Een vreemde planeet

Een vreemde planeet… Ik kan mijn ogen haast niet geloven, wat is hier allemaal aan de hand? Ik sta boven een groot ravijn, in het midden is er een vulkaan, het lijkt er toch op, met daar rond gloeiende, kolkende lavastromen. Ik moet even rillen, daar wil ik niet in vallen hoor! Het is raar dat er een soort zwarte tornado vanuit de lucht recht in de vulkaan gaat. De lucht ziet helemaal zwart en ik zie er rare beesten vliegen, het zijn net zwarte skeletten met zwarte vleugels, hun ogen zien gloeiend rood, of zou dat een weerspiegeling zijn van de vuurballen die ze vasthouden? Ik wil hier weg, zo snel mogelijk, maar tja, het ruimteschip waarmee ik gekomen ben is totaal verwoest… Dus ren ik de andere kant op, ik ren en ik ren zonder te stoppen, maar tegen de avond word ik moe, al een geluk ben ik juist tot in dit donker bos geraakt want stel je voor dat die vliegende beesten me zouden zien. Zouden die vuurballen heel dodelijk zijn? Maar tja, laat ik eerst gaan slapen. Als ik ’s morgens wakker word zit er een grappig klein meisje voor me, op het eerste zicht normaal. Maar ze heeft van die puntige oren en ogen die iets te groot zijn om van een mens te kunnen zijn. Aan haar handen heeft ze slechts 4 vingers… Ze kijkt me aan, staat plots recht en steekt haar handje naar me uit. Ze zegt iets dat ik niet versta, het is een soort van gebrabbel. Maar ze kijkt me terwijl zo uitnodigend aan dat ik snap dat ze wil dat ik meekom. Ik besluit in te gaan op haar voorstel, wat kan ik hier anders doen, en ik neem haar hand vast. Wat ik niet zie is dat ze achter mijn rug duivelsachtig grijnst…