Het gaat om de film Der Untergang, gemaakt door de Duitse regisseur Oliver Hirschbiegel. De film is niet lang geleden gemaakt, en duurt 150 minuten. Ik heb hem op vrijdag 3 december gezien, in de bioscoop Minerva.
In Der Untergang volgen we Adolf Hitler (Bruno Ganz) in de laatste dagen voor zijn zelfmoord. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende personen, maar toch vooral via zijn secretaresse, Traudl Junge (Alexandra Maria Lara). Doordat het verhaal vanuit verschillende personen wordt verteld, komen we over eigenlijk wel alle belangrijke personen uit de directe omgeving van der Fürher iets te weten. Maar ook van lagere delen van het leger en volk krijgen we iets te zien (de dokter,de jongen van de HitlerJugend). De meesten van de belangrijke personen zijn in het begin van de film nog trouw, nog onder de indruk van der Fürher, ook al zien ze wel in dat de oorlog verloren is. Hitler en zijn belangrijkste gevolg trekken zich terug in de noodbunker onder de Rijkskanselarij. Daar blijven ze ook bijna de hele rest van de film. Tegen het einde, wanneer de russen al in Berlijn zijn, wordt Hitler steeds waanzinniger en de sfeer in de bunker steeds meer gespannen. Uiteindelijk pleegt der Fürher zelfmoord met zijn vrouw Eva Braun (Juliane Kohler ), en niet veel later plegen ook Goebbels en zijn vrouw Magda zelfmoord, na hun kinderen vermoordt te hebben. De lijken worden verbrand. De film eindigt met wat er gebeurd is met de hoofdpersonen na de oorlog en een interview van Traudl Junge.
Voor ik de film ging kijken, had ik een aantal dingen verwacht. Het eerste was dat Hitler het veel over de Joden zou hebben, en alle schuld en zo op hun af zou schuiven. Dat dacht ik omdat de jodenvervolging zowat het ergste van de 2e wereldoorlog is, en Hitler degene is die dat allemaal in gang heeft gezet. Maar in de film bleek dat behalve in wat gevloek niet voor te komen. Het werd helemaal op de achtergrond geschoven, om er zo voor te zorgen dat de kijker naar het hele beeld van Hitler kijkt, en niet alleen naar het verband tussen hem en de jodenvervolging. Eigenlijk denk ik dat dat en andere dingen op de achtergrond zijn geschoven om een ander beeld van Hitler te krijgen dan je normaal ziet in films. Oliver Hirschbiegel heeft niet de untergang van het Duitse rijk (wat ik dus van tevoren dacht), als wel die van Hitler willen laten zien, en heeft daarbij de kanten van hem laten zien die een band met de untergang hebben samen met de kanten die Hitler had tegenover de personen uit zijn directe omgeving. Wat ik dus ook niet verwacht had was hoe Hitler deed tegen zijn secretaresse, omdat je van hem alleen de slechte dingen te horen en te zien krijgt in films en documen-taires, omdat dat het belangrijkste is en Hitler niet als menselijk beschouwd mag worden.
Nu komt mijn totaalindruk na afloop van de film.
Ik vond de film sowieso heel spannend, omdat het veel om Hitler persoonlijk ging. Van Hitler wist ik natuurlijk wel wat, maar het waren toch maar de grote lijnen, zoals jodenhaat en zelfmoord. En omdat de regisseur ook nog een ander beeld van der Fürher gaf dan normaal, kon je niet echt van tevoren voorspellen wat er gebeuren zou, hoe Hitler zou reageren, enz. Dus ik zat met spanning te wachten op het vervolg, en wat het ook spannend maakte was dat er delen naar voren kwamen met bijvoorbeeld de dokter of de jongen van de HitlerJugend. Dit waren steeds kleine stukjes, die lieten zien hoe het er buiten aan toe ging, en die duidelijk maakten dat der Fürher heel oneerlijk tegenover hen was, en hun in de steek liet. Wat het hier spannend maakte was dat er natuurlijk ook dingen in plaatsvonden waar je het vervolg van wilt weten, maar ook dat je niet aaneen stuk door naar Hitler en gevolg zit te kijken.
Dan vond ik de film ook erg overtuigend. Dat is natuurlijk ook zo omdat ik niet veel weet over wat er precies gebeurd is, en hoe de personen waren. Maar met dat wat ik wist over de personen, vond ik het allemaal heel echt. En ik vind ook dat de rollen allemaal heel erg goed gespeeld zijn, in het bijzonder die van Hitler, gespeeld door Bruno Ganz. Hij speelde erg overtuigend, en als Hitler bijvoorbeeld iets zegt op een gefrustreerde manier, kijken zelfs zijn ogen zo (vond ik tenminste). En wat ik me van documentaires herinner is dat Hitler altijd zijn schouders voorover gebogen had, en dat was in de film ook steeds zo. En die hand bleef ook aaneen stuk door trillen. Het werd allemaal heel echt gespeeld. De soldaten zagen er allemaal vies en moe uit, de slager/chirurg zat ook echt vol met bloed, en ik vind knap dat ze dat zo echt kunnen krijgen. Toen die artilleriebom insloeg in het gebouw waar ze aan het dansen waren, vond ik het raar dat niets instortte maar dat er wel allerlei stof naar binnen kwam. Maar daar tegen over staat weer dat de ruiten ook echt kapot vlogen en de stofwolk heel echt uitzag. Wat ook raar was, was dat de ene keer dat iemand zelfmoord pleegde met een pistool zijn hoofd kapot spatte en de muur vol bloed zat, maar toen die van de HitlerJugend dat meisje en zichzelf doodde niets ‘vies’ werd, en aan het pistool zag je zelfs geen terugslag.
Deze film vind ik ook origineel; omdat het over Hitler en zijn directe omgeving gaat, en dan ook nog van Hitler een ander dan te verwachtten beeld gegeven wordt. Ik weet geen een film die dat ook doet. En dan vind ik deze film ook nog geloofwaardig. Hitler wordt hier ook menselijk weerge-geven, en dat kan toch ook. Hij is toch ook een mens. Neemt niet weg dat het een idiote gek is, maar hij kan best positieve dingen gehad hebben. En wat ik ook geloofwaardig vind is de set. Ik vind de tweede wereldoorlog interessant, en heb al vele (fictie) boeken en artikelen gelezen, vele documentaire’s en films gezien en vele musea bezocht. Vandaar dat ik weet dat de bunker heel precies is nagebouwd, en dat alles ook echt klopt. Niet alleen van binnen, maar ook buiten. Het torentje van de luchtvoorziening bijvoorbeeld. En ook de Rijkskanselarij klopt met de foto’s die ik gezien heb. Dat dit allemaal klopt is voor mij al reden genoeg om te weten dat Oliver Hirschbiegel zijn huiswerk gedaan heeft, en zijn film op feiten gebaseerd heeft. Wat dat benadrukt is dat hij aan het eind laat zien wat er met de personen die je in de film bent tegengekomen is gebeurd.
Na de film had ik twee soorten gevoelens; over de inhoud was ik verwonderd, maar voor de film zelf had ik een gevoel van bewondering. Ik was verwonderd door het feit dat de mensen uit de directe omgeving van Hitler tot pas na zijn zelfmoord trouw bleven aan die dictator die uiteindelijk alles slechter maakte dan de situatie voor hij aan de macht kwam. Sommigen bleven hem zelfs na zijn dood nog trouw, en pleegden zelfmoord. Ik verwonderde me dan ook dat een moeder haar eigen kinderen zo kan vermoorden, vanwege een politieke partij!!! En zij had dan ook nog de medaille gekregen van beste moeder van het Duitse Rijk! Waar ik me ook over verwonderde was dat de kinderen van de HitlerJugend zo waren opgevoed met de nazi-ideologie dat ze zelfs durfden zelfmoord te plegen. En ook dat die ouders van dat jongetje vermoord werden, terwijl dat toch geen nut had nu ze de oorlog toch al verloren hadden .
Ik had een gevoel van bewondering omdat het onderwerp van de film goed was, de film goed in elkaar zat, de rollen heel goed gespeeld werden, de sets klopten met hoe het echt was, en het historisch heel realistisch was. Het leek wel alsof iemand vroeger gewoon alles gefilmd heeft, en dat wil wel wat zeggen.
Ik vind dat Film een goede manier is om mensen dingen te leren. Dat hoeven niet alleen historische gebeurtenissen te zijn. Met een film blijft het toch beter hangen dan een saai geschiedenisboek. Maar van de andere kant haal je uit een film ook niet alle belangrijke dingen, die wel allemaal in een boek geschreven staan. Bij een film moet je dan extra goed opletten. Het doel van een Film hoeft niet alleen leren te zijn maar kan ook bv. ontspanning zijn. Ik vind Film bijzonder omdat je er iets heel realistisch mee na kunt spelen. En de manier waarop men dat verzorgt vind ik altijd wel interessant. Ik vind dat Oliver Hirschbiegel de film heel realistisch heeft gemaakt, en wil best wel meer van zijn werken zien.
In Der Untergang volgen we Adolf Hitler (Bruno Ganz) in de laatste dagen voor zijn zelfmoord. Het verhaal wordt verteld vanuit verschillende personen, maar toch vooral via zijn secretaresse, Traudl Junge (Alexandra Maria Lara). Doordat het verhaal vanuit verschillende personen wordt verteld, komen we over eigenlijk wel alle belangrijke personen uit de directe omgeving van der Fürher iets te weten. Maar ook van lagere delen van het leger en volk krijgen we iets te zien (de dokter,de jongen van de HitlerJugend). De meesten van de belangrijke personen zijn in het begin van de film nog trouw, nog onder de indruk van der Fürher, ook al zien ze wel in dat de oorlog verloren is. Hitler en zijn belangrijkste gevolg trekken zich terug in de noodbunker onder de Rijkskanselarij. Daar blijven ze ook bijna de hele rest van de film. Tegen het einde, wanneer de russen al in Berlijn zijn, wordt Hitler steeds waanzinniger en de sfeer in de bunker steeds meer gespannen. Uiteindelijk pleegt der Fürher zelfmoord met zijn vrouw Eva Braun (Juliane Kohler ), en niet veel later plegen ook Goebbels en zijn vrouw Magda zelfmoord, na hun kinderen vermoordt te hebben. De lijken worden verbrand. De film eindigt met wat er gebeurd is met de hoofdpersonen na de oorlog en een interview van Traudl Junge.
Voor ik de film ging kijken, had ik een aantal dingen verwacht. Het eerste was dat Hitler het veel over de Joden zou hebben, en alle schuld en zo op hun af zou schuiven. Dat dacht ik omdat de jodenvervolging zowat het ergste van de 2e wereldoorlog is, en Hitler degene is die dat allemaal in gang heeft gezet. Maar in de film bleek dat behalve in wat gevloek niet voor te komen. Het werd helemaal op de achtergrond geschoven, om er zo voor te zorgen dat de kijker naar het hele beeld van Hitler kijkt, en niet alleen naar het verband tussen hem en de jodenvervolging. Eigenlijk denk ik dat dat en andere dingen op de achtergrond zijn geschoven om een ander beeld van Hitler te krijgen dan je normaal ziet in films. Oliver Hirschbiegel heeft niet de untergang van het Duitse rijk (wat ik dus van tevoren dacht), als wel die van Hitler willen laten zien, en heeft daarbij de kanten van hem laten zien die een band met de untergang hebben samen met de kanten die Hitler had tegenover de personen uit zijn directe omgeving. Wat ik dus ook niet verwacht had was hoe Hitler deed tegen zijn secretaresse, omdat je van hem alleen de slechte dingen te horen en te zien krijgt in films en documen-taires, omdat dat het belangrijkste is en Hitler niet als menselijk beschouwd mag worden.
Ik vond de film sowieso heel spannend, omdat het veel om Hitler persoonlijk ging. Van Hitler wist ik natuurlijk wel wat, maar het waren toch maar de grote lijnen, zoals jodenhaat en zelfmoord. En omdat de regisseur ook nog een ander beeld van der Fürher gaf dan normaal, kon je niet echt van tevoren voorspellen wat er gebeuren zou, hoe Hitler zou reageren, enz. Dus ik zat met spanning te wachten op het vervolg, en wat het ook spannend maakte was dat er delen naar voren kwamen met bijvoorbeeld de dokter of de jongen van de HitlerJugend. Dit waren steeds kleine stukjes, die lieten zien hoe het er buiten aan toe ging, en die duidelijk maakten dat der Fürher heel oneerlijk tegenover hen was, en hun in de steek liet. Wat het hier spannend maakte was dat er natuurlijk ook dingen in plaatsvonden waar je het vervolg van wilt weten, maar ook dat je niet aaneen stuk door naar Hitler en gevolg zit te kijken.
Dan vond ik de film ook erg overtuigend. Dat is natuurlijk ook zo omdat ik niet veel weet over wat er precies gebeurd is, en hoe de personen waren. Maar met dat wat ik wist over de personen, vond ik het allemaal heel echt. En ik vind ook dat de rollen allemaal heel erg goed gespeeld zijn, in het bijzonder die van Hitler, gespeeld door Bruno Ganz. Hij speelde erg overtuigend, en als Hitler bijvoorbeeld iets zegt op een gefrustreerde manier, kijken zelfs zijn ogen zo (vond ik tenminste). En wat ik me van documentaires herinner is dat Hitler altijd zijn schouders voorover gebogen had, en dat was in de film ook steeds zo. En die hand bleef ook aaneen stuk door trillen. Het werd allemaal heel echt gespeeld. De soldaten zagen er allemaal vies en moe uit, de slager/chirurg zat ook echt vol met bloed, en ik vind knap dat ze dat zo echt kunnen krijgen. Toen die artilleriebom insloeg in het gebouw waar ze aan het dansen waren, vond ik het raar dat niets instortte maar dat er wel allerlei stof naar binnen kwam. Maar daar tegen over staat weer dat de ruiten ook echt kapot vlogen en de stofwolk heel echt uitzag. Wat ook raar was, was dat de ene keer dat iemand zelfmoord pleegde met een pistool zijn hoofd kapot spatte en de muur vol bloed zat, maar toen die van de HitlerJugend dat meisje en zichzelf doodde niets ‘vies’ werd, en aan het pistool zag je zelfs geen terugslag.
Deze film vind ik ook origineel; omdat het over Hitler en zijn directe omgeving gaat, en dan ook nog van Hitler een ander dan te verwachtten beeld gegeven wordt. Ik weet geen een film die dat ook doet. En dan vind ik deze film ook nog geloofwaardig. Hitler wordt hier ook menselijk weerge-geven, en dat kan toch ook. Hij is toch ook een mens. Neemt niet weg dat het een idiote gek is, maar hij kan best positieve dingen gehad hebben. En wat ik ook geloofwaardig vind is de set. Ik vind de tweede wereldoorlog interessant, en heb al vele (fictie) boeken en artikelen gelezen, vele documentaire’s en films gezien en vele musea bezocht. Vandaar dat ik weet dat de bunker heel precies is nagebouwd, en dat alles ook echt klopt. Niet alleen van binnen, maar ook buiten. Het torentje van de luchtvoorziening bijvoorbeeld. En ook de Rijkskanselarij klopt met de foto’s die ik gezien heb. Dat dit allemaal klopt is voor mij al reden genoeg om te weten dat Oliver Hirschbiegel zijn huiswerk gedaan heeft, en zijn film op feiten gebaseerd heeft. Wat dat benadrukt is dat hij aan het eind laat zien wat er met de personen die je in de film bent tegengekomen is gebeurd.
Na de film had ik twee soorten gevoelens; over de inhoud was ik verwonderd, maar voor de film zelf had ik een gevoel van bewondering. Ik was verwonderd door het feit dat de mensen uit de directe omgeving van Hitler tot pas na zijn zelfmoord trouw bleven aan die dictator die uiteindelijk alles slechter maakte dan de situatie voor hij aan de macht kwam. Sommigen bleven hem zelfs na zijn dood nog trouw, en pleegden zelfmoord. Ik verwonderde me dan ook dat een moeder haar eigen kinderen zo kan vermoorden, vanwege een politieke partij!!! En zij had dan ook nog de medaille gekregen van beste moeder van het Duitse Rijk! Waar ik me ook over verwonderde was dat de kinderen van de HitlerJugend zo waren opgevoed met de nazi-ideologie dat ze zelfs durfden zelfmoord te plegen. En ook dat die ouders van dat jongetje vermoord werden, terwijl dat toch geen nut had nu ze de oorlog toch al verloren hadden .
Ik had een gevoel van bewondering omdat het onderwerp van de film goed was, de film goed in elkaar zat, de rollen heel goed gespeeld werden, de sets klopten met hoe het echt was, en het historisch heel realistisch was. Het leek wel alsof iemand vroeger gewoon alles gefilmd heeft, en dat wil wel wat zeggen.
Ik vind dat Film een goede manier is om mensen dingen te leren. Dat hoeven niet alleen historische gebeurtenissen te zijn. Met een film blijft het toch beter hangen dan een saai geschiedenisboek. Maar van de andere kant haal je uit een film ook niet alle belangrijke dingen, die wel allemaal in een boek geschreven staan. Bij een film moet je dan extra goed opletten. Het doel van een Film hoeft niet alleen leren te zijn maar kan ook bv. ontspanning zijn. Ik vind Film bijzonder omdat je er iets heel realistisch mee na kunt spelen. En de manier waarop men dat verzorgt vind ik altijd wel interessant. Ik vind dat Oliver Hirschbiegel de film heel realistisch heeft gemaakt, en wil best wel meer van zijn werken zien.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden