Harry Potter and the Deathly Hallows (part one)
Voldemort en de dooddoeners smeden samen een plan om Harry te vermoorden. Ze willen dit plan uitvoeren als Harry van het huis van de Duffelingen naar ‘het nest’, het huis van de Wemels gaat. Er was een ding dat in hun voordeel werkte, hun plan om wisseldrank te gebruiken en daarmee Hermelien, Ron, Fred, George, Fleur en Levenius Lorrebos een dubbelganger van Harry maakten. Dit wisten de Dooddoeners niet, en zo kwam Harry, na een heel gevecht, toch aan bij zijn schuilhuis, het huis van de ouders van Tops. Hij ging met een viavia naar het Nest. Daar waren alleen mevrouw Wemel en Ginny. Ron en Tops hadden hun viavia gemist, maar kwamen toch veilig aan. Net toen Harry er was, arriveerden Lupos en George, die bewusteloos is, hij mist een oor. Lupos vertelt dat dit het werk is van Sneep, Harry’s meest gehate leraar op Zweinstein. Als Bill en Fleur aankomen, vertellen zij dat Dwaaloog Dolleman is vermoord door Voldemort. Dwaaloog is niet de enige, Harry’s geliefde uil, Hedwig, wordt ook geraakt door een dodelijke vloek. Uiteindelijk wordt Harry’s verjaardag op het Nest gevierd, dan krijgt hij de erfstukken van Perkamentus, zijn eerste Snaai, Ron krijgt een uitsteker, en Hermelien een sprookjesboek. Bill en Fleur trouwen de dag erna, en Harry moet zich vermommen als ‘neef Barny’. Dan komt er een bericht dat het ministerie van Toverkunst is gevallen, en Harry, Ron en Hermelien vluchten naar Londen. Daar lopen ze twee dooddoeners tegen het lijf, en gaan ze naar het oude huis van Sirius. Daar maken ze plannen, en komen te weten dat Dorothea Omber, het Gruzielement, het medaillon van Zwadderich, in bezit heeft gekregen. Ze besluiten om het Ministerie binnen te gaan, maar er gaat iets mis en ze kunnen niet meer terug naar het oude huis van Sirius. Ze gaan verder in een tent. Harry krijgt ruzie met Ron, en Ron vertrekt. Dan gaan Harry en Hermelien samen verder, ze bezoeken het graf van Harry’s ouders. Ze vinden de plaats waar Harry vroeger woonde. Ze ontmoeten Mathilda Belladonna, die hen meeneemt naar haar huis. Dan blijkt dat de slang van Voldemort, Nagini, in haar zit, ze valt hen aan, en Hermelien gebruikt een vervloeking om haar weg te jagen, ze raakt per ongeluk Harry’s toverstok, die breekt. Ze trekken verder. Op een dag komt Ron terug, en redt hij Harry van de verdrinkingsdood. Hij duikt het zwaard van Griffoendor op en vernietigd het Medaillon. Ze vinden ook het tweede Gruzielement, en gaan nar Zweinstein om het derde te zoeken.
Als kleding worden er meestal gewonen kleren of mantels gedragen. Make-up is gewonen filmmake-up, er is geen speciale make-up gebruikt. In de film zit best veel muziek. De soundtrack van de film is in 2 delen gemaakt, net als de films. De soundtrack heer de ‘original motion picture soundtrack’. Het eerste deel is gemaakt door Alexandre Desplat en verscheen op 16 november 2010. Inmiddels is bekend gemaakt dat hij ook het 2e deel van de soundtrack, voor het laatste deel dus, zal maken. Voor de rest zitten er in de film 25 liedjes, met hele verschillende lengten. De belichting van de film is erg goed. Het tempo van de film ligt redelijk hoog, dit komt ook omdat het redelijk een dik boek is en ook al zijn er twee delen, dan nog is er veel stof voor de film. Er zijn veel meer personages in verhouding met de andere delen, er zijn ook personages die in andere delen wel in de boeken zaten, maar niet in de films en die zijn toch wel heel goed in de film gezet. In de film zitten niet veel flashbacks en flash-forwards wel worden er flashes gedaan waar Harry in het hoofd van Voldemort gaat zeg maar en alles ziet wat Voldemort meemaakt. Er worden verschillende camera standpunten gebruikt, heel veel close-up shots, vooral bij gesprekke, en voor de rest het meeste medium shots. Long shots worden ook wel gebruikt, maar minder vaak.
Recensie:
Het einde van een eenentwintigsteeeuws fenomeen, maar nog even niet. De nieuwste Harry Potterfilm is slechts de helft van de ontknoping en dat is het grootste probleem van de film. Hij voelt niet af en duurt als afzonderlijk deel te lang. Maar, 'elk nadeel heb z'n voordeel': er is nu nog meer ruimte voor de sfeer en de personages, die er anders niet geweest was. Een definitief oordeel is pas te vellen als de film samen met deel twee gekeken kan worden.
Ik vind het ook erg jammer dat de film in twee delen is, maar het is inderdaad wel een voordeel dat er veel verschileendere personages in de film kunnen en het ook uitgebreider is.
Derhalve is het aantal sterren onderaan deze recensie een tijdelijk oordeel. Want in wezen is dit een halve film, die ook zo gestructureerd is. Hierdoor bestaat de film grotendeels uit de opmaat tot de climax die pas op 14 juli 2011 zal volgen. Het einde valt niet eens echt een cliffhanger te noemen - daarvoor is het te veel een losstaande scène - de film is simpelweg op de helft (of tweederde) van het verhaal afgelopen. Dat het boek zo in elkaar zit is geen excuus, een film moet in principe op zichzelf kunnen staan.
Ik vind het laatste deel wel een cliffhanger omdat je zegmaar er echt door nieuwsgierig wordt gemaakt naar het volgende deel, en ik vind niet dat de film en het boek los van elkaar moeten staan, want veel mensen kijken de film omdat ze het boek hebben gelezen en dan is het niet leuk als de film heel anders is.
Een ander nadeel is de lengte. Ondanks dat er slechts een deel van het boek verfilmd is, wordt daar wel twee en een half uur voor uitgetrokken. Een deel van die tijd wordt besteed aan een reeks repetitieve scènes waarin Harry, Hermione en Ron op zoek zijn naar de Horcruxes. Aangezien dit uiteindelijk resulteert in een andere zoektocht, die naar de Deathly Hallows uit de titel, komt dit gedeelte ietwat doelloos en overbodig over, zeker doordat de drie jonge tovenaars zelf ook niet weten waar ze naar op zoek zijn. Het verhaal komt bijna tot stilstand in dit gedeelte van de film. Het levert zowel frustrerende als mooie momenten op.
Ik vind het inderdaad wel een lange film, voorral als je dan de films allebei achterelkaar wilt kijken wordt het toch heel lang. Maar ergens is het ook wel leuk dat het een lange film is.
De motivatie voor Ron om hun queeste (tijdelijk) op te geven is bijvoorbeeld even stupide als cliché, en voelt aan als het onnodig ophouden van de plot. Maar dat maakt wel de tedere scène mogelijk waarin Harry en Hermione, in een moment van wanhoop, even met elkaar dansen op Nick Caves ‘Oh Children’. Bijzonder, juist omdat het helemaal niets toevoegt aan het verhaal maar wel aan de personages, op een manier die je zelden ziet in grote Hollywoodfilms. En zo is de onhandige, onevenwichtige structuur tegelijk een zegen en een vloek.
Ik vind het niet dat het een cliché is dat Ron wegloopt, want zo is het gewoon in het boek. Het is inderdaad wel mooi dat je nog een band ziet tussen de personages want dat vind ik altijd mooi om te zien als in films een hechte band naar voren komt.
Het is overigens niet zo dat de hele film uit mooi donker gefilmde scènes bestaat waarin het trio moedeloos rondhangt in bossen. Daar komen de drie pas terecht na onder andere een fantastische openingsscène, waarin Voldemort en cohorten zijn plannen bespreken, en een enerverende actiescène die kort daarop volgt. Ook sterk is een latere infiltratie van het Ministerie, dat inmiddels veranderd is in een fascistisch bolwerk waarin halfbloed tovenaars worden veroordeeld voor hun menselijkheid en de posters aan de muur duidelijk geïnspireerd zijn op de jaren dertig van de twintigste eeuw.
De drie hoofdrolspelers zijn door de jaren heen beter gaan acteren, maar als ze zonder alle bekende bijrollen een deel van de film op eigen schouders moeten dragen, is Emma Watson de enige die daar daadwerkelijk tegen is opgewassen. Te midden van het gros van de acteurs dat de Engelse filmwereld rijk is, blijven Radcliffe en Grint toch de minst getalenteerde castleden, hoewel hun acteren adequaat te noemen is.
Ik vind dat Emma Watson inderdaad het beste acteert, maar ik vind Daniel Radcliffe en Rupert Grint ook goed acteren.
Vanaf de eerste scène is de dreiging duidelijk. De duistere filmstijl van regisseur Yates is een voortzetting van de vorige Harry Potterfilm, ditmaal met hulp van Eduardo Serra, de afgelopen tien jaar de vaste cameraman van de onlangs overleden Franse cineast Claude Chabrol. Hij zet meteen de toon, maar de voortdurende aanslagen van de Death Eaters worden op een gegeven moment een herhalingsoefening. We hoeven heus niet elk moment eraan herinnerd te worden dat de drie tieners in levensgevaar en op de vlucht zijn; daar mocht best een scène of twee minder aan besteed worden.
Ik vind de scènes met de dooddoeners juist wel fijn, omdat er dan ook nog verandering in de film komt en ze niet alleen maar op zoek zijn.
Het is dit repetitieve karakter van Harry Potter and the Deathly Hallows: Part I dat de beslissing om het boek in tweeën te splitsen (en daar ruim de tijd voor te nemen) allesbehalve rechtvaardigt. De film heeft nu toch iets weg van een lange voorbereiding op deel twee. Gelukkig valt er tijdens deze warming-up nog best veel te genieten, in ieder geval genoeg om tegen de tijd dat Part II volgende zomer in de bioscoop draait deze film nog eens te revalueren als onderdeel van één geheel.
Bron: http://www.filmtotaal.nl/recensie.php?id=19808
Mijn kijk op de recensie staat onder elke alinea schuingedrukt.
De muziek versterkt de inhoud van de film want het maakt zegmaar iets af op de momenten van stilte, het geeft sfeer aan in de film. Het voegt elementen toe, want op dramatische en spannende momenten dan werkt muziek altijd heel mooi in de film en dat is hier goed gebruikt. Je hoort verschillende genres muziek.
De speelfilm hoort tot meerdere genres: Avontuur, fantasie en mysterie.
De nadruk in de film ligt vooral aan wat er gebeurt, er zit niet echt een boodschap in de film. Het gaat ook over de ontwikkeling van de personages maar toch minder omdat dat zeg maar als je alle films achter elkaar ziet duidelijker het geval is.
De eerder uitgebracht films spelen een grote rol bij het maken van de film, omdat het hele verhaal daar natuurlijk op gebaseerd is. De acteurs en de filmmakers, die spelen ook een rol, maar daar is meer sprake van positieve invloed.
De film is bedoeld als amusement
De laatste scene heeft de meeste invloed op me gemaakt omdat je dan echt realiseert dat Voldemort alles ervoor overheeft, want hij maakt het graf van Perkamentus open en dat doe je niet zomaar even.
De film heeft me wel geboeid omdat het natuurlijk het vervolg is van de andere films, die ik ook allemaal gezien heb en het is ook een goede en spannende film.
Ik heb het meest met Harry meegeleefd omdat het aan de ene kant heel zijn verhaal is waardoor je snel geneigd ben om met hem mee te leven. Maar ook omdat hij zoveel meemaakt.
Voldemort en de dooddoeners smeden samen een plan om Harry te vermoorden. Ze willen dit plan uitvoeren als Harry van het huis van de Duffelingen naar ‘het nest’, het huis van de Wemels gaat. Er was een ding dat in hun voordeel werkte, hun plan om wisseldrank te gebruiken en daarmee Hermelien, Ron, Fred, George, Fleur en Levenius Lorrebos een dubbelganger van Harry maakten. Dit wisten de Dooddoeners niet, en zo kwam Harry, na een heel gevecht, toch aan bij zijn schuilhuis, het huis van de ouders van Tops. Hij ging met een viavia naar het Nest. Daar waren alleen mevrouw Wemel en Ginny. Ron en Tops hadden hun viavia gemist, maar kwamen toch veilig aan. Net toen Harry er was, arriveerden Lupos en George, die bewusteloos is, hij mist een oor. Lupos vertelt dat dit het werk is van Sneep, Harry’s meest gehate leraar op Zweinstein. Als Bill en Fleur aankomen, vertellen zij dat Dwaaloog Dolleman is vermoord door Voldemort. Dwaaloog is niet de enige, Harry’s geliefde uil, Hedwig, wordt ook geraakt door een dodelijke vloek. Uiteindelijk wordt Harry’s verjaardag op het Nest gevierd, dan krijgt hij de erfstukken van Perkamentus, zijn eerste Snaai, Ron krijgt een uitsteker, en Hermelien een sprookjesboek. Bill en Fleur trouwen de dag erna, en Harry moet zich vermommen als ‘neef Barny’. Dan komt er een bericht dat het ministerie van Toverkunst is gevallen, en Harry, Ron en Hermelien vluchten naar Londen. Daar lopen ze twee dooddoeners tegen het lijf, en gaan ze naar het oude huis van Sirius. Daar maken ze plannen, en komen te weten dat Dorothea Omber, het Gruzielement, het medaillon van Zwadderich, in bezit heeft gekregen. Ze besluiten om het Ministerie binnen te gaan, maar er gaat iets mis en ze kunnen niet meer terug naar het oude huis van Sirius. Ze gaan verder in een tent. Harry krijgt ruzie met Ron, en Ron vertrekt. Dan gaan Harry en Hermelien samen verder, ze bezoeken het graf van Harry’s ouders. Ze vinden de plaats waar Harry vroeger woonde. Ze ontmoeten Mathilda Belladonna, die hen meeneemt naar haar huis. Dan blijkt dat de slang van Voldemort, Nagini, in haar zit, ze valt hen aan, en Hermelien gebruikt een vervloeking om haar weg te jagen, ze raakt per ongeluk Harry’s toverstok, die breekt. Ze trekken verder. Op een dag komt Ron terug, en redt hij Harry van de verdrinkingsdood. Hij duikt het zwaard van Griffoendor op en vernietigd het Medaillon. Ze vinden ook het tweede Gruzielement, en gaan nar Zweinstein om het derde te zoeken.
Als kleding worden er meestal gewonen kleren of mantels gedragen. Make-up is gewonen filmmake-up, er is geen speciale make-up gebruikt. In de film zit best veel muziek. De soundtrack van de film is in 2 delen gemaakt, net als de films. De soundtrack heer de ‘original motion picture soundtrack’. Het eerste deel is gemaakt door Alexandre Desplat en verscheen op 16 november 2010. Inmiddels is bekend gemaakt dat hij ook het 2e deel van de soundtrack, voor het laatste deel dus, zal maken. Voor de rest zitten er in de film 25 liedjes, met hele verschillende lengten. De belichting van de film is erg goed. Het tempo van de film ligt redelijk hoog, dit komt ook omdat het redelijk een dik boek is en ook al zijn er twee delen, dan nog is er veel stof voor de film. Er zijn veel meer personages in verhouding met de andere delen, er zijn ook personages die in andere delen wel in de boeken zaten, maar niet in de films en die zijn toch wel heel goed in de film gezet. In de film zitten niet veel flashbacks en flash-forwards wel worden er flashes gedaan waar Harry in het hoofd van Voldemort gaat zeg maar en alles ziet wat Voldemort meemaakt. Er worden verschillende camera standpunten gebruikt, heel veel close-up shots, vooral bij gesprekke, en voor de rest het meeste medium shots. Long shots worden ook wel gebruikt, maar minder vaak.
Recensie:
Het einde van een eenentwintigsteeeuws fenomeen, maar nog even niet. De nieuwste Harry Potterfilm is slechts de helft van de ontknoping en dat is het grootste probleem van de film. Hij voelt niet af en duurt als afzonderlijk deel te lang. Maar, 'elk nadeel heb z'n voordeel': er is nu nog meer ruimte voor de sfeer en de personages, die er anders niet geweest was. Een definitief oordeel is pas te vellen als de film samen met deel twee gekeken kan worden.
Ik vind het ook erg jammer dat de film in twee delen is, maar het is inderdaad wel een voordeel dat er veel verschileendere personages in de film kunnen en het ook uitgebreider is.
Derhalve is het aantal sterren onderaan deze recensie een tijdelijk oordeel. Want in wezen is dit een halve film, die ook zo gestructureerd is. Hierdoor bestaat de film grotendeels uit de opmaat tot de climax die pas op 14 juli 2011 zal volgen. Het einde valt niet eens echt een cliffhanger te noemen - daarvoor is het te veel een losstaande scène - de film is simpelweg op de helft (of tweederde) van het verhaal afgelopen. Dat het boek zo in elkaar zit is geen excuus, een film moet in principe op zichzelf kunnen staan.
Ik vind het laatste deel wel een cliffhanger omdat je zegmaar er echt door nieuwsgierig wordt gemaakt naar het volgende deel, en ik vind niet dat de film en het boek los van elkaar moeten staan, want veel mensen kijken de film omdat ze het boek hebben gelezen en dan is het niet leuk als de film heel anders is.
Een ander nadeel is de lengte. Ondanks dat er slechts een deel van het boek verfilmd is, wordt daar wel twee en een half uur voor uitgetrokken. Een deel van die tijd wordt besteed aan een reeks repetitieve scènes waarin Harry, Hermione en Ron op zoek zijn naar de Horcruxes. Aangezien dit uiteindelijk resulteert in een andere zoektocht, die naar de Deathly Hallows uit de titel, komt dit gedeelte ietwat doelloos en overbodig over, zeker doordat de drie jonge tovenaars zelf ook niet weten waar ze naar op zoek zijn. Het verhaal komt bijna tot stilstand in dit gedeelte van de film. Het levert zowel frustrerende als mooie momenten op.
Ik vind het inderdaad wel een lange film, voorral als je dan de films allebei achterelkaar wilt kijken wordt het toch heel lang. Maar ergens is het ook wel leuk dat het een lange film is.
De motivatie voor Ron om hun queeste (tijdelijk) op te geven is bijvoorbeeld even stupide als cliché, en voelt aan als het onnodig ophouden van de plot. Maar dat maakt wel de tedere scène mogelijk waarin Harry en Hermione, in een moment van wanhoop, even met elkaar dansen op Nick Caves ‘Oh Children’. Bijzonder, juist omdat het helemaal niets toevoegt aan het verhaal maar wel aan de personages, op een manier die je zelden ziet in grote Hollywoodfilms. En zo is de onhandige, onevenwichtige structuur tegelijk een zegen en een vloek.
Ik vind het niet dat het een cliché is dat Ron wegloopt, want zo is het gewoon in het boek. Het is inderdaad wel mooi dat je nog een band ziet tussen de personages want dat vind ik altijd mooi om te zien als in films een hechte band naar voren komt.
De drie hoofdrolspelers zijn door de jaren heen beter gaan acteren, maar als ze zonder alle bekende bijrollen een deel van de film op eigen schouders moeten dragen, is Emma Watson de enige die daar daadwerkelijk tegen is opgewassen. Te midden van het gros van de acteurs dat de Engelse filmwereld rijk is, blijven Radcliffe en Grint toch de minst getalenteerde castleden, hoewel hun acteren adequaat te noemen is.
Ik vind dat Emma Watson inderdaad het beste acteert, maar ik vind Daniel Radcliffe en Rupert Grint ook goed acteren.
Vanaf de eerste scène is de dreiging duidelijk. De duistere filmstijl van regisseur Yates is een voortzetting van de vorige Harry Potterfilm, ditmaal met hulp van Eduardo Serra, de afgelopen tien jaar de vaste cameraman van de onlangs overleden Franse cineast Claude Chabrol. Hij zet meteen de toon, maar de voortdurende aanslagen van de Death Eaters worden op een gegeven moment een herhalingsoefening. We hoeven heus niet elk moment eraan herinnerd te worden dat de drie tieners in levensgevaar en op de vlucht zijn; daar mocht best een scène of twee minder aan besteed worden.
Ik vind de scènes met de dooddoeners juist wel fijn, omdat er dan ook nog verandering in de film komt en ze niet alleen maar op zoek zijn.
Het is dit repetitieve karakter van Harry Potter and the Deathly Hallows: Part I dat de beslissing om het boek in tweeën te splitsen (en daar ruim de tijd voor te nemen) allesbehalve rechtvaardigt. De film heeft nu toch iets weg van een lange voorbereiding op deel twee. Gelukkig valt er tijdens deze warming-up nog best veel te genieten, in ieder geval genoeg om tegen de tijd dat Part II volgende zomer in de bioscoop draait deze film nog eens te revalueren als onderdeel van één geheel.
Bron: http://www.filmtotaal.nl/recensie.php?id=19808
Mijn kijk op de recensie staat onder elke alinea schuingedrukt.
De muziek versterkt de inhoud van de film want het maakt zegmaar iets af op de momenten van stilte, het geeft sfeer aan in de film. Het voegt elementen toe, want op dramatische en spannende momenten dan werkt muziek altijd heel mooi in de film en dat is hier goed gebruikt. Je hoort verschillende genres muziek.
De speelfilm hoort tot meerdere genres: Avontuur, fantasie en mysterie.
De eerder uitgebracht films spelen een grote rol bij het maken van de film, omdat het hele verhaal daar natuurlijk op gebaseerd is. De acteurs en de filmmakers, die spelen ook een rol, maar daar is meer sprake van positieve invloed.
De film is bedoeld als amusement
De laatste scene heeft de meeste invloed op me gemaakt omdat je dan echt realiseert dat Voldemort alles ervoor overheeft, want hij maakt het graf van Perkamentus open en dat doe je niet zomaar even.
De film heeft me wel geboeid omdat het natuurlijk het vervolg is van de andere films, die ik ook allemaal gezien heb en het is ook een goede en spannende film.
Ik heb het meest met Harry meegeleefd omdat het aan de ene kant heel zijn verhaal is waardoor je snel geneigd ben om met hem mee te leven. Maar ook omdat hij zoveel meemaakt.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden