*is er ijs op de maan?
*bestaat er vulkanisme op de maan?

Is er ijs op de maan?

Op 6 januari 1997 keerde de NASA, met de lancering van de Lunar Prospector, na 25 jaar na de apollo 17 terug naar de maan. Het doel van deze missie van de NASA was om het oppervlak van maan beter in kaart te brengen. Bij onderzoekers rees de vraag of het ‘droge’ oppervlak van de maan misschien toch water bevat.
Na het tijdperk van Apollo richtte de NASA zijn aandacht op naar verderliggende planeten, door middel van onbemande missies, waardoor de maan een lange tijd geen aandacht kreeg. Daardoor leek het alsof alles over de maan alles bekend was. Maar eigenlijk was er nog maar 20% van de maan rond de evenaar die ze goed onderzocht hadden.

In 1994 werd de maan opnieuw bezocht. Deze keer niet door een echt NASA-missie, maar door een militair onderzoeksproject om onder andere waarnemingsinstrumenten uit te testen. De sonde (het apparaat voor het verrichten van atmosferische waarnemingen) die ze de ruimte in hadden gestuurd, zou eerst dichtbij de aarde blijven, maar maanonderzoekers van het een interessant idee om de Amerikaanse Clementine- sonde richting de maan te sturen, iets wat meer wetenschappelijke resultaten maar ook de interesse van de media oplevert.

Door het onderzoek is een betere structuur in kaart gebracht van het maanoppervlak en is gebleken dat er een mogelijkheid bestaat dat er ijs in de kraters van de zuidpool zit. Met de camera is toen een mozaïek gemaakt van dat gebied, waarbij een inzinking in de bodem werd ontdekt. Om te onderzoeken of er ijs op die plek ligt, hebben de onderzoekers een radarsignaal naar het maanoppervlak gestuurd met de Clementine. Het weerkaatste signaal bleek na een analyse inderdaad op een vlak, ijsachtig oppervlak te kunnen hebben plaatsgevonden.

Dat er water op de maan is, is niet echt voor de handliggend. Dat komt omdat de zwaartekracht op de maan te klein is om een atmosfeer (de omringende lucht of omgeving) vast te houden, waardoor water op de maan onmogelijk is. Zonder atmosfeer kan een planeet of maan alleen water vasthouden in de vorm van ijs, maar daar staat de maan te dicht voor bij de zon (waardoor het ijs zou smelten en verdampen). De enige mogelijkheid waar zich wel ijs zou kunnen bevinden zijn de gebieden bij de polen, omdat de zonnestralen daar nooit komen. Oorspronkelijk komt er op de maan geen ijs voor. Het ijs wat nu in de diepe, donkere kraters bij de maanpolen zit, is daar waarschijnlijk terecht gekomen door inslagen van kometen, en is in de loop van de jaren uit gaan breiden.

Om zulk ‘waterijs’ op te sporen, is een neutronenspectrometer gebruikt die met de Lunar Prospector is meegestuurd. Het oppervlak van de maan komt bij een ontploffing van kosmische straling aan hoog-energetische deeltjes bloot te staan. Als snelle niet geladen deeltjes van de atoomkern (neutronen) in het maanoppervlak stuiten, kaatsen die in de meeste gevallen gelijk weer terug, zonder dat ze energie verliezen. Als een neutron op een positief geladen deeltje in de kern van een waterstofatoom komt, dan zal het langzamer weerkaatsen. Als er dus water is op het maanoppervlak of er gelijk onder, dan is dit herkenbaar doordat de neutronenspectrometer minder snelle neutronen ontvangt dan de neutronen van een ‘droog’ oppervlak.

Uit het neutronen-experiment van de Luna Prospector is gebleken dat er hoogstwaarschijnlijk ergens bevroren water zit, in de diepe maankraters.
De hoeveelheid is echter heel erg klein. In de bovenste laag van het maanoppervlak (dat is ongeveer een halve meter) zit slechts 0,3 tot 1 % ijs. Dat is maar 10 tot 300 miljoen ton, wat minder is dan de gemiddelde hoeveelheid neerslag van een week in Nederland. En dat kleine beetje ijs is verdeeld over 70.000 vierkante kilometer ( 2 keer de oppervlakte van Nederland)