La vita è bella (1997)

Bespreking LA VITA E BELLA
De titel zegt dat het leven mooi is. En dat is zo maar dan ook weer niet. Langs een kant is het leven prachtig maar de andere kant is dan weer verschrikkelijk. De film toont vooral de mooie aspecten in het leven ondanks de afschuwelijke omstandigheden. In de loop van de film verandert er heel wat. Maar de hoofdgedachte blijft dezelfde; Guido, Dora en Goisué houden van elkaar. Guido, de hoofdfiguur is de man van Dora en de vader van Goisué. Guido is een zeer lieve, grappige maar attente man. Hij is een romanticus, hij houdt echt van Dora, hij zou er alles voor doen. Als vader is hij ook de grappige en lieve pa. Hij maakt constant grapjes. Zelfs wanneer het tijd is om te panikeren, als ze in het concentratiekamp zitten, doet hij dat niet. Hij probeert zijn zoontje voor de gruwelijke realiteit te beschermen. En dat leidt tot zeer grappige taferelen maar met een droevige ondertoon. Dora houdt ook zielsveel van Guido en van Goisué. Daarom stapt ze ook op de trein. Haar zoon en man zitten op die trein. Ik denk niet dat ze het zou aankunnen om alleen (zonder hen) achter te blijven. Ze voelt zich veel te verbonden met Guido. Ze kon hem niet alleen laten gaan. Dora is een bezorgde moeder, ze is de zorgende lieve moeder. Als vrouw is gewoon de vrouw waar iedereen zou van houden. In 'het eerste deel' van de film komt dat grotendeels aan bod. In dat 'deel' wordt alles bijna rooskleurig voorgesteld. Het is een romantische komedie. Het tweede deel in nog steeds romantisch en komisch maar ook dramatisch. Alleen wordt dat dramatische gerelativeerd. Je kan niet zeggen dat er met de holocaust gelachen wordt. Er wordt gelachen met Guido. Er wordt gelachen met de omstandigheden waarin Guido zich verwikkeld door dat 'spel' met Goisué te spelen. Maar er wordt zeker niet met de holocaust gelachen. En misschien wordt dat wel door sommige mensen verkeerd begrepen. Natuurlijk kan een komedie over de holocaust. Er zijn toch nog series en soaps over de holocaust; 'Allo 'Allo om er maar 1 te noemen. Dus, ik snap niet wat er met deze film dan zou verkeerd zijn. Het zou niet mogen dat jongeren nu (na deze film te zien) een fout beeld hebben over de holocaust. Voor mij leek het niet alsof de concentratiekampen eigenlijk niet zo erg waren. En ik vind ook niet dat deze film dat zegt maar het is geen dramatische film zuiver over de holocaust. Het is een romantische komedie die zich afspeelt in de holocaust. Ik denk ook niet dat het de bedoeling was van Roberto Benigni om te tonen hoe erg het was. Het was volgens mij de bedoeling om een komedie te maken en geen zuiver drama. Het verhaal begint in redelijk normale omstandigheden maar loopt door in totaal andere omstandigheden. Ik zou niet zeggen dat de delen elkaars tegengestelde zijn op gebied van inhoud, vorm en stijl. Op vlak van inhoud gaat het nog steeds over Guido, Dora en Goisué die van elkaar houden. Alleen, zoals ik al zei, in totaal andere omstandigheden. Ik vind wel dat ze elkaars tegengestelde zijn op vlak van genre en sfeer. Vooral op gebied van sfeer. Het speelt zich op een totaal andere locatie af, in een concentratiekamp. In dat 'tweede deel' is het niet meer het mooie sprookje tussen Dora en Guido. Ze zijn van elkaar gescheiden en zitten beiden op hun dood te wachten. Het is totaal niet meer het plezante, zorgeloze leventje dat ze leidde maar het is dramatisch geworden. Ik vind het een zeer mooie film. Ik heb hem ondertussen al 3 keer gezien en ik heb altijd schrik om te zien hoe Guido doodgaat. Ik hou meer van het happy end maar dat zou dan weer niet passen in deze film. Dat zou té cliché zijn. De humor in de film vind ik fantastisch! Ik geef toe dat het in het eerste deel bijna een slapstick is maar dat stoort totaal niet. Het is zeker niet overdreven, het is op een leuke manier gebracht. De film zit ook zeer goed in elkaar. Er verandert zeer veel in de loop van de film maar er is een blijvende lijn (de relatie Dora-Guido). Ook de relatie van Guido met Goisué vind ik prachtig. In de film zitten zeer kleine elementen verwerkt, die je pas opmerkt als je de film een tweede of derde keer ziet. Zoals dat poesje dat dat meisje in de trein bij had, liep over de kleren dat Dora was aan het sorteren. De vrouw die Guido's vader (?) wou helpen net voor hij de gaskamer binnenging… Ik vind het wel leuk dat de film toch nog langs een kant goed eindigt. De manier waarop Goisué op het einde naar zijn mama loopt en zegt "we won" is zo mooi. De film is romantisch, komisch, dramatisch, … alles wat in een film zou kunnen zitten om een goede film te maken zit erin. De film is zijn 3 oscars zeker waard.