EEN NATUURRIJK Eiland
Thasos is het groenste eiland van de Griekse archipel.
Thasos is klein en overzichtelijk. De vijftien duizend inwoners hebben de beschikking over een kleine 400 km2 rotsen, heuvels en heel veel groen. Dennenbomen, cederhout, platanen, eiken en kastanjes worden afgewisseld door gecultiveerde olijf-, pruimen- en notenbomen en wijngaarden. In de buurt van Alyki wordt al sinds de 6e eeuw voor Christus marmer gedolven. Je komt het dan ook overal op het eiland tegen
Van de hak op de tak in Thasos
In Skala Prinos gaan we van boord en rijden daarna binnen drie kwartier langs de kust naar Potos aan de zuidpunt. Met onze kleine auto zijn we in staat allerlei piepkleine bergdorpjes te bezoeken. We kiezen af en toe smalle geitenweggetjes, waar geen touringcar ooit zou durven komen. Vooral in de kleine bergdorpjes zie je veel terug van oude gewoonten en tradities. Er wordt vrijwel niets veranderd, zelfs al leeft men soms onder primitieve omstandigheden. Huisjes met dikke muren en verweerde leien daken, worden zo goed en kwaad als mogelijk is leefbaar gehouden. Een voorbeeld daarvan is Theologos, dat zo'n tien kilometer van Potos vandaan in het binnenland ligt. Het oogt als een dorp uit lang vervlogen tijden met historische witgekalkte huisjes, ingebed in bloemen.
Theologos
We rijden kriskras het kleine eiland over, door de kleine dorpjes, langs de honderden kapelletjes, sommige goed onderhouden met Maria-ikoon, bloemen en een olielampje, maar de meeste verroest en scheefgezakt langs de weg. Er zijn ook een paar zeer verzorgde kerkhoven met altaartjes en veel bloemen; de graven zijn van marmer, dat uit de groeven bij Alyki afkomstig is. Plaatsjes als Limenaria, Skala Maries, Megalos Prinos, Potamia en Panagia, elk met hun eigen karakter, dwingen je tot stoppen. Het is boeiend om te zien dat de inwoners van dergelijke hechte gemeenschappen niet onder de indruk zijn van het vreemdelingenbezoek. Ze lachen en zwaaien, willen trots op de foto, maar voor de rest gaan ze door met hun bezigheden. De mannen met hun koffie plus ouzo, wippend op hun terrasstoel en in felle discussie over ieder onderwerp. De vrouwen met boodschappen doen, straatvegen, koken (dikwijls in de openlucht op een houtoventje) en honderduit kletsend met iedereen.
De grote en kleine baaien langs de kust tussen de rotsen met kleine zandstranden lokken je. Het ene schilderachtige haventje volgt op het andere en de kroegjes bij de haventjes verleiden ons tot heel wat kopjes (Griekse) koffie.
Overal langs de weg staan tussen de bomen rijen met kleurrijke bijenkorven. Op Thasos wordt veel honing geproduceerd. Een schep van dit goudgele product in een bakje met volle Griekse yoghurt is als ontbijt of toetje een delicatesse.
Rokken en pijen in alle maten
Vanuit Potos gaan we langs de kust zuidwaarts naar het klooster 'Archangelos' (Aartsengel Michael). Het hangt op de rand van een rots in een mooie baai, met de 'blik' naar zee gericht. Bij de ingang staat een vervallen ijzeren kast met stapels rokken-met-elastiek, ernaast een groot bord met een tekst in het Grieks. We hadden al gehoord dat vrouwen hier een rok moeten dragen voor ze het kerkje betreden, dus wij bekleden ons met zo'n 'streepjestent-voor-alle-maten'.
Het klooster ziet er vriendelijk uit, met veel bloemen en alles spierwit geschilderd. Hier en daar hangt een oud klokje of een luidijzer (halve ijzeren boog) dat als het aangeraakt wordt een schrale en doffe klank laat horen. Fr wonen maar vijfentwintig nonnen. De orde bestaat sinds de 19e eeuw. Onze nonnen worden vaak overgeplaatst om elders het vak van ikonen-schilderen te leren. Ze houden zich daar hun hele kloosterleven mee bezig', vertelt ons de gasten-non. In het zeer kleine Griekse kerkje heerst een serene rust.
In Alyki ontdekken we bij toeval een verrassend plekje. Na een steile afdaling komen we in een kleine nederzetting aan de kust terecht. Het dagelijks leven speelt zich kalm voor onze ogen af. Mannen grillen worstjes en roosteren brood voor de lunch. Anderen laten in het zeer eenvoudige eettentje hun net gevangen vis grillen - altijd en overal op houtskool - of krijgen een Griekse salade met veel feta voorgezet. De dorpelingen zijn aan hun siesta toe en verdwijnen, de een na de ander. Voor ons, nog niet gewend aan siesta's, een gelegenheid om een kijkje te nemen bij de opgravingen op het eind van het zandpad. De contouren van een heilige plaats uit jaar., een paar zuilen en nog enkele vroeg-christelijke tempels zichtbaar.
Met enige moeite rijden we dan het rulle zand weer steil naar boven en vervolgen de tocht. Om de afdaling naar de opgravingen en de nederzetting bij de baai te maken, moet je heel goed opletten. We zijn er twee keer voorbij gereden; er staat maar een klein bordje met een aanwijzing naar de opgravingen.
Stamnato naar eigen recept
Thasos is niet alleen de naam van eiland, de hoofdstad heet ook zo. Om verwarring te voorkomen wordt meestal Limenas gebruikt, de oude naam. je krijgt niet de indruk van een grote stad. Door de gezelligheid, de ligging pal aan zee, de vele restaurants met terrassen en vaak begroeid of versierd met kleurige bloemen, heeft Thasos/Limenas meer de uitstraling van een knusse provinciestad met enkele historische bezienswaardigheden. Op een van de groenoverdekte terrassen, bij restaurant Syrtaki, nemen we plaats om een hapje te eten. De 68-jarige eigenares Pepina, maakt Stamnato voor ons klaar. Het is een zelf ontwikkeld recept traditioneel gerecht dat nergens meer op het menu voorkomt. Het wordt geserveerd in een ruim bruin potje: kalfsvlees, aubergines en andere groenten, aardappelen en kruiden. Zo uit de oven op tafel. Met veel geblaas en koele wijn smullen we aan een echte Griekse maaltijd. In het aangename, warme weer zitten bewoners voor hun huis zomaar te zitten, spelen met de kinderen en honden of laten 'hun handen wapperen'' Achter een stapel vers geplukte bloemetjes langs de weg, sorteert een vrouw de beste blaadjes voor haar eigen kamillethee.
Het leven heeft hier geen haast.
Thasos is het groenste eiland van de Griekse archipel.
Thasos is klein en overzichtelijk. De vijftien duizend inwoners hebben de beschikking over een kleine 400 km2 rotsen, heuvels en heel veel groen. Dennenbomen, cederhout, platanen, eiken en kastanjes worden afgewisseld door gecultiveerde olijf-, pruimen- en notenbomen en wijngaarden. In de buurt van Alyki wordt al sinds de 6e eeuw voor Christus marmer gedolven. Je komt het dan ook overal op het eiland tegen
Van de hak op de tak in Thasos
In Skala Prinos gaan we van boord en rijden daarna binnen drie kwartier langs de kust naar Potos aan de zuidpunt. Met onze kleine auto zijn we in staat allerlei piepkleine bergdorpjes te bezoeken. We kiezen af en toe smalle geitenweggetjes, waar geen touringcar ooit zou durven komen. Vooral in de kleine bergdorpjes zie je veel terug van oude gewoonten en tradities. Er wordt vrijwel niets veranderd, zelfs al leeft men soms onder primitieve omstandigheden. Huisjes met dikke muren en verweerde leien daken, worden zo goed en kwaad als mogelijk is leefbaar gehouden. Een voorbeeld daarvan is Theologos, dat zo'n tien kilometer van Potos vandaan in het binnenland ligt. Het oogt als een dorp uit lang vervlogen tijden met historische witgekalkte huisjes, ingebed in bloemen.
We rijden kriskras het kleine eiland over, door de kleine dorpjes, langs de honderden kapelletjes, sommige goed onderhouden met Maria-ikoon, bloemen en een olielampje, maar de meeste verroest en scheefgezakt langs de weg. Er zijn ook een paar zeer verzorgde kerkhoven met altaartjes en veel bloemen; de graven zijn van marmer, dat uit de groeven bij Alyki afkomstig is. Plaatsjes als Limenaria, Skala Maries, Megalos Prinos, Potamia en Panagia, elk met hun eigen karakter, dwingen je tot stoppen. Het is boeiend om te zien dat de inwoners van dergelijke hechte gemeenschappen niet onder de indruk zijn van het vreemdelingenbezoek. Ze lachen en zwaaien, willen trots op de foto, maar voor de rest gaan ze door met hun bezigheden. De mannen met hun koffie plus ouzo, wippend op hun terrasstoel en in felle discussie over ieder onderwerp. De vrouwen met boodschappen doen, straatvegen, koken (dikwijls in de openlucht op een houtoventje) en honderduit kletsend met iedereen.
De grote en kleine baaien langs de kust tussen de rotsen met kleine zandstranden lokken je. Het ene schilderachtige haventje volgt op het andere en de kroegjes bij de haventjes verleiden ons tot heel wat kopjes (Griekse) koffie.
Overal langs de weg staan tussen de bomen rijen met kleurrijke bijenkorven. Op Thasos wordt veel honing geproduceerd. Een schep van dit goudgele product in een bakje met volle Griekse yoghurt is als ontbijt of toetje een delicatesse.
Rokken en pijen in alle maten
Vanuit Potos gaan we langs de kust zuidwaarts naar het klooster 'Archangelos' (Aartsengel Michael). Het hangt op de rand van een rots in een mooie baai, met de 'blik' naar zee gericht. Bij de ingang staat een vervallen ijzeren kast met stapels rokken-met-elastiek, ernaast een groot bord met een tekst in het Grieks. We hadden al gehoord dat vrouwen hier een rok moeten dragen voor ze het kerkje betreden, dus wij bekleden ons met zo'n 'streepjestent-voor-alle-maten'.
Het klooster ziet er vriendelijk uit, met veel bloemen en alles spierwit geschilderd. Hier en daar hangt een oud klokje of een luidijzer (halve ijzeren boog) dat als het aangeraakt wordt een schrale en doffe klank laat horen. Fr wonen maar vijfentwintig nonnen. De orde bestaat sinds de 19e eeuw. Onze nonnen worden vaak overgeplaatst om elders het vak van ikonen-schilderen te leren. Ze houden zich daar hun hele kloosterleven mee bezig', vertelt ons de gasten-non. In het zeer kleine Griekse kerkje heerst een serene rust.
In Alyki ontdekken we bij toeval een verrassend plekje. Na een steile afdaling komen we in een kleine nederzetting aan de kust terecht. Het dagelijks leven speelt zich kalm voor onze ogen af. Mannen grillen worstjes en roosteren brood voor de lunch. Anderen laten in het zeer eenvoudige eettentje hun net gevangen vis grillen - altijd en overal op houtskool - of krijgen een Griekse salade met veel feta voorgezet. De dorpelingen zijn aan hun siesta toe en verdwijnen, de een na de ander. Voor ons, nog niet gewend aan siesta's, een gelegenheid om een kijkje te nemen bij de opgravingen op het eind van het zandpad. De contouren van een heilige plaats uit jaar., een paar zuilen en nog enkele vroeg-christelijke tempels zichtbaar.
Met enige moeite rijden we dan het rulle zand weer steil naar boven en vervolgen de tocht. Om de afdaling naar de opgravingen en de nederzetting bij de baai te maken, moet je heel goed opletten. We zijn er twee keer voorbij gereden; er staat maar een klein bordje met een aanwijzing naar de opgravingen.
Thasos is niet alleen de naam van eiland, de hoofdstad heet ook zo. Om verwarring te voorkomen wordt meestal Limenas gebruikt, de oude naam. je krijgt niet de indruk van een grote stad. Door de gezelligheid, de ligging pal aan zee, de vele restaurants met terrassen en vaak begroeid of versierd met kleurige bloemen, heeft Thasos/Limenas meer de uitstraling van een knusse provinciestad met enkele historische bezienswaardigheden. Op een van de groenoverdekte terrassen, bij restaurant Syrtaki, nemen we plaats om een hapje te eten. De 68-jarige eigenares Pepina, maakt Stamnato voor ons klaar. Het is een zelf ontwikkeld recept traditioneel gerecht dat nergens meer op het menu voorkomt. Het wordt geserveerd in een ruim bruin potje: kalfsvlees, aubergines en andere groenten, aardappelen en kruiden. Zo uit de oven op tafel. Met veel geblaas en koele wijn smullen we aan een echte Griekse maaltijd. In het aangename, warme weer zitten bewoners voor hun huis zomaar te zitten, spelen met de kinderen en honden of laten 'hun handen wapperen'' Achter een stapel vers geplukte bloemetjes langs de weg, sorteert een vrouw de beste blaadjes voor haar eigen kamillethee.
Het leven heeft hier geen haast.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden