Geactualiseerd sprookje

Roodkapje en de carjacker

Er was eens een hippe tienermeid die een zorgeloos luxeleventje leidde tussen de ‘high society’. Met haar populaire jetsetvriendinnen maakte ze regelmatig het uitgaansleven in Antwerpen onveilig. Ze was zo verwaand dat ze amper tijd spendeerde aan haar stokoude, doodzieke grootmoeder. Op een dag verplichtte haar moeder haar, om met het oog op de nakende erfenis, haar oma te bezoeken. Met veel tegenzin graaide ze haar laatste decadente aankoop, de rode cape van Moschino, van de kapstok. Door dit niet-alledaagse s had ze de schattige bijnaam Roodkapje gekregen. Voor ze in haar ultramoderne Touareg stapte, aarzelde ze nog lange tijd of ze nu haar bruine Delvaux tas of de zwarte Louis Vuittontrolley zou meenemen. Uiteindelijk werd het de Burberry-boodschappentas. Vergezeld door haar chihuahua Tinkerbell met op maat gemaakte accessoires aan, scheurde ze door de drukke straten van Antwerpen. Plots realiseerde ze zich dat ze niet met lege handen kon aankomen. Nog snel wipte ze de Colruyt ‘altijd de laagste prijzen’ binnen. Daar kocht ze artisanale koekjes van Delacre, een fles versgeperst Minute Maidfruitsap en overheerlijke Materneconfituur. Als een echte diva weigerde ze haar inkopen zelf te dragen, ze was immers nog maar pas naar de manicure geweest. Nadat alles ingeladen was, kon ze eindelijk verder. Met haar i-pod in de oren en de fles Evian, die haar slanke lijn een natuurlijke bron van jeugd garandeert, bij de hand, raasde ze luchthartig door de stad. Opeens dook er een eigenaardige man in haar achteruitkijkspiegel op. Juist op dat moment sprong het verkeerslicht op rood. Een man, hét stereotype voorbeeld van onguurheid, snelde naar haar toe, rukte het portier open en sleurde Roodkapje, onder bedreiging van een geladen wapen, de wagen uit. Ondanks de weinige tijd om nuchter na te denken, kon ze, nog dankzij haar uitstekende reflexen, haar mand grijpen. Daar stond ze dan, eenzaam en alleen, op een verlaten landweg. Dit scenario leek wel weggeplukt uit een derderangsclichéfilm. Terwijl de shock nog nazinderde, legde ze, noodgedwongen, de resterende weg te voet af op haar stilettohakken.

Had ze nu maar de ademende schoenen van Geox aan! Toen er een knalrode Ferrari voorbijreed met een niet-onaardige jongeman aan het stuur, versierde ze een lift door zelfverzekerd met haar reebruine bambi-ogen te knipperen. Aangekomen bij de rand van het bos, zag ze het krakkemikkelige huisje van haar oma. Dit stond in schril contrast met haar eigen stulpje. Met een tedere kus bedankte ze de gentleman, die haar nog vlug zijn visitekaartje toestak. Ze liep naar het vervallen gebouw en klopte zachtjes op de deur. Een warme stem riep: “Ja!” Schuchter ging ze binnen en vlak voor het bed, dat midden in de kamer stond, bleef ze staan. Verbouwereerd vroeg ze haar grootmoeder: “Oma, waarom heb je zo’n grote ogen?” Grootmoeder antwoordde: “Dankzij mijn kleurlenzen van Optima lijken mijn ogen gewoon wat voller, kindje.” “Maar oma, waarom heb jij mooiere tanden dan ik?” “Ik gebruik Colgate en de recentste bleeching-tendens gaat onopgemerkt aan mij voorbij.” “En waardoor heb jij zo’n jonge uitstraling?” “De combinatie van fond de teint van L’Oréal ‘want u bent het waard’ en vitamines van Omnivit, verzekert me een gave, rimpelloze huid.” Abrupt veerde grootmoeder recht en in een fractie van een seconde hield ze Roodkapje in een veelzeggende wurggreep. Jeugdverhalen van zalige bosvakanties, doorgebracht bij haar oma, doken in haar geheugen op. Dit was het meest irreële wat ze in haar korte leven had meegemaakt. Ze was in een regelrechte nachtmerrie beland. “Je zult geen tweede keer aan mij ontsnappen! Je Jeep heb ik al bemachtigd, nu graag je goedgevulde bankkaart nog!”, smaalde haar belager. Zonder enige twijfel wist ze dat de persoon, die haar nu in de problemen bracht, dezelfde was als de carjacker. Haar geschreeuw weergalmde ver buiten de muren van het huisje. Dit gevoel van machteloosheid was verschrikkelijk! Wat moest ze in godsnaam doen? Kon ze nog levend uit deze penibele situatie geraken? Ze stemde toe en gaf de creditcards af waarmee ze sinds haar zestiende verjaardag niets anders dan leuke dingen had gedaan. Op dat moment gebeurde er een mirakel! Als bij toverslag kwam de prins op het witte paard haar te hulp. De galante twintiger die haar daarjuist een lift had gegeven, beukte de deur in, gaf de overvaller een paar rake klappen en ontfermde zich over Roodkapje. Zij bleef verbaasd voor haar uitstaren, nog niet bekomen van wat ze net had meegemaakt. Daar zag de carjacker zijn kans schoon om zich uit de voeten te maken. Ze lieten hem begaan. “Wat ik me afvraag,” zei Roodkapje, “is waarom je terugkwam?” “Lieverd toch, je was je hondje vergeten en toen ik je hoorde gillen, had ik door dat er iets niet pluis was!” “O, zo lief!”


Ze moest wel van hem houden! Na het romantische voorval werd oma vastgebonden in een bezemkast teruggevonden. Gelukkig was ze niet ernstig gewond! Een jaar later vroeg hij haar ten huwelijk met een tien karaats diamanten kleinood van Cartier.

Het werd een stralende dag, waarin Roodkapje schitterde in haar exclusieve Vera Wangbruidsjurk. Dit was waar ze als klein meisje altijd van gedroomd had. Ze leefden nog lang en gelukkig en kregen veel kindjes.