Vlot van Medusa

Lucas' eerste keer De zon scheen op het water, dat helder glinsterde. Gespannen over het avontuur dat hem te wachten stond, liep Lucas over de loopplank van de Martina. Zijn tas met zijn spullen woog zwaar op zijn schouder, maar Lucas tilde hem alsof hij niets woog. Het afgelopen jaar was hij flink gegroeid en hij was nu eindelijk oud en sterk genoeg om mee te gaan met zijn vader op de boot. Hij keek vol verwachting uit naar de exotische steden die hij zou gaan bezoeken. Op het dek stond zijn vader, handen in zijn zij, zijn bebaarde gezicht lachte Lucas toe. "Zo zoon ,ben je daar eindelijk". Voorzichtig zette Lucas zijn spullen neer op de grond. Hij voelde even aan het ruwe, sterke touw van zijn hangmat. Hier zou hij de komende weken, misschien wel maanden slapen. Nieuwgierig keek Lucas verder om zich heen. Wat hij zag was een grote, donkere, vochtige ruimt waar tientallen andere hangmatten in hingen. De ruimte rook muf, maar dat vond Lucas niet erg. Terwijl hij zo zijn voorlopige slaapplaats stond te bekijken voelde hoe de deining van het schip sterker werd, het schip vertrok. De zon scheen fel op Lucas' hoofd en maakte hem duizelig. Toch werkte hij stug door: het dek moest nu eenmaal geschrobd worden. Lucas had de afgelopen weken van de reis gevuld met dat soort karweitjes. Omdat hij de jongste aan boord was, moest hij alle vervelende karweitjes die er aan boord te doen waren doen: het dek schrobben, de beerput legen en de kieren in de kiel dichten. Ondanks al die vervelende taken die hij moest doen op het schip had hij het naar zijn zin op de Martina. Hij voelde zich sterk, gezond, hij sliep goed, werd niet zeeziek: kortom, hij vond het zeemansbestaan zo slecht nog niet. Lucas zat op het dek, zijn ogen dichtgeknepen, te genieten van de zon. Hij was door zijn vader even vrijgesteld van zin dagelijkse taken. Lucas dacht aan thuis, aan zijn moeder, zijn zusjes, aan het kleine huisje aan de polder. Zou zijn vader Holland ook zo missen? Plotseling kwam het schip onder hem met een schok tot stilstand en voordat Lucas besefte wat er gebeurde gleed hij opzij en werd zijn hoofd met grote kracht tegen de mast aan gesmeten. Langzaam werd Lucas wakker. Alles om hem heen was wazig: de stemmen, de gezichten. Hij voelde dat hij op een natte ondergrond lag, die schommelde. Angstvallig probeerde hij zich te herinneren waar hij was, wat er was gebeurd. En langzaam kwam het allemaal terug: de schipbreuk, de bouw van het vlot, de vele doden, de wanhoop van degenen die nog leefden... Hij zag de gezichten van de doden weer voor zich, bleek, verkrampt, zo zonder leven, zo stil. Krampachtig tastte Lucas om zich heen, op zoek naar zijn vader. "Rustig, zoon, rustig, wees blij dat je nog leeft, en denk er verder niet aan". Voorzichtig bewoog Lucas zijn hand naar zijn hoofd, dat hevig stak als hij het bewoog. Zijn hand ontmoette een kartelige, harde benige rand, en daarnaast een warme, vochtige plek. Hij realiseerde zich pas dat het bloed was toen hij zijn hand voor z'n gezicht hield en zag dat die rood zag. Opeens was de lucht gevuld met geluid, geschreeuw, gejuich. Opgewonden stemmen praatten door elkaar heen. Iedereen stond op, Lucas werd bijna onder de voet gelopen. Toen pas hoorde hij wat ze schreeuwden: "Land in zicht, land in zicht!"