Koning Hoessein van Jordanië

7.1

Opstel door een scholier
5e klas vwo | 1687 woorden
19 juni 2003
15 keer beoordeeld

7.1

15 keer beoordeeld

ADVERTENTIE

Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!

Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.

Meer informatie

Koning Hussein bin Talal van Jordanië (1953-1999) Zijne Hoogheid Hussein bin Talal, koning van Jordanië, is overleden. De leider in het Midden-Oosten heeft de lange strijd tegen kanker op zondag 7 februari 1999 verloren. Koning Hussein stierf in zijn vaderland, na zijn terugkomst uit het Mayo Ziekenhuis in Amerika, op een leeftijd van 63 jaar aan de gevolgen van lymfeklierkanker. Nadat hij zes maanden in de Verenigde Staten was opgenomen in een ziekenhuis (in Rochester, Minnestoa) om een behandeling tegen kanker te ondergaan, keert een ogenschijnlijk herstelde Hussein op triomfantelijke wijze in Jordanië terug op 19 januari. Al binnen een paar dagen zette hij zijn broer Hassan, al 34 jaar lang kroonprins, wegens wanbeheer af, en benoemde hij zijn oudste zoon Abdullah als zijn troonopvolger. Een week later, op 25 januari, krijgt Hussein echter een terugval. Een nieuwe beenmergtransplantatie in de VS mislukt, waarna de doodzieke koning terugvliegt naar Jordanië. Hij wil in eigen land sterven. Koning Hussein leidde zijn land door de wispelturige Koude Oorlog en vier decennia van Arabisch-Israëlische conflicten. Hij woog de spanning tussen Arabisch nationalisme en de ontwikkeling van de Westerse mogendheid succesvol af tegen de grimmige realiteit van de geografische ligging van Jordanië. Hij liet Jordanië niet alleen economisch sterker achter, maar ook politiek, door zelf democratische verbeteringen te installeren. Hij begon zijn regeringsperiode als een 17 jarige scholier, maar hij beëindigde deze als gerespecteerd staatshoofd en als langst regerende monarch in het Midden-Oosten. Na de vernedering, van het verlies van de Westelijke Jordaan oever en Oost Jeruzalem, in de zesdaagseoorlog, te boven gekomen te zijn, wierp hij zich op als vredestichter. Hij tekende een akkoord met Israël, en later, zorgde hij nog voor een doorbraak in nieuwe gesprekken tussen Israël en de Palestijnen die op een doodpunt schenen te lopen. Voor meer dan 40 jaar was Hussein de heerser en het symbool van een koninkrijk dat niet veel ouder was dan hij zelf. Koning Hussein is 46 jaar aan de macht geweest. Hij was een van de meest stabiele krachten in het Midden-Oosten. Hussein is geboren in Amman op 14 november 1935. Hij is een zoon van Prins Talal bin Abdullah and Prinses Zein al-Sharaf bin Jamil. Hij heeft twee broers Prins Muhammad en Prins El Hassan, en een zus, Prinses Basma. Nadat hij zijn basisschool in Amman had voltooid, volgde hij colleges op het Victoria College in Alexandria in Egypte, en op Harrow School in Engeland. Later ontwikkelde hij zijn militaire kennis op de Royal Military Acadamy Sandhurst in Engeland. Hussein’s grootvader, Koning Abdullah, regeerde Jordanië van zijn begin in 1920 tot dat hij vermoord werd in 1951. Een Palestijnse extremist vreesde namelijk dat de koning misschien met de nieuwe staat Israël wilde onderhandelen over een vrede. Daarom opende deze op 20 juli het vuur op Abdullah en zijn kleinzoon. Op deze dag wandelde het paar de Al Aqsa moskee in voor de Vrijdag gebeden. Abdullah werd vermoord, maar de 15-jarige Hussein achtervolgde de schutter. De aanvaller richtte zijn wapen op de jonge prins. Deze werd gered doordat de kogel afketste op een medaille die hij van zijn grootvader had gekregen. In die tijd onderging de kroonprins Talal, Hussein’s vader, een behandeling tegen schizofrenie in een psychiatrisch ziekenhuis in Zwitserland. Hij werd terug gebracht naar Jordanië waar hij tot koning gekroond werd, deze positie behield hij totdat het Jordaanse parlement hem een jaar later dwong af te treden. Met de troonsafstand van zijn vader werd Hussein koning van Jordanië op 17 jarige leeftijd. Een speciale raad kreeg regentschap tot dat hij zijn opleiding in Brittannië voltooid zou hebben. Op 2 mei 1953 aanvaarde hij het constitutioneel geoorloofd gezag, hij werd toen 18 volgens de Islamitische kalender. “Op zeventienjarige leeftijd, wist ik dat dit het einde van de droom was,” schreef Hussein later in zijn memoires. “Ik zal nooit meer een scholier zijn.” Hussein erfde een economie met weinig natuurlijke geldmiddelen en een populatie die net gegroeid was met een groot aantal Palestijnen, als gevolg van de oprichting van de staat Israël in 1948. De vroege jaren van Husseins bewind kenmerkten zich door een hoop opschudding. In 1965, toen het Arabisch socialisme opkwam, ontsloeg hij zijn Britse commandant Sir John Bagot Glubb, en verving hem samen met andere Britse hoofdofficieren door Jordaniërs. Dit deed hij om de kritiek te doen bedaren, namelijk dat hij te veel onder de invloed stond van de voormalige koloniale heerser (Engeland). Een jaar later verijdelde de jonge monarch een poging tot een coup, aangewakkerd door de pan-Arabische politiek die de Egyptische president Gamal Abdel Nasser voerde, door een persoonlijke smeekbede tot de troepen. Maar in 1985 bracht het Iraakse leger de koning Feisal, een neef van Hussein, ten val en vermoordden hem. Deze coup stopte een opgangkomend verbond tussen Jordanië en Irak. Toen werd er door de pro-Nasser sympathisanten in Jordanië een ander poging tot een coup georganiseerd. Deze werd gestopt door de komst van de Britste en Amerikaanse troepen. Met de hulp van Engeland en Amerika behield Hussein zijn troon en zorgde hij voor vooruitgang in de economie. Hij verdubbelde de jaarlijkse opbrengst. Maar ook de Palestijnse guerrilla (zolang deze Israël aanvielen, spoorde dit vergeldingsaanvallen van de Joodse staat aan), werkte tegen Hussein. Onder de druk van de snel groeiende Palestijnse bevolking in Jordanië maakte Hussein zijn grootste fout; Hij sloot zich in 1967 aan bij Egypte en Syrië in de 6-daagse oorlog tegen Israël, dit ondanks de ernstige waarschuwingen van zijn militaire adviseurs. Israël versloeg haar Arabische tegenstanders met gemak in die oorlog. Jordanië verloor de Westelijke Jordaanoever en Oost Jeruzalem aan haar Joods buurland. Aansluiting bij deze oorlog had Hussein misschien gered van de toorn van zijn Palestijnse onderdanen, maar de prijs was waanzinnig. De Westelijke Jordaanoever was het beste agrarische gebied in Jordanië, en de oorlog kostte de koning zijn gehele luchtmacht en 15.000 troepen. Vijf maanden na de oorlog hielp Hussein de VS, Resolutie 242 opstellen. Deze deed beroep op Israël om de bezette gebieden terug te geven. In ruil hiervoor zou de staat Israël erkend worden, binnen afgesproken grenzen, door de Arabische wereld. Het idee ‘land voor vrede’ was geboren. Na de oorlog zette de in Jordanië gevestigde Palestine Liberation Organization (PLO) de aanvallen op Israël gewoon voort. Zij dreigden koning Hussein af te zetten als hij zich er mee zou bemoeien. Uiteindelijk had Hussein er genoeg van. In september 1970, de maand die de Palestijnen vanaf toen de Zwarte september zouden noemen, gaf de 34-jarige monarch zijn leger het bevel de PLO uit zijn land te drijven. Syrië kwam de Palestijnen te hulp, onder tussen verzamelden de Israëlische troepen zich over de grenzen. Toen de gevechten uiteindelijk stopten hadden de Palestijnse radicalen verloren. En ook al bleef Hussein in Jordanië zelf vrij populair, raakte hij toch de gehele jaren ‘70 door de rest van de Arabische wereld geïsoleerd. Want hij had immers de hulp van Israël in geroepen. In 1974 verklaarden de Arabische leiders dat de PLO de rol van woordvoerder voor de Palestijnen op de Westelijke Jordaan oever overnam van Hussein. En in 1978 werd hij buitengesloten van de Camp David topconferentie tussen VS President Jimmy Carter, Egyptische President Anwar Sadat en Israëlische Minister-President Menachem Begin. Een jaar later sprak hij in een speech zijn afkeuring uit over de akkoorden tijdens de United Nations General Assembly. De positie hielp de wederopbouw van de vriendschap (en het geld) die hij en zijn land nodig hadden van de andere Arabische leiders. Maar de koning en de Palestijnse leider Yasser Arafat waren nooit tot verzoening in staat. En uiteindelijk deed Hussein in 1988 afstand van zijn aanspraak op de Westelijke Jordaanoever. Hussein heeft altijd uiterst voorzichtig te werk moeten gaan met het vinden van een balans tussen zijn buren in het Midden-Oosten en de Westerse mogendheid. Maar de pogingen, om een goede balans te vinden, hebben nooit de opeenvolging van pogingen tot coups en aanslagen voorkomen. De samenzweringen waren zo alledaags geworden dat Hussein in zijn memoires schreef; “Soms heb ik het gevoel dat ik de hoofdrol speel in een detective roman.” In juli 1994 tekende Hussein onder druk van de VS een overeenkomst met zijn oude vijand, de Israëlische Minister-President Yitzhak Rabin, om de vijandelijkheid tussen de twee landen te beëindigen. En een half jaar later reisde hij af naar Jeruzalem om zijn nieuw verworven vriend, die dood was geschoten door een Israëlische tegenstander van vrede, te begraven. Bewust van zijn eigen sterfelijkheid, veranderde de koning het karakter van de Jordaanse regering. Na zich lang te hebben verzet tegen communisme, stond hij in 1993 democratische verkiezingen toe. Dit was voor het eerst in jaren. Hij wilde er voor zorgen dat Jordanië democratischer werd en daarvoor bracht hij nieuwe politieke wetten tot stand. Hij was er namelijk van overtuigd, dat zo de enige manier was, wilde het land de enige monarch die de meeste Jordaniërs ooit hadden gekend overleven. Zijne Koninklijke Majesteit Koning Hussein bin Talal, de vader van modern Jordanië, zal altijd herinnerd worden als de leider die zijn land leidde door de twist en de onrust met het vooruitzicht een land te worden van vrede, stabiliteit en gematigdheid in het Midden Oosten. Onder de Jordaniërs is zijn nagedachtenis dierbaar geworden als de inspiratiebron voor het klimaat in Jordanië van openheid, tolerantie en mededogen. Hij was bekend bij zijn volk als Al-Malik Al-Insan ( “De Menselijke Koning”). In de tijd van zijn heengaan, op 7 februari 1999, was Koning Hussein de leider die als langste dienst deed als uitvoerende macht ter wereld. Jordanië was ontroostbaar na zijn dood. "Hij was als een vader voor ons. Hij laat 4,3 miljoen wezen achter", aldus een Jordaniër. Bronnen: Internet: • http://www.cnn.com/WORLD/meast/9902/07/hussein.world.reax.02/ •