Anorexia

Bijna 5 jaar geleden begon ik te “knoeien” met eten. Ik was erg onzeker over mezelf. Op school gebeurde veel dat jaar. De Cito-toets, de eindmusical en ik moest een keuze maken naar welke middelbare school ik wilde. Dat vond ik heel moeilijk, want ik wou graag naar dezelfde school als mijn vriendinnen en ik zag de middelbare school gewoon niet zitten. Thuis ging het ook niet geweldig, al heel lang niet, maar rond mijn elfde begon alles wat meer tot me door te dringen en begon ik ook op wat meer dingen te letten. Bij elke stemverheffing spitste ik mijn oren, omdat ik bang was voor een ruzie tussen mijn ouders. En daarnaast kwam ook nog dat ik bezig was te ontwikkelen, ik liep wat voor op mijn vriendinnen en dat maakte mij heel onzeker, dat uitdijen aan alle kanten vond ik niet zo nodig. Ik werd stiller en zat vaker alleen op mijn kamer, dan zat ik soms uren na te denken. Ik gaf mezelf de schuld van de problemen die tussen mijn ouders speelden en ik werd minderwaardig over mezelf omdat ik er “anders” uitzag dan mijn vriendinnen. Ik besloot in een soort van “hongerstaking” te gaan en veranderde mijn eetpatroon drastisch. In die periode liep mijn menstruatie ook niet goed, ik had een hormoon geslikt om een maand niet ongesteld te worden, maar dat werden er 5! Daardoor kreeg ik maagklachten en dat gebruikte ik als smoes om niet te hoeven eten. Toen kreeg ik ook nog eens een slotjesbeugel (= blokjes), nog een smoes om niet te eten want mijn tanden “deden pijn”, dus kreeg ik alleen nog maar vloeibaar eten, wat niet veel was. Ik viel af in een vrij hoog tempo. Maar niemand stond er bij stil dat ik een eetstoornis aan het ontwikkelen was, ik zelf natuurlijk ook niet, ik had zelfs nog nooit van anorexia of boulimie gehoord! Na een paar maanden op een onderwicht te hebben gezeten, ging ik uit mezelf weer wat meer eten, maar dit ging ook gepaard met vreetbuien en vervolgens braken. Hoe ik ontdekt had hoe ik met opzet kon braken, weet ik niet meer, maar ik weet wel nog dat ik dolblij was dat ik een “oplossing” had gevonden om wel te kunnen eten zonder aan te komen. Maar uiteindelijk kwam ik wel aan en ik bleef staan op, wat voor mij, een normaal gewicht was. Maar vrede kon ik er niet mee sluiten. Enkele jaren vol eetbuien en braken ging voorbij. Elke maand deed ik wel weer een poging om af te vallen, maar meestal eindigde het weer in een eetbui. Tot een maand voor de zomervakantie. Ik had inmiddels een vriendje en i; wist al dat ik ruim over zou gaan naar het 4e. Ik had van het internet een dieet gehaald en was er nog die dag mee begonnen. Vanaf toen ging het razendsnel. Ik viel weer heel snel af, dit keer meer dan het jaar daarvoor. De bezorgde blikken van de mensen om me heen begonnen toe te nemen en zelf stond ik ook wat te kijken van mijn resultaten! Mijn ouders vertrouwden het niet, ik moest naar de huisarts en die verwees me door naar een psycholoog, want ik had volgens hem anorexia. Het 4e was erg zwaar voor mij. Ik was dag en nacht met eten bezig, slapen was moeilijk en soms was ik zelfs in mijn slaap bezig met eten. Ik droomde dat ik wel in een dag 30 kilo was aangekomen en dan schrok ik wakker en keek opgelucht naar mijn lichaam dat niet dikker was geworden. Op school ging alles maar een beetje langs me heen, het leek wel of ik de hele dag met mijn hoofd in de wolken was. Ik weet zelf niet hoe het voelt om high te zijn, maar men zegt wel eens dat je het daarmee kunt vergelijken en dat geloof ik ook wel, ik voelde me soms heel licht in mijn hoofd en af en toe werd ik zeer draaierig, heel raar. Na 3 kwart jaar ben ik gestopt met school maar ik zou wel overgaan. Ook de therapie werd beëindigd, ik moest worden opgenomen. De wachtlijst was niet lang, na het eerst intake gesprek duurde het nog een week vooraleer ik werd opgenomen. Ik vond het doodeng, ook omdat het niet een kliniek was die speciaal voor eetstoornissen bedoeld was. Het was een algemene jeugdpsychiatrische instelling. Na 7 weken ging ik in ontslag. Ik was niet aangekomen, ik was zelfs vermagerd, maar geestelijk was ik er wel sterker door geworden. Ik gaf eindelijk toe dat ik ziek was. Ik ging naar de dagbehandeling, maar na 2 weken stortte ik in, het was te zwaar voor mij. Ik had nog te veel ondergewicht. Ik kreeg weer poliklinische gesprekken en moest om de 2 weken naar de arts voor controle. Zo gingen er 4 maanden voorbij, tot we een nieuwe psycholoog vonden die echt gespecialiseerd was in eetstoornissen. Hij had een heel andere aanpak dan dat ik gewend was. Hij was harder, realistischer en hield me een spiegel voor. Achteraf gezien kan ik zeggen dat dat hetgeen was wat ik nodig had, ik had daar mee door moeten gaan, want ik was bijna zeker dat ik daar een heel eind mee gekomen was. Maar helaas, ik was te koppig, of misschien beter gezegd, de anorexia was sterker en daardoor koppig en dus haakte ik af. Hij zei dat als ik niet meer wilde werken, dat hij me dan niet kon behandelen, en dat gebeurde uiteindelijk ook niet. Hij verwees me door naar een andere kliniek, daar was de wachtlijst 6 maanden… In die 6 maanden gebeurde er iets waar ik nu nog steeds sta te kijken. En ik kan nog steeds boos op mezelf worden dat ik die laatste behandeling niet heb doorgezet. Want ik kreeg eetbuien, geen kleintjes, maar echte hele grote eetbuien en soms lukte het me gewoon niet op die weer uit te kotsen, waardoor ik in no-time veel aankwam. Ik schrok elke dag weer van de weegschaal, ik werd gek, kwam niet meer van mijn kamer af. Ik isoleerde mezelf van de buitenwereld en was als de dood dat mensen me zouden zien. Ik kwam niet meer buiten. Ik zat op mijn kamer en werd depressief. Toch werd ik nog opgenomen, om mijn eetgedrag en gewicht te stabiliseren (ik was inmiddels boven mijn normaal gewicht). Die opname heeft een half jaar geduurd, tijdens die opname ben ik ook naar school gegaan en ik heb geleerd hoe ik met mijn eetstoornis om moet gaan. Ik sta nu weer in de maatschappij, hoe moeilijk ik dat soms nog vind. Het gaat goed met me, het is weer aan met mijn vriendje, ik ga uit, ik ga naar school en kan weer gaan en staan waar ik wil. Over mijn gewicht ben ik nog niet tevreden, maar dat moet nog groeien, mijn eetgedrag is een stuk beter geworden, maar af en toe heb ik nog dagen van niets eten of juist een eetbui. In de spiegel kijken doe ik niet, omdat ik nog geen vrede heb gesloten met mezelf, mijn zelfwaardering en zelfbeeld zijn dan ook absoluut nog niet wat het moet zijn, maar daar werk ik nog aan. Ik heb wel nog een hele weg te gaan, maar het begin (wat voor mij belangrijk is) is er.