Kaspar Hauser

Het raadsel Kaspar Hauser Op 26 mei 1828 werd Kaspar Hauser voor het eerst gezien, toen hij door Nuremberg liep. Hij werd ontdekt door George Weichmann, een inwoner van Nuremberg. Kaspar viel op doordat hij heel armoedig gekleed was en op een rare manier liep, met hele rechte benen. Zijn hiel werd tegelijk met de bal van zijn voet neergezet. Zijn manier van lopen leek nog het meest op dat van een heel jong kind die net leert lopen. Hij liep ook voorovergebogen. Daarom dachten mensen dat hij waarschijnlijk een zwerver of een dronkaard was. Kaspar gaf één van de twee brieven die hij bij zich had aan George Weichmann. George Weichmann probeerde meer contact met de jongen te krijgen maar dat lukte niet echt, het enige antwoord wat hij op zijn vragen kreeg was ‘weet niet’. Ook het feit dat hij een erg bleke huid had, alsof die nog nooit zonlicht had gezien en dat zijn voet door zijn schoen heen bloedde, maakte hem nog opvallender. George Weichmann las de twee brieven die Kaspar bij zich droeg. Ze waren allebei geadresseerd aan Kapitein Wessenig en ongesigneerd. De eerste brief: Geachte Kapitein, ik stuur u een soldaat die graag in het leger van de koning wil dienen. Deze jongen werd naar bij gebracht op zeven oktober 1812. Ik ben maar een arme schoenmaker met tien kinderen van mijzelf om groot te brengen, en nog veel meer om me druk over te maken. Zijn moeder vroeg mij hem op te voeden. Sindsdien liet ik hem nooit buiten het huis.
De tweede brief: Dit kind is gedoopt. Zijn naam is Kaspar, u moet hem zelf maar een tweede naam geven. Zijn vader was een goed soldaat. Als hij zeventien is, neem hem dan mee naar Nuremberg naar de ‘6th Calvary regiment’, waar zijn vader ook hoorde. Hij is geboren op dertig april 1812. Ik ben maar een arme vrouw, ik kan niet voor hem zorgen. Zijn vader is overleden. Het lijkt net of de eerste brief door zijn laatste verzorger en de eerste door zijn moeder is geschreven, maar ze waren allebei door dezelfde hand geschreven. Weichmann nam de jongen mee naar de kapitein. Ze observeerden de jongen in een cel. Ze dachten dat hij geestelijk niet helemaal in orde was. Hij kende geen vuur en kon sowieso niet goed tegen veel licht. Hij wist ook niet hoe hij zijn vingers moest gebruiken. Toen ze zijn voeten bekeken zagen ze dat de huid ervan heel zacht en teer was, alsof hij er nog nooit op gelopen had. Ook was de botstructuur van zijn kieën niet helemaal zoals het hoort. Hij had helemaal geen moeite met in een cel zitten en kon urenlang stil zitten. hij dronk alleen water en at alleen brood. Al het andere eten maakte hem misselijk, vooral vlees en alcohol. Toen ze Kaspar een speelgoedpaard gaven, herkende hij het wel. Maar later kwamen ze erachter dat hij alle dieren paard noemde. Hij had ook niet door dat het dier niet echt was. hij verzorge het en probeerde het te voeren. Ook kende hij het verschil tussen man en vrouw niet. Zo kwamen Weichmann en Kapitein Wessenig erachter dat Kaspar wel geestelijk in orde was, maar het IQ van een driejarige had. Hij was 16 jaar toen hij gevonden werd. Ook Kaspars zintuigen waar veel beter als die van een gemiddeld mens. Hij kon perfect zien in het donker en ook extreem goed horen. Hij kon soorten metaal alleen al op de tast van elkaar onderscheiden. Hij kon maar een paar woorden spreken en het enige dat hij kon schrijven was zijn naam. Kaspar werd toegewezen aan George Friedrich Daumer, een wetenschapper en leraar. Dankzij hem bereikte Kaspar tijdens een paar maanden de normale intelligentiegrens. Zodra hij kon praten begon Kaspar zijn verhaal te vertellen. De laatste twaalf jaar van zijn leven had hij opgesloten gezeten in een cel van anderhalf bij twee meter en anderhalf meter hoog. Hij zat vastgeketend aan de vloer. Er lag een bed van stro om op te slapen. Hij had absoluut geen menselijk contact, behalve dan met zijn ‘cipier’. Die gaf hem elke avond water en brood en sloeg hem als hij geluid maakte, omdat niemand mocht weten van zijn aanwezigheid. Soms smaakte het water bitter en raakte Kaspar na het drinken ervan in een diepe slaap. Als hij dan wakker werd was hij gewassen en waren zijn nagels en zijn haar geknipt. Toen kwam er op een dag een man de cel van Kaspar inlopen. Hij leerde Kaspar zijn naam schrijver en een klein beetje praten. Deze man heeft hem ook leren lopen. Het gerucht gaat dat hij Kaspar op een paard aan de stadspoorten van Nuremberg heeft gezet, maar er niet veel bekend van hoe Kaspar daar nu eigenlijk gekomen is. Kaspar was ondertussen een echte beroemdheid geworden. Veel mensen dachten dat hij een engel was. Er werd zelfs extra belasting geheven om te zorgen dat Kaspar goed kon leven. Ook werden er beloningen beloofd aan de mensen die iets konden vertellen over de achtergrond van Kaspar. Er zijn ook mensen op zoek geweest naar het vorige ‘huis’ van kaspar, voordat hij naar Nuremberg kwam. Het kon niet ver geweest zijn, omdat volgens het Kaspar maar een dag rijden was van zijn vorige ‘huis’ naar Nuremberg. Ze hebben het nooit gevonden. Kaspar kreeg de bijnaam ‘Het kind van Europa’, omdat hij niet alleen in Nuremberg, maar ook in de rest van Europa bekend was. Iedereen kende hem en veel belangrijke mensen, zoals advocaten, doctoren en officiële ambtenaren bezochten hem. In deze periode begonnen ook de geruchten dat Kaspar familie zou zijn van de Groothertog von Baden. Ook het plaatselijke jurylid en criminoligist Feuerbach, die erg geïnteresseerd was in kaspar, was er van overtuigd dat Kaspar niemand minder dan de prins van Baden was. Dit kwam omdat Kaspar op die familie leek, maar ook omdat de koninklijke familie op mysterieuze wijze twee zonen was kwijtgeraakt. De ene bij de geboorte (hetzelfde jaar als Kaspar geboren is) en de andere (Alexander) toen het één jaar oud was. Er werd gesuggereerd dat Kaspar omgewisseld was met hun eerste, zogenaamd doodgeboren kind. Kaspar Hauser zou aan ene Majoor Hennenhofer toevertrouwd zijn, die hem op zijn beurt weer doorgaf aan een voormalig soldaat of een boer. Hun tweede zoon zouden Karl von Baden vermoord hebben, zodat hij geen mannelijke troonopvolger had. Als dat gebeurde zou Baden bij Beieren worden gevoegd. Een tweede suggestie is dat de 40 jaar jongere vrouw van Karl von Baden wou dat één van haar drie zoons de troon op zou volgen in plaats van de zonen van Karl von Baden. Er gingen geruchten dat zij iets te maken zou hebben met de verdwijningen van beide zonen. Er is dus niet zoveel bekend over de stamboom van Kaspar, aangezien er niet bewezen is wie zijn ouders waren. Ene groothertog Leopold beweerde dat Kaspar Hongaars was, maar hij werd niet of nauwelijks geloofd. Als het zo is dat Kasper van adel was: Er was nog een dochter Josefine, het DNA van een nakomeling van haar, Stephanie Zallinger-Stillendorf is later vergeleken met dat van Kaspar Hauser. Daar kwam uit dat Kaspar geen familie was. Ondertussen werd Kaspar steeds beroemder, maar hij kreeg ook vijanden. Op 17 oktober 1829 werd hij aangevallen door een gemaskerde man. Daumer vond Kaspar met een kapot shirt en een hoofdwond. Hij was waarschijnlijk aangevallen met een mes of een knuppel. Sindsdien werd Kaspar goed beschermd door twee politiemannen. Maar dat was niet genoeg. Kaspar werd ondergebracht bij de welvarende zakenman Herr Bieberbach, maar daar was hij snel weer weg. Daarna werd hij ondergebracht bij Baron van Tucher. Ook daar bleef hij niet lang. Er werd besloten dat Kaspar beter af zou zijn in het dorpje Ansbach, wat dicht bij Nuremberg ligt. De laatste jaren van zijn leven verbleef Kaspar bij Herr Meyer, een strenge schoolmeester. Hij werd nog steeds bewaakt door politieman Kapitein Hickell. Op 14 december 1833 werd er een tweede aanval op Kaspar gepleegd. Hij was naar een park gelokt met de belofte dat iemand hem belangrijke informatie over zijn moeder zou vertellen. Een man met een lange zwarte jas en een hoed vroeg hem of hij Kaspar Hauser was. Toen Kaspar ‘ja’ antwoorde, werd hij gestoken in zijn rechterzei, en daardoor was zijn lever erg beschadigd. Dat was wat Kaspar erover kon vertellen, aangezien hij het nog wel tot zijn huis redde. Zijn aanvaller gaf hem een briefje mee: “ Hauser zal wel in staat zijn jullie te vertellen hoe ik eruitzie, waar ik vandaan kom en wie ik ben. Om hem te sparen zal ik het jullie zelf vertellen. Ik ben van….van de bavaria’s kant…..van de rivier. Mijn naam is M.L.O.” Kaspar’s lijfwacht, Kapitein Hickell, ontdekte een paar voetsporen in de sneeuw op de plek waar de misdaad zich heeft afgespeeld. Hij beweerde dat Kaspar het incident zelf had bedacht en zichzelf had verwond. Kaspar overleed drie dagen na de aanval, op 21-jarige leeftijd.