Schindler's List (1993)

Schindler’s List Keuze: Als derde CA heb ik gekozen voor de discipline film. Ik heb namelijk de speelfilm Schindler’s List gekeken. Daar ben ik niet voor naar de bioscoop gegaan maar ik heb deze gehuurd. Het leek me leuk en zeer interessant om deze indrukwekkende film te gaan analyseren met het analyseschema. Ik verwacht ook een zeer ontroerende en indrukwekkende film. De Tweede Wereldoorlog is een onderwerp wat mij erg boeit dus vind ik het ook interessant om naar deze film te gaan kijken. Na horen van andere mensen die de film al gezien hadden komen er vaak emotionele momenten in voor. Achtergrondinformatie: Voor achtergrond informatie heb ik gekeken op het internet. Daar heb ik een filmrecensie en een krantenartikel gevonden. Het krantenartikel komt uit het Parool van 16 oktober 1999. Het is best interessant want het gaat over de lijsten met namen die Schindler heeft opgesteld. Verder zaten in het koffer waar de lijsten zijn aangetroffen ook nog foto’s, brieven, plattegronden en andere papieren.
Analyse van de kijkwijzer: Plot: Tijdens de Tweede Wereldoorlog worden alle joden hun huis ontzegd en moeten ze gaan werken in de door de nazi’s aangewezen fabriek. Alle voorname nazi’s krijgen een groot en mooi huis waar eerst joden hebben gewoond. Zo ook Oskar Schindler. Ook krijgt het de leiding over een emailleerfabriek waar zo’n 1100 joodse arbeiders werken. Hij behandelt zijn arbeiders beter dan de ander fabrieks- en kampleiders. Een van hen laat hij zijn boekhouder worden, Deze boekhouder, Stern, doet goede woorden voor de arbeiders bij Schindeler. Op een gegeven moment krijgt Schindler te horen dat zijn arbeiders naar Auswitz moeten. Door veel gepraat kan hij zijn arbeiders behouden en ze laten werken in een fabriek in Tsjechoslowakije. Daar moet hij veel geld voor op tafel leggen wat hij ook met grote getale doet. Als de oorlog voorbij is begrijpen al zijn arbeiders dat hij hen gered heeft en ze willen hem daar voor danken. Hij gaat dan zich zelf nog verwijten dat hij er nog meer had kunnen redden. Maar zijn arbeiders ondersteunen hem. Opbouw: De verhaalstructuur is lineair. De afloop gaat vrij duidelijk één richting op. Er is niet ineens een grote wending in het verhaal, alles loopt zeer geleidelijk. De opbouw van het verhaal is chronologisch en er zitten geen terugblikken (flashbacks) bij. Er is geen verteller en je ziet het verhaal ook niet vanuit één bepaald persoon. Daarom heb je soms ook meer informatie dan de personages. Maar meestal zijn dit geen wezenloze of heel belangrijke dingen. Karakterisering: De hoofdpersoon, Oskar Schindler, is een roundcharacter en de andere personages flatcharacters. Van deze personen ken je maar een karakter. Bij Schindler krijg je er meer te zien. Het belangrijkste is natuurlijk dat hij steeds meer gaat mee leven met de joden. Hierin verandert zijn karakter erg. Filmgenre: De genres die bij deze film horen zijn enigszins oorlog. Omdat het zich in oorlogstijd afspeelt, maar dit neemt geen hoofdfunctie in. Het komt meer in de buurt van geschiedenis/historie. Naar dit genre is het verhaal ook meer geschreven en niet om gewoon eens een spannende oorlogsgebeurtenissen te laten zien. Idee: Deze film is een verfilming van een boek. Het boek is geschreven door Thomas Keneally in 1982, met ook de naam Schindler’s List. Het verhaal is echt gebeurd dus heeft de regisseur veel geluisterd naar overlevenden van de fabriek van Schindler. Boodschap: De grootste boodschap die de schrijver en de regisseur wilde meegeven is na verwachting, laten zien wat er allemaal gebeurde met de joden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Maar ook laten zien dat er mensen waren die heel veel gedaan hebben om andere mensen te redden. Mensen die hele goede dingen hebben gedaan. En dat de gebeurtenissen van de Tweede Wereldoorlog nooit vergeten mogen worden. Bezetting van rollen: Hoofdrol: Oskar Schindler, door Liam Neeson (eigenaar van de fabriek) Bijrollen: -Itzhak Stern, door Ben Kingsley (boekhouder van Schindler) -Emila Schindler, door Caroline Goodall (vrouw van Schindler) -Helen Hirsch, door Embeth Davitz (een joodse gevangene) -Amon Goeth, door Ralph Fiennes (leider van een kamp) Verder komen er nog heel veel joodse gevangenen en soldaten in voor. Er waren geen “sterren” bij betrokken. Maar dat was voor een film als dit ook niet nodig. Het spel van de acteurs: De acteurs gebruikte veel mimiek en gestiek. De kampgevangenen moesten heel erg bedroefd en pijnlijk spelen. Je kon echt heel erg goed aan hun gezichten zien dat ze te lijden hadden. De speelstijl van de acteurs was erg naturel omdat het natuurlijk ook een echt verhaal is waar niets overdreven hoeft te worden. Het taalgebruik van de “hoge” nazi’s was deftiger dan van de gevangenen. De taal waarin gesproken werd was Engels. Af en toe bij bijvoorbeeld een joodse “kerkdienst” kwam er wat Arabisch tussen. Regisseur: De regisseur van deze film is Steven Spielburg. Hij is één van de bekendste regisseurs van dit moment. Eén van de bekendste films van hem van de laatste tijd is wel Jurrasic Park.
Theater-hulpmiddelen: Er werden verschillende locaties afgaan. De getto’s de buurten waar de grote huizen stonden waar zij eerst woonden, de fabrieken en de kampen. Dit was allemaal zeer realistisch en goed nagemaakt. Ook doordat het een zwart-wit film was liet het en een goede en realistische indruk achter. De arbeiders hadden allemaal oude vodden aan. De “hoge” nazi’s droegen allemaal chique uniformen. Behalve Schindler zelf, hij droeg een net pak met een klein speldje met een hakenkruis er op. Camera-instelling: Er kwamen zeer veel verschillende camera-instellingen aan te pas. Het belangrijkste van dit alles was dat de film in het zwart-wit was. Op één iets na, namelijk het meisje met de rode jas. Zij sprong er echt. Ook het begin, een joods tafelgebed, en het einde, een eerbetuiging bij Schindlers graf waren in kleur. Er was een groot varia in beeldkader, soms overzag je een geheel gebied en de andere keer zoals bij het meisje met het rood jasje een close-up. Ook alle soorten camerabewegingen werden gebruikt. Rijdend, lopend en panorama. Vormen van montage: De vertelwijze van deze film was continue. Van vormen van montage was totaal geen sprake. Geluid: Af en toe was er wel achtergrondmuziek. Dit was vooral dan om het bijvoorbeeld iets tragischer of er iets meer betekenis aan te geven. Verder bij het bezoek aan een restaurant, wat nog al vaak gebeurde, was er ook muziek waar de naziemannen op danste samen met ingehuurde vrouwen. Dit was ondersteunend naar hoe zij zich voelde. Ook bij de afvoering naar Auswitz werd er op het kampterrein muziek gedraaid. Dit was niet als vermaak voor gevangenen, waar het wel voor gedaan werd. De soldaten hadden er zelf meer plezier van. Gevoelens: Ontroering: Dit is de het gevoel wat ik het grootste deel van de film heb gevoeld. Natuurlijk omdat er de verschrikkingen van de oorlog te zien zijn. Het is erg goed nagemaakt en het lijkt net echt. Vooral als je de mensen ziet die zich verstopt hebben en toch gevonden worden. Voor deze mensen was geen genade. Het meest ontroerende stukje vond ik toen een klein jongetje zich in een grote put van de toiletten wilde verstoppen. Eerst zakt hij zelf geheel in de vieze en stinkende drab. Toen bleek dat er al enkele kinderen in zaten, die daar al minstens een paar dagen in de smerige ontlasting en uitwerpselen hadden gezeten. Medelijden: Ook al weet je wat er toen gebeurd is omdat je het al vaak gehoord hebt schieten de tranen je toch steeds weer in de ogen als je het ziet. Je hebt het grootste medelijden met die mensen die in de kampen werkte of hun huis uit moesten. Afschuw: Afschuw was er zeker. Je voelde het steeds hoger oplopen. Afschuw van het hele nazi gebeuren. Je verafschuwde echt de soldaten als je deze bezig zag. Rust: Het klinkt misschien raar na de andere gevoelens maar toch was het er. Rust. Het ging om het meisje met het rode jasje. De film was dus in zwart-wit en dat meisje kwam af en toe door beeld met een rood jasje. Je zag eromheen krijsende, vechtende, huilende en schreeuwende mensen. Het meisje liep aan dit alles voorbij een niemand had haar in de gaten. Het was echt een rustpunt is de zo grote chaos. Verveling: Ook al is dit zeer moeilijk te begrijpen als er zoveel erge dingen in deze film gebeuren. Daar gaat het ook niet om, het gaat hier niet bij om de gebeurtenissen maar meer over de lengte. Het duurde meer dan drie uur en dat vond ik net iets te lang voor deze film. Na het verhaal, had het iets korter mogen duren. Dus kwam er enigszins een gevoel van verveling aan te pas. Mening: Ik verwacht dat mijn mening wel duidelijk in dit verslag naar voren is gekomen. Ik vond het zoals al vaker gezegd een zeer mooie maar ook zeker een indrukwekkende film. De dingen die er te zien waren worden haast op je netvlies gebrand. Het is zo emotioneel, als je al die mensen ziet vechten voor hun leven en al dat geweld. Het klopt dus vrij goed met mijn verwachting. Het
is echt geen film om zo maar even voor de “gezelligheid” te gaan kijken.