De Leugendetector
Al eeuwen had men de hoop dat het lichaam van iemand die liegt hem wel zou verraden. Deze wens was de moeder van een eeuwenoude gedachte. Zo was het in het begin van onze jaartelling in China gebruikelijk om een verdachte op een handjevol ongekookte rijstkorrels te laten kauwen. Die moesten na een korte tijd weer worden uitgespuugd en als de korrels nog droog waren, was het bewijs van schuld geleverd. Een droge mond was synoniem voor liegen.
Op zulke ongelukkige methodes kon men natuurlijk niet vertrouwen. Gelukkig kwam in 1881 een Italiaanse psychiater en criminoloog, Cesare Lombroso, die op het idee kwam om een hydrosphygmograph uit te vinden. Dat was een bloeddrukmeter waarop verdachten tijdens een verhoor op werden aangesloten. Later bedacht een collega dat het wel handig zal zijn om de ademhaling van de ondervraagde te registreren.
De Amerikaanse politieman en psycholoog John Larson construeerde omstreeks 1920 de eerste polygraaf die gelijktijdig iemands bloeddruk, hartslag en ademhalingsfrequentie kon registreren.
Toen deze "leugendetector" net was uitgevonden, waren ze natuurlijk niet al te betrouwbaar, omdat niemand het apparaat echt kende. Ook waren er omstreeks het begin van de 20e eeuw nog te weinig technische middelen om de leugendetector betrouwbaarder te maken. Toch werkte het apparaat vaak wel omdat
er bepaalde overtuigingstactieken werden toegepast. De leugendetector werkt vermoedelijk het best wanneer de schuldigen vrezen dat hun leugens niet onopgemerkt zullen blijven. De meeste verdachten hebben een heilig ontzag voor de polygraaf. Zo komt het regelmatig voor dat zij al bekennen voordat men het apparaat in werking heeft gesteld. Polygrafisten slagen er ook vaak in om na afloop een bekentenis los te krijgen door erop te wijzen dat ontkennen geen zin meer heeft gezien de belastende 'feiten' die zij hebben verzameld. Er zijn natuurlijk wel vernieuwingen geweest in de leugendetector. De ontwikkeling van de leugendetector hield tijdens de Eerste wereldoorlog op in Europa, in Amerika gingen ze echter door. Daar werd een apparaat ontwikkeld die tegelijkertijd de hartslag, huidweerstand, bloeddruk en de ademhaling kon meten. De huidweerstand omdat inmiddels bekend was dat de zweetklieren binnen in je had sterk reageren op psychische prikkels. In eerste instantie werd dit apparaat de Keeler polygrapg genoemd, maar omdat hij heel veel werd gebruikt bij het verhoren van verdachten werd het apparaat al snel de "lie detector" genoemd. Niet alleen werd er technisch iets veranderd aan de leugendetector, maar ook de vragen werden anders gesteld. Men maakt nu meer gebruik van relevante controlevragen. Deze vragen worden geacht bij onschuldigen meer stress op te wekken dan de relevante vragen over daden die ze naar de waarheid kunnen ontkennen. In de jaren 90 is de ontwikkeling er toch op vooruit gegaan. Het meet op dit moment niet allen de ademhaling, bloeddruk, hartslag en zweetsecretie maar eventueel ook hersengolven. De moeilijkheid blijft om de goede vragen te stellen. Met de guilty knowledge-methode kom je dan uiteindelijk nog boven de 80 procent betrouwbaarheid uit. Als dan iemand positief reageert op de test, dan heeft diegene wel iets uit te leggen Toch gaan de ontwikkelingen wel heel erg ver; in begin 2001 is er zelfs een nieuw soort leugendetector op de markt gekomen, hoewel ik vind dat je het niet zo mag noemen. Het apparaat heeft de naam "Truster" en het is een leugendetector voor thuisgebruik die het stemgebruik van uw gesprekspartner analyseert om vast te stellen of hij wel de waarheid verteld. De uitslagen van deze thuistesten zouden in nauw verband staan met het feit dat emoties je stem kunnen verhogen of verlagen. Anno 2001 staan er nog veel open vragen over de werking van de leugendetector. Inmiddels kan er nog weinig worden verbeterd aan het apparaat. Ik heb wat kranten archieven doorgespit en in de Volkskrant kwam ik een berichtje tegen van 04-12-2000. Er werd besproken dat leugendetectors te manipuleren zijn en dus niet geschikt zijn als sluitend bewijsmateriaal. De apparaten zouden willekeurig werken en zeer makkelijk te bedotten zijn, zonder dat zelfs zeer ervaren bedieners het in de gaten hebben. Dit onderzoek werd uitgevoerd door een Duits team van wetenschappelijke onderzoekers. Natuurlijk zijn er ook veel mensen die heilig geloven in de werking van een leugendetector. Zij vinden dat het een hoop tijd en geld bespaart en dat er zo minder onschuldige verdachten worden opgepakt. In Amerika wordt de leugendetector in grote getale toegepast. Zo werd het onder andere gebruikt bij het proces van de terrorist Timothy McVeigh, die in Oklahoma City zorgde voor een ware hel. Ook ex-president Bill Clinton onderging een test, na zijn schijnbare affaire met stagiaire Monica Lewinsky. Belangrijk om te weten is dat onze regering (minster Sorgdrager)het gebruik van leugendetectors officieel heeft verboden in Nederland als bewijsmateriaal. Er zou teveel naar de uitslag van zo'n test worden gekeken en minder naar de andere bewijzen.
Wat ikzelf vind over de toepassing van leugendetectors in rechtzaken
Ik vind dat dit moet kunnen, de leugendetector lijkt mij tot op zekere hoogte betrouwbaar genoeg, maar dan wel onder enkele voorwaarden.
Het moet om ernstige delicten gaan, waar veel manskracht voor nodig is. Alleen dan is het echt de moeite waard. Ook moet de verdachte vrijwillig meewerken en er positief tegenover staan. Er wordt vaak gesproken over je "recht op privacy", maar bij ernstige delicten vind ik het vinden van de dader belangrijker dan het weten van een paar privé-aangelegenheden.
Ook moet het moet gebeuren in een vroege fase van de opsporing. Na een poosje beschikt namelijk iedereen over "daderkennis" door middel van de media. Dus dan kan in feite iedereen "raar" reageren op sommige vragen omdat het misdrijf hem misschien persoonlijk prikkelt.
Het afnemen van de test moet worden gedaan door een onafhankelijk, betrouwbaar en in geen enkel geval betrokken persoon.
De verkregen informatie moet zorgvuldig worden verwerkt. Er mag geen misbruik van worden gemaakt en het moet op eerlijke wijze worden gepresenteerd. Er mag niet meer waarde aan worden gehecht dan aan het andere bewijsmateriaal.
Ik vind de toepassing van de leugendetector buiten rechtszaken absoluut niet kunnen.
er bepaalde overtuigingstactieken werden toegepast. De leugendetector werkt vermoedelijk het best wanneer de schuldigen vrezen dat hun leugens niet onopgemerkt zullen blijven. De meeste verdachten hebben een heilig ontzag voor de polygraaf. Zo komt het regelmatig voor dat zij al bekennen voordat men het apparaat in werking heeft gesteld. Polygrafisten slagen er ook vaak in om na afloop een bekentenis los te krijgen door erop te wijzen dat ontkennen geen zin meer heeft gezien de belastende 'feiten' die zij hebben verzameld. Er zijn natuurlijk wel vernieuwingen geweest in de leugendetector. De ontwikkeling van de leugendetector hield tijdens de Eerste wereldoorlog op in Europa, in Amerika gingen ze echter door. Daar werd een apparaat ontwikkeld die tegelijkertijd de hartslag, huidweerstand, bloeddruk en de ademhaling kon meten. De huidweerstand omdat inmiddels bekend was dat de zweetklieren binnen in je had sterk reageren op psychische prikkels. In eerste instantie werd dit apparaat de Keeler polygrapg genoemd, maar omdat hij heel veel werd gebruikt bij het verhoren van verdachten werd het apparaat al snel de "lie detector" genoemd. Niet alleen werd er technisch iets veranderd aan de leugendetector, maar ook de vragen werden anders gesteld. Men maakt nu meer gebruik van relevante controlevragen. Deze vragen worden geacht bij onschuldigen meer stress op te wekken dan de relevante vragen over daden die ze naar de waarheid kunnen ontkennen. In de jaren 90 is de ontwikkeling er toch op vooruit gegaan. Het meet op dit moment niet allen de ademhaling, bloeddruk, hartslag en zweetsecretie maar eventueel ook hersengolven. De moeilijkheid blijft om de goede vragen te stellen. Met de guilty knowledge-methode kom je dan uiteindelijk nog boven de 80 procent betrouwbaarheid uit. Als dan iemand positief reageert op de test, dan heeft diegene wel iets uit te leggen Toch gaan de ontwikkelingen wel heel erg ver; in begin 2001 is er zelfs een nieuw soort leugendetector op de markt gekomen, hoewel ik vind dat je het niet zo mag noemen. Het apparaat heeft de naam "Truster" en het is een leugendetector voor thuisgebruik die het stemgebruik van uw gesprekspartner analyseert om vast te stellen of hij wel de waarheid verteld. De uitslagen van deze thuistesten zouden in nauw verband staan met het feit dat emoties je stem kunnen verhogen of verlagen. Anno 2001 staan er nog veel open vragen over de werking van de leugendetector. Inmiddels kan er nog weinig worden verbeterd aan het apparaat. Ik heb wat kranten archieven doorgespit en in de Volkskrant kwam ik een berichtje tegen van 04-12-2000. Er werd besproken dat leugendetectors te manipuleren zijn en dus niet geschikt zijn als sluitend bewijsmateriaal. De apparaten zouden willekeurig werken en zeer makkelijk te bedotten zijn, zonder dat zelfs zeer ervaren bedieners het in de gaten hebben. Dit onderzoek werd uitgevoerd door een Duits team van wetenschappelijke onderzoekers. Natuurlijk zijn er ook veel mensen die heilig geloven in de werking van een leugendetector. Zij vinden dat het een hoop tijd en geld bespaart en dat er zo minder onschuldige verdachten worden opgepakt. In Amerika wordt de leugendetector in grote getale toegepast. Zo werd het onder andere gebruikt bij het proces van de terrorist Timothy McVeigh, die in Oklahoma City zorgde voor een ware hel. Ook ex-president Bill Clinton onderging een test, na zijn schijnbare affaire met stagiaire Monica Lewinsky. Belangrijk om te weten is dat onze regering (minster Sorgdrager)het gebruik van leugendetectors officieel heeft verboden in Nederland als bewijsmateriaal. Er zou teveel naar de uitslag van zo'n test worden gekeken en minder naar de andere bewijzen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden