Aidsremmers/Fancy

Mijn Verhaal: “Mijn vriend had aids” Wat als een droom begon, eindigt als een nachtmerrie: Sabine (20) verloor haar vriend aan aids. Het leek wel een droom… ‘Het begon allemaal een jaar nadat ik eindexamen had gedaan, en als vrijwilliger naar Zuid-Afrika ging. Ik hielp daar in een ziekenhuis de aids-patiënten te verplegen. Al snel raakte ik bevriend met Nigel, een Afrikaanse verpleger die ook in dat ziekenhuis werkte, en wij kregen een relatie. Alles ging fantastisch. De baan beviel me erg goed, al was het mentaal zwaar werk, omdat je veel mensen dood zag gaan. Gelukkig hielp Nigel me, waardoor ik bleef geloven in een mooie toekomst. Maar het kon niet goed blijven gaan. …maar dromen zijn bedrog… Nigel kreeg vage klachten zoals koorts, hoestaanvallen (waarbij hij slijm ophoestte) en werd erg mager. Hij kon hierdoor zijn werk niet meer goed doen. Maar omdat we allemaal erg hard werkten en er mager en afgetobd uitzagen, besteedde ik er geen extra aandacht aan. Na een tijdje werd het echt heel erg en liet Nigel zich onderzoeken. De waarheid was hard, keihard: de uitslag van de test was positief. Mijn vriend bleek al vanaf zijn zestiende seropositief en nu had het virus toegeslagen. Ik werd verscheurd door mijn gevoelens; aan de ene kant vreesde ik voor de dood van mijn vriend, aan de andere kant was ik erg bezorgd over mijn eigen gezondheid, en durfde hem (vooral aan het begin) niet meer aan te raken. Ik deed voor de zekerheid een test, gelukkig was ik resistent. Ik overwon mijn angst en wij konden weer vrijen. Het ging hoe langer hoe slechter met Nigel. Hij probeerde nog te blijven werken om de patienten die er erger aan toe waren te helpen, maar op den duur lukte dit niet meer. Onze enige hoop waren aidsremmers, zodat Nigel nog langer zou leven. Maar deze waren maar in kleine hoeveelheden te krijgen en erg duur. Bovendien had het hele ziekenhuis deze nodig. Ik was geschokt; ik zou mijn soulmate verliezen! Toch snapte ik het niet. Ik had eerder in de krant gelezen dat de oud-president van Zuid-Afrika een verklaring had afgelegd dat het land de zogenaamde generieke medicijnen (goedkope kopieën van de echte dure aidsremmers) uit India en Brazilië zou importeren. Hoe kon het dan dat het bestuur van het ziekenhuis volhield dat de aidsmedicijnen te duur waren?! Dit kon toch niet zo maar afgelopen zijn! Ik ging op onderzoek uit; het leven van mijn vriend stond immers op het spel… Ik ontdekte dat de regering deze belofte wel had gemaakt, maar er verder niets mee deed. Zij wilden de waarheid niet onder ogen zien! Ik besloot er wat aan te doen, maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan. De westerse landen wilden niet dat de aidsremmers goedkoper werden, omdat ze dan minder winst zouden maken. Ze wilden ook de recepten niet aan de laboratoria prijsgeven. De westerse ziekenhuizen zouden dan immers de medicijnen goedkoper uit de derde wereldlanden kunnen halen. Zo zou er geen geld meer zijn voor verder onderzoek. Dit begreep ik wel maar ik moest toch iets doen? Ik kon toch niet zomaar toekijken hoe de gezondheid van mijn vriend steeds verder achteruit ging! Ik zocht contact met de organisatieTreatment Action Campaign (TAC), die zich o.a. inzet voor goedkopere aidsremmers voor derde wereldlanden. Daar ontmoette ik Zackie Achmat. Hij was een vurige strijder voor de aids-patiënten, en kwaad op de regering van Zuid-Afrika: “ We hebben 4½ jaar gepraat, zonder ooit een oprecht woord uit hun mond te horen. Terwijl de mensen om je heen doodgaan, hebben ze niets anders gedaan dan de zaak traineren.” Ik kon me erg vinden in de denkwijze van de TAC, en werd lid van deze organisatie. Algauw kreeg ik belangrijke opdrachten, omdat ik me voor 100% inzette. Ik wilde dat Nigel weer beter zou worden! Maar tevergeefs. “Hij stierf in mijn armen” Na drie maanden zag ik Nigel eindelijk weer terug, maar hij was niet meer de leuke, lieve, lekkere jongen die ik kende. Hij kon niets anders meer dan op bed liggen, en alleen nog maar vloeibaar voedsel naar binnen krijgen. Ik zag zijn toestand van dag tot dag verslechteren, tot hij me, twee dagen voor zijn dood, niet eens meer herkende. Ik was wanhopig. Ik had hem nog zo veel willen zeggen, dingen als ‘ik hou van je’, zou dit dan niet meer kunnen?? Ik bleef hem tot aan zijn dood verplegen. Ik was niet meer bang om hem aan te raken, integendeel: ’s nachts ging ik tegen hem aanliggen in de hoop wat van zijn oude warmte te voelen, maar in plaats van troost werd ik er alleen maar ongelukkig van. De laatste dag lag ik naast hem en zag dat zijn ogen opeens helder stonden. Het leek alsof hij niet meer die zware last te dragen had; zou het dan toch weer goed komen? Hij keek me aan en fluisterde met zijn laatste krachten: “Dit is het einde Sabine, ik wil niet meer verder te lijden. Onthoud dat ik van je hou, en ik zal je weer opnieuw zien in een volgend leven. Ik heb een laatste wens: help de aids-patiënten die na mij komen, zorg ervoor dat voor hen wel medicijnen beschikbaar zijn. Dit monster moet gestopt worden!” Ik antwoordde dat ik hem nooit zou vergeten en hij stierf in mijn armen. Hoe nu verder? De drie weken daarna heb ik alleen maar in het bed waarin hij gestorven was, liggen huilen. Toen raakten mijn tranen op; ik dacht aan Nigel’s laatste wens, die moest ik vervullen! Wat hadden de patiënten aan een vrijwilligster die alleen maar in haar bed lag te huilen?! Ik moest in actie komen en ging terug naar Zackie, die in deze tijd een grote steun voor me was. Ik besloot mijn leven te wijden aan het helpen van aids-patiënten, en legde mijn ideeën aan het TAC voor. Deze hielden onder andere in dat de medicijnen nog wel geproduceerd zouden worden in de Westerse landen, maar dat de derde wereldlanden ze voor een gereduceerde prijs konden krijgen. Dit plan is gedeeltelijk uitgevoerd, want in Amerika zijn de prijzen van de aidsremmers nu met tweederde verlaagd, dit zijn echter wel merkloze aidsremmers. Nigel’s dood heeft mijn wereld veranderd, maar mij als persoon sterker gemaakt. Ik denk nog steeds elke dag aan hem en ik moet me hiermee bezig blijven houden om mijn verdriet te verwerken. Bovendien doe ik zo iets goeds voor de wereld. Ik zal Nigel en wat hij voor mij betekend heeft nooit vergeten!’ Heb je ook zoiets mee gemaakt en/of wil jij er met Sabine over praten? Neem dan contact op via www.fancy.nl, onder het kopje mijn verhaal.