CA Voorstelling Medeleerlingen

CA Voorstelling Mede-leerlingen Anoir Koolhoven

Datum: 4 februari 2015

Regisseur: Mevr. Van Esch

Onlangs ben ik naar een voorstelling geweest van mijn mede-leerlingen. Ik ging naar deze voorstelling omdat ik jarenlag op toneel heb gezeten met een van de hoofdrolspeelster en zelfs haar man heb gespeeld in ‘The West Side Story’ 2013 (Manon Piket als: Moeder). Het is mooi om te zien hoe erg diegene gevorderd is met toneelspelen, en daarom ben ik, eigenlijk voor haar, gaan kijken. De voorstelling werd, met uiteraard een goede sfeer, gegeven in De Waan met als titel van de voorstelling: “Disconnected”, oftewel “onaangesloten”. Hiermee wordt figuurlijk bedoeld dat kinderen zichzelf niet altijd ‘aan kunnen sluiten’ bij anderen. Een van de grote oorzaken daarvan is door de media. Het verhaal speelt zich in het heden af en gaat dan ook over meisjes rond de 17 jaar (Jane als Jane, Arlette als Marcia) die chatten met hun vriendjes (Killian als Killia, Bas als Bas) over social-media. Er is echter een ander meisje (Myrthe als Floor) dat juist niet van mediabronnen als Instagram, Facebook en Twitter. Maar een vriendin van haar (Jillyen als Jillyen) wil dat veranderen en heeft haar overgehaald om een mooie foto van zichzelf op het net te zetten. Haar wordt vervolgens een fotoshoot aageboden, waar ze absoluut niet naartoe wil. Maar zoals je al kan raden: ze wordt overgehaald door haar vriendin. Dat loopt echter uit de hand, doordat ze gedrogeerd en misbruikt werden door de fotograaf. Er werden nogal wat stoute foto’s gemaakt. Deze lekken uit, en de pestkoppen krijgen deze in handen.

Toen ik dat had vernomen kreeg ik al een idee in mijn hoofd, en kreeg het gevoel dat dit “weer zo’n uitgemolken social-media’-verhaal zou worden. Dat is ook het enige dat ik er van verwachtte...Maar mijn slecht voorgevoel woei meteen over toen ik daadwerkelijk in de zaal zat, en het meemaakte. Daarmee leerde ik ook meteen: Op papier is het anders dan in de praktijk.

Als het een cabaret-voorstelling was geweest waren de main-topics of thema’s: Pesten & de invloeden van social-media.

Als het een musical was geweest was er ongetwijfeld gebruik gemaakt van oneindig veel solo’s met dramatische muziek. En dan denk ik dat de solo’s bestaan uit een persoon die dan zingt over het andere persoon naar het publiek toegericht.

Dat de locatie van de voorstelling in De Waan was, was wel erg fijn. Er is daar altijd een positieve sfeer, en altijd een goed gebruik van licht en geluid. Er is natuurlijk ook altijd een beetje trots aanwezig als jouw school zo’n theater heeft.

Desondanks dat ik eerder noemde dat een van de hoofdrolspeelsters heel goed kan acteren, vond ik toch echt Myrthe (Floor) de beste. Haar acteer werk was echt prachig om naar te kijken als een toneelliefhebber. Ze kon heel goed droevig spelen door met haar puppy-ogen te kipperen op emotionele momenten. Ook vond ik haar simpelwel de beste omdat ik me goed kan vinden in de karakter’s denkwerk ; zij wilde eigenlijk niets met social-media te maken hebben. Ze wilde zelf de leider zijn en niet geleid worden, ze werd geforceerd om mee te doen aan wat anderen deden, en het heeft haar niets meer dan ellende opgebracht.

Tijdens het spelen werd er vaak gebruik gemaakt van changementen. Het decor veranderde wel echt vaak, dat het op begon te vallen. Ik vond het niet echt hinderlijk, maar het had ook wat minder gekund. Maar daar tegenover staat het ongelooflijk goed bewuste gebruik van waar de personen op het toneel staan. Ik denk niet dat iemand anders in het publiek het heeft opgemerkt, maar telkens was er een patroon in de mise-en-scene. Bijvoorbeeld in de laatste scene gaan de hoofdrolspeelsters met armen over elkaar, op 1 lijn staan met beide gezichten gericht naar een andere kant van het publiek.

Het decor werd, zoals ik dus noemde, vaak veranderd. Maar het waren eigenlijk elke keer maar twee soorten decors, dus hadden ze het wel anders kunnen oplossen door bijvoorbeeld het toneel iets meer naar voren te brengen, en elke keer het ene decor achter het andere te leggen. Maar goed, het decor was niet noodzakelijk in het stuk, maar kritisch gezien wel beter gekund. Maar het decor was niet het enige dat niet opviel. De acteurs hadden niet echt een bepaalde style van acteren, voor mijn gevoel. Dit is ook niet nodig, maar het had het niveau wel opgekrikt. Werd geen gebruik gemaakt van dans/zang of beeldmateriaal, maar wel van schaduwtheater. Toe de twee spelers (Myrthe en Jillyen)  gedrogeerd en misbruikt werden, kwam er een wat ‘hotte scene’. Het publiek zag dan alleen het sillouet van de spelers met hun acties. Ik vind dit een enorm goede oplossig voor een scene als dat. Het leek allemaal ook realistisch, dus echt mijn complimenten.

De twee scenes die bij mij het helderst in het geheuge zijn de scene van het nisje, en de scene van het korte gevecht.

In de scene van het nisje zag je slechts het sillouet van de personen, maar ik vond het een uiterst goede oplossing voor het vertonen van wat te ‘stout’ materiaal.  Je zag als publiek dat de spelers hun kleren uitdeden en met elkaar begonnen te zoenen en poseren alsof er een foto van hen werd gemaakt.

In de andere scene liepen de spelers door een denkbeeldige kantine, en werd de een door de ander belachelijk gemaakt, en ondstond er dus een gevecht. Het gevecht was maar van korte duur, maar ik vond het wel een amuserende scene. Ook leek het realistisch, en dat is voor mij toch wel echt een belangrijk punt in toneel.

In beide scene’s vond ik Myrthe de best spelende actrice.

Conclusie is dat ik dit enorm leuk vond om naar te kijken, en het dus een erg leuk stuk vond. Wat er zeker in moet blijven is het goede verhaal. Het leek mij eerst zo cliche, maar toen werden mij verwachtingen overtroffen.