The woman who walked into doors door Roddy Doyle

The woman who walked into doors Ik had me laten vertellen dat dit boek wat ik had gekozen niet het gemakkelijkst was. Dat maakte het gelijk een uitdaging voor me. Toen ik een paar bladzijdes gelezen had snapte ik er dan ook zo goed als niks van! Stoppen of doorgaan? Ik ben blij dat ik voor het laatste heb gekozen want het is een hartstikke mooi boek! Op een gegeven moment heb wel je door hoe de manier van schrijven is, en valt het allemaal wel mee wat betreft de moeilijkheidsgraad. Het verhaal gaat over het leven van Paula O’Leary, zijzelf is diegene die ons het verhaal haarfijn vertelt. Ieder hoofdstuk stelt weer een andere fase uit haar leven voor, het wordt niet chronologisch verteld maar er wordt dan weer gesproken over haar jeugd en vervolgens wordt weer overgegaan op het huidige leven; dat is soms wel verwarrend, maar dat maakt het tegelijkertijd ook speciaal want deze manier van schrijven ben ik nog niet eerder tegen gekomen. De kinderjaren en puberteit worden tot in details beschreven. Ze heeft veel vriendjes gehad(dat leek ook het enige wat telde destijds) maar op school was ze niet echt goed. Ze had twee zussen, een broer, vader en moeder. Nadat ze zowat met alle jongens uit de straat iets had gehad, ontmoette ze dan toch de ware: Charles “Carlo” Spencer. “I love him and he loves me” Paula trouwt met Carlo en ze lijken heel erg verliefd en ontzettend gelukkig te zijn. “He loves me and I love him” Een man, een gezin en een eigen huis, het zou een droom kunnen zijn. ‘Zou’, maar het wordt een heuse nachtmerrie voor Paula. Carlo begint haar te mishandelen. Hij kan er niet tegen Paula zwanger te zien. Ook deed ze volgens hem nooit iets goed, was ze nutteloos en totaal afhankelijk van hem. Ondanks dat hij haar mishandelt blijft ze hem verdedigen en blijft ze bij hem, ik raakte er soms helemaal gefrustreerd van: “Gooi die vent dan toch het huis uit!!” Maar nee: “I love him and he loves me back”… Ze krijgt uiteindelijk 4 kinderen met hem. Haar kinderen betekenen ontzettend veel voor haar: ze loopt niet weg vanwege hen, ze pleegt geen zelfmoord vanwege hen, ze houdt haar alcoholisme geheim vanwege hen, maar tenslotte gooit ze Carlo toch het huis uit vanwege hen. Ze ziet hem namelijk op een ochtend naar hun oudste dochter kijken alsof hij haar uit de weg zou gaan ruimen. Dit werd Paula teveel en na zoveel jaar van vernedering en mishandeling heeft ze dan toch het lef om hem letterlijk en figuurlijk het huis uit te gooien. Ze hoort of ziet daarna nooit meer iets van hem, tot op heden: hij is neergeschoten nadat hij een vrouw had vermoord. Naar aanleiding van dit laatste begint Paula dus haar levensverhaal te vertellen; en wat voor een leven. Ik vond het over het algemeen erg aangrijpend, alles wat zij meemaakt, ik vind het echt knap dat ze toch door blijft gaan! Het boek heeft me vanaf het begin tot het eind geboeid(het begin ging wat stroever maar toch). Ik had ook nooit zoiets van: “Ja nu weten we het wel” want alles werd wel tot in de kleinste details verteld. Er zat ook veel emotie in, je werd helemaal meegenomen in het verhaal en je kon je goed inleven in de hoofdpersoon. Kortom vond ik het een ontzettend mooi en aangrijpend maar verdrietig verhaal.