Onderzoek Primark textielproductie

ONDERZOEK PERIFERIE TEXTIELPRODUCTIE AARDRIJKSKUNDE

Wij hebben voor ons onderzoekje gekozen voor de Primark. Dit omdat we er vaker slechte dingen over horen. We wilden er meer over weten en het ook kunnen bekijken vanuit twee perspectieven. Primark bleek het plaatje wel erg rozenkleurig in te kleuren en wij zijn daar daarom ook niet verder op in gegaan. We hebben gezocht naar de meer realistische verklaringen voor de goedkope kleding. Echter zijn we met weinig cijfers gekomen, aangezien Primark deze kennelijk niet met de consumenten wil delen. Begrijpelijk ook, zeker als je je er meer in verdiept. Ik koop nooit meer iets bij Primark, tenminste niet met wat ik nu weet in mijn achterhoofd! Of moet ik dat nou ‘juist’ wél doen?

Om je even in te leven in het leven van iemand die in Bangladesh werkt voor de Primark, wil ik je even in hun positie neerzetten…

Stel je voor dat je jaar in jaar uit werkt voor een bedrijf, in dit geval Primark, waarbij deze baan niet alleen fysiek veel van je eist maar die je ook nog eens geen enkele voordelen geeft. Ja, je krijgt geld en dit geld moet je wel hebben anders kan je je gezin niet voeden. Even los daarvan… Je maakt veel uren op een dag en je krijgt voor de zware inspannende arbeid die je levert, heel erg weinig loon, die ook nog eens gestaag daaalt. Elk jaar raken er honderden collega’s van je gewond, of overlijden zelfs, door de slechte gezondheid en veiligheid. Je bent machteloos. Je bent verhinderd om met je medecollega’s behoorlijke salarissen te eisen…

Zo is het leven van miljoenen textielarbeiders waaronder ook de arbeiders van Primark.

Een menselijk salaris

Uit het UN Universal Delaration of Human Rights kan je op maken dat elk mens op de wereld recht heeft op een menselijk salaris. Om je te kunnen afvragen of iedereen op de wereld dit krijgt moet je eerst weten wat een menselijk salaris is. Een menselijk salaris moet over het algemeen voldoen aan de volgende voorwaarden:

Het moet gegeven worden aan elke werknemer, en er is geen salaris onder het menselijk salaris.

Het moet verdiend worden in een werkweek van 48 uur of minder.

Het is het basis salaris, naar het aftrekken van de belasting en voor het krijgen van bonussen en overuren.

In het salaris is er 10% van het basis salaris opgenomen voor onverwachte uitgaven, activiteiten, pensioen, enz.

Wat er betaalt wordt door inkopers is veel minder dan het geld wat er nodig is om een menselijk salaris te kunnen financieren. In het onderstaande plaatje zie je het bedrag wat er binnen wordt gehaald en het bedrag dat ze zouden moeten krijgen om een menselijk salaris te kunnen uitkeren.

Bovendien moeten de werknemers in staat zijn om voeding, huur, gezondheidszorg, onderwijs, kleding, transport en daarbij ook nog het sparen te kunnen veroorloven. Als dit alles mogelijk is met het betaalde loon aan de werknemer door de werkgever, kan je pas spreken van een behoorlijk loon. Primark zegt hieraan (en aan nog een  

Dit wil je ook lezen:

Online oplichting

hoop andere dingen m.b.o de omstandigheden van de werknemers) te voldoen. Betrouwbare bronnen schrijven en spreken echter anders.

Nu is het zo dat de landen waarin veel textielindustrie is, onderling extreem met elkaar concurreren. Wij als centrum landen zijn daar zeker debet aan. Wij willen de beste kwaliteit voor de laagste prijs. De periferie landen willen de meeste omzet, door de prijzen laag te houden halen ze veel klanten binnen. Ik neem het voorbeeld Bangladesh en China. Deze landen concurreren sterk met elkaar. Ze proberen beide steeds de laagste productieprijs te behouden. Als China zorgt dat de productieprijs lager is dan die in Bangladesh, zullen er veel klanten van Bangladesh naar China gaan. Dit wil Bangladesh voorkomen en daarom daalt de prijs van de productie in Bangladesh nog weer meer dan in China. Op deze manier blijven de landen met elkaar concurreren om het zo aantrekkelijk mogelijk te maken voor de klanten. De cirkel blijft maar rond gaan en de uurlonen van de werknemers zullen zo gestaag blijven dalen.

Bangladesh is op dit moment het meest concurrerend voor China omdat de prijzen in de textielproductie in Bangladesh momenteel minder zijn dan de helft van die van China.

In de afgelopen 10 jaar is het minimumloon van arbeiders in Bangladesh al zeker gehalveerd. Het maandelijks loon is nu ongeveer 5,83 euro.

Primark is een echt retail fenomeen. Het bedrijf behoort toe aan Associated British Foods. Haar winst steeg met 30% en de omzet met 17% in 2005 (omzet van meer dan 1,2 miljard euro).

(Primark is voor kleding, wat McDonald's en BurgerKing voor eten is, zou je kunnen zeggen!)

Zonder er verder dieper op in te gaan moet er ook nog even vermeldt worden dat Primark zich al meerdere malen schuldig heeft gemaakt aan het uitbuiten van minderjarigen!!!!!!

Hierboven is een plaatje te zien waaruit duidelijk wordt wat er met het geld gebeurd. Zoals te zien wordt het overgrote gedeelte van het geld gestopt in de retail, ofwel detailhandel (59%). 12% van de kosten van het shirt (in

dit geval de 29 pond) is winst voor het merk. Nog eens 12% zijn materiaalkosten, 8% zijn transportkosten, 4% is voor de tussenpersoon, nog eens 4% is winst voor de fabriek in Bangladesh, 0,9% zijn de kosten die niet direct aan een bepaalde productieactiviteit zijn toe te rekenen, zoals de kosten van de centrale leiding van een concern. De overgebleven 0,6% van de prijs van het T-shirt, in dit geval maar 0,18 pond, is het salaris van de werknemer, ofwel de maker van het shirt. Als je dit naar euro’s verrekend is dat ongeveer 15 cent...

Hoe kan je een menselijk loon bereiken?

Als veel fabrieken meer gaan vragen voor een T-shirt, kunnen ze hun arbeiders een menselijk loon geven. De inkopers weten hierdoor dat de arbeiders eerlijk worden betaalt en kunnen niet naar een goedkopere fabriek. Alle bijv. T-shirts, worden iets duurder en hierdoor hoeven ze niet te verwachten dat mensen er minder gaan kopen.