Dromen

Hoe vergaat het de wereld in mijn dromen... Een zwart gat, donkere schimmen, duistere gedachten, oorlog, geweld, pijn en verdriet… Een knal… De wereld vergaat!!! ’s Nachts droom ik wel eens over de wereld. Over hoe zij er uit zal zien over bijvoorbeeld 100 jaar. Meestal word ik zwetend wakker, want mijn dromen zijn niet echt positief. Denkend aan de maatschappij van nu en dromend over de wereld in 2100, komen er beelden in mij op van geweld, verderf en angst. Ik zie mensen die vechten, fabrieken die vervuilen en robotten die vernielen. De relatie tussen de mens en de natuur zal nog meer uit balans geraken, totdat de natuur het zodanig verliest dat de mens haar plaats in neemt. Maar de natuur zal terug slaan! Als mensen doorgaan met het kappen van bossen en het droogleggen van zeeën, zullen de grenzen der natuur spoedig bereikt zijn. Niet voor niets zijn er met regelmaat aardbevingen en overstromingen. Duizenden mensenlevens zullen de dupe worden van hun eigen wangedrag. Want we zijn tenslotte zelf de oorzaak van dit kwaad! Zoals het er nu naar uit ziet, blijft de mens op deze voet verder gaan. Uitlaatgassen worden de hemel in gespoten, gifgassen worden de grond in geboord, overal waar ook maar enigszins ruimte gemaakt kan worden, doemen flatgebouwen en gehele woonwijken op en de techniek staat ook niet stil. Het broeikaseffect zal blijven broeien, het gat in de ozonlaag zal blijven groeien, mensen zullen met water blijven stoeien en eens zullen koeien niet meer loeien. We vernielen de aarde en lijken dat heel normaal te vinden. Maar op een gegeven moment is het natuurlijk op. Dan zijn er geen bomen meer om te kappen, zijn er geen zeehondjes meer om neer te slaan, is er geen aardolie meer om te verbranden en zijn er geen dijken meer hoog genoeg om ons te beschermen tegen het water. De zon zal de polen doen smelten en het smeltwater zal de dijken doen breken, waardoor de landen overstromen. Veel, heel veel mensen zullen verdrinken. Anderen zullen moeten vluchten naar hoger geleden gebieden, die vol zullen raken met allemaal verschillende mensen, met verschillende geloven, verschillende talen en verschillende opvattingen. De kans is groot dat er een oorlog ontstaan die er voor zorgt dat de overbevolking van deze droge gebieden snel opgelost is. De mens is en blijft namelijk een moordzuchtig en egoïstisch wezen. Als het eenmaal zo ver is, zullen zij die overblijven opnieuw beginnen. Gebieden worden drooggelegd, er worden nieuwe dijken en nieuwe steden gebouwd. De mensen planten zich voort en al snel is er een nieuwe wereldbevolking, die dezelfde fouten zal maken en op dezelfde manier verder zal gaan als zijn voorganger. Geweld, verderf, haat en terreur zullen de orde van de dag worden en zullen de sfeer op aarde bepalen. Maar eens komt de dag dat onze aardbol zegt: “Nu is het afgelopen, klaar, over, uit!!” Zij verzameld al haar krachten en dan… KABOEM!!! Het eind is daar… De wereld zal uiteen spatten en dat zal het einde betekenen van duizenden jaren beschaving. Maar gelukkig ook van duizenden jaren oorlog, pijn en verdriet. Want dat is uiteindelijk het geen waar de wereld om zal draaien… Helaas! Ik ben blij dat ik meestal net op tijd wakker word, want het lijkt me vreselijk om te “zien” hoe de wereld vergaat! In principe zijn we allemaal getuige van dat proces, want we werken er allemaal aan mee. Maar gelukkig hebben wij nog de kans te genieten van ons leven, van de natuur en van alles om ons heen. Generaties na ons zullen jaloers zijn op dat wat wij hebben en kwaad zijn op ons om dat wat we vernield hebben… Hopelijk berusten mijn gedachten enkel op mijn dromen, want het zou zonde zijn als de wereld echt zou vergaan…