Recensie Algemeen Dagblad
Donderdag 18 oktober
Harry's hemel volgens Krabbé door Ab Zagt Onverfilmbaar, oordeelde het merendeel van de bezoekers van de website van The Discovery of Heaven. De bestseller van Harry Mulisch, De Ontdekking van de Hemel, was in hun ogen te complex voor het medium film. Jeroen Krabbé probeerde het toch - en slaagt ruimschoots in zijn missie. Met hulp van een Amerikaanse scriptdokter en een knap acterende Stephen Fry. Elk literair meesterwerk kan verfilmd worden. De discussie of een boek wel of niet voor een filmversie in aanmerking komt, blijkt vaak zinloos te zijn. Vroeg of laat komt elke ontoegankelijk geachte roman aan de beurt. De verleiding om het gedachtegoed van een schrijver naar eigen hand te zetten is voor veel regisseurs en scenaristen te groot. Het overkwam Lolita van Nabokov (twee keer verfilmd inmiddels), Das Schlosz van Kafka en The Unbearable Lightness of Being van Kundera. Zelfs Ulysses van James Joyce werd niet met rust gelaten. Ook over de haalbaarheid van een verfilming van De Ontdekking van de Hemel, na De Avonden van Gerard Reve het belangrijkste Nederlandse literaire werk van na de Tweede Wereldoorlog, is veel gespeculeerd. De scenarist was niet te benijden. Het samenvatten van 900 pagina's tot een bruikbaar scenario moet voor bewerker Edwin de Vries een heidens karwei zijn geweest. Hij zat met handen en voeten vast aan het gecompliceerde universum van Harry Mulisch dat deels als een cryptogram is gecomponeerd. De dwarsverbindingen tussen filosofie, religie, politiek, sterrenkunde en historie zitten - zo weten zijn meer dan een miljoen lezers - zo ingenieus in elkaar dat een getrouwe bewerking minstens een film van vijf uur moest opleveren. De Vries had slechts 134 minuten tot zijn beschikking. Bovendien moest hij nog een horde nemen: door de gigantische productiekosten kon De Ontdekking van de Hemel alleen als een internationale, in het Engels gesproken productie worden opgezet. Hulp van buitenaf, in de persoon van een Amerikaanse scriptdokter, was noodzakelijk. Is de vertaling van het boek De Ontdekking van de Hemel naar de film The Discovery of Heaven gelukt? In menig opzicht is de ambitieuze onderneming geslaagd. Daarvoor zijn drie mannen in hoofdzaak verantwoordelijk. In de eerste plaats natuurlijk De Vries die de moed had het kapmes te zetten in de gewichtigdoenerij die het boek van Mulisch zo loodzwaar en ook vaak zo pretentieus maakt. De grote vraagstukken die de schrijver in zijn pil oproept zijn door De Vries en zijn assistent (de Amerikaan Robert Kamen) tot de essentie teruggebracht zonder de diepgang uit het oog te verliezen. Dat is een formidabele prestatie, aangezien het gevaar dat de film een waterhoofd zou worden voortdurend op de loer lag. Veel filosofische discussies zijn geschrapt, politieke passages zijn versimpeld, maar de vriendschap tussen de beide hoofdpersonen, Max en Onno (zoals bekend gebaseerd op de band tussen Mulisch en zijn vriend, grootmeester Jan Hein Donner) krijgt alle ruimte. Hun lotsverbondenheid draagt de film die daardoor toegankelijker is geworden dan het boek. Ook Jeroen Krabbé verdient een pluim. Na zijn regiedebuut Left Luggage, de verfilming van het veel eenvoudiger boek van Carl Friedman, koos hij voor deze Hercules-taak, die in productie-technisch opzicht de ingewikkeldste speelfilm is die ooit door een Nederlandse regisseur is gemaakt. Leed Left Luggage in veel opzichten aan een overdosis pathetiek, in zijn tweede film laat Krabbé zich van een andere kant zien als een intelligent regisseur die het grote gebaar niet schuwt, maar nergens de verkeerde toon aanslaat. Hij koos op de juiste momenten voor een visuele oplossing zodat zijn film geen moment stokt of hapert. In dat opzicht steekt hij Mulisch naar de kroon. Laten we eerlijk zijn: hoeveel kopers van het boek hebben het helemaal uitgelezen? De film rust grotendeels op de schouders van Stephen Fry, eerder overtuigend als Oscar Wilde in de gelijknamige filmbiografie. De Engelsman is de enige internationale ster van naam die Krabbé, De Vries en producent Ate de Jong wisten te strikken. Achteraf bleek dit een gouden greep te zijn. Als geen ander weet Fry de ironie te treffen die in veel van de dialogen verborgen zit. Humor is niet bepaald het handelsmerk van Mulisch, maar Fry haalt wat dit betreft het onderste uit de kan. De andere vertolkers komen minder tot hun recht. Greg Wise maakt als Max minder klaar, hoewel hij toch de jonge versie van Mulisch gestalte geeft. Uit een scène blijkt dat Wise heel goed op de hoogte is van de lichaamstaal van de schrijver, maar een echt verpletterende indruk maakt deze acteur niet. In bepaalde scènes wordt hij door Fry van het doek gespeeld. Ook de vrouwen overtuigen niet voor de volle 100 procent. Flora Montgomery weet van Ada, de vrouw die door Max en Onno wordt begeerd, niet echt een gedenkwaardig personage te maken. Als een verkapte Maria-figuur, en als moeder van Quinten (de gemeenschappelijke zoon van Onno en Max), had zij best wel wat meer mogen stralen. Tegenover deze minpunten staat echter een surplus aan kwaliteit. Vooral de wijze waarop de diverse decors en locaties in The Discovery of Heaven zijn benut, maakt de film van internationale kwaliteit. Zo zitten in de opnamen van de hemel verwijzingen naar het werk van Piranesi (een 18de-eeuwse Italiaanse graficus) en de Nederlander Maurits Escher. Ook de scènes die zich afspelen op de heilige plaatsen in Rome en Jeruzalem zijn oogstrelend. In een cruciaal fragment zorgt het optreden van Onno en zijn zoon Quinten op een heilige plaats in Rome zelfs voor een onvergetelijk geestig moment. The Discovery of Heaven is in geen geval alleen maar een uittreksel van het boek. Het is ook ondoenlijk om dit verhaal in een paar zinnen samen te vatten, zoals elke producent in Hollywood van een scenario eist. Gaat het om God die de Tien Geboden terug wil hebben? Om een mannenvriendschap die van hogerhand wordt gestuurd? Over de stelling dat toeval niet bestaat en alles met alles te maken heeft, zeker als Mulisch aan het roer staat? The Discovery of Heaven gaat over meer dan het leven zelf. Over het ondermaanse en het hiernamaals. Zoiets is nog nooit vertoond in een Nederlandse film. Nu maar afwachten of het buitenland gevoelig is voor deze filosofische krachtmeting. Copyright: Algemeen Dagblad Mijn oordeel over de recensie Over de acteurs zegt de schrijver van de recensie dat Max Delius een slechte rol speelt in de film. Daar ben ik het helemaal mee eens, want hij is niet in staat om het een boeiende rol te laten zijn. Alleen aan het eind van de film ontdekt hij de hemel. Dat is het enige belangrijke dat hij aan de film bijdraagt. Verder ben ik het wel eens met de schrijver van de recensie.
Film Facts
In de film wordt gebruik gemaakt van Totaalshots, Mediumshots, close-up en extreme close shots. Bijv als ze de hemel filmen zie je een shot van heel de hemel. In de film word gebruik gemaakt van een objectief cameraperspectief. Qua montageacties zie je in de film(alleen Quinten Quist ziet dat) in de film als er iemand komt te overlijden een lichtflits. Die persoon overlijdt diezelfde dag nog.
De muziek in de film is erg nadrukkelijk aanwezig en erg goed gekozen, het past namelijk erg goed bij de stemming.
Mijn Mening
Ik vind de film The Discovery of Heaven een erg moeilijke film, je komt er pas na een uur achter waar de film overgaat. Dit is erg moeilijk maar dat maakt de film ook erg interessant. Het onderwerp van de film vind ik niet erg interessant, want ik wist geen eens dat De Stenen Tafelen verdwenen waren. Ook is de film niet erg realistische want je ziet de hemel met alleen maar engelen. Verder zijn de delen die zich in het buitenland afspelen, Israël en Rome, erg mooi gefilmd. Ik zou niet snel weer naar zo’n ingewikkelde film gaan want ik hoe daar niet erg van. Maar door de mooie scènes is de film wel mooi om te zien.
Donderdag 18 oktober
Harry's hemel volgens Krabbé door Ab Zagt Onverfilmbaar, oordeelde het merendeel van de bezoekers van de website van The Discovery of Heaven. De bestseller van Harry Mulisch, De Ontdekking van de Hemel, was in hun ogen te complex voor het medium film. Jeroen Krabbé probeerde het toch - en slaagt ruimschoots in zijn missie. Met hulp van een Amerikaanse scriptdokter en een knap acterende Stephen Fry. Elk literair meesterwerk kan verfilmd worden. De discussie of een boek wel of niet voor een filmversie in aanmerking komt, blijkt vaak zinloos te zijn. Vroeg of laat komt elke ontoegankelijk geachte roman aan de beurt. De verleiding om het gedachtegoed van een schrijver naar eigen hand te zetten is voor veel regisseurs en scenaristen te groot. Het overkwam Lolita van Nabokov (twee keer verfilmd inmiddels), Das Schlosz van Kafka en The Unbearable Lightness of Being van Kundera. Zelfs Ulysses van James Joyce werd niet met rust gelaten. Ook over de haalbaarheid van een verfilming van De Ontdekking van de Hemel, na De Avonden van Gerard Reve het belangrijkste Nederlandse literaire werk van na de Tweede Wereldoorlog, is veel gespeculeerd. De scenarist was niet te benijden. Het samenvatten van 900 pagina's tot een bruikbaar scenario moet voor bewerker Edwin de Vries een heidens karwei zijn geweest. Hij zat met handen en voeten vast aan het gecompliceerde universum van Harry Mulisch dat deels als een cryptogram is gecomponeerd. De dwarsverbindingen tussen filosofie, religie, politiek, sterrenkunde en historie zitten - zo weten zijn meer dan een miljoen lezers - zo ingenieus in elkaar dat een getrouwe bewerking minstens een film van vijf uur moest opleveren. De Vries had slechts 134 minuten tot zijn beschikking. Bovendien moest hij nog een horde nemen: door de gigantische productiekosten kon De Ontdekking van de Hemel alleen als een internationale, in het Engels gesproken productie worden opgezet. Hulp van buitenaf, in de persoon van een Amerikaanse scriptdokter, was noodzakelijk. Is de vertaling van het boek De Ontdekking van de Hemel naar de film The Discovery of Heaven gelukt? In menig opzicht is de ambitieuze onderneming geslaagd. Daarvoor zijn drie mannen in hoofdzaak verantwoordelijk. In de eerste plaats natuurlijk De Vries die de moed had het kapmes te zetten in de gewichtigdoenerij die het boek van Mulisch zo loodzwaar en ook vaak zo pretentieus maakt. De grote vraagstukken die de schrijver in zijn pil oproept zijn door De Vries en zijn assistent (de Amerikaan Robert Kamen) tot de essentie teruggebracht zonder de diepgang uit het oog te verliezen. Dat is een formidabele prestatie, aangezien het gevaar dat de film een waterhoofd zou worden voortdurend op de loer lag. Veel filosofische discussies zijn geschrapt, politieke passages zijn versimpeld, maar de vriendschap tussen de beide hoofdpersonen, Max en Onno (zoals bekend gebaseerd op de band tussen Mulisch en zijn vriend, grootmeester Jan Hein Donner) krijgt alle ruimte. Hun lotsverbondenheid draagt de film die daardoor toegankelijker is geworden dan het boek. Ook Jeroen Krabbé verdient een pluim. Na zijn regiedebuut Left Luggage, de verfilming van het veel eenvoudiger boek van Carl Friedman, koos hij voor deze Hercules-taak, die in productie-technisch opzicht de ingewikkeldste speelfilm is die ooit door een Nederlandse regisseur is gemaakt. Leed Left Luggage in veel opzichten aan een overdosis pathetiek, in zijn tweede film laat Krabbé zich van een andere kant zien als een intelligent regisseur die het grote gebaar niet schuwt, maar nergens de verkeerde toon aanslaat. Hij koos op de juiste momenten voor een visuele oplossing zodat zijn film geen moment stokt of hapert. In dat opzicht steekt hij Mulisch naar de kroon. Laten we eerlijk zijn: hoeveel kopers van het boek hebben het helemaal uitgelezen? De film rust grotendeels op de schouders van Stephen Fry, eerder overtuigend als Oscar Wilde in de gelijknamige filmbiografie. De Engelsman is de enige internationale ster van naam die Krabbé, De Vries en producent Ate de Jong wisten te strikken. Achteraf bleek dit een gouden greep te zijn. Als geen ander weet Fry de ironie te treffen die in veel van de dialogen verborgen zit. Humor is niet bepaald het handelsmerk van Mulisch, maar Fry haalt wat dit betreft het onderste uit de kan. De andere vertolkers komen minder tot hun recht. Greg Wise maakt als Max minder klaar, hoewel hij toch de jonge versie van Mulisch gestalte geeft. Uit een scène blijkt dat Wise heel goed op de hoogte is van de lichaamstaal van de schrijver, maar een echt verpletterende indruk maakt deze acteur niet. In bepaalde scènes wordt hij door Fry van het doek gespeeld. Ook de vrouwen overtuigen niet voor de volle 100 procent. Flora Montgomery weet van Ada, de vrouw die door Max en Onno wordt begeerd, niet echt een gedenkwaardig personage te maken. Als een verkapte Maria-figuur, en als moeder van Quinten (de gemeenschappelijke zoon van Onno en Max), had zij best wel wat meer mogen stralen. Tegenover deze minpunten staat echter een surplus aan kwaliteit. Vooral de wijze waarop de diverse decors en locaties in The Discovery of Heaven zijn benut, maakt de film van internationale kwaliteit. Zo zitten in de opnamen van de hemel verwijzingen naar het werk van Piranesi (een 18de-eeuwse Italiaanse graficus) en de Nederlander Maurits Escher. Ook de scènes die zich afspelen op de heilige plaatsen in Rome en Jeruzalem zijn oogstrelend. In een cruciaal fragment zorgt het optreden van Onno en zijn zoon Quinten op een heilige plaats in Rome zelfs voor een onvergetelijk geestig moment. The Discovery of Heaven is in geen geval alleen maar een uittreksel van het boek. Het is ook ondoenlijk om dit verhaal in een paar zinnen samen te vatten, zoals elke producent in Hollywood van een scenario eist. Gaat het om God die de Tien Geboden terug wil hebben? Om een mannenvriendschap die van hogerhand wordt gestuurd? Over de stelling dat toeval niet bestaat en alles met alles te maken heeft, zeker als Mulisch aan het roer staat? The Discovery of Heaven gaat over meer dan het leven zelf. Over het ondermaanse en het hiernamaals. Zoiets is nog nooit vertoond in een Nederlandse film. Nu maar afwachten of het buitenland gevoelig is voor deze filosofische krachtmeting. Copyright: Algemeen Dagblad Mijn oordeel over de recensie Over de acteurs zegt de schrijver van de recensie dat Max Delius een slechte rol speelt in de film. Daar ben ik het helemaal mee eens, want hij is niet in staat om het een boeiende rol te laten zijn. Alleen aan het eind van de film ontdekt hij de hemel. Dat is het enige belangrijke dat hij aan de film bijdraagt. Verder ben ik het wel eens met de schrijver van de recensie.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden