First World War Poets

The First World War Poets

The Soldier, by Rupert Brooke
If I should die, think only this of me
That there’s some corner of a foreign field
That is for ever England. There shall be
In that rich earth a richer dust concealed;
A dust whom England bore, shaped, made aware,
Gave, once, her flowers to love, her ways to roam,
A body of England’s breathing English air,
Washed by the rivers, blest by suns of home.

And think, this heart, all evil shed away,

A pulse in the eternal mind, no less
Gives somewhere back the thoughts by England given;
Her sights and sounds; dreams happy as her day;
And laughter, learnt of friends; and gentleness,
In hearts at peace, under an English heaven

Foreign field: buitenlands veld
Concealed: verborgen
Made aware: bewust gemaakt
Roam: zwerven
Shed away: weggestopt
Eternal: eeuwige
Sights and sounds: gezichten en geluiden

Dit gedicht is nogal idealistisch geschreven. De verteller is een soldaat die op een mooie, uitvoerige manier beschrijft dat als hij op het slagveld zal sterven hij in ieder geval een stukje van een vreemd land Engels heeft gemaakt door op dat stukje begraven te liggen.

Suicide in the Trenches, by Siegfried Sassoon
I knew a simple soldier boy

Who grinned at life in empty joy,
Slept soundly through the lonesome dark,
And whistled early with the lark.

In winter trenches, cowed and glum,
With crumps and lice and lack of rum,
He put a bullet through his brain.
No one spoke of him again.

You smug-faced crowds with kindling eye
Who cheer when soldier lads march by,
Sneak home and pray you’ll never know
The hell where youth and laughter go.

Grinned: (glim)lachte
Lonesome: eenzame
Whistled: neuriede
the lark: een bepaald soort vogel
trenches: loopgraven
cowed and glum: angstig en verdrietig
crumps: granaten
lack of rum: gebrek aan rum
bullet: kogel
smug-faced crowds: zelfvoldage menigten
kindling: vurige
cheer: juichen

lads: jongens

What sort of person was the young soldier?
Een vrolijke jongen die van het leven genoot.

Do you find it surprising that he should break down?
Nee, ik vind dat helemaal niet verrassend. Hij was bang en verdrietig, wat niet raar is met zoveel ellende om je heen. Hij zag vast geen uitkomst meer of had niet de energie om daarop te wachten.

What contributed to his collapse?
Wat hier, naar mijn idee, aan bijdroeg heb ik in het antwoord hierboven al een beetje benoemd. Hij is als soldaat uitgezonden en leefde in winterse loopgraven, waar het koud was, luis heerste en granaten gebruikt werden. Door deze situatie was hij bang en ongelukkig.

Why did “no one speak of him again”?
Mensen zagen wat hij deed, denk ik, als niet dapper. De oorlog draaide voor een ontzettend groot deel om de eer van je vaderland. Daarnaast moest voorkomen worden dat meerdere soldaten voor zelfmoord zouden kiezen. Nog een reden zou kunnen zijn dat de soldaten al genoeg aan hun hoofd hadden en er daarom niet over wilden praten.

Who is the target for Sassoon’s anger in the last verse?
Volgensmij heeft Sassoon de laatste alinea van dit gedicht gericht aan de burgers die (nog) niet meevechten in de oorlog, maar de oorlog als iets moois zien en denken dat het een eer is om soldaat te zijn. De mensen die dus niet weten wat een verschrikkelijke dingen de soldaten zouden gaat meemaken.


Do you find the pauses effective here?
Ja, ik vind de pauzes erg effectief, omdat de alinea’s qua inhoud van elkaar verschillen. Zo beschrijft de eerste alinea hoe de jonge, toekomstige soldaat was voor hij de oorlog inging. De tweede alinea gaat over de ellende tijdens de oorlog, hoe de jongen zich dan voelt en dat hij zelfmoord pleegt. De derde alinea laat zien waarom de eerste en tweede alinea geschreven zijn, namelijk om mensen te laten zien en beseffen hoe verschrikkelijk het is om soldaat te zijn.

Which words are well chosen?
Life in empty joy: Geeft een goed beeld van een simpel, maar gelukkig leven.
Lack of rum: Zegt zonder veel woorden dat de kou in de loopgraven haast niet te verdragen was.
Smug-faced crowds: Deze woorden drukken de verontwaardiging en misschien ook woede uit, om het feit dat de bedoelde menigten zo onwetend en kortzichtig zijn.
Youth and laughter: mooi dat deze twee woorden gekoppeld zijn, omdat dat eigenlijk ook zo hoort. Bij de jonge soldaten gingen de jeugd en de lach niet samen.

Why is the brilliant last line so forceful?
Ik denk dat de laatste regel vooral zo krachtig is omdat het heel kort en pakkend aangeeft waar het in het hele gedicht al om gaat. De oorlog waar ontzettend veel jonge jongens sterven en mochten zij in leven blijven, zijn zij voor de rest van hun leven getraumatiseerd. Een hel dus, waar de jeugd en lach verdwijnt.

Does it matter?, by Siegfried Sassoon
Does it matter? – losing your legs?...
For people will always be kind,

And you need not show that you mind
When the others come in after football
To gobble their muffins and eggs.

Does it matter? – losing your sight?...
There’s such splendid work for the blind;
And people will always be kind,
As you sit on the terrace remembering
And turning your face to the light.

Do they matter? – those dreams from the pit?...
You can drink and forget and be glad,
And people won’t say that you’re mad;
For they’ll know that you’ve fought for your country,
And no one will worry a bit.

Gobble: opeten
Splendid: schitterend
Pit: dieptepunt
Glad: blij
Mad: gek

What are the injuries? Which do you think is the worst?
De drie verwondingen, als gevolg van de oorlog, die genoemd worden zijn het verliezen van je benen, blind worden en nachtmerries hebben. Het meest erge is, naar mijn idee, het hebben van nachtmerries, waarmee het getraumatiseerd zijn bedoeld wordt. Zonder benen en zicht kan je leren leven, zonder deze dingen kan je heel gelukkig worden. Het verwerken van een trauma vergt ontzettend veel tijd, als het überhaupt verwerkt wordt. Met een trauma heel gelukkig worden is erg moeilijk.

Sassoon uses sarcasm to Sharp effect. Here, for example, “There’s such splendid work for the blind”. What does Sassoon really mean?
Uitstekend werk voor blinden is er eigenlijk niet. Sassoon geeft hiermee aan dat mensen liever niet diep op de problemen van de oorlogsslachtoffer ingaan en daarom alles bagatelliseren. “Er is uitstekend werk voor blinden” is een beetje een sussend antwoord.


Which verse is most striking?
De laatste alinea vind ik het meest pakkend, omdat het duidelijk laat zien dat mensen aardig tegen je doen, zolang je niet met je problemen aan komt zetten, zoals Sassoon zegt: “Je kan drinken, vergeten en blij zijn”
Daarnaast vind ik vooral de laatste drie regels mooi vorm gegeven. Niemand zegt dat je gek bent, omdat je voor je vaderland hebt gevochten, maar niemand zal zich er zorgen om maken. Dit komt voor mij over als medelijden, maar ook met een duidelijke grens, namelijk zolang zij er maar geen last van hebben.

What attitude is Sassoon attacking in this poem?
De onverschilligheid van mensen, het handelen uit eigenbelang en het mooi weer spelen.

The Ballad of Peace and War, by Wilfred Owen
Oh meet it is and passing sweet
To live at peace with others,
But sweeter still and far more meet
To die in war for brothers

The soil is safe for widow and waif,
And for the soul of England,
Because their bodies men vouchsafe
To save the soul of England.

Soil: grond
Widow and waif: weduwen en verwaarloosde kinderen
Vouchsafe: garanderen

“the Ballad of Peace and War” is geschreven in 1914, toen de oorlog net begon en mensen hierover nog vol goede moed waren. Zo ook Wilfred Owen, die in latere gedichten, zie direct Futility, veel realistischer en harder ging schrijven.
Owen beschrijft dat het ontzettend mooi in om in vrede te leven met andere, maar dat het nog veel mooier is om te sterven in een oorlog voor je vaderland en met jouw lichaam de veiligheid van anderen in je land te garanderen.


Futility, by Wilfred Owen
Move him into the sun
Gently its touch awoke him once,
At home, whispering of fields unsown.
Always it woke him, even in France,
Until this morning and this snow
If anything might rouse him now
The kind old sun will know.

Think how it wakes the seeds,
Woke, once, the clays of a cold star.
Are limbs, so dear-achieved, are sides,
Full-nerved – still warm – too hard to stir?
Was it for this the clay grew tall?
- o what made fatuous sunbeams toil
to break earth’s sleep at all?

Unsown: onbezaaid
Rouse: opwekken
Clays: stof
Limbs: ledematen
Dear-achieved: het beste bereikt
Full-nerved: vol met vaten
Stir: bewegen
Clay: stoffelijk omhulsel

Fatuous sunbeams: sullige zonnestralen
Toil: hard werken

About both:

Compare “the Ballad of Peace and War” written in 1914 with “Futility”, written in 1917.
“the Ballad of Peace and War” is geschreven in 1914, toen de oorlog net begon en mensen hierover nog vol goede moed waren. Toen, in 1917, “the Futility” geschreven is, was er al veel meer bekend over de ellende die de oorlog met zich meebracht.

Think about changed attitudes to death in war and the style and language used. Which do you prefer and why?
Mijn voorkeur gaat uit naar de houding die Owen in zijn tweede gedicht aan heeft genomen. Ik zie vechten voor je vaderland helemaal niet als een mooi gebaar, waarschijnlijk vooral doordat mijn kennis over voorgaande oorlogen en wat daarin allemaal is misgegaan. Die kennis zal er toen misschien minder geweest zijn, waardoor mensen wat naïever waren.

About “Futility”:
What work did the soldier do before the War? Why, therefore, should the sun wake him?
Ik denk dat hij een boer was voor de oorlog. Vandaar ook dat hij zo vroeg, dus tegelijk met de zon, opstond. Hij moest vroeg de onbezaaide velden gaan zaaien.

“Fields half-sown”: What Point is made about the man, his life and his work?
Ik denk dat dit deels bedoeld is als beeldspraak. Halfbezaaide velden. In beeldspraak zegt het wat over het leven van de man. Het is halfbezaaid. Halverwege de levensverwachting die hij zou hebben overleed hij. Hij had nog veel meer met zijn leven kunnen doen. De beeldspraak is ontleend aan zijn werk als boer in de akkerbouw.

The body is “still warm” and “full-nerved”: Why do these give Owen kind of hope?
Dit is zo omdat de zon schijnt. Het feit dat de zon nog schijnt geeft Owen hoop.


Realising that the man is finally, hopelessly dead, Owen asks an angry question in the last two Lines. What is it?
Hij vraagt zich af waarom de zon eigen steeds heeft geschenen. Om alle slaap te breken? Vraagt hij zich daarna af. ’t Komt voor mij over als een stukje moedeloosheid. In de zin van wat voor zin het allemaal heeft.

Do you like the half-rhymes in this poem? Why does Owen use them there?
Hij gebruikt ze vooral bij de vragen en verontwaardigde zinnen die veel emotie moeten uitstralen. Die emotie zou, naar mijn idee, minder puur overkomen als alles perfect gerijmd zou zijn. Dus ja, ik vind het goed, hoe Owen het heeft geschreven.

Having looked at these details, think about the whole poem. What does Owen feel about the death of this man?
De reactie van Owen lijkt op een schok. Gebaseerd op de vragen, de verontwaardiging, de woede, denk ik dat Owen de gestorven man graag heeft gemogen.

Dulce et Decorum Est, by Wilfred Owen
Bent double, like old beggars under sacks,
Knock-kneed, coughing like hags, we cursed through sludge,
Till on the haunting flares we turned our backs,
And towards our distant rest began to trudge.
Men marched asleep. Many had lost their boots,
But limped on, blood-shod. All went lame, all blind;
Drunk with fatigue; deaf even to the hoots
Of gas-shells dropping softly behind.

Gas! Gas! Quick, boys! – an ecstasy of fumbling,
Fitting the clumsy helmets just in time,

But someone still was yelling out and stumbling
And floundering like a man in fire or lime. –
Dim through the misty panes and thick green light,
As under a green sea, I saw him drowning.
In all my dreams before my helpless sight
He plunges at me, guttering, choking, drowning.

If in some smothering dreams, you too could pace
Behind the wagon that we flung him in,
And watch the white eyes writhing in his face,
His hanging face, like a devil’s sick of sin;
If you could hear, at every jolt, the blood
Come gargling from the froth-corrupted lungs,
Bitter as the cud
Of vile, incurable sores on innocent tongues, -
My friend, you would not tell with such high zest
To children ardent for some desperate glory,
The old lie: Dulce et decorum est
Pro patria mori


Bent double: dubbel gevouwen
Beggars: bedelaars
Knock-kneed: met knikkende knieen
Coughing: hoestend
Hags: heksen
Sludge: modder
Haunting: spookachtig
Trudge: Schokken
Blood-shod: bloed aan de schoenen
Fatigue: moeheid
Hoots: toeters
Gas-shells: granaten
Ecstasy: drug
Fumbling: friemelen
Stumbling: struikelen
Floundering: zwaaien met armen en benen
Lime: ongebluste kalk
Dim: vaag
Panes: ramen
Drowning: verdrinken
Plunges at me: duikt op me
Guttering: schrapende keelgeluiden
Choking: versperren
Smothering: verstikkende
Pace: erachter komen
Flung: worpen
Sick of sin: ziek van zonde
Gargling: knapperend geluid

Froth-corrupted: bedorven en schuimende
Vile: smerige
Incurable sores: ongeneeslijke, pijnlijke plekken
Zest: ijver
Ardent: vurig
Dulce et decorum est pro patria mori: Het is mooi om te sterven voor je vaderland

Which words and comparisons do you find especially forceful and interesting?
Ik vind de vergelijking tussen mosterdgas en een groene zee mooi beschreven. Wat ik ook mooi vind zijn de mistige ramen, waarmee de gasmaskers bedoeld worden. Deze woordkeuzes maken de angst die de betreffende soldaten gevoeld hebben extra duidelijk.

What does “blood-shot” mean?
Bloed aan de schoenen, waarschijnlijk door het lopen langs lijken over het slagveld.

In the second section, green fumes of poison gas spread round the men. What strange comparison is used to describe them in the gas?
“Als onder een groene zee zag ik hem verdrinken” Met de groene zee wordt hier het gas bedoeld.


Why does one man die? What do the others do with him?
De man stierf door het gas. Hij stikte. Na zijn dood werd hij op een wagen geworpen en zo verder meegenomen.

Why does Owen hate “my friend”? What exactly is his message for her?
My friend, you would not tell with such high zest to children ardent for some desperate glory, the old lie: Dulce et decorum est pro patria mori
Hij draagt mensen op om kinderen en jonge mensen geen mooie leugens te vertellen over wanhopige glorie, zoals dat het mooi is om te sterven voor je vaderland. Hij heeft nu een hekel aan ze, omdat velen dat dan nog wel doen.

Aftermath, by Siegfried Sassoon
Have you forgotten yet?...
For the world's events have rumbled on since those gagged days,
Like traffic checked while at the crossing of city-ways:
And the haunted gap in your mind has filled with thoughts that flow
Like clouds in the lit heaven of life; and you're a man reprieved to go,
Taking your peaceful share of Time, with joy to spare.
But the past is just the same - and War's a bloody game...
Have you forgotten yet?...
Look down, and swear by the slain of the War that you'll never forget.

Do you remember the dark months you held the sector at Mametz -

The nights you watched and wired and dug and piled sandbags on parapets?
Do you remember the rats; and the stench
Of corpses rotting in front of the front-line trench -
And dawn coming, dirty-white, and chill with a hopeless rain?
Do you ever stop and ask, 'Is it all going to happen again?'

Do you remember that hour of din before the attack -
And the anger, the blind compassion that seized and shook you then
As you peered at the doomed and haggard faces of your men?
Do you remember the stretcher-cases lurching back
With dying eyes and lolling heads - those ashen-grey
Masks of the lads who once were keen and kind and gay?

Have you forgotten yet?...
Look up, and swear by the green of the spring that you'll never forget.

Rumbled: gemompeld
Gagged: bedriegende
Gap: opening
Flow: opkomen
Lit: aangeschoten
Reprieved: gratie hebbend
Slain: bloedig spel

Wired: zette met draad af
Piled: stapelde
Parapets: muurtje
Stench: stank
Chill: kou
Din: lawaai
Seized: greep
Peered: tuurde
Doomed: veroordeelde
Haggard: verwilderde
Stretcher-cases: brancard gevallen
Lurching: slingeren
Lolling: hangende
Ashen-grey: lijkwitte en grijze
Keen: scherp
Gay: vrolijk

Sassoon probeert met dit gedicht te zeggen dat het verleden nooit te veranderen zal zijn, hoe je ook je best doet om het te vergeten en er niet aan te denken. Sassoon schrijft dat iedereen het zal moeten onthouden, voor de jongens die er gestorven zijn en ik leid af uit “Do you ever stop and ask, 'Is it all going to happen again?'” ook om het nooit weer te laten gebeuren.