Het von Schlieffen-plan:
De Duitser Alfred von Schlieffen heeft het von Schlieffen plan bedacht. Hij bedacht dit plan om te voorkomen dat Duitsland op twee plaatsten tegelijk moesten vechten: in het westen tegen Frankrijk en in het oosten tegen Rusland. Als ze dat tegelijk zouden doen, hadden ze aan beide kanten maar een klein leger en zouden ze gelijk worden verslagen.
Het von Schlieffen plan draaide rond snelheid en timing. Duitsland had berekent dat Rusland zes weken nodig zou hebben om het leger klaar te maken om te gaan vechten. Duitsland had maar twee weken nodig om het leger klaar te maken en Frankrijk ook. Von Schlieffen had bedacht om eerst snel Frankrijk aan te vallen. Als Frankrijk dan verslagen is zou heel Duitsland zich op het oosten kunnen richten.
Het probleem was alleen wel dat Frankrijk de linie bij Elzas-Lotharingen versterkt had. Daarom had von Schlieffen bedacht de linie bij Elzas-Lotharingen te vermijden en via België naar Parijs te gaan en het Franse leger dan in de rug aan te vallen. Von Schlieffen had wel vertrouwen in zijn plan, maar had ook geadviseerd dat wanneer het zou mislukken de oorlog ook meteen beëindigd moest worden.
Het von Schlieffen plan hield te weinig rekening met de uitputting van het leger en de kracht van het Belgische leger. Het plan mislukte, Frankrijk was niet op tijd verslagen, maar ze gingen gewoon door.
De blokkade:
Er werd veel op het land gevochten maar ook op zee. De Engelsen legden een vloot voor de Duitse kust waardoor er een blokkade ontstond. Er konden geen schepen meer langs en daardoor werd de aanvoer van goederen, zoals wol, rubber, olie en kopen, erg moeilijk voor Duitsland en hadden ze last van veel tekorten.
Vanaf 1 februari 1915 begonnen de Duitsers elk geallieerd handelsschip tot zinken te brengen. Ze deden dit met duikboten (ook wel U-boten genoemd). Tussen februari en september werden er ongeveer 50 schepen tot zinken gebracht. Daarbij zat ook de Lusitania. Dat was het grootste passagiersschip ter wereld. Er zaten 1153 passagiers op de Engelse Lusitania waaronder 128 Amerikanen. De Amerikaanse burgers reageerden hier woedend op en sloten zich aan bij de geallieerden.
Wilhem II
Freidrich Wilhelm Albert Victor (Postdam, 27 januari 1859- Doorn, 4 juni) was van 1888 tot 1918 de laatste koning van Pruisen en de derde en laatste keizer van het Duitse Keizerrijk.
Hij werd geboren als oudste zoon van de latere keizer Frederik III en zijn vrouw Victoria van Saksen-Coburg-Gotha, de dochter van de Britse koningin Victoria. Hij kwam met een tangbevalling ter wereld, omdat hij in een stuitligging lag en daarbij zijn er zenuwen in zijn schouder beschadigd, waardoor hij zijn hele leven licht gehandicapt was: zijn linkerarm was verlamd en bleef in groei achter bij zijn rechterarm. Hij werd in zijn jeugd gekweld door een minderwaardigheidscomplex. Zijn moeder beschouwde zijn handicap als walgelijk en schandelijk en dacht ook dat hij geestelijk niet helemaal in orde zou zijn. Uit recente onderzoeken blijkt dat zij een beetje gelijk had. Hij had heel erg last van stemmingswisselingen, agressie en botheid en het blijkt dat het een gevolg is van hersenletsel bij zijn geboorte. In 1881 trad hij in het huwelijk met prinses Augusta Victoria van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Augustenburg (1858-1921)
Bij de dood van Wilhelm I op 9 maart 1888 werd Wilhelms vader, Frederik III, keizer. Frederik had echter keelkanker en stierf in juni 1888, zodat Wilhelm II de troon besteeg. Wilhelm had de dood van zijn vader zien aankomen en had zijn regeringsperiode van 99 dagen besteed aan het voorbereiden van zijn eigen keizerschap.
Tijdens de oorlog was hij opperbevelhebber maar verloor al snel de controle over zijn land, Wilhelm II had bijna geen inbreng meer. Toen de oorlog op zijn eind liep en de Duitse nederlaag in zich kwam smeekte prins Max van Baden Wilhelm troonafstand te doen om tenminste de monarchie nog te redden. Hij deed dat niet en bleef gewoon zitten. De Duitse bevolking kwam in opstand: de novemberrevolutie. Toen trad hij wel af en vluchtte naar Nederland waar hij in 1941 stierf.
De Duitser Alfred von Schlieffen heeft het von Schlieffen plan bedacht. Hij bedacht dit plan om te voorkomen dat Duitsland op twee plaatsten tegelijk moesten vechten: in het westen tegen Frankrijk en in het oosten tegen Rusland. Als ze dat tegelijk zouden doen, hadden ze aan beide kanten maar een klein leger en zouden ze gelijk worden verslagen.
Het von Schlieffen plan draaide rond snelheid en timing. Duitsland had berekent dat Rusland zes weken nodig zou hebben om het leger klaar te maken om te gaan vechten. Duitsland had maar twee weken nodig om het leger klaar te maken en Frankrijk ook. Von Schlieffen had bedacht om eerst snel Frankrijk aan te vallen. Als Frankrijk dan verslagen is zou heel Duitsland zich op het oosten kunnen richten.
Het probleem was alleen wel dat Frankrijk de linie bij Elzas-Lotharingen versterkt had. Daarom had von Schlieffen bedacht de linie bij Elzas-Lotharingen te vermijden en via België naar Parijs te gaan en het Franse leger dan in de rug aan te vallen. Von Schlieffen had wel vertrouwen in zijn plan, maar had ook geadviseerd dat wanneer het zou mislukken de oorlog ook meteen beëindigd moest worden.
De blokkade:
Er werd veel op het land gevochten maar ook op zee. De Engelsen legden een vloot voor de Duitse kust waardoor er een blokkade ontstond. Er konden geen schepen meer langs en daardoor werd de aanvoer van goederen, zoals wol, rubber, olie en kopen, erg moeilijk voor Duitsland en hadden ze last van veel tekorten.
Vanaf 1 februari 1915 begonnen de Duitsers elk geallieerd handelsschip tot zinken te brengen. Ze deden dit met duikboten (ook wel U-boten genoemd). Tussen februari en september werden er ongeveer 50 schepen tot zinken gebracht. Daarbij zat ook de Lusitania. Dat was het grootste passagiersschip ter wereld. Er zaten 1153 passagiers op de Engelse Lusitania waaronder 128 Amerikanen. De Amerikaanse burgers reageerden hier woedend op en sloten zich aan bij de geallieerden.
Wilhem II
Freidrich Wilhelm Albert Victor (Postdam, 27 januari 1859- Doorn, 4 juni) was van 1888 tot 1918 de laatste koning van Pruisen en de derde en laatste keizer van het Duitse Keizerrijk.
Hij werd geboren als oudste zoon van de latere keizer Frederik III en zijn vrouw Victoria van Saksen-Coburg-Gotha, de dochter van de Britse koningin Victoria. Hij kwam met een tangbevalling ter wereld, omdat hij in een stuitligging lag en daarbij zijn er zenuwen in zijn schouder beschadigd, waardoor hij zijn hele leven licht gehandicapt was: zijn linkerarm was verlamd en bleef in groei achter bij zijn rechterarm. Hij werd in zijn jeugd gekweld door een minderwaardigheidscomplex. Zijn moeder beschouwde zijn handicap als walgelijk en schandelijk en dacht ook dat hij geestelijk niet helemaal in orde zou zijn. Uit recente onderzoeken blijkt dat zij een beetje gelijk had. Hij had heel erg last van stemmingswisselingen, agressie en botheid en het blijkt dat het een gevolg is van hersenletsel bij zijn geboorte. In 1881 trad hij in het huwelijk met prinses Augusta Victoria van Sleeswijk-Holstein-Sonderburg-Augustenburg (1858-1921)
Bij de dood van Wilhelm I op 9 maart 1888 werd Wilhelms vader, Frederik III, keizer. Frederik had echter keelkanker en stierf in juni 1888, zodat Wilhelm II de troon besteeg. Wilhelm had de dood van zijn vader zien aankomen en had zijn regeringsperiode van 99 dagen besteed aan het voorbereiden van zijn eigen keizerschap.
Tijdens de oorlog was hij opperbevelhebber maar verloor al snel de controle over zijn land, Wilhelm II had bijna geen inbreng meer. Toen de oorlog op zijn eind liep en de Duitse nederlaag in zich kwam smeekte prins Max van Baden Wilhelm troonafstand te doen om tenminste de monarchie nog te redden. Hij deed dat niet en bleef gewoon zitten. De Duitse bevolking kwam in opstand: de novemberrevolutie. Toen trad hij wel af en vluchtte naar Nederland waar hij in 1941 stierf.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
L.
L.
hey ik ben von schlieffen man
9 jaar geleden
AntwoordenP.
P.
Retweet
8 jaar geleden