Publius Ovidius Naso

Publius Ovidius Naso
Een KCV verslag. Publius Ovidius Naso leefde van 43 v. Christus tot 18 n. Christus. Hij groeide op in Sulmo, op dezelfde hoogte als Rome aan de andere kant van de Apenijnen. Hij werd naar Rome gestuurd toen hij jong was, samen met zijn 1 jaar oudere broer, voor een opleiding in de advocatuur. Vervolgens ging hij naar Athene. Daar kreeg hij al snel contact met literaire kringen. Op achtien jarige leeftijd droeg hij het zelfgeschreven werk Amores voor. Nadat of voordat zijn broer stierf maakte hij een reis naar Klein-Azië en Griekenland. Voordat hij definitief voor de dichterskunst koos bekleedde hij enkele functies bij de rechterlijke macht. Hij schreef veel over de liefde: Amores, Ars Amatoria, Remedia Amoris. Hij had een amoreuze aard, hij hield veel van vrouwen en dan vooral van hun uiterlijk. Dat is waarschijnlijk een van de redenen waarom Bacchus, de god van plezier, de wijn, en het huwelijk, veel in zijn verhalen voorkomt. De andere kan zijn omdat Ovidius drie keer getrouwd was (alleen de derde keer hield stand). Het verhaal gaat dat Ovidius verbannen was naar Tomi door keizer Augustus. De reden van de verbanning is niet duidelijk. Hij is altijd blijven hopen op een terugkeer naar Rome. Dat is niet gebeurd. In Tomi heeft hij klaagliederen geschreven: Tristia en Epistulae ex Ponto. Ook heeft hij Metamorphoses geschreven. De eerste helft van dat werk, dat uit 15 boeken bestaat, is gebaseerd op het stramien van Homerus. Homerus legde de basis voor de epische poezie in de 8e eeuw voor Christus in Griekenland met de Ilias en de Odyssee. Ovidius schrijft ook over Odysseus net als Homerus. Hij was één van de Romeinse eposdichters die Griekse verhalen in een eigen kader opnieuw verwoordde. Ovidius schreef Metamorphoses niet als een groot epos. Het gedicht is een compositie van korte epen met een gemeenschappelijk thema: de gedaanteverwisseling. In de 15 boeken Metamorphoses vertelt Ovidius de wereldgeschiedenis in een snoer van losse verhalen, die lopen van het ontstaan van de wereld tot aan z’n eigen tijd. Goden zijn de motor van de handeling: zij brengen de metamorfose tot stand. Er valt niet te spotten met de goden, je kan ze maar beter te vriend houden. Maar je moet de goden van Ovidius niet al te serieus nemen, want niets menselijks is hun vreemd. De helden zijn ook niet allemaal even heroïsch, sommige gedragen zich zoals het hoort en worden beloond, anderen halen dwaze of gemene streken uit en krijgen een metamorfose als straf. De nieuwe gestalte heeft te maken met de daad van de oude gestalte. Enkele voorbeelden zijn: agressieve boeren worden door
de godin Latona in kikkers veranderd; of: koning Midas krijgt ezelsoren van Apollo. Ovidius verdiepte zich in imitatio en aemulatio, waarbij hij de tekst van Catullus probeerde te overtrekken. Catullus was zijn voorbeeld, omdat hij ook een dichter van de liefde was. Catullus hield niet alleen van het uiterlijk, maar ook van het innerlijk. Hij was veel serieuzer in de liefde dan Ovidius, die alleen maar kijk had op het uiterlijk. ‘Odi et amo. Quare id faciam, fortasse requiris. Nescio, sed fieri sentio et excrucior.’( ik haat haar en ik houd van haar. Misschien vraag je waarom ik dat doe. Ik weet het niet, maar ik voel het gebeuren en ga er kapot aan. Citaat Catullus) In de loop der eeuwen kwamen er langzamerhand nieuwe thema’s (liefde en recente geschiedenis), en nieuwe vormen (leerdicht en mini-epos) werden toegevoegd aan de oude. Doordat Ovidius vooral lette op het uiterlijk van de vrouw, scheidde hij zich af van de andere liefdespoezie dichters. Hij bracht daar een vernieuwing aan in de poezie.
Bronnen Tekstboek Via Nova Personae
Aantekeningen
Ovidius