De rest van de dag/The remains of the day
Externe gegevens boek
De rest van de dag (oorspr. : The remains of the day)
Kazuo Ishiguro
De Arbeiderspers – Amsterdam
1989
1ste druk
Voorplat : Er wordt een man afgebeeld die in een deuropening van een dubbele deur staat. Het is een man van middelbare leeftijd (+50 jaar), hij draagt een smoking met vlinderdas en schijnt een blik in het oneindige te werpen. Dit is zonder twijfel meneer Stevens, de butler in het verhaal.
Achterplat : Een foto van de schrijver met een korte inleiding tot het boek en vijf citaten uit de perscommentaren.
Opdracht: Ter herinnering aan mrs. Lenore Marshall
Externe gegevens film
Remains of the day
Genre: drama/liefde
Geregisseerd door : James Ivory
Een productie van : Colombia pictures : Mike Nichols, John Calley en Ismail Merchant
Cast : Athony Hopkins, Emma Thompson, James Fox en Christopher Reeve
Oorspronkelijke release jaar : 1993
Releasedatum op video : 06/11/2001
Voorplat: Meneer Stevens en Mevrouw Kenton voor een raam in Darlington Hall
Achterplat: Een korte samenvatting van het verhaal, een afbeelding van Darlington Hall, vier foto’s van de cast.
Situering in de literatuur
De auteur Kazuo Ishiguro is een Japanse Brit die geboren is in Nagasaki in 1954. Hij verhuisde naar Groot-Brittannië omwille van het werk van zijn vader.
In zijn werken speelt zijn Aziatische afkomst vaak een rol.
De rest van de dag of The remains of the day kan daarom beschouwd worden als baanbrekend omdat het zijn eerste roman is waarin het hoofdpersonage geen Japanner is. De rest van de dag is zijn derde roman na A Pale View of Hills en An Artist of the Floating World. Het werd geschreven in 1989 en won de Booker Prize for Fiction evenals de Irish Times International Fiction Prize.
De rest van de dag wordt tot op de dag van vandaag beschouwd als zijn meest geslaagde boek.
Over zijn werk zegt Kazuo Ishiguro: “Ik ben een schrijver die wenst internationale romans te schrijven. Wat is een “internationale” roman? Ik geloof dat dit een zeer simpel boek is, dat een visie over het leven bevat die belangrijk kan zijn voor mensen van gevarieerde culturen. Het kan betrekking hebben tot mensen die reizen over continent, maar het kan evengoed gaan over mensen die zich vasthouden aan een zeer beperkte plaats.”
De rest van de dag past volledig in zijn visie over een internationale roman, de meest geschreven genre in die tijd. In dit boek ligt het accent op een vraag dat het hoofdpersonage, de butler Stevens, zich stelt: “Wie ben ik?”. Dit is een universele vraag die elk mens minstens in keer in zijn leven stelt.
De rest van de dag werd verfilmd in 1993 door James Ivory met Anthony Hopkins (The silence of the lambs) als hoofdacteur. Het was genomineerd voor 8 Oscars.
Beknopte samenvatting:
Stevens, de butler van Darlington Hall, krijgt van zijn werkgever, de Amerikaanse Lord Farraday, de kans om met zijn auto op vakantie te gaan. Hij beslist om op bezoek te gaan bij Miss Kenton, een oude kennis met wie hij werkte toen hun werkgever Lord Darlington was. Ze verloren elk contact toen Miss Kenton trouwde en met haar man verhuisde naar Cornwall.
Het verhaal verdeelt zich tussen passages van de autorit naar Cornwall en herinneringen van meneer Stevens uit de tijd van Darlington.
Tijdens zijn reis neemt men soms aan dat hij een hoge Lord is omwille van zijn terughoudendheid, fatsoen en uiteraard zijn vervoer (een Ford in het boek, een Daimler in de film).
Wanneer meneer Stevens terugblikt op de tijd van Lord Darlington, voornamelijk over de periode voor de Tweede Wereldoorlog herinnert hij zich dat zijn werkgever toen onofficiële conferenties organiseerde op zijn domein over het verdrag van Versailles waar hij trachtte bruggen te leggen tussen de Duitsers en de geallieerden. De nazi’s maken daar dankbaar gebruik van om de naïviteit van Lord Darlington uit te buiten.
Meneer Stevens blijft hem trouw dienen hoewel hij het niet kan vinden met de beslissingen die Lord Darlington neemt om de nazi’s te behagen. Als butler is meneer Stevens namelijk een zeer stipt en nauwkeurig man die zijn eigen emoties onderdrukt om zijn werkgever zo goed mogelijk te dienen.
Zelfs als zijn vader, die in het huis onderbutler is, op zijn sterfbed ligt, blijft Stevens op post om de gasten te serveren.
Hij heeft tegelijkertijd een gecompliceerde relatie met Miss Kenton. Ze kijven vaak over kleinigheden die meneer Stevens zeer ter harte neemt maar Miss Kentons bekwaamheid maakt dat hij aan haar hecht.
Het boek eindigt met als climax hun ontmoeting in een koffiesalon. Aan het eind van de dag vertrekken ze elk weer naar hun eigen huis. Stevens is blij dat hij Miss Kenton weerzag en wijdt zich weer toe aan zijn butlerschap bij Lord Farraday.
Vergelijkende analyse roman-film
Het verfilmen van een boek is geen eenvoudige taak. De vrijheid van de regisseur wordt beperkt door het boek. Dit wil niet zeggen dat de regisseur gebonden is en geen veranderingen mag doorvoeren maar hij moet zich in het algemeen houden aan het verhaal, in vergelijking met een film waarvan de regisseur vertrekt vanuit een script dat niet gebaseerd is op een of ander boek, de werkelijkheid, … Het verhaal draagt veel van het realisme, het is dan ook een roman. Dit betekent dat er weinig filmische ingrepen vereist waren, behalve de make-up voor de vrouwen (ze consumeerden er wel wat tijdens het interbellum….) en ook om leeftijdsverschil weer te geven tussen heden en de herinneringen, was er geen sprake van filmische ingrepen, dus ‘fasten your seatbelts for some realism’.
Uiteraard is het opvallendste verschil tussen het boek en de film het vertelstandpunt. De regisseur stond voor de zware taak om een boek dat de herinneringen beschrijft van een butler om te zetten in een film voor een zo breed mogelijk publiek, en niet in een panorama van beelden met een off screen voice, hoe aangenaam die stem ook mag klinken…
Hij maakt weinig gebruik van zo’n technische snufjes, welgeteld drie keer een off screen voice om de brief van Miss Kenton naar meneer. Stevens aan te brengen, om nieuwe herinneringen op gang te brengen bij meneer Stevens.
James Ivory deed dit op een gebruikelijke, maar zeer toepasselijke manier; hij vertolkte al de herinneringen van de butler in dialogen en liet die spelen door een prachtige cast, waar we later op terugkomen.
Hoewel men na deze ingreep een groot verlies aan gedachten en emoties van de oorspronkelijke ik-verteller verwacht, was dit niet het geval. Integendeel zelfs, bij het lezen van het verhaal zelf, kon je de uitdrukking op de vertellers gezicht niet lezen, wat in de film wel mogelijk was. Kunnen we er dan van uit gaan dat het werkelijk die gevoelens waren dat de verteller voelde bij het oproepen van herinneringen? Neen, maar dat brengt ons bij het woord ‘interpretatie’.
De regisseur geeft zijn interpretatie van het boek weer, welke wij op vele vlakken kunnen volgen, maar soms geeft zijn subjectiviteit een ‘personal touch’ mee aan de film. Dit kan je merken aan bijvoorbeeld subtiele wijzigingen in de tekst of de toonhoogte waarop de acteur spreekt tot zelfs de achtergrondmuziek.
Nog een opvallend verschil was de chronologie van het verhaal. Zoals eerder gezegd, is het boek een verzameling van herinneringen. Deze werden afgewisseld met korte gebeurtenissen die gebeurden in het heden tijdens zijn zesdaagse reis. Wij schatten dat de verdeling tussen het heden en de herinneringen 1/10 is.
De herinneringen die Kazuo Ishiguro neerschrijft zijn niet helemaal chronologisch. Deels om de herinneringen realistischer te maken, flarden van beelden die in hem opkomen die hij beschrijft, en deels om de lezer aandachtig te houden en niet te verwarren door verschillende verhalen door elkaar te vertellen, enkel en alleen omdat ze zich gelijktijdig afspelen.
Verder zijn er nog kleine verschillen, niet te wijten aan interpretatie of chronologie, slechts details die de regisseur omvormde om het verhaal nog beter te maken, een ware ‘imitatio et aemulatio’. Een voorbeeld hiervan is te vinden op het einde van de film, wanneer meneer Stevens en mevrouw Sally Kenton/Benn samen op een bankje zitten op de pier. De lichten gaan aan en de voorbijgangers applaudisseren, meneer Stevens zegt dat hij zich afvraagt waarom ze dit doen en Sally geeft een mogelijke verklaring die wel eens verteld wordt door de mensen. In het boek gebeurde dit na het afscheid tussen Sally en meneer Stevens, toen meneer Stevens zich bevond op de pier op een bank in gesprek met een man, die hetzelfde antwoordde op zijn vraag wat mevrouw Benn zei in de film tegen meneer Stevens. Nog een kleine verandering is dat de hedendaagse baas van meneer Stevens meneer Lewis heet in de film maar meneer Farraday in het boek.
De eerder geprezen cast behoort verder besproken te worden.
Wij vonden het een bijzonder goed samengestelde cast, de rol van meneer Stevens is als het ware op het lijf geschreven van Anthony Hopkins. Deze acteur straalt de innerlijke rust en discipline uit die beschreven werd in het boek. Zijn bijzonder mooie uitspraak en kalmte die hij in zijn stem kan bewaren is onovertroffen, net als zijn perfect gecontroleerde mimiek.
Ook Emma Thompson zet een bijzondere prestatie neer als ‘Miss Kenton’. Ze is de perfecte huismeid die meneer Steven op de proef kan stellen, en een publiek kan raken met een emotionele blik. Haar taak was om te acteren dat ze haar gevoelens wou verbergen maar het toch niet geheel lukte, en ze deed dit schitterend, ze vertolkte perfect de ‘Miss Kenton’ die we ons inbeelden bij het lezen van het boek.
Christopher Reeve en James Fox waren ons eerder onbekend, maar ook dezen zetten een goede prestatie neer.
Wat ons verbaasde, was dat Hugh Grant meespeelde in de film als ‘Cardinal’. Hij werd niet vermeld op de omslag van de DVD, maar dit was waarschijnlijk te wijten aan het feit dat hij maar een kleine rol speelde in het verhaal.
Om de spanning van dit werkstuk te eindigen, zullen we het even hebben over de spanning van het verhaal zelf. In feite is er weinig sprake van spanning, enkel van drama dat de nieuwsgierigheid opwekt. De film is bijzonder lang (128 min.), wat een afknapper is voor onder andere studenten die al zo weinig tijd hebben dat ze niet eens een deadline kunnen halen op school… Ook het boek leest traag, enerzijds door de stugge schrijfstijl van Kazuo Ishiguro (of de vertaler?), anderzijds doordat er zo weinig vertelde tijd is op veel verteltijd (in feite 6 dagen op 260 bladzijden).
Ach, ieder diertje zijn pleziertje, en aangezien nieuwsgierigheid eerder onder het vrouwelijke stereotype valt, was het misschien daardoor dat het geen groepspleziertje werd bij ons…
Bronnen
http://www.contemporarywriters.com/authors/?p=auth52
http://www.authortrek.com/kazuo_ishiguro_page.html
Persoonlijke evaluatie
‘De rest van de dag’… En niet alleen de rest van de dag heb ik geploeterd bij het lezen van het boek en het bekijken van de film.
Ik kon mij niet vinden in de schrijfstijl van Kazuo Ishiguro, hij lijkt schrijft zelfs als een butler.. Ik herinner mij nog dat hij zich excuseerde in het boek omdat hij Mevrouw Kenton zo noemde, terwijl ze na haar trouw eigenlijk de naam Mevrouw Benn droeg, maar hij het deed uit gewoonte en omdat hij ze enkel kende toen ze Mevrouw Kenton heette. Ook zegt hij vaak : ‘maar we dwalen af…’ INDERDAAD je dwaalt af! Het feit dat hij zegt dat hij afdwaalt is nog storender dan het feit dat hij afdwaalt…
Wat ik wel goed vond aan het boek, was hoe het leven van een butler door zijn eigen ogen is. Wij bedenken ons bij een beroep als butler vaak een saai leven, enkel om en rijke snoodaard te dienen. Stevens geeft er een nieuw inzicht aan. Hij beseft wel dat zijn leven werk, werk en nog eens werk was, maar hij streefde zijn ideaal na, zijn vader. Hij is doordrongen door de zoektocht naar waardigheid, en, in zijn woorden, een ‘groot butler’ te worden.
Het thema wordt op vele manieren aangehaald, in het begin zelfs krijg je dit beeld, hij wil de perfecte butler zijn, en maakt zich zorgen of hij moet lachen met de schertsen van zijn werkgever, of hij ook zo moet schertsen of meneer Farraday iets anders verwacht.
Sommige dingen die meneer Stevens deed, verstomden Simon, maar ik begreep het volkomen. Hij is een butler, en plaatst zich neutraal t.o.v. de mening van zijn werkgever, wat die ook mag zijn. Maar ook gevoelens blijkt hij weinig te hebben, als Miss Kenton huilt, gaat hij binnen in haar kamer en deelt hij haar koeltjes een lijst van klusjes die nog gedaan moeten worden mee.
Ik vond dat het boek goed verfilmd was, maar ikzelf zou het accent gelegd hebben op hetgeen ik goed vond in het boek, nl. het leven van een butler… Maar begrijpelijk dat James Ivory dit niet deed, het moet nog steeds een verhaal blijven, wat moeilijk is als je daar het accent zou leggen.
Ook vond ik het knap hoe de ‘pakkende’ fragmenten verfilmd werden, zoals de scène waar meneer Stevens Senior onderzocht hoe zijn val mogelijk was, ‘alsof hij zocht naar een kostbaar sieraad dat hij daar verloren was, zo keek hij naar de grond’…
Al bij al ben ik weer een ervaring rijker. Het groepswerk ging niet perfect, door gebrek aan planning… Ongelooflijk als je weet wat er allemaal kan gebeuren, in feite zou je de helft van je tijd moeten gebruiken om het werk te maken, en de andere helft als reserve houden… Hoewel de planning wat in elkaar stortte, ben ik blij met mijn bijdrage tot het groepswerk, en was er wel nog sprake van een groepswerk.
Volgende keer het onmogelijke voorspellen en alles double-checken. Een verwittigd man is er twee waard…
Externe gegevens boek
De rest van de dag (oorspr. : The remains of the day)
Kazuo Ishiguro
De Arbeiderspers – Amsterdam
1989
1ste druk
Voorplat : Er wordt een man afgebeeld die in een deuropening van een dubbele deur staat. Het is een man van middelbare leeftijd (+50 jaar), hij draagt een smoking met vlinderdas en schijnt een blik in het oneindige te werpen. Dit is zonder twijfel meneer Stevens, de butler in het verhaal.
Achterplat : Een foto van de schrijver met een korte inleiding tot het boek en vijf citaten uit de perscommentaren.
Externe gegevens film
Remains of the day
Genre: drama/liefde
Geregisseerd door : James Ivory
Een productie van : Colombia pictures : Mike Nichols, John Calley en Ismail Merchant
Cast : Athony Hopkins, Emma Thompson, James Fox en Christopher Reeve
Oorspronkelijke release jaar : 1993
Releasedatum op video : 06/11/2001
Voorplat: Meneer Stevens en Mevrouw Kenton voor een raam in Darlington Hall
Achterplat: Een korte samenvatting van het verhaal, een afbeelding van Darlington Hall, vier foto’s van de cast.
Situering in de literatuur
De auteur Kazuo Ishiguro is een Japanse Brit die geboren is in Nagasaki in 1954. Hij verhuisde naar Groot-Brittannië omwille van het werk van zijn vader.
In zijn werken speelt zijn Aziatische afkomst vaak een rol.
De rest van de dag wordt tot op de dag van vandaag beschouwd als zijn meest geslaagde boek.
Over zijn werk zegt Kazuo Ishiguro: “Ik ben een schrijver die wenst internationale romans te schrijven. Wat is een “internationale” roman? Ik geloof dat dit een zeer simpel boek is, dat een visie over het leven bevat die belangrijk kan zijn voor mensen van gevarieerde culturen. Het kan betrekking hebben tot mensen die reizen over continent, maar het kan evengoed gaan over mensen die zich vasthouden aan een zeer beperkte plaats.”
De rest van de dag past volledig in zijn visie over een internationale roman, de meest geschreven genre in die tijd. In dit boek ligt het accent op een vraag dat het hoofdpersonage, de butler Stevens, zich stelt: “Wie ben ik?”. Dit is een universele vraag die elk mens minstens in keer in zijn leven stelt.
De rest van de dag werd verfilmd in 1993 door James Ivory met Anthony Hopkins (The silence of the lambs) als hoofdacteur. Het was genomineerd voor 8 Oscars.
Beknopte samenvatting:
Stevens, de butler van Darlington Hall, krijgt van zijn werkgever, de Amerikaanse Lord Farraday, de kans om met zijn auto op vakantie te gaan. Hij beslist om op bezoek te gaan bij Miss Kenton, een oude kennis met wie hij werkte toen hun werkgever Lord Darlington was. Ze verloren elk contact toen Miss Kenton trouwde en met haar man verhuisde naar Cornwall.
Het verhaal verdeelt zich tussen passages van de autorit naar Cornwall en herinneringen van meneer Stevens uit de tijd van Darlington.
Tijdens zijn reis neemt men soms aan dat hij een hoge Lord is omwille van zijn terughoudendheid, fatsoen en uiteraard zijn vervoer (een Ford in het boek, een Daimler in de film).
Wanneer meneer Stevens terugblikt op de tijd van Lord Darlington, voornamelijk over de periode voor de Tweede Wereldoorlog herinnert hij zich dat zijn werkgever toen onofficiële conferenties organiseerde op zijn domein over het verdrag van Versailles waar hij trachtte bruggen te leggen tussen de Duitsers en de geallieerden. De nazi’s maken daar dankbaar gebruik van om de naïviteit van Lord Darlington uit te buiten.
Meneer Stevens blijft hem trouw dienen hoewel hij het niet kan vinden met de beslissingen die Lord Darlington neemt om de nazi’s te behagen. Als butler is meneer Stevens namelijk een zeer stipt en nauwkeurig man die zijn eigen emoties onderdrukt om zijn werkgever zo goed mogelijk te dienen.
Hij heeft tegelijkertijd een gecompliceerde relatie met Miss Kenton. Ze kijven vaak over kleinigheden die meneer Stevens zeer ter harte neemt maar Miss Kentons bekwaamheid maakt dat hij aan haar hecht.
Het boek eindigt met als climax hun ontmoeting in een koffiesalon. Aan het eind van de dag vertrekken ze elk weer naar hun eigen huis. Stevens is blij dat hij Miss Kenton weerzag en wijdt zich weer toe aan zijn butlerschap bij Lord Farraday.
Vergelijkende analyse roman-film
Het verfilmen van een boek is geen eenvoudige taak. De vrijheid van de regisseur wordt beperkt door het boek. Dit wil niet zeggen dat de regisseur gebonden is en geen veranderingen mag doorvoeren maar hij moet zich in het algemeen houden aan het verhaal, in vergelijking met een film waarvan de regisseur vertrekt vanuit een script dat niet gebaseerd is op een of ander boek, de werkelijkheid, … Het verhaal draagt veel van het realisme, het is dan ook een roman. Dit betekent dat er weinig filmische ingrepen vereist waren, behalve de make-up voor de vrouwen (ze consumeerden er wel wat tijdens het interbellum….) en ook om leeftijdsverschil weer te geven tussen heden en de herinneringen, was er geen sprake van filmische ingrepen, dus ‘fasten your seatbelts for some realism’.
Uiteraard is het opvallendste verschil tussen het boek en de film het vertelstandpunt. De regisseur stond voor de zware taak om een boek dat de herinneringen beschrijft van een butler om te zetten in een film voor een zo breed mogelijk publiek, en niet in een panorama van beelden met een off screen voice, hoe aangenaam die stem ook mag klinken…
Hij maakt weinig gebruik van zo’n technische snufjes, welgeteld drie keer een off screen voice om de brief van Miss Kenton naar meneer. Stevens aan te brengen, om nieuwe herinneringen op gang te brengen bij meneer Stevens.
James Ivory deed dit op een gebruikelijke, maar zeer toepasselijke manier; hij vertolkte al de herinneringen van de butler in dialogen en liet die spelen door een prachtige cast, waar we later op terugkomen.
Hoewel men na deze ingreep een groot verlies aan gedachten en emoties van de oorspronkelijke ik-verteller verwacht, was dit niet het geval. Integendeel zelfs, bij het lezen van het verhaal zelf, kon je de uitdrukking op de vertellers gezicht niet lezen, wat in de film wel mogelijk was. Kunnen we er dan van uit gaan dat het werkelijk die gevoelens waren dat de verteller voelde bij het oproepen van herinneringen? Neen, maar dat brengt ons bij het woord ‘interpretatie’.
De regisseur geeft zijn interpretatie van het boek weer, welke wij op vele vlakken kunnen volgen, maar soms geeft zijn subjectiviteit een ‘personal touch’ mee aan de film. Dit kan je merken aan bijvoorbeeld subtiele wijzigingen in de tekst of de toonhoogte waarop de acteur spreekt tot zelfs de achtergrondmuziek.
De herinneringen die Kazuo Ishiguro neerschrijft zijn niet helemaal chronologisch. Deels om de herinneringen realistischer te maken, flarden van beelden die in hem opkomen die hij beschrijft, en deels om de lezer aandachtig te houden en niet te verwarren door verschillende verhalen door elkaar te vertellen, enkel en alleen omdat ze zich gelijktijdig afspelen.
Verder zijn er nog kleine verschillen, niet te wijten aan interpretatie of chronologie, slechts details die de regisseur omvormde om het verhaal nog beter te maken, een ware ‘imitatio et aemulatio’. Een voorbeeld hiervan is te vinden op het einde van de film, wanneer meneer Stevens en mevrouw Sally Kenton/Benn samen op een bankje zitten op de pier. De lichten gaan aan en de voorbijgangers applaudisseren, meneer Stevens zegt dat hij zich afvraagt waarom ze dit doen en Sally geeft een mogelijke verklaring die wel eens verteld wordt door de mensen. In het boek gebeurde dit na het afscheid tussen Sally en meneer Stevens, toen meneer Stevens zich bevond op de pier op een bank in gesprek met een man, die hetzelfde antwoordde op zijn vraag wat mevrouw Benn zei in de film tegen meneer Stevens. Nog een kleine verandering is dat de hedendaagse baas van meneer Stevens meneer Lewis heet in de film maar meneer Farraday in het boek.
De eerder geprezen cast behoort verder besproken te worden.
Wij vonden het een bijzonder goed samengestelde cast, de rol van meneer Stevens is als het ware op het lijf geschreven van Anthony Hopkins. Deze acteur straalt de innerlijke rust en discipline uit die beschreven werd in het boek. Zijn bijzonder mooie uitspraak en kalmte die hij in zijn stem kan bewaren is onovertroffen, net als zijn perfect gecontroleerde mimiek.
Ook Emma Thompson zet een bijzondere prestatie neer als ‘Miss Kenton’. Ze is de perfecte huismeid die meneer Steven op de proef kan stellen, en een publiek kan raken met een emotionele blik. Haar taak was om te acteren dat ze haar gevoelens wou verbergen maar het toch niet geheel lukte, en ze deed dit schitterend, ze vertolkte perfect de ‘Miss Kenton’ die we ons inbeelden bij het lezen van het boek.
Christopher Reeve en James Fox waren ons eerder onbekend, maar ook dezen zetten een goede prestatie neer.
Wat ons verbaasde, was dat Hugh Grant meespeelde in de film als ‘Cardinal’. Hij werd niet vermeld op de omslag van de DVD, maar dit was waarschijnlijk te wijten aan het feit dat hij maar een kleine rol speelde in het verhaal.
Om de spanning van dit werkstuk te eindigen, zullen we het even hebben over de spanning van het verhaal zelf. In feite is er weinig sprake van spanning, enkel van drama dat de nieuwsgierigheid opwekt. De film is bijzonder lang (128 min.), wat een afknapper is voor onder andere studenten die al zo weinig tijd hebben dat ze niet eens een deadline kunnen halen op school… Ook het boek leest traag, enerzijds door de stugge schrijfstijl van Kazuo Ishiguro (of de vertaler?), anderzijds doordat er zo weinig vertelde tijd is op veel verteltijd (in feite 6 dagen op 260 bladzijden).
Ach, ieder diertje zijn pleziertje, en aangezien nieuwsgierigheid eerder onder het vrouwelijke stereotype valt, was het misschien daardoor dat het geen groepspleziertje werd bij ons…
http://www.contemporarywriters.com/authors/?p=auth52
http://www.authortrek.com/kazuo_ishiguro_page.html
Persoonlijke evaluatie
‘De rest van de dag’… En niet alleen de rest van de dag heb ik geploeterd bij het lezen van het boek en het bekijken van de film.
Ik kon mij niet vinden in de schrijfstijl van Kazuo Ishiguro, hij lijkt schrijft zelfs als een butler.. Ik herinner mij nog dat hij zich excuseerde in het boek omdat hij Mevrouw Kenton zo noemde, terwijl ze na haar trouw eigenlijk de naam Mevrouw Benn droeg, maar hij het deed uit gewoonte en omdat hij ze enkel kende toen ze Mevrouw Kenton heette. Ook zegt hij vaak : ‘maar we dwalen af…’ INDERDAAD je dwaalt af! Het feit dat hij zegt dat hij afdwaalt is nog storender dan het feit dat hij afdwaalt…
Wat ik wel goed vond aan het boek, was hoe het leven van een butler door zijn eigen ogen is. Wij bedenken ons bij een beroep als butler vaak een saai leven, enkel om en rijke snoodaard te dienen. Stevens geeft er een nieuw inzicht aan. Hij beseft wel dat zijn leven werk, werk en nog eens werk was, maar hij streefde zijn ideaal na, zijn vader. Hij is doordrongen door de zoektocht naar waardigheid, en, in zijn woorden, een ‘groot butler’ te worden.
Het thema wordt op vele manieren aangehaald, in het begin zelfs krijg je dit beeld, hij wil de perfecte butler zijn, en maakt zich zorgen of hij moet lachen met de schertsen van zijn werkgever, of hij ook zo moet schertsen of meneer Farraday iets anders verwacht.
Sommige dingen die meneer Stevens deed, verstomden Simon, maar ik begreep het volkomen. Hij is een butler, en plaatst zich neutraal t.o.v. de mening van zijn werkgever, wat die ook mag zijn. Maar ook gevoelens blijkt hij weinig te hebben, als Miss Kenton huilt, gaat hij binnen in haar kamer en deelt hij haar koeltjes een lijst van klusjes die nog gedaan moeten worden mee.
Ik vond dat het boek goed verfilmd was, maar ikzelf zou het accent gelegd hebben op hetgeen ik goed vond in het boek, nl. het leven van een butler… Maar begrijpelijk dat James Ivory dit niet deed, het moet nog steeds een verhaal blijven, wat moeilijk is als je daar het accent zou leggen.
Al bij al ben ik weer een ervaring rijker. Het groepswerk ging niet perfect, door gebrek aan planning… Ongelooflijk als je weet wat er allemaal kan gebeuren, in feite zou je de helft van je tijd moeten gebruiken om het werk te maken, en de andere helft als reserve houden… Hoewel de planning wat in elkaar stortte, ben ik blij met mijn bijdrage tot het groepswerk, en was er wel nog sprake van een groepswerk.
Volgende keer het onmogelijke voorspellen en alles double-checken. Een verwittigd man is er twee waard…
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden