Cyber World

Cyber World “Andrew opstaan je komt te laat op school”. “Ja mam ik kom er aan”. Laat ik me even voor stellen ik ben Andrew Kognic ik ben 16 jaar en zit op de Roswell High School. Mijn vader werkt in en laboratorium waar ze computer spelletjes maken. Allen vorige week ben ik te weten gekomen wat ze daar werkelijk doen. Het was een lekkere warme zomer dag, net zo’n dag als toen de UFO neerstorten vlakbij boers peterson’s boerderij. Het was nu al zo’n 50 jaar gelden dat, dat ding neerstorten. Maar vandaag de dag denkt niemand er meer aan. “Hè!! Andrew mag ik met je mee lopen”. Ik wedt uit mijn gedachte gesleept en keek naar achteren om te kijken wie dat was. Het was mijn vriendin Sasja die vroeg of ze mee mocht lopen, ik zei:“natuurlijk mag dat”. Dus liepen we samen verder samen. Eenmaal aangekomen op school ging de bel al. Dus we moesten nog rennen zodat we niet te laat zouden komen. En vandaag wilde niemand eigenlijk te laat komen omdat we vandaag met de school een excursie gingen doen, alleen waarheen wist nog niemand. Sasja en ik kwamen als laatst binnen “Andrew doe de deur even achter je dicht”. “Ja mevrouw” Zij ik een beetje verlegen.”Ga allemaal maar zitten dan zal ik jullie vertellen waar we vandaag heen gaan”. Iedereen wachten gespannen af. Oké klas wij gaan vandaag naar …… de deur ging open en de Directeur kwam binnen. “Mevrouw Benningham ik denk dat we een probleem hebben”. “Wat mag dat dan wel niet wezen”. “Nou de brug waar de bussen overheen reden is ingestort. De chauffeurs leven gelukkig nog maar onze excursie is verpest”. Nou dat is leuk dacht ik. Eindelijk gingen we wat leuks doen ging het niet door, maar ja ik was daar wel aan gewend omdat iedere keer dat er iet leuks zou komen het op een of andere toch weer in de soep loopt. “Mevrouw Benningham” vroeg ik “waar zouden we dan naar toe gaan”. “We zouden naar het nationaal instituut voor observatie van buitenaardse ondernemingen het NIOBO voor kort dus”. Mijn mond viel haast open, had de school dat konden regelen. Het NIOBO is het instituut dat in 1950 ook de crasht van die shuttle heeft onderzocht. Ik moest dit snel melden aan mijn vrienden. In de middag pauze liep ik meteen nare buiten, ze stonden op de zelfde plek als altijd. In het hoekje waar haast niemand je zag. “He jongens moet je eens raden waar we vandaag heen waren gegaan als die brug niet was ingestort”. “Het NIOBO misschien”. “Ja hoe weten jullie dat”. “Omdat wij het ook aan onze mentor hebben gevraagd”. “Maar ja, het zou wel heel leuk zijn geweest als we daar heen mochten”. “Tja dat is waar maar je hebt het gehoord het gaat ‘vandaag’ niet door”. “Hoe bedoel je”. “laten we stemmen, wie wil er alsnog naar NIOBO toe”. Op dat moment stak iedereen enthousiast zijn hand op, maar ik twijfelde stel dat ze van plan waren daar in te gaan breken. Maar als ik mijn hand niet op zou steken dan zouden ze me misschien wel een watje vinden, dus stemden ik ook mee. “Oké ik ga ook mee”. “Oké dan wil ik dat we allemaal op zaterdag om 8 uur ’s avond hier op school te verzamelen, en trek zwarte kleding aan”. Daarna gingen we uit elkaar en liepen allemaal een anderen kant op. Ik liep achter Rick aan om te vragen wat hij nou eigenlijk van plan was. Maar net voor ik hem wou aanspreken ging de bel en begaf iedereen zich weer naar binnen. Die avond kon ik niet in slaap komen omdat ik alleen maar lag te denken aan het plan. Wat gingen we doen wat was waren ze van plan te gaan doen, maar vooral wat ik daar te zien zou krijgen. Nadat het me niet lukte in slaap te komen ging ik maar achter mijn computer zitten. Ik ging het internet op en zoeken naar iets leuks om te doen. Op een gegeven moment dacht ik “Zal het NIOBO ook een internet site hebben” ik typte in www.NIOBO.rw en na enkele minuten zag ik het, de site van het NIOBO. Ik was opgewonden omdat ik niet wist wat ik op die site zou vinden. Maar ook de adrenaline gierde door mijn bloed. Misschien stond er wel iets op die site dat ik helemaal niet mocht zien. Maar toch kreeg ik mezelf zover om toch door de site te snuffelen. Eerst klikte ik de koppeling “Informatie over NIOBO” aan. Daar in stond hoe het bedrijf te werk gaat en wat ze zoal doen. Er stond dat ze iedere dag wel vreemde dingen zagen in de ruimte en dat ze daar dan foto’s van namen. Daardoor hebben ze een archief van wel een halve kilometer lang en breed. Meteen moest ik denken aan het plan. Als we zouden gaan inbreken dan zou ik natuurlijk wel even in dat archief willen kijken. Toen zag ik iets interessants op de site. Er was een kolom ingevoegd op de site voor medewerkers van het bedrijf om in te loggen op de server van het NIOBO. En omdat ik vorig jaar de kampioen hacken was in ons vrienden groepje was dit een eitje voor me. Binnen 10 minuten had ik de site gehackt en kon ik verder op hun server. Dit was nog spannender omdat hier natuurlijk geheime dingen stonden. Toen zag ik daar een koppeling staan met “Digitaal archief” er op. Ik klikte er op en er verschenen allemaal data op het scherm. Ik klikte op de data “1950” toen verschenen er allemaal gebeurtenissen van dat jaar. En daar zag ik het staan “neerstorting alien schip 1” daar klikte ik op. Er verschenen verscheidende teksten en foto’s. Ik schok ik keek naar de foto’s die op de site stonden, ik zag foto’s met mensen die dode alien’s uit het schip sleurden en in grote doorzichtige glazen buizen stopte en ze af voerden, en ook foto’s met alien’s die onderzocht werden en als laatst een foto van het schip dat weg ge haalt werd. Ik had nooit gedacht dat het er zo erg zou uit zien, laat staan zijn. Ik las de tekst ook. Er stond in dat de alien’s die, die dag waren geland mee waren genomen en waren onderzocht. Dit leverde ze heel veel nieuwe technologie op. Ook was er ontdekt dat de alien’s veel slimmer waren dan de mens. Ook het schip is helemaal onderzocht. En daardoor hebben ze heel veel nieuwe wapens ontdekt. Nadat ik de pagina had door gelezen vond ik het wel weer genoeg voor vandaag. Ik was moe en een nog steeds een beetje bang. Na enkele minuten viel ik in slaap en sliep ik de rest van de nacht. Bliep..,Bliep..,Bliep..,Ik drukte de wekker uit het was 8 uur en moest weer naar school. Ondanks dat ik maar 5 uurtjes had geslapen voelden ik me zo wakker als een pot koffie. Ik was gespannen wand ik wilden de informatie die ik gister had opgedaan meteen vertellen aan mijn vrienden. Het leek wel alsof de bus er eeuwen over deed om bij school te komen. Mijn vrienden stonden allemaal om elkaar hen met elkaar te praten. Ik liep naar ze toe en wilden meteen mijn verhaal al vertellen. Maar Rick viel me in de rede. “Jongens ik moet jullie iets belangrijks vertellen”.“Ik heb gister op de site van het NIOBO in gehackt en daar heb ik iets heel vreemdst gevonden”.“Ik heb het uitgeprint en het in mapjes gestopt zodat jullie het ook kunnen lezen”. Maar ik had dat mapje niet nodig wand ik had het al gelezen. Maar was een ding dat ik wel wilde vragen aan Rick, wat zijn plan was om daar binnen te komen. Dus ik vroeg aan hem “Hé Rick hoe ben je van plan binnen te komen” Rick antwoorden daar op “gewoon door de voordeur, wand ik heb het pasje van mijn vader”. De vader van Rick werkt bij het NIOBO en dus kon hij makkelijker inloggen op de site. Maar ik zelf vond door de voordeur gaan niet zoon goed plan omdat er vast wel hevige beveiligingen zouden zijn. Maar daar maakte ik me niet druk om. Het leek me dat Rick daar wel voor had gezorgd, en daar maakte ik me ook niet druk om. Morgen zouden we naar het NIOBO toe gaan en daar gaan rond kijken. Zaterdag was ik van plan om meer informatie op te doen op de site van het NIOBO. Dat zou wel handig zijn omdat ik dan meer zou weten over het bedrijf en over wat daar gebeurde. Toen ik was in gehackt op de site klikte ik weer op 1950 maar nu klikte ik het kopje onder die van gister aan. Er verscheen nu allen maar tekst op het scherm. Daarin stond dat de alien’s hier heen waren gekomen om de planeet over te nemen. De alien’s neemt je lichaam over en hebben je volledig in je macht. Ik kreeg een enorme shock, want wat als de alien’s de aarde al ge infiltreert hadden, of wat als iedereen als onder de macht van de alien’s zijn. Maar de enige manier om dat te weten te kommen was door verder te lezen. Ik las de tekst verder door. Er stond van alles in wat te maken had met hoe slim ze waren tot war ze allemaal zouden kunnen zijn geweest. Voor de rest stond er niks spannends meer in deze tekst. Dus ging ik naar het volgende kopje. Daar stonden wel dingen in die interessant waren. Het ging weer over de alien’s. Ze moesten wel menselijke lichamen in nemen omdat ze de menselijke lichaam warmte nodig hadden om te overleven. Ze gaan dan in je zitten en slurpen alle energie en warmt op. Dit duurden dan zo’n 3 jaar tot dat het gast lichaam leeg en dood zou zijn. Ook stond er dat wat je ziet niet echt is maar allemaal nagebootst op het echt leven van de mens. De alien’s hadden de wereld al jaren geleden ingenomen en profiteerden nu van ons ras. Ik hield op met lezen. Dit was een verschrikking. Maar ik geloofde het niet, want dat kan nooit zo zijn dat alien’s ons ras regeren en ons een denkbeeldig leven geven. Ik dacht nog eens even na. Er stond op die site dat ze warmte en energie nodig hebben, maar als je nou eens die bronnen weg zou halen dan zouden de alien’s uit je gaan en je laten liggen. Maar als dat zou gebeuren dan zou ik de echte wereld zien, maar daar was ik bang voor. Misschien was de echte wereld niet de wereld die ik kende. En misschien wil ik wel helemaal niet in de echte wereld zijn. Maar misschien waren er meer op dit plan gekomen en waren er meer vrije mensen in de echte wereld. Maar als ik dan van plan was als mijn energie en warmte los te laten om naar de echte wereld te komen dan wist ik nog niet hoe. Misschien moest ik een tijdje in de vrieskist gaan liggen. Of misschien naar Antarctica gaan. Of misschien na….. ik hield me even stil. Wand ik hoorde wat tikken. Het was iets bij het raam, ik liep er voorzichtig heen en keek naar buiten. Ik zag niks dus deed ik mijn raam open om beter te kunnen zien. Toen ik mijn hoofd uit het raam stak voelden ik iets hards degen mijn hoofd aan komen. “AU!!! Wat zijn dat voor geintjes”. Toen zag ik een paar vage schimmen. En toen ik beter keek zag ik dat het mij vrienden waren. Rick stond onder aan het raam “Hé Andrew kom je nou nog of ben je te bang om me te gaan”. Oja natuurlijk helemaal vergeten we hadden afgesproken op het schoolplein. “oké ik kom er aan even wat zwarts aan doen”. Nadat ik me had omgekleed en naar beneden was geklommen gingen we op weg naar het NIOBO. Het duurden lang voordat we er waren maar dat vond ik wel prima wand dan kon ik nog even na denken over wat we zouden gaan zien. Misschien waren het wel juist de mensen die onderzocht werden en niet de alien’s. maar dat maakte me niet uit wand als het te erg werd kon ik altijd nog weg rennen van dit alles. Maar nog steeds liep ik te twijfelen of ik daar wel naar binnen zou gaan. Was het wel verstandig. Maar ik moest me niet laten kennen. Eenmaal daar aangekomen moesten we voorzichtig zijn. Ten eerste omdat het hek onder stroom staat en ten tweede omdat er twee bewakers bij de voorkant stonden. Ondertussen dat ik keek wat er allemaal was waar we voor moesten oppassen pakte Rick een betonschaar met grote rubberen handvaten. Nu kon hij het hek makkelijk kapot knippen omdat hij dan geen schok zou krijgen van wegen de rubberen handvatten. Eenmaal dat het hek kapot was, was het makkelijk. We liepen gewoon naar de achterdeur en Rick haalde het pasje van zijn vader er langs er langs. De deur ging geruisloos open en we konden zo naar binnen toe gaan. Maar er was een ding dat we over het hoofd hadden gezien. Laser beveiliging. Rick liep er door heen en viel op de grond. Toen we naar beneden keken zag ik twee paar voeten staan. Iedereen raakte in paniek en rende naar buiten. Maar de wachters die eerst voor de poort stonden, stonden nu bij de achterdeur. De wachter richten en Zap!! Een van mij vrienden was kompleet bevroren. Ik rende in de richting van het kapotte hek maar net voordat ik weg kon komen Zapte de wachter net een klein stukjes van mijn lichaam. Het was mijn linker hand die bevroren was. Na enige lijd rennen. Werd ik moe en koud. Ik had geen energie meer om met mijn arm die nu onderhand een groot blok ijs was nog maar één stap verzetten. Ik ging bij een boom zitten om uit te rusten. Het ijs op mijn arm kroop langzaam om hoog. De kou maakte me slaperig en moe. Dus deed ik mijn ogen dicht. Maar het was alsof ik ze niet meer open kon krijgen. Langzaam werd ik kouder en kouder en viel tenslotte in slaap. Ik werd wakker van het getjilp van vogels en het geruis van de bomen. Ik ging recht op zitten en keek om me heen. Ik lag op een dikke laag sneeuw en had een dik pak kleding aan zodat ik me warm lekker warm voelde. Allen het enige was dat ik deze omgeving niet kende en ook nog nooit gezien had. Ik stond op en liep een beetje in het rond. Na een paar minuten horden ik een vreemd geluid een olifant die aan het toeteren was alleen dan op een veel hogere toon. Ik liep de richting van het geluid op. En wat ik daar zag was ongelofelijk. Ik keek naar beneden in een dal, daar zag ik een enorme stad liggen met allerlei vreemde gebouwen en blauwe lichten. Ik zag vreemde wezens rond dwalen door de enge op gelatine lijkende straten. Ik liep naar de stad toe om te onderzoeken wat voor stad het was. Woonde er mensen of was het iets anders. Ik kwam steeds dichter bij maar net toen ik mijn eerste stap wilde zetten op de gelatine lijkende straten. Werd ik weg getrokken en weer naar achteren gesleurd. Eenmaal weer op de berg stopte ik en vil met een doffe plof op de grond. Ik keek om me heen maar zag niks. Ook mijn oren stonden op scherp. De eerste seconde was het stil. Er ruiste wat tussen de struiken. Daarna kwam er een donkere schaduw uit de struiken en zei op een duistere toon. “als je wild weten waar je bent dan moet je me volgen”. Ik twijfelde, wat als hij me kwaad wou doen of misschien wel vermoorden. Maar ik was nieuwsgierig en ik moest gewoon risico’s nemen. Ik liep in de richting waar de man was verdwenen. Ik beleef lopen en lopen. Maar geen man meer te bekenden. En toch moest ik blijven lopen van mijzelf. Op een gegeven moment kwam ik aan bij een klein vervallen huisje wat er nog vrij stevig uit zag. Ik ging naar binnen en het zeg er vrij knus uit. Ik was moe en mijn voeten deden pijn van het lopen. Dus ik ging op het half vergaande matras liggen en viel in slaap. Toen ik wakker werd zag ik het gezicht van een man boven mij. Hij keek me vriendelijk aan met een kleine glimlach op zijn gezicht. Ik ging snel overeind zitten en vroeg meteen aan de man wat hij wou van mij. “Ik wil niks van jou jong, ik wil je alleen wat vertellen”.“Vertellen, wat dan”.“Ik wilde je vertellen hoe het verder is gegaan toen de alien’s onze aarde infiltreerde”. De man vertelde me alles over hoe de mensen gevangen worden gehouden en hoe het meestal gaat als we zijn op gebeukt. Maar ook dat wij de enige twee waren die ontwaakt ware. Ook had hij voor gesteld dat we misschien een rebbel groepje op zouden kunnen richten en natuurlijk de andere mensen redden. Maar het belangrijkste is dat ik nu in de echte wereld ben en al iemand heb waar ik kan op vertrouwen. THE END