Rob Scholte Utopia
Rob Scholte is geen 'tekenaar'. Zijn schetsboeken zien eruit als scenario's, reeksen notities met daarnaast de uitgekaderde beeldjes die meer een schematisch geheugensteuntje zijn dan een kunstwerk. Scholte doet geen enkele moeite om ze een tekenachtig karakter te geven. Het zijn droge, zakelijke beeldnotities, vaak neergezet met ballpoint omdat hij bezig was zijn gedachten in een aantekenboekje vastte leggen. Eerst is er de gedachte, het woord, pas daarna wordt gezocht naar het meest effectieve beeld om die gedachte tot uitdrukking te brengen. Momenteel bestaat er internationaal een stroom van 'media' kunstenaars, zoals Jeff Koons en Haim Steinbach, maar terwijl zij zonder commentaar bijvoorbeeld een stofzuiger in een museum neerzetten, plaatst Scholte kritische kanttekeningen door de manier waarop hij zijn beeldelementen combineert.Rob Scholte beschouwt de kunst als werktuig, niet als doel op zichzelf. Sterker nog: in zijn werk toont hij zich een rabiate hater van het l'art pour l'art. Zijn oeuvre is één samenhangend systeem van commentaar op de populaire cultuur die zich door middel van de massamedia aandient: reclame, cartoons, popmuziek, beroemdheden uit de wereld van kunst en wetenschap en ook bekende kunstwerken neemt hij onder handen. Hij schildert Utopia, een parafrase van het doek Olympia van Manet, die weer het schilderij Venus van Urbino van Titiaan had geparafraseerd. Maar Scholte schildert niet zomaar 'in de trant van Manet', nee, hij beeldt het bevallige naakt af als ledenpop. Hij doet daarmee de uitspraak dat beroemde kunstwerken uit het verleden vormbaar zijn, dat wil zeggen: ze zijn deel gaan uitmaken van onze hedendaagse beeldcultuur en daardoor hebben ze een andere zeggingskracht gekregen dan in het tijdperk van hun ontstaan.
Rob Scholte is geen 'tekenaar'. Zijn schetsboeken zien eruit als scenario's, reeksen notities met daarnaast de uitgekaderde beeldjes die meer een schematisch geheugensteuntje zijn dan een kunstwerk. Scholte doet geen enkele moeite om ze een tekenachtig karakter te geven. Het zijn droge, zakelijke beeldnotities, vaak neergezet met ballpoint omdat hij bezig was zijn gedachten in een aantekenboekje vastte leggen. Eerst is er de gedachte, het woord, pas daarna wordt gezocht naar het meest effectieve beeld om die gedachte tot uitdrukking te brengen. Momenteel bestaat er internationaal een stroom van 'media' kunstenaars, zoals Jeff Koons en Haim Steinbach, maar terwijl zij zonder commentaar bijvoorbeeld een stofzuiger in een museum neerzetten, plaatst Scholte kritische kanttekeningen door de manier waarop hij zijn beeldelementen combineert.Rob Scholte beschouwt de kunst als werktuig, niet als doel op zichzelf. Sterker nog: in zijn werk toont hij zich een rabiate hater van het l'art pour l'art. Zijn oeuvre is één samenhangend systeem van commentaar op de populaire cultuur die zich door middel van de massamedia aandient: reclame, cartoons, popmuziek, beroemdheden uit de wereld van kunst en wetenschap en ook bekende kunstwerken neemt hij onder handen. Hij schildert Utopia, een parafrase van het doek Olympia van Manet, die weer het schilderij Venus van Urbino van Titiaan had geparafraseerd. Maar Scholte schildert niet zomaar 'in de trant van Manet', nee, hij beeldt het bevallige naakt af als ledenpop. Hij doet daarmee de uitspraak dat beroemde kunstwerken uit het verleden vormbaar zijn, dat wil zeggen: ze zijn deel gaan uitmaken van onze hedendaagse beeldcultuur en daardoor hebben ze een andere zeggingskracht gekregen dan in het tijdperk van hun ontstaan.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden