Frida (2002)

Inleiding Voor mijn culturele activiteit ben ik naar de Film ‘Frida’ met o.a. Salma Hayek, Antonio Banderas en Ashley Judd. De film is geregisseerd door Julie Taymor. De film was op 14 juni 2003 in Gigant
Ik wilde graag naar Frida omdat ik er al heel veel goede berichten over had gehoord en er ook al veel over had gelezen. Ik was heel erg benieuwd naar de film, het leek me een hele mooie aangrijpende film. Ik was eigenlijk nog nooit naar de film bij Gigant geweest omdat ik dacht dat er alleen maar saaie films draaiden. Maar omdat het er toch een keer moest (voor ckv1) en omdat Frida mij wel mooi leek ben ik gegaan. Helemaal niet tot mijn spijt, ik vond het een geweldige film! Maar daar leest u meer over in mijn conclusie. Ik maak mijn verslag voor de discipline film, ik heb het verslag gemaakt via de filmwijzer. Verslag via de ‘filmwijzer’ Vorm (vraag 1 t/m 8) Het verhaal speelt zich af in Mexico en de VS en een stukje in Parijs, maar toch overwegend in Mexico. Het verhaal speelt van 1925 ( iets voor het busongeluk) tot 1954 (haar dood). De hoofdpersonen waren gekleed in kleding uit de jaren 30 en 40. De kleding was heel erg folkloristisch, echt Mexicaans met veel kleur, bloemen etc. Het haar van Frida zat soms ook echt zo Mexicaans met vlechten, bloemen en dingen. De hele kleding en grime was dus echt Mexicaans uit de jaren 30 en 40. De kleding, grime, locaties én muziek speelden eigenlijk allemaal dezelfde rol, namelijk: de sfeer van de film bepalen. Die dingen laten de tijd en plaats zien waar het speelt. Ze onderstrepen de emoties in de film ook heel erg. Vooral de muziek is daar een hele belangrijke factor voor. Speciale geluidseffecten worden niet echt gebruikt in de film. Het verhaal wordt verteld in chronologische volgorde. Het begint net voor haar ongeluk en eindigt met haar dood. De scène die me het meest is bij gebleven is de scène in het café. Frida heeft net gehoord dat Diego van haar wil scheiden en zij is er helemaal kapot van. Dan gaat ze naar het café om haar verdriet weg te drinken. Daar zit een oude man die dan echt hartverscheurend gaat zingen. Frida gaat naast hem zitten en half dronken mee bewegen. De emoties zijn gewoon enorm mooi verbeeld en het zingen is echt enorm mooi en hartverscheurend. Cameravoering en montage spelen een hele kleine rol in de film. Dit wordt niet gebruikt om het publiek te boeien of om indruk te maken. Maar dat is juist ook weer de kracht van de film, de film is namelijk enorm ‘puur’, veel montage of speciale cameravoering is hier niet op zijn plaats. De film behoort tot het genre melodrama.
Inhoud (vraag 9 t/m 13) De Film gaat over Frida, een vrouw uit Mexico. In 1925 is ze betrokken bij een busongeluk en raakt zwaar gewond. Haar revalidatie periode duurt maanden lang. Ze heeft het enorm moeilijk en ze heeft heel veel pijn. Ze verkerkt dit allemaal door te gaan schilderen. Als snel wordt ze ontdekt door Diego Rivera, een beroemde kunstenaar. Ze worden verliefd en trouwen met elkaar. Frida en Diego breken al snel door in Amerikaanse kunstkringen. Na hun verblijf in Verenigde Staten (waar veel gebeurd) keren ze terug in Mexico(1930). Daar bieden zij onderdak aan Trotsky, een Russische leider. Frida krijgt een affaire met hem. Dan wordt Frida ontdekt door André Breton, een invloedrijke surrealistische Franse. Dat betekend haar laat doorbraak in Europa. Frida wordt de eerste Latijns-Amerikaanse kunstenaar met een schilderij in het Louvre. Kort daarna scheidt Diego van haar en Frida's gezondheid verslechtert heel snel. In 1940 komt Diego terug en blijft bij de zieke Frida. Ze overlijdt in 1954, een week na haar 47ste verjaardag. In de film gaat het over een paarconflicten. Ten eerste is er de acceptatie van Frida van haar lichamelijke mankementen na het ongeluk. Ze zegt zelf: ‘Ik heb een Judas lichaam, mijn lichaam laat me in de steek, ik wil wel meer maar kan dit niet’. Dit laat zien hoe zij over zichzelf denkt. Maar om dit te leren accepteren gaat ze schilderen, dat is voor haar een manier om het te verwerken, om zich uit te drukken. Een ander conflict is liefde. Frida houdt van Diego en Diego ook van haar. maar Diego is een echte vrouwen liefhebber, hij houdt er veel relaties op na. Frida heeft het hier best wel moeilijk mee maar accepteert het wel. Zij heeft op een begeven moment ook een affaire, met Trotsky. Als Diego van Frida wil scheiden stort haat wereld in. Uiteindelijk komt Diego toch weer bij haar terug om haar te steunen aan haar sterfbed. De belangrijkste personages van de film zijn Frida en Diego. Frida is een hele sterke moedige vrouw. Na haar ongeluk heeft ze het moeilijk met het accepteren van haar lichamelijke mankementen, dit verwerkt ze door te gaan schilderen. Het schilderen is echt haar passie en ze doet er dan ook veel voor. Frida houdt veel van Diego, ze heeft het wel moeilijk met zijn affaires maar accepteert dit toch. Op haar sterfbed heeft ze het ook heel moeilijk maar heeft ze veel aan de steun van Diego. Frida komt naar voren als een enorm krachtige vrouw die ‘vecht’ voor haar eigen dingen. Diego is een hele bekende kunstenaar in Mexico. Als hij Frida voor het eerst ziet is hij in de eerste plaats gecharmeerd van haar schilderijen, maar later ook van Frida zelf. Hij houdt echt van haar en ze trouwen dus ook. Maar Diego is een echte vrouwenliefhebber en hij houdt er dan ook veel affaires op na. Op een begeven moment ziet hij het niet meer zitten met Frida en wil dan ook van haar scheiden. Maar als zij op haar sterfbed ligt komt hij toch weer terug om haar te steunen. Ik heb het meest meegeleefd met Frida. Dit komt in de eerste plaats (denk ik) doordat zij centraal staat in de film, het is immers een biografie over haar. Maar ik ben haar ook enorm gaan respecteren door de film. Ze heeft zoveel meegemaakt in haar leven en het is zo’n sterke vrouw. Ik heb veel sympathie voor haar. Daarom leefde ik denk ik zo met haar mee. Functie (vraag 15 t/m 16) De film is naar mijn idee vooral bedoeld om het leven van Frida te laten zien. Het is echt een biografie over haar. Frida wordt wel enorm geromantiseerd, maar toch verteld de film de kijker haar levensverhaal. De middelen die de regisseur heeft gebruikt om het publiek te boeien zijn emotie, muziek, mooie beelden en de entourage. De emotie en muziek valt voor een groot deel onder hetzelfde. De kijker wordt enorm mee getrokken in de emoties van Frida, het is niet voor niets een melodrama. De muziek onderstreept die emotie nog eens extra. De muziek is dan ook een hele belangrijke en krachtige factor in de film. Het is prachtige, soms ook echt hartverscheurende, muziek. De mooie beelden en entourage sluiten ook op elkaar aan. Het is een hele pure film met prachtige beelden en tableaus. De entourage sluit hier ook perfect op aan. De kleding en het decor zijn echt enorm goed op elkaar afgestemd. Alles is echt jaren 3 en 40 en de kleding is heel folkloristisch, net als het haar en de grime, alles is typisch Mexicaans met de kleuren en de bloemen. Conclusie Ik vond Frida een hele bijzondere film. Ik had er al heel veel goede berichten over gehoord en het is me absoluut niet tegen gevallen. Frida is een echte filmhuisfilm, maar absoluut niet saai. Je wordt meegetrokken in haar levensverhaal. Haar emoties staan echt centraal in de film, daarom leef je ook zo enorm met Frida mee. De muziek en het decor zijn ook prachtig. Alles maakt het plaatje helemaal compleet. Frida is wel enorm geromantiseerd door de regisseur, net als Mexico. Dat is soms wel een beetje jammer, als je weet hoe ze echt was, bijvoorbeeld met snor. Wat ik ook een minpunt vond was dat er heel veel van Frida in 1 film was gestopt. Vooral tegen het einde werd het echt te vol en werden er enorme stappen gemaakt. Zat ze de ene scène nog hier zat ze de volgende ergens anders. Recensie: Ik heb een recensie gevonden in het Parool (volgende pagina). Ik heb een aantal dingen onderstreept en geef er mijn eigen commentaar op. Hayek speelt haar zelfs met zoveel levenskracht, dat je haast vergeet dat ze haar leven lang zo veel pijn geleden heeft. Mijn botten zijn een legpuzzel, zegt Frida op zeker moment, maar daar is weinig van te zien. Je ziet haar vooral zeer fotogeniek sigarettenrokend achter een ezel zitten: ze is meer diva dan kunstenares. Ik ben het hier helemaal mee eens. Wat ik al eerder zei: alles is enorm geromantiseerd. Op zich is het voor de film niet erg, maar zo krijg je niet echt een ‘eerlijk’ beeld van haar. Regisseur Julie Taymor, die een paar jaar geleden indruk maakte met haar Shakespeare-verfilming Titus, liet zich al te veel verleiden tot gelikte scènes die Frida's levensverhaal te zeer romantiseren. Ook hier ben ik het weer mee eens. Het is eigenlijk hetzelfde verhaal als het voorgaande stuk. Het is best jammer dat het zo geromantiseerd is. Maar aan de andere kant is de hele film zo en past het ook helemaal in het beeld wat er van haar geschetst wordt. Ik vind het zelf niet tenenkrommend ofzo. Ondanks het hele geromantiseerde beeld enz. vond ik het toch een hele mooie film. Je wordt helemaal meegesleept door Frida. Ik vind ook dat Salma Hayek haar erg goed neerzet. Het is dan misschien niet zo overtuigend voor mensen die meer voorkennis van de ‘echte’ Frida hebben, ik had daar zelf niet zo’n last van omdat ik helemaal in het verhaal zat. Toen ik later dingen las en foto zag van de echte Frida merkte ik wel dat het beeld wat ik in de film kreeg niet helemaal klopte, maar ik ben daar zelf niet zo negatief over als de recensie. Ik vond het een prachtige meeslepende film die ik iedereen aan zou raden! Het leven van Frida Kahlo (1907-1954) is de droom van een filmscenarist. Ze was een sterke, seksueel vrijgevochten Mexicaanse vrouw, schilderes van een enorme reeks fantasierijke zelfportretten, echtgenote van een beroemde kunstenaar (Diego Rivera), minnares van Trotski, maar ook iemand die haar leven lang leed onder de gevolgen van een bus-ongeluk dat ze als zestienjarige meemaakte. Van zo'n bewogen leven zou je zonder veel moeite een meeslepende biopic kunnen maken. Geen wonder dat actrices als Jennifer Lopez en Madonna in de rij stonden om dit kunstenaressenrolmodel te vertolken. Uiteindelijk heeft Salma Hayek, zelf ook Mexicaanse, de titelrol van Frida gekregen, en zij speelt haar als een temperamentvolle, verleidelijke vamp, die beantwoordt aan het ideaalbeeld van de sterke, onafhankelijke vrouw. Hayek speelt haar zelfs met zoveel levenskracht, dat je haast vergeet dat ze haar leven lang zo veel pijn geleden heeft. Mijn botten zijn een legpuzzel, zegt Frida op zeker moment, maar daar is weinig van te zien. Je ziet haar vooral zeer fotogeniek sigarettenrokend achter een ezel zitten: ze is meer diva dan kunstenares. Regisseur Julie Taymor, die een paar jaar geleden indruk maakte met haar Shakespeare-verfilming Titus, liet zich al te veel verleiden tot gelikte scènes die Frida's levensverhaal te zeer romantiseren. De politieke discussies van haar man Rivera (Alfred Molina), hun korte avontuur in New York, haar lesbische vrijages: ze zijn teruggebracht tot sfeervolle couleure locale en glossy plaatjes. Ten slotte zijn er nog Kahlo's schilderijen: haar surrealistische zelfportretten vol verwijzingen naar haar leven. Taymor laat een aantal van die schilderijen tot leven komen. Maar ze slaagt er niet in een glimp te tonen van Kahlo's complexe verbeeldingskracht. Het Parool, 29-1-2003