CA Film

CA Eigen keuze: Film

Door: Anoir Koolhoven

Interstellar https://www.youtube.com/watch?v=Lm8p5rlrSkY

22 november 2014 ben ik naar de film Interstellar gegaan. De film wordt geregisseerd door Christopher Nolan met als hoofdrolspelers: Matthew McConaughey (Cooper), Anna Hathaway (Doctor Brand), Jessica Chastain (Murph 10 yrs). Ik las op internet recensies over de film dat het de beste film ooit gemaakt is, en dat iedereen deze film moet zien. Ik werd zo nieuwsgierig dat ik samen met mijn zus naar deze film ben toe gegaan in Pathe de Kuip. De eerste driekwartier van de film gaat over het leven op aarde aan het eind van de 21e eeuw. De mens heeft moeder aarde uitgeput en meeuldauw vreet alle gewassen weg. De hoofdpersoon Cooper heeft een dochter genaamd Murphy (ook wel Murph). Haar naam komt van de Wet van Murphy (Murphy’s Law: natuurkundige wet dat omschrijft dat alles wat kan gebeuren, gebeurt). Murph ontdekt in haar kamer bij haar boekenkast vreemde activiteiten. Ze komt met de veronderstelling dat het geesten waren. Cooper, voormalige wetenschapper, piloot, ingineur en boer, vertelt haar dat wetenschappers eerst onderzoek moeten doen voordat ze met een conclusie moeten komen. Na een storm vindt Murph vreemde strepen op de grond. Cooper ontdekt dat het Binaire Code is. Hij ontcijfert de codes en vindt coordinaten. Hiermee ontdekt hij dat NASA nog bestaat en dat zij een laatste missie hebben gepland: de missie naar een andere planeet om op te wonen.

“Mankind was born on earth, but it was never meant to die here.” Cooper accepteert de baan als pilot van een ruimteschip om de rondreis door het melkwegstelsel te maken, op zoek naar een andere planeet om de mens daar voor te laten leven. Voordat ik de film zag was ik bang dat het zo’n film zou zijn waarin ze overdrijven, en waarin buitenaardse wezens in voorkomen. Juist het tegenovergestelde bleek waar te zijn:alles in de film is mogelijk. Na de bioscoop uitgegaan te zijn hoorde ik mensen praten over de film. Ik hoorde ze zeggen dat het erg cool was, maar dat het ‘natuurlijk’ nooit echt zou kunnen. Maar dit zijn mensen die geen flauw benul hebben van waartoe de mens in staat is, en wat allemaal mogelijk is in het universum en wat niet. Deze film is, niet lullig bedoeld, wel alleen bedoeld voor mensen met wel intelligentie. De mensen waarvan ik dacht dat ze niet al te intelligent waren, vonden de film allemaal maar niks. Grotendeels omdat ze er niets van snapten en het allemaal maar saai vonden. Maar ik, met nog vele anderen, vonden juist het tegenovergestelde; ik vond het inderdaad de beste film die ik ooit heb gezien en ik denk ook dat ik nooit een mooiere film ga zien. Wat ik erg goed vond was dat er telkens een gedicht van Dylan Thomas in voorkomt:

 Do not go gentle into that good night. Old age should burn and rave at close of day; rage, rage against the dying of the light. De beste acteur uit de film vond ik uiteraard Matthew McConaughey (Cooper). Hij speelde zo verschrikkelijk goed zijn rol, echt prachtig. Hij bracht elke emotie in elke scene zo overtuigend over, echt goed. De kostuums waren aan het begin van de film, toen ze nog over de aarde rondliepen, erg simpel. Van dat typische kleding dat je verwacht dat ze aan doen op een boerderij. Toen ze de ruimte in gingen hadden ze alleen maar, misschien raadt u het al, ruimtepakken. Interstellar is denk ik de enige film waarmee zoveel Greenscreens zijn gebruikt. Greenscreens als in de groene doeken als achtergrond die volledig door computerbeelden worden ingevuld. Het maken van de achtergronden in de film heeft het denkvermogen van duizenden computers gekost. In de film werd perfect gebruik gemaakt van stiltes. Stiltes in een film kunnen de film volledig verpesten of ze kunnen de film helemaal maken. Dit laatste is hier van toepassing. Als ze de ruimte ingingen en je een beeld kreeg van hoe alles er aan toe ging, werd het helemaal stil... Je hoorde alleen het geluid van de respiratie van de personen naast je in de bioscoop. Misschien klinkt het zo maar vreemd, maar de timing was zo perfect telkens dat het gewoon allemaal klopte. Voor de rest was de hele film eigenlijk een special-effect, maar heel realistisch. Maar het mooiste aan de hele film was het gebruik van de muziek. Zoals verwacht wordt bij Christopher Nolan’s films, is het gebruik van muziek perfect. Aan deze verwachtingen werd voldaan; het was eigenlijk een soort deuntje, dat door de hele film zich langzaam opbouwde. Dan op het eind werd er volledige kracht achter gezet dat de hele zaal trilde en je met kippenvel in je stoel zat. Echt adembenemend.

Twee scenes die mij het meest zijn bijgebleven, in beide scenes was Matthew de beste acteur:

1. De zoon van Cooper stuurt filmpjes van zichzelf naar Cooper vanuit aarde. Door de relativiteitstheorie van Einstein loopt tijd voor Cooper in een ander zonnestelsel (uiteraard) niet gelijk met de tijd hier op aarde. (het uitleggen hoe relativiteit werkt, kost heel veel tijd, dus u kunt beter opzoeken hoe het werkt) Maar Cooper zweeft in zijn schip door de ruimte en bekijkt de filmpjes. Het verschil van tijd is jaren en jaren. Hij ziet zijn zoon in elk filmpje veranderen en ziet hoe oud zijn zoon is geworden. Hij huilt bij het zien van de beelden. Deze scene liet ieder persoon in de zaal huilen. Ik geef zelf toe dat m’n ogen nogal...Uhum...erg bevochtigd waren toen ik het zag.
2. Cooper probeerde afscheid te nemen van zijn dochter voordat hij de ruimte inging: “When I come back, we can compare our watches. Maybe I will be just he same age and you’ll be my age, wouldn’t that be cool?” Maar zijn dochter kon het niet accepteren dat haar vader wegging. Hierdoor gingen ze uit elkaar met een ruzie. Door het tijdsverschil komt Cooper terug en is zijn dochter heel oud geworden. Ze is in de tachtig meen ik. Maar het moment van terug komen bij zijn dochter was net als de andere scene ontroerend. Weer werd door de zaal gesnikt en een traantje weggeveegd.