Roodkapje en de wolf (3 versies ervan)

Roodkapje en de wolf

Roodkapje en een meisje met een soort roodhoedje liep door het grote bos en een plek met veel bomen en struiken. Ze ging naar haar oma en haar groot moeder toe want die was ziek en voelde zich onwel. Maar wat ze niet wist was dat er een gemene en niet aardige wolf en een hondachtig roofdier ook in het donkere en een plek met geen of weinig licht bos en een plek met veel bomen en struiken was. De zeer grote en enorme wolf en hondachtig roofdier wou Roodkapje en het meisje met een soort roodhoedje opeten en oppeuzelen. Hij rende en liep zeer snel naar het huisje en woninkje van oma en grootmoeder. Daar at en peuzelde hij oma en grootmoeder op en ging in het bed en slaapmeubel van oma en grootmoeder liggen. Toen was Roodkapje en een meisje met een soort roodhoed bij het huis en woninkje van oma en grootmoeder aangekomen. Ze liep naar het bed en slaapmeubel van oma en grootmoe toe maar toen pakte de gemene en onaardige wolf en hondachtig roofdier haar vast bij haar nek en lichaamsgedeelte onder het hoofd en kop en at en peuzelde haar op. De wolf en hondachtig roofdier ging liggen op het bed en slaapmeubelstuk. Toevallig en met toeval kwam er een jager en een man die op dieren jaagt langs het huisje en woninkje. Hij zag daar de wolf en hondachtig roofdier. Hij doodde hem en ontnam hem het leven. Hij haalde Roodkapje en een meisje met een soort roodhoedje en oma en grootmoeder uit de buik en een lichaamsgedeelte waarin een kind en baby groeit. Zo kwam alles weer goed en oké.

einde

Roodkapje en de wolf

Roodkapje liep door het donkere bos, Met haar mandje in haar hand over het mos. Het was een heel eind naar zieke oma toe, Dus rustte ze even uit, want ze was al erg moe.

Uren stond hij daar, achter de bomen. Van verre zag hij haar al komen
De wolf, met zijn vlijmscherpe tanden, Hongerige ogen en grote harige handen.

‘Ik eet haar nog niet op’, dacht hij ‘o nee’ Ik loop een eindje met haar mee. Zo’n klein meisje kan mijn honger niet stillen. Maar zij en haar oma dat zou ik wel willen.

Er was iets wat Roodkapje nog niet wist, De boze wolf verzon een gemene list. Hij rende vooruit naar oma haar huis
En at oma op, al was het een muis

Toen Roodkapje naar het huisje was gelopen
Klopte ze op de deur, maar oma deed niet open. Ze hoorde wel een stem uit het huisje zeggen: ‘Kom maar binnen, je kunt je mandje op tafel leggen.’

Roodkapje opende de deur en stapte naar binnen. Oma lag ik haar bed met een laken van linnen. Ze liep naar haar toe om een kus te geven. De wolf sloeg toe en ontnam haar het leven.

De jager kwam langs om een praatje te maken
En daar lag de wolf op het linnen laken. Met een buik zo groot als een gezwollen pompoen
Dit is niet pluis dacht de jager, wat moet ik nu doen?

Hij doodde de wolf en sneed de buik open
Oma en Roodkapje kwamen er uitgekropen. Gedrieën dansten zij om het gedode dier. De dag eindigde met vreugde en veel plezier.

einde

Roodkapje en de wolf.

Door het donkere bos liep een gedrocht. Het was niet zo groot, had een bochel en was bedekt met een rode cape. Het gezicht was niet te zien door de grote rode capuchon. Het produceerde een afgrijselijk gekrijs. De wolvin schrok van deze enge verschijning en rende naar haar hol om haar jongen te beschermen tegen dit monster.

Een klein stukje verder, in een voormalig vossenhol, werd de wolvin verwelkomd door haar drie pups. De pups waren sterk verzwakt omdat de wolvin al dagen geen prooi had kunnen verschalken. Ze wist dat ze moest gaan jagen maar het ontbrak haar aan kracht, ook zij was verzwakt door gebrek aan voedsel. Er was nog een kans dacht zij, de oude vrouw in de boshut zou haar wel helpen.

Na een klein half uurtje bereikte de wolvin de boshut, ze huilde voor de deur. Ze wachtte tot de oude vrouw de deur zou openen maar er gebeurde niets. Met haar kop duwde ze de deur open. In het schemerlicht zag ze een gestalte op de grond liggen, het rook er naar de dood. Ze rook aan het lijk en herkende de geur van de oude vrouw. Ze huilde luid en nam afscheid van ziel van de oude vrouw. ‘Eet mijn omhulsel en voed daarmee je kinderen’ zei de ziel tegen de wolvin. De wolvin aarzelde maar begreep dat de oude vrouw gelijk had en at het lijk op zonder het te verscheuren. Voldaan kroop ze in de bedstee van de oude vrouw om even te rusten voordat ze haar jongen ging voeren. Toen zwaaide de deur open en stormde het rode gedrocht binnen, de wolvin dacht aan haar jongen en stortte ze zich op het monster. Tot haar grote verbazing gaf het monster geen tegenstand, de wolvin verslond het gedrocht en spuwde de rode cape uit. Uitgeput rustte ze wat in de bedstee.

Even later betrad een jager het boshuisje, overzag de situatie, dode de wolvin sneed haar buik open en haalde oma en roodkapje eruit. Oma haar ziel besloot nog even terug in haar omhulsel te kruipen om afscheid te nemen van haar kleindochter en om de drie wolven pups te redden nu hun moeder gedood was.

einde