De ramp

De ramp
Mijn leven is een grote ramp. Ik heb vandaag mijn rapport gekregen. Ik had maar een onvoldoende; voor wiskunde. Dat kan ik gewoon absoluut niet. Met een proefwerk dansen al die cijfertjes voor mijn ogen, ik word er helemaal gek van. Maar dat willen mijn ouders niet geloven. Je moet ze eens horen als ik zo meteen thuiskom, zeker weten dat ik een maand geen zakgeld krijg. Ze zullen de computer en tv van mijn kamer afhalen, en mij verbieden om nog uit te gaan todat ik met een beter rapport thuiskom. Ook weer zoiets: het uitgaan. Al mijn vriendinnen hoeven pas om 2 uur thuis te zijn, maar ik om 12 uur, als het niet vroeger is. Ik ben al bijna 15 hoor! Ik heb echt de ergste ouders die je je kunt voorstellen! ‘Anne, waar zit je met je gedachten? Duidelijk niet in dit klaslokaal, terwijl dit belangrijk is. Het gaat over die nieuwe jongen, Igo, waarover ik jullie heb verteld. Hij komt zo kijken en ik wil dat jullie hem accepteren. Hij zal misschien wat vreemd doen in het begin, maar hij komt van Bosnië. Hij heeft hele erge dingen meegemaakt. Misschien, als hij jullie genoeg vertrouwt zal hij er wat over vertellen. Maar dring niet aan, dit moet hij uit zichzelf doen! Daar komt hij net aan.’ Igo kwam binnen, heel voorzichtig. Het was duidelijk dat hij het ergste verwachtte. Hij was heel klein, als ik niet wist dat hij 16 was zou ik zeggen dat hij 9 was. Maar misschien komt dat ook wel omdat hij zo verlegen was. Daardoor gaan veel mensen en immers jonger uit zien. We kenden Igo al bijna een jaar toen hij ons in vertrouwen nam. Het was ons intussen ook wel duidelijk dat hij echt de hele erge dingen had meegemaakt. Maar niemand wist dat het zo vreselijk zou zijn. Geen van ons zou zich daarna nog zielig vinden omdat hij of zij te weinig zakgeld kreeg of vroeg thuis moest zijn. We veranderden allemaal door zijn verhaal. Omdat hij nog steeds problemen heeft met Nederlands, zal ik het in mijn eigen woorden proberen uit te leggen. Er brak oorlog uit in Bosnië. Alle mensen ouder dan 14 en jonger dan 60 werden gedwongen om in het leger te gaan. Gelukkig voor Igo was hij toen nog 12, maar zijn ouders moesten dus wel. Hij had nog een kleiner broertje, waar hij overdag voor moest zorgen. Elke dag ging er wel iemand die hij kende dood. Hij zag ze voor zijn ogen sterven, wat moet dat vreselijk zijn geweest. Hij leefde voortdurend met het gevoel dat dat ook zijn ouders zouden kunnen zijn, en ’s avonds was hij ook altijd blij als ze weer thuis waren. Op een avond kwamen ze niet thuis. Hij bleef de hele nacht op, maar hoorde niets van ze. Hij was natuurlijk hartstikke bang dat er wat was gebeurd, en hij was toen ook heel blij toen z’n moeder die middag thuiskwam. Maar die blijdschap verdween toen hij zag dat ze alleen was en huilde. Snikkend vertelde ze hem dat ze zijn vader, haar man, voor haar ogen had zien sterven. Ze haatte de oorlog, en ze wilde weg uit het leger, weg uit Bosnië. Maar dat ging natuurlijk niet zomaar, er waren altijd en overal soldaten. Na een tijdje besloten ze om het erop te wagen en ’s nachts gingen ze weg. Zijn broertje, zijn moeder en hij gingen op pad. Het begon goed, ze kwamen niemand tegen. Na een hele nacht flink door te hebben gelopen, besloten ze te rusten. Zijn broertje klaagde van buikpijn en hij zei dat hij echt niet meer kon. Ze konden niet verder, en leefden op straat. Elke dag was een overlevingstocht. Het ging alsmaar slechter met zijn broertje. Hij werd steeds magerder, en hij kon ook niets meer eten. Uiteindelijk stierf hij. Toen wilde zijn moeder al helemaal weg uit Bosnië, maar het was veel gevaarlijker geworden. Er waren meer soldaten gekomen, en ze schoten constant. Toen ze bijna het land uit waren, voelden ze zich blij, eindelijk weg van de oorlog. In hun blijdschap zagen ze een soldaat over het hoofd. Hijs choot, en Igo kon op tijd wegduiken. Maar voor zijn moeder was het te laat…Hij zag haar voor zijn ogen sterven. Hij kon niets meer, had te veel meegemaakt en hij stortte in. Toen het weer wat helderder werd in zijn hoofd, lag hij in een ziekenhuis, hier in Nederland. Een vredessoldaat had hem gevonden, en meegebracht naar zijn eigen land, Nederland. Igo probeert nu zijn leven weer op te pakken. Hij heeft nog steeds veel contact met die soldaat. Hij woont in een kinderopvanghuis, en gaat regelmatig naar de psychiater om de dingen die hij heeft meegemaakt te verwerken. Ons het verhaal vertellen was een van de laatste stappen. Hij heeft het verwerkt. Hij heeft het geaccepteerd en een plekje gegeven.