Orion

10.1 Keuze-opdracht C Orion In de klassieke oudheid werd dit sterrenbeeld Orion genoemd, oftewel de Jager. Van Rigel naar Mintaka was het rechterbeen, van Saiph naar Alnitak was het linkerbeen. De 3 sterren Alnitak, Alnilam en Mintaka dienden als riem of als taille. Orion is goed te zien op het zuidelijk halfrond en op het noordelijk halfrond, doordat Orion aan weerszijden uitgespreid is over de hemelequator. Zwaaiend met zijn machtige knots beheerst Orion de nachthemel als hij zich vroeg in het jaar opmaakt voor de strijd met Taurus. Achter zijn rug staat, Monoceros, de Eenhoorn, die gedeeltelijk verloren gaat in de band van de Melkweg. Betelgeuse Betelgeuse is een grote rode superreus, magnitude 1. Deze ster heeft bijna al zijn waterstof opgebrand, en zal binnen enkele miljoenen jaren een supernova worden en dan (waarschijnlijk) een zwart gat. Nu zijn al enkele dingen aan Betelgeuse te herkennen, waaronder een betrekkelijk warme plek. Daar is de temperatuur iets warmer en daardoor is het oppervlak iets oranje-achtiger. Deze vlek is gemakkelijk te zien met de Hubble Space Telescope. Betelgeuse is ook de enige ster waarvan astronomen de oppervlakte kunnen bestuderen. Ook is Betelgeuse de helderste ster die schommelt in helderheid. Dit gebeurt in een periode van 6 jaar. Hij zwelt dan op van de omloopbaan van Mars tot de omloopbaan van Jupiter.
Paardenkopnevel Deze is alleen maar zichtbaar dankzij de zwakke gloed van de diffuse emissienevel JC 434. De Paardenkopnevel is waarschijnlijk 1 lichtjaar in doorsnee en samengesteld uit een dun waas van stof in een lichtloos gas. Om het object te zoeken moet je kijken op een donkere heldere avond en tussen Alnitak en de sterren van magnitude 11 en 13, iets ten zuiden daarvan. Een H-b-filter voor op het oculair vergemakkelijkt het observeren. Orionnevel De nevel werd in 1611 voor het eerst met een telescoop bekeken door de Italiaanse astronoom Niccolo Peirese. M42 is een emissienevel die zich in donkere nachten aan het blote oog voordoet als een pluizg vlekje, middenin het zwaard van Orion. Hij is ongeveer 30 lichtjaren in doorsnee en staat naar schatting tussen de 1600 en 1900 lichtjaren van ons af. In de nevel staan tientallen veranderlijke sterren. De helderrode kleur van de nevel komt op foto's prachtig uit, maar voor een telescoop id die te zwak. Wel meldden sommige waarnemers door een 200-mm-kijker een vleugje lichtgroen aan de nevel gezien te hebben. Het zwaard van Orion Het zwaard van Orion bestaat uit 3 sterren. Alnitak, Alnilam en Mintaka. Alnitak (50 Zeta Orionis) is een dubbelster van magnitude 1,8. Deze ster wordt vaak bekeken, dankzij de Paardenkopnevel, ten zuiden van deze ster. Alnilam is een ster iets ten oosten van Alnitak. Alnilam is gehuld in een zwakke emissienevel (NGC 1990). Alnilam is nog jong, maar nu al enorm groot. Zijn lichtkracht is 40.000 keer groter dan die van onze zon! Zijn magnitude is 1,7. De laatste in het rijtje is Mintaka. Deze ster is een witte dubbelster van magnitude 2,2. In een telescoop van 100 mm of groter kun je Mintaka's blauwachtige begeleider (mag. 6,7) op 52 boogseconden pal noordelijk vinden. Rigel Rigel is de helderste ster van Orion. Rigel is de zes na helderste ster van de hemel, met een magnitude van 0,1. Rigel staat naar schatting 900 lichtjaren weg en is 40 keer zo groot als de zon (genoeg voor bijna de hele omloopbaan van Mercurius). Zijn lichtkracht is maar liefst 57.000 keer groter. Alhoewel Rigel met het blote oog goed te zien is, moet er een 150-mm-telescoop van pas komen om de blauwige begeleider van magnitude 6,8 te kunnen scheiden van de hoofster. 'Rigel' komt van het Arabische 'Rijl Jauzah al Yusra,' wat 'linkerbeen van de reus' betekend.