Leesautobiografie

De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat lezen niet een van mijn favoriete bezigheden is. Dat is eigenlijk altijd al zo geweest. Dit is volgens mij de schuld van de tv. Ik was namelijk heel speels en muzikaal. Lezen vond ik toen niets aan. Toch werd ik als peutertje ontzettend veel voorgelezen. Toen keek ik natuurlijk meer naar de plaatjes en luisterde ik minder naar het verhaal. Ik vond de plaatjes van het boek “Nijntje”, dat geschreven is door Dick Bruna, geweldig! De boeken van Jip en Janneke vond ik ook altijd heel leuk. Dit kwam doordat er korte verhaaltjes in stonden die ik goed kon begrijpen. In mijn peutertijd kwam de eerste “echte” aanraking met boeken. Mijn moeder las vaak boeken voor. De meeste boeken die ze voorlas ben ik allang weer vergeten, maar enkele zijn mij wel bijgebleven. Eerst las ze vooral sprookjes voor. Dan heb ik het over de zogenoemde ‘Disneyfiguren’ zoals Doornroosje, Sneeuwwitje en de zeven dwergen. Maar mijn boekenkast stond ook vol met boeken van “Pinkeltje”, geschreven door “Dick Laan”. Behalve de boeken van Pinkeltje, kregen ook vele boeken van Annie M.G. Smit mijn aandacht. Boeken die mij werden voor gelezen waren vaak door haar geschreven. Enkele voorbeelden hiervan zijn: “Jip en Janneke”, “Otje” en “Pluk van de Petteflet”. De boeken zijn alledrie zeer goed, maar die van Pluk is mij toch wel het beste bevallen. Dit is een leuk kinderboek over een jongetje met een kraanwagen die allerlei avonturen beleeft in en om een flat. Hij heeft daar veel vrienden en leert veel mensen kennen. Hij probeert altijd de mensen te helpen, waardoor hij in verschillende avonturen terecht komt. “Jip en Janneke” vond ik ook erg mooi om uit voorgelezen te worden. Dit boek gaat over een buurjongen en buurmeisje die met elkaar allemaal hele kleine, leuke, avontuurtjes beleven. Ook het 3e boek dat me zoveel is bijgebleven is een heel erg populair boek. Zo populair dat het zelfs verfilmd is en op de televisie als serie is geweest. Het boek gaat over een kok met een dochter (Otje) die samen allerlei avonturen en vervelende dingen beleven. Uiteindelijk komt alles weer goed met hen. Ik vond deze boeken altijd heel leuk omdat er veel plaatjes in zaten. Zo kreeg ik een goed beeld van wat er allemaal in het verhaal gebeurde. Op de basisschool werd er ook heel veel voorgelezen. Dan moesten de kleuters allemaal in een kring zitten en aandachtig meeluisteren. We werden dan veel voorgelezen door de juffrouw. De meeste boeken ben ik allang vergeten. Daarom bespreek ik alleen de boeken die ik me nog ken herinneren. - Pluk van de Petteflet sprak me altijd heel erg aan. Dit personage heeft veel indruk op mij gemaakt. Ik vond het zo dapper dat hij in zijn eentje allemaal avonturen beleefde en hij maakte ook erg snel vrienden. - Kleine IJsbeer van Hans de Beer. Hier waren hele reeksen van. Het ging over een ijsbeer en zijn ouders en die maakten allemaal avonturen mee. Ik vond het altijd erg spannend. Je vroeg je altijd af hoe het nou verder af ging lopen. Deze boeken heb ik echt heel vaak gelezen. - Klaas Vaak. Dit vond ik een heel sprookjesachtig boek. Ik vond de eerste verhaaltjes altijd heel erg mooi. Hij leefde altijd in een wereld waar jij ook in wilde leven. Verderop in het verhaal werd het wel een beetje saai. - Angelina Ballerina van Helen Craig. Dit boek ging over een muis die danseres wilde worden. Ik vond dit echt een geweldig boek en heb het heel vaak gelezen, waarschijnlijk omdat ik zelf ook heel graag dans(te). - Rupsje Nooitgenoeg van Eric Carle. Een mooi boek dat ik ook heel vaak gelezen heb. Het gaat over een rups die zich steeds maar vol eet en uiteindelijk een mooie vlinder wordt. Het verhaal wordt heel mooi gebracht. - Over een kleine mol….. van Holzwarth/Erlbruch. Het gaat over een mol en iemand heeft op zijn hoofd gepoept en nu wil de mol graag weten wie op zijn hoofd gepoept heeft. Van dit boek kon ik ook geen genoeg krijgen. Ik wilde zo graag weten wie er op zijn hooft gepoept had. Er stonden ook heel veel plaatjes in. - Ik wil die! Geschreven door Imme Dros/Harry Geelen. Dit boek gaat over een meisje die hele mooie rode lakschoentjes koopt die eigenlijk te klein zijn en waar ze dus pijnlijke voeten van krijgt. Ik vond het mooi omdat ik zelf heel graag rode lakschoentjes wilde. Toen had ik namelijk heel wat lakschoentjes, maar geen rode. - Paddington van Micheal Bond en David Mckee. Hier waren ook hele reeksen van, maar mijn favoriet was die over het ontzettend grote sorbetijs die Paddington kreeg nadat hij iets moedigs had gedaan. Ik vond deze verhaaltjes altijd heel spannend. Paddington deed altijd iets moedigs en kreeg daar altijd een beloning voor terug. - Dikkie Dik. Ik weet niet meer wie de schrijver is. Er waren hier ook heel verschillende verhalen van, ik was gewoon ook heel erg fan van Dikkie Dik, ook keek ik altijd naar Sesamstraat en als Meneer Aart een stukje voorlas uit Dikkie Dik. Ik vond de verhalen van Dikkie Dik altijd heel spannend. Dit kwam doordat het een poes was. Ik was in die tijd dol op poezen. Toen ik in groep 3 kwam leerde ik zelf lezen. Op de basisschool hadden we een paar keer per week een leesuurtje. In de lagere groepen werd je dan nog door een vader of moeder van school voorgelezen, maar later pakte je gewoon een boek uit de kast en ging die lezen. Daar moest je dan ook eens soort leesverslag over maken met een tekening. Het niveau van de boeken bestond uit avi’s en in de loop van de jaren hoorde je dan bij avi 9 te zijn. De boeken die wij op school moesten lezen waren vaak redelijk oud en ik vond ze meestal niet zo leuk. Ze waren een beetje in de sfeer van Guus Kuijer geschreven en dat vond ik altijd een beetje vaag, er werd nooit duidelijk verteld waar het echt op sloeg (vond ik die tijd). Ik werd toen nog veel voorgelezen door m’n ouders. Zelf las ik niet veel. Ik keek meer naar de plaatjes. Ik denk dat ik hierdoor ook achterliep met begrijpend lezen. Ik kon wel lezen, maar ik wist vaak niet waar het verhaal nou over ging. Het gevolg hiervan is dat ik elke dag een paar uurtjes ging lezen. Ook werd ik lid van de plaatselijke bibliotheek. Elke week haalde ik ongeveer 3 boeken. Hierdoor ging mijn leesniveau erg snel omhoog en al snel kon ik (voor mij) moeilijkere boekjes lezen. Zo heb ik het boek ‘mijn pappa is een prins’ van Thea Beckman gelezen. Toen ik in de iets hogere klassen van de basisschool kwam, interesseerde ik me vooral voor boeken van “Jacques Vriens”. Hij schreef prachtige boeken die vooral over school gaan. Enkele boeken die hij heeft geschreven, en die ik meerdere malen heb gelezen zijn: “Die verschrikkelijke schoolmeester”, “En de groeten van groep 8”, “Bende in de bovenbouw” en “Het achtste groepie tegen het soepie”. Deze boeken gaan over het algemeen over pestende kinderen, en erg vervelende klassen. “Die verschrikkelijke schoolmeester” was één van de boeken die ik het leukst vond. Het gaat over een schoolmeester die allemaal regels opstelt, die echt nergens op slaan. Regels zoals: “Als je een keer opzij kijkt, moet je 2 uur in een klem zitten als straf”. De straffen waren echt vreselijk. Ik vond het erg leuk om het boek te lezen omdat het echt een heel gemene schoolmeester was, en de kinderen kwamen erg goed in actie. De boeken van R.L. Stine vond ik ook altijd heel leuk. Vooral de boeken van de serie ‘Kippenvel’ vond ik spannend. Deze boeken gaan over dingen die eigenlijk nooit kunnen gebeuren. Bijvoorbeeld over spoken die mensen vermoorden e.d. Op de basisschool was ik helemaal weg van de boeken van Carry Slee. Vooral het boek ‘Spijt’ heeft veel indruk op me gemaakt. Spijt gaat over een jongen (Jochem) die erg dik is. Jochem wordt heel erg gepest. David doet er niks aan, want hij is zelf bang dat hij dan ook wordt gepest. Op een klassenfeest wordt Jochem zo erg gepest dat hij wegloopt van het feest. Maandag komt de directeur in de klas en zegt dan dat Jochem vermist is. David gaat opzoek naar Jochem. Bij de vijver zien ze de rugzak van Jochem drijven. De vijver wordt afgezocht door duikers, die vinden het levenloze lichaam van Jochem. Ik vond dit een heel mooi boek. Boeken die ik op de basisschool minder vond kan ik me niet zo heel goed herinneren, behalve één: De Minpins van Rohald Dahl. Dahl heeft dit boek echt fantastisch geschreven, vind ik nu. Maar toen vond ik het heel erg eng. Het gaat over een jongen die uit zijn huis ontsnapt en het grote donkere bos ingaat. Daar wonen allemaal draken. De Minpins (een soort lilliputters) laten hem hun huizen zien en proberen hem te redden van de draak. Uiteindelijk doodt de jongen de draak door de draak naar een meer te lokken. Daar kan de draak niet tegen. Het waren vooral de plaatjes die het boek heel eng maakten. Het boek heeft maanden in de kast gelegen, ik had heel veel nachtmerries en ik ging zelfs plannen verzinnen wat ik moest doen als de draak naar het Haagsche Bos zou komen (Daar woonde ik toen vlakbij)). Boeken die ik ook minder vond waren die van Guus Kuijer, Imme Dros en Lydia Rood. Zij beschrijven een soort fantasie waar ik gewoon niet in mee kan denken (zoals Anansi’s Web). Op de basisschool vond ik het belangrijk dat het verhaal plaatjes had. Anders kon ik me niet voorstellen wat er allemaal gebeurde. De plaatjes maakten het boek aantrekkelijker. Ik vond het ook belangrijk dat het boek veel spanning had. In de loop der jaren is dit erg veel veranderd. Tegenwoordig vind ik het boek aantrekkelijk als het een moraal heeft. Je moet er dus iets van kunnen leren. Ik vind het ook niet van belang of het boek plaatjes heeft of niet. Ik houd nu ook meer van waargebeurde verhalen. Vroeger vond ik dit helemaal niet leuk. Wat nog wel hetzelfde is gebleven is dat ik het belangrijk vind dat het boek spanning heeft. Ook moeten de relaties tussen de personen duidelijk zijn. Op het voortgezet onderwijs is mijn smaak wel veranderd. Ik lees eigenlijk alleen maar boeken met waargebeurde verhalen of met verhalen die non-fictie zijn. Ik vind deze boeken altijd heel spannend. Ze zetten je ook aan het denken. Zo heb ik het boek ‘De Tweeling’ van Tessa van Loo gelezen. Het verhaal gaat over twee bejaarde vrouwen die elkaar na jaren ontmoeten (bij toeval) in een kuuroord. De Verhollandste Lotte is heel wantrouwig tegenover haar in Duitsland opgegroeide zus Anna. Maar door Anna’s verhalen wordt ze ermee geconfronteerd dat ook zelfs de Duitsers hadden geleden. Heel mooi en ontroerend boek. Ik heb ook het boek Princess van Jean Sasson gelezen. Het gaat over het leven van een Saudi Arabische prinses en het leven van de vrouwen in dat land. De vrouwen hebben geen vrijheid, geen stemrechten, geen zeggen over hun eigen leven en geen waarde. Ze zijn er slechts voor het op de wereld zetten van zoons voor hun mannen. Dit boek is door een Amerikaanse schrijfster herschreven en de namen zijn ook veranderd. Als de familie van deze prinses zou weten dat het verhaal van haar afkomstig is, zou ze gedood kunnen worden. Het is echt een heel mooi, ontroerend en zielig boek. Je leeft helemaal mee met de hoofdpersoon. Het boek zet je ook aan het denken. Je hebt dus niet overal de vrijheid die wij kennen. Het boek ‘Desert Dawn’ van Waris Dirie is een autobiografie. Waris Dirie is geboren in een Somalië, haar familie behoorden tot een aantal nomaden groepen in de woestijn. Ze beschrijft haar leven vanaf haar vijfde wanneer ze een pijnlijke besnijdenis ondergaat. Op haar twaalfde rent ze weg wanneer ze van haar vader hoort dat ze wordt uitgehuwelijkt aan een zestig jaar oudere man. Ze gaat naar een oom die haar meeneemt naar Engeland. Ze komt in het modellenwerk terecht en verhuist naar Amerika. In Amerika is ze een veelgevraagd model en ze strijdt tegen de vrouwenbesnijdenis. Er sterven namelijk nog steeds duizenden meisjes hieraan per jaar. Na een paar jaar besluit ze samen met haar broer (die in Nederland) woont haar familie weer eens op te zoeken. Het wordt een fantastische en emotionele reis. Dit boek heeft veel indruk op me gemaakt. Ik kan nog steeds niet geloven dat dit soort dingen nog steeds gebeuren. Ik vind de vrouw ook heel erg dapper. Zo heb ik nog meer boeken gelezen. Ik noem er nog een aantal op: Dochter van Eva van Carry Slee, Maanmeisje van Kjersti Scheen, De moeder van David S. van Yvonne Keuls, Dun van Marjan van Abeelen, Spijt van Carry Slee, Afblijven van Carry Slee. Zoals je kunt zien houd ik heel veel van boeken met verhalen die echt gebeurd kunnen zijn. Ik vind deze boeken altijd heel spannend. Ze zetten je ook aan het denken. Ook zit er altijd wel een moraal in. Boeken die ik minder leuk vind zijn dan ook fictie boeken. Deze boeken bevatten personages die onwerkelijk zijn en verhalen die nog onwerkelijker zijn. Ik vind dat niet interessant om te lezen. Ik heb het dan over bijvoorbeeld ‘Griezelbus’ van Paul van Loon. Ik kan me dan ook niet inleven in de personages. Dit vind ik nu heel erg belangrijk. Vroeger was humor belangrijk voor mij, gewoon grappige verhalen. Nu niet meer, ik hou me nu meer bezig met boeken die een echt verhaal hebben. Op de basisschool wilde ik ook absoluut geen dik boek met woorden die ik niet begreep. Nu vind ik het juist leuk om een dik boek te lezen en moeilijke woorden horen er gewoon bij. Ik vind het belangrijk dat je je in een verhaal kan inleven, daarom lees ik graag boeken met een reëel verhaal. Hierdoor gaat mijn voorkeur naar boeken met een realistisch verhaal. Ik vind het vooral leuk om boeken te lezen over problemen. Bijvoorbeeld over anorexia, drugs, mishandeling en al die problemen. Het is niet zo dat ik het allemaal heb gehad of meemaak. Ik vind dat je bij zulke boeken gewoon heel erg mee kan leven met de personages. Ik lees ik romans, met een leuk liefdesverhaal erin. Dat is gewoon ontspannend. Een detective of crimi zit er voor mij dus niet echt in. Ik denk dat ik in de komende tijd meer literatuurboeken ga lezen en meer boeken van Nederlandse schrijvers. Ik heb veel boeken in het engels gelezen en meestal dus van Amerikaanse schrijvers. Ik ga me nu meer richten op Nederlandse boeken. Ik denk wel dat mijn smaak de komende tijd zal veranderen. De boeken zullen in ieder geval volwassener zijn. Ik denk ook dat ik de komende tijd fictieve boeken zal gaan lezen. Soms met fantasie, maar met betrekking tot de werkelijkheid zullen mijn volgende boeken zijn. Ik zal ook meer romans en historische boeken gaan lezen. En natuurlijk de boeken op de literatuurlijst. Zoals al eerder vermeld, ik vind het leuk als ik me in een boek kan inleven, daarvoor zijn wel de geschikte boeken nodig, vind ik. Ik vind lezen leuk, maar als een boek me niet bevalt na een aantal pagina's (zo'n 100), dan laat ik het boek liggen en lees het dus niet uit. Dit is gelukkig nog niet vaak gebeurd, omdat ik meestal achterzijdes of recensies lees.