Wij moesten het karakter van Oeroeg zijn, en over ons leven praten. Ik was geboren met de naam Oeroeg in een Indonesisch vel, en een Indonesische familie. Ik was geboren en getogen in met een omgeving van 'witte' dus ik had altijd gedacht dat ik niet de 'boele' invloed had moeten krijgen. Mijn beste vriend of terwijl mijn enige vriend, Johan, ik deed alles met hem, maar dan ook alles dat ik wou doen. Heel ver in het begin van onze vriendschap kon ik al zien dat hij van dingen hield waarvan ik absoluut niet hield, en dus ook andersom. Kikkers spelen, tuinieren, dat waren mijn hobbies, Johan's hobbies waren meer in de richting van boeken lezen en studeren. Onlangs deze verschillen tussen ons waren we toch beste vrienden. Als beste vrienden gingen wij vaak ook uit toen we nog jong waren, we hadden het meeste plezier in het meer. Het zwarte meer, dat was het voor ons helemaal, ik moet zeggen (in het begin). Het zwarte meer heeft zo veel voor mij betekend, als eerst de liefde van Johan's moeder. Hij had het toen niet door, hij dacht dat het normaal was, ik had het door, ze waren verliefd. Maar voor mij het belangrijkste ding dat was gebeurt in het meer liet veel dingen zien. Het liet zien dat de vader van Johan zo arrogant was dat als zijn zoon in het water verdronk dat hij zijn Prembantu er op af liet gaan. Het laat de liefde zien die wij hadden in de familie en het laat zien dat wij nu en toen niet zonder hem konden leven. Onze familie viel uit elkaar, de vader van Johan voelde zich schuldig en ik mocht bij hun inwonen, en kreeg later ook wel educatie. Dit allemaal omdat mijn vader de planten niet kon tegenstribbelen en vertrouwen had in zichzelf, hij was overleden om Johan te probeerden te redden, ik vond het altijd zo moedig van mijzelf dat ik er mee kon leven. Ik speelde heerlijk veel met mijn beste vriend, in een of andere opzichte veel en veel te veel. Ik kon het in zijn moeders ogen zien dat zij het absoluut niet kon waarderen, zij vond dat Johan een 'kampung' jongetje werd. Iedere dag zaten we samen weer lol te trappen terwijl Johan's moeder en mijn moeder allebei in problemen, alle beide heel anders maar het waren wel problemen. Johan's moeder die zat heel diep na te denken hoe het nou verder moest en mijn moeder die had geen kinderen meer over, zij kon het niet meer houden en viel dus ook in een val. Na diep na te denken kwamen we terecht bij Lida. Lida was een vrouw die een soort hotelletje had en deed wat ze wou. Een tijd later toen wij weer naar met meer gingen kwamen wij ergens achter, ik geloof dat Johan de eerste was die erachter kwam. Wij waren niet zoals vroeger, we hadden andere hobbies en we konden niet samen doen wat we deden. We hadden vroeger altijd zo veel plezier in ons leven in het meer we hadden de tijd van onze leven. We kwamen erachter dat we gesplitst waren, voor een tijdje dacht ik aan puberteit, maar kon dat een vriendschap zo verzieken. Vroeger speelden we in het meer en hadden we plezier nu was het alleen om af te koelen. Ik vond het jammer en hoe oud ik nu ook ben, ik kan het nog steeds niet begrijpen, kwam Johan er achter dat we een andere huidkleur hadden, was dat het, is dat het geweest. Wij zijn nu allang niet meer bij elkaar. Wij zijn gesplitst allebei een andere kant op, allebei anders denken allebei verschillend zijn, maar hij blijft meer en meer voor mij dan dat ik ook voor hem zal kunnen zijn. Hij is mijn idool hij is het mand van de voetstappen die ik heb gevolgd. Als ik terug kijk op ons verleden. Als ik probeer te zoeken wat er fout is gegaan, ik kan het niet vinden ik weet niet wat het is. Ik weet het wel een beetje, maar niet precies op ieder nippertje. Ik weet niet, maar het is over en het is allemaal gebeurt, maar ik zal altijd nog met een grote vraagteken in mijn kop zitten. Oeroeg.