H5 par. Fictie, opdracht 4

H5, par. Fictie, Opdracht 4                           

A

Bennie en Goof hadden hun fietsen in het rek gezet. Ze liepen naar het clubhuis over een modderig, glibberig pad. Rondom klonken stemmen en verderop de doffe dreunen waarmee tegen een bal werd getrapt.

‘Ik blijf hier wel wachten’, zei ik. Ik voelde dat er van alle kanten naar me werd gekeken. Het veld, de toeschouwers, de spelers, dat alles vloog me naar de keel. En juist omdat ik zo gespannen was, werd het in mijn hoofd nog donkerder. ‘Echt, ik blijf hier.’

‘Ben je gek’, zei Goof. Hij pakte mijn arm wat steviger beet. ‘Je gaat mee naar de kleedkamer. Iedereen zal het hartstikke leuk vinden om je te zien.’

‘Nee joh!’

‘Ja joh!’

Ik liet me meevoeren. Hoewel ik uit de geluiden had kunnen opmaken dat ik vlak bij de kleedkamer moest zijn, struikelde ik toch over de stoep. ‘Pas op voor de drempel’, zei Bennie.

En daar was de lucht, die typische kleedkamerlucht, van zweet, muffe sporttassen en ongewassen shirtjes. Van alle kanten kwamen enthousiaste, hartelijke stemmen op me af.

‘Ha, Beer!’

‘Tof dat je er bent!’

Klappen op mijn schouder. Stevige porren in mijn arm. Mijn rechterhand werd soms door twee handen tegelijk vastgepakt.

Door de hartelijke ontvangst was ik meteen van mijn zenuwachtigheid af. Het werd weer helder in mijn hoofd en opeens zag ik de kleedkamer en de jongens voor me. Het was daardoor niet zo moeilijk meer om hun stemmen te herkennen.

‘Ha, Dikkie!’

‘Hallo Geert. Zorg dat je ze eruit houdt!’

‘Ha Gomp!’

‘Hartstikke goed dat je komt kijken’, zei Gompie gemeend.

Ik kreeg een plaats op een bank. Ik hoorde de geluiden van blote voeten op de vloer; van gerommel in sporttassen; van schoenen die op de grond werden gegooid. En gesprekken over de komende wedstrijd, over huiswerk, over een feestje waar een paar jongens naartoe zouden gaan. De grote mond van Kas klonk als vanouds boven alles uit.

(…)

Buiten klonk een fluit. Noppen onder voetbalschoenen klosten over de grond.

‘Kom mee’, zei Goof.

‘Mijn stok.’ Ik greep hem beet, stak hem vooruit, voelde nu de drempel op tijd. Toch verloor ik nog bijna mijn evenwicht in het gedrang van de naar buiten hollende spelers.

‘Hé, kun je niet uitkijken?’ riep een jongen van Victoria die de witte stok te laat had gezien. We liepen naar het veld. De zon was tevoorschijn gekomen. Ik voelde de warmte ervan op mijn gezicht.

‘Zet me maar ergens langs de lijn, Goof. Het liefst in de zon.’

‘Komt in orde. Deze kant op.’ Als een paard in de teugels, zo voelde ik me onder de druk van Goofs hand op mijn schouder.

Hollende voetstappen op de vochtige grond. Het doffe stuiteren van een bal. De stem van Harry’s vader, de coach die zijn elftal bij zich riep.

‘Wacht even’, zei Goof.

Ik bleef gehoorzaam staan. Toen merkte ik dat een aantal jongens om me heen kwam staan. Ging Harry’s vader een peptalk houden, zoals hij bijna altijd voor een wedstrijd had gedaan? Zo van: Kees, blijf bij je tegenstander. En Gompie, geen gepingel. En Bennie, denk aan buitenspel.

‘Ja, vooruit maar Dikkie’, zei Harry’s vader.

Opeens was het stil en hoorde je alleen nog maar de voorjaarswind.

‘Beste Beer’, begon Dikkie met plechtige stem. O nee, dacht ik. Vertwijfeld kneep ik de stok tussen mijn vingers, want ik voelde dat er een toespraak kwam. Als hij dat had geweten…

‘Beer, hartstikke goed dat je vandaag bent gekomen. Ons hele elftal heeft je niet alleen als topscorer, maar vooral als vriend gemist.’

‘Maar Dikkie…’ Ik probeerde mijn vroegere aanvoerder af te remmen en zo mogelijk te laten stoppen, maar Dikkie ging onverstoorbaar door:

‘Je weet natuurlijk nog dat je ons in die laatste wedstrijd met dat prachtige doelpunt aan de overwinning hielp. Je zei toen: ‘Dat was puur geluk. Ik scoorde met mijn ogen dicht.’ Aan dat zinnetje hebben we nog vaak gedacht. Met je ogen dicht! Toch zijn we er allemaal zeker van dat je in je leven nog heel wat keren zult scoren, al is het dan niet op het voetbalveld.’

Ik wist me met mijn houding geen raad. Steeds weer prikte ik met mijn stok in het gras.

‘We hebben je met het hele elftal iets willen geven, Beer. Geen afscheidscadeau, want je hoort er nog steeds bij.’ En toen, op een andere toon: ‘Hé Bennie, bel eens?’

Een fietsbel rinkelde.

‘Het is een tandem’, zei Dikkie en gelukkig was het moment van ernst nu voorbij. ‘Beertje, voordat je iedere week je luie achterwerk op een van onze bagagedragers hijst, dachten we: met zo’n tandem trapt hij zelf tenminste mee. En wat het voorste zadel betreft: je zult altijd kunnen rekenen op iemand van ons!’

Ik slikte en slikte nog eens. Had de tijd in het ziekenhuis mij zo kwetsbaar gemaakt? Toen trok Goof me naar voren en leidde mijn hand naar het stuur.

‘Hij ziet er gaaf uit. Helemaal rood en wit geschilderd in de kleuren van de club!’

Ik voelde dat ik iets moest zeggen, maar wist niet zo snel wat. Wat moest ik met die prop in mijn keel?

‘Jullie allemaal bedankt. Enorm bedankt. Dit, dit is gewoon te veel. Daarom, ga nou dat veld maar op en… knal er bij Victoria maar een paar doelpunten in.’ En ik fluisterde tegen Goof, die nog steeds naast mij stond: ‘Breng me alsjeblieft naar een rustig plekje.’

Weer voelde ik Goofs hand op mijn schouder. Zacht werd ik voortgeduwd naar een stille, zonnige plaats langs de lijn. Daar ging ik zitten.

Uit: Jaap ter Haar, De wereld van Beer Ligthart. Herziene uitgave, Callenbach, Kampen, 2004