Gregoriaans

Gezangen uit de Rooms-katholieke kerk werden gregoriaans genoemd. Ze werden vernoemd naar paus Gregorius de Grote. Er werd beweerd dat hij ze allemaal gecomponeerd heeft. De heilige geest zou hem al deze gezangen hebben ingefluisterd. De heilige geest verscheen in de vorm van een duif. Daarom wordt Gregorius de Grote meestal afgebeeld met een duif op de schouder.

Het gregoriaans is beïnvloed door de joodse synagogen, Griekse invloeden en stijlen uit het Midden-Oosten. Ook werd het aangepast aan de oren van de Europeaan. Het gregoriaans werd door middel van kerktoonladders geschreven. Ook zit er geen vast ritme in; vrije ritmiek. De ‘noten’ werden opgeschreven in het neumenschrift. Dat heeft in plaats van vijf maar vier lijnen. Het wordt monodisch gezongen, ofwel eenstemmig. Wat je ook nog veel ziet in het neumenschrift zijn pijltjes. Dat komt omdat men vroeger veel reciteerde. Dan wordt een gezang door iemand voorgezongen, iemand anders moest dan de toonhoogtes opschrijven. Ze wisten de toonhoogtes niet precies, daarom deden ze het met pijltjes. Er zijn vaste en wisselende gezangen. Op zondag tijdens de mis werden vaste en wisselende gezangen gezongen. Bij een begrafenis werd het requiem gezongen. Het requiem zijn vaste gezangen voor de overledene (de niet-functionerende). Het gregoriaans wordt responsoriaal en antifonaal gezongen. Door geestelijken wordt het responsiaal gezongen. Men zingt dan in twee groepen, als een soort vraag en antwoord. Door de mensen in de kerk werd het antifonaal gezongen. De ‘minderen’ mochten dan het refrein meezingen. In alle gezangen worden verschillende soorten onderscheiden. Een melismatisch gezang is een gezang waarbij veel lettergrepen op een toon zijn. Een syllabisch gezang is een gezang waarbij één noot bij één lettergreep hoort.