Leesautobiografie

Een reis door de tijd

Lezen was niet echt mijn bezigheid, ik had meer met creatieve dingen, lekker knutselen en teken. Dat kwam waarschijnlijk ook omdat ik erg veel moeten had met lezen. Op 10 jarige leeftijd werd er vast gesteld dat ik dyslexie had. Ik vind lezen nu wel een stuk leuker, en het gaat ook een stuk beter, maar ik hou nog steeds niet van verplicht lezen. Boeken moeten leuk of interessant zijn.

Peutertijd
Uit mijn peutertijd kan ik me niet veel herinneren. Mijn vader heeft me het een en ander verteld: “Ik heb jullie een aantal keer voorgelezen, maar dat was niet echt zo’n succes, volgens Rik (broer) verzon ik altijd het hele verhaaltje bij elkaar, hij kon geen woord lezen.” Toch had ik een favoriet boek, het is een heel oud sprookjes boek met onwijs mooie tekeningen erin. Op de voorkant zat een 3D kaart van een prinses. Helaas hebben we het boek na de verhuizing niet terug gevonden, en dat vind ik erg jammer.


Basisschool
Aan het begin van de basisschool keek ik graag naar Sesamstraat, want ik soms nog kijk met me nichtje en neefjes. Ik had in die tijd ook een favoriete film, dat was duimelijntje, ik heb die film letterlijk grijs gedraaid, we moesten na een tijdje een nieuwe band kopen. We waren met de klas naar de film geweest, de eerste keer Het zakmes en de tweede keer De Tasjes dief. Ik kan me er niet veel van herinneren, maar ik vond het wel erg leuk.
Tot groep 5 of 6 had ik het laagste lees niveau, had bijles en werd gepest omdat ik niet kon lezen. Dat heeft me niet erg geholpen, ik hou nog steeds niet van voorlezen. Desondanks had ik toch wel een aantal boeken die ik graag las, ik heb in me basisschool periode bijna alle boeken van Roald Dahl verzameld. Verder las ik graag het boek ‘Spijt’ van Carry Slee, waar ik ook bijna alle boeken van heb.
Het boek ‘Spijt’ ging over jochem die heel erg wordt gepest door een groep kinderen uit zijn klas. De hele klas durft er niets van te zeggen, omdat ze bang zijn dat ze dan zelf worden gepest. Als David realiseert dat het zo niet langer door kan gaan, is het al te laat. Droevig verhaal, ik moest hier echt huilen.
Het boek sprak met erg aan omdat ik ook gepest werd en kon mezelf wel vinden in de hoofdpersoon.

Middelbare school
In de brugklas moesten we vaak voor Nederlands boek en film verslagen schrijven, ik heb in dat school jaar heel wat afgelezen, vaak voor mezelf en niet zo zeer voor school. Ik lees nu ook nog steeds fictie verhalen, maar meer waargebeurde verhalen, of verhalen die daarop gebaseerd zijn.
Een vriendin had me in de 2e klas een boek aangeraden, ik heb haar advies opgevolgd en het gelezen. Het boek genaamd Mijn Lichaam, Mijn Vijand. Het boek gaat over Claire, ze is pas 10 jaar oud wanneer zij voor de eerste keer in het ziekenhuis belandt met een eetstoornis. In de jaren die volgen raakt ze gevangen in een vicieuze cirkel van uithongering en eetaanvallen. Na een zelfmoordpoging volgt opname in een psychiatrische inrichting. Dertien jaar lang probeert Claire zich door nauwelijks iets te eten 'onzichtbaar' te maken. Een gebeurtenis uit haar jeugd heeft haar leven veranderd in een nachtmerrie waaruit ze niet kan ontsnappen. Tot ze een foto ziet van een jonge vrouw die nog maar 38 kilo weegt... Dan komt de ommekeer en begrijpt Claire dat ze zichzelf met haar uithongeren wil straffen voor iets waaraan ze geen schuld heeft. Eindelijk lukt het haar met hulp van vrienden en familie haar ziekte te overwinnen.

Leesplannen
Als ik terug kijk op me leesgeschiedenis, ben ik een beetje van smaak veranderd. Eerst liet ik van sprookjes (vooral de plaatjes), toen verhalen die waar gebeurt zijn of daarop gebaseerd zijn. Al moeten we nu overstappen van jeugd boeken naar volwassen literatuur, denk ik niet dat mijn smaak in het algemeen zal veranderen. De boeken die ik nu ga lezen zullen waarschijnlijk wel waar-gebeurde verhalen zijn. Ik denk dat ik niet veel zal lezen voor mezelf, waarschijnlijk alleen voor me leesdossier. Maar als ik klaar ben met school, ga ik lekker voor mezelf lezen, en dan ook alle boeken die ik wil lezen.