BOWLING FOR COLUMBINE
Voor de film
1. Amerikaanse scholen zijn tegenwoordig erg goed beveiligd, zo hebben we bij Engels gezien. Er wordt soms gefouilleerd, er staan vaak metaaldetectors en ook de kledingvoorschriften zijn soms voor de veiligheid aangepast. Dit werd ook in de film aangetoond. Deze verscherpte regels zijn er wel pas na de schietpartij in Columbine gekomen.
2. Ja, maar niet alleen in Belgische scholen. Het beste zou natuurlijk zijn dat de Amerikaanse high schools ze als verplicht zien, maar dat zal niet zo snel gebeuren waarschijnlijk. De film toont heel goed aan waarom het absurd is om de bevolking wapens te laten bezitten, en geeft daar sluitende argumenten voor. Maar zolang er erg invloedrijke mensen voor de NRA en wapenbezit zijn, en zolang het 2e amendement niet verandert, zullen wapens een ‘normaal’ verschijnsel blijven in de VSA.
3. Natuurlijk is dat zo. Moore wil niet alleen persuaderen en informeren, maar ook entertainen. Dit lukt aardig door de afwisseling en de grappige ondertoon van de film. De scène waarin Moore aan een agent vraagt of een hond schuldig is aan moord is vreselijk lachwekkend. Als hij een gortdroge documentaire had gedraaid, was geen kat naar zijn film gaan kijken. Het schijnt ook dat niet alle gegeven info even accuraat is, maar dit vind ik niet zo storend. Het spijtige is dat de tegenstanders van BFC hiervan gretig gebruik maken.
4. Omdat het onderwerp zo delicaat is. De dood van vele kinderen is de rode draad. Om dit akelige gevoel te verminderen is de film erg humoristisch geworden. Moore zelf houdt trouwens van humor. Op de Oscars vorig jaar zei hij: “Bush , shame on you . Any time you got the Pope and the Dixie Chicks against you , your time is up!!”
5. Jazeker. Er werden beelden getoond van scholen waar de leerlingen gefouilleerd werden, hun rugzakken moesten leegmaken en door metaaldetectors lopen. De kledij mag niet los en “baggy” zijn , zodat geen wapens verstopt kunnen worden. Dan waren er nog allerlei voorbeelden van leerlingen die gesanctioneerd werden voor ridicule dingen zoals een nagelschaartje meebrengen naar school, of een authentieke kilt dragen.
6. Voor dat de twee jonge moordenaars naar school vertrokken om daar iedereen omver te knallen, waren ze gezellig een uurtje gaan bowlen. Op een gegeven moment wil de regisseur zo de absurditeit aantonen door te beweren dat bowlen agressiviteit veroorzaakt. Ook omdat het zoiets banaals is. Wie gaat er nu gezellig bowlen voor hij een gruwelijke moord gaat plegen?
1. De openingsscène
Deze scène leidt de rest van de film mooi in. Moore wil aantonen hoe de Amerikanen met wapens omgaan, dat het daar normaal is om wapens te bezitten. Geweren in een bank uitdelen is een absurd gegeven, en dit voorbeeld toont aan hoe zeer wapens bij de Amerikaanse bevolking ingeburgerd zijn.deze scène zorgt een beetje voor een schokeffect, omdat men de indruk krijgt dat iedereen de hand op een wapen kan leggen.
2. Technische elementen van de film
- visuele:
We krijgen veel verschillende soorten beelden te zien. De regisseur maakt gebruik van tekenfilms om de geschiedenis van angst in de VSA te demonstreren, laat oude televisiebeelden zien, fragmenten uit het nieuws, fragmenten van telefoongesprekken en bewakingscamera’s, wat ons meer informatie geeft dan als zou het gewoon verteld worden. Deze mix van beelden houdt ons aandachtig, is leerrijker en op meer verschillende manieren gedocumenteerd dan een doorsnee documentaire.
- montage:
De beelden zijn goed gemonteerd. Wat we zien verveelt ons nooit, omdat Moore erg afwisselt. We krijgen tijdens interviews nooit lang hetzelfde camera standpunt te zien, tussendoor flitsen al andere beelden over het scherm. Soms maakt hij gebruik van herhalingen van taferelen om iets duidelijk te maken.
- De muziek
De muziek is goed gekozen, omdat ze ten eerste op geen enkel moment gestoord heeft, en soms een grappige ondertoon aan een fragment kan geven. Mij viel vooral het liedje “It’s a wonderful world” op, dat gespeeld werd bij de scène met de verschillende cijfers over doden door wapens in de wereld. Het werd bij de aftiteling weer gebruikt, maar dan in een stevige rock versie. - voice-over Deze stem was die van Michael Moore zelf, een erg Amerikaanse stem, dat ook een beetje verwijst naar de meest vernoemde streek, Michigan, waar hij zelf vandaan komt. Hij zelf kan dus ook een beetje als getuige beschouwd worden. 3. De sfeer van de film Wat we zien is een zeer goed gedocumenteerd onderzoek naar het wapenbezit en – gebruik in de Verenigde Staten. Door de muziek wordt er soms een sarcastisch sfeertje gecreëerd, dat past bij de aanklagende toon van de film. Door de flitsende montage blijft onze aandacht altijd bij het scherm. We krijgen soms op korte tijd veel informatie te verwerken, maar dit bezie ik absoluut niet als een negatief punt, integendeel. Ik heb geen fragmentje te veel gezien. Alle scènes waren onderhoudend en verfrissend gebracht door verschillende filmsoorten te gebruiken (tekenfilm, nieuwsbeelden, reclamefilmpjes...), en veel verschillende bronnen te hebben geraadpleegd. Michael Moore zelf, die heel veel te zien en te horen is, geeft ook een persoonlijke toets aan de film, door zijn afkomst en betrokkenheid bij het thema. Hij blijft niet neutraal, geeft duidelijk zijn mening en probeert anderen te overtuigen van deze correcte kritische houding. Hij helpt zelfs de twee slachtoffers van de schietpartij om hun trauma te verwerken. 4. Wat bleef hangen? Zoals ik al zei bleef de overdonderende scène met het cijfermateriaal van de doden door schietpartijen me lang bij. Ook de scène waar hij de promotor van de NRA, de nationale wapen beweging van de VSA, Charlton Heston, bezoekt, is erg beklijvend, omdat de oude man eigenlijk zijn ongelijk niet kan toegeven en geen commentaar wil geven op de door van de 6-jarige Kayla. Wanneer de camera inzoomt op haar achtergelaten foto kreeg ik toch een krop in de keel. Ook de uitspraak van de oude man, als hij een wapen vasthoudt voor een groot publiek en schreeuwt “ not from my cold dead hands!!!” is erg tekenend. Uiteindelijk vind ik het geheel op zich echter belangrijkst. Door deze documentaire zijn hopelijk heel wat voorstanders van wapenbezit van mening verandert , of zijn er toch veel mensen beginnen nadenken en zich beginnen inzetten voor het bestrijden van geweld. Het bewijs daarvoor is dat de film ongelooflijk veel ophef veroorzaakte in de VSA.
De muziek is goed gekozen, omdat ze ten eerste op geen enkel moment gestoord heeft, en soms een grappige ondertoon aan een fragment kan geven. Mij viel vooral het liedje “It’s a wonderful world” op, dat gespeeld werd bij de scène met de verschillende cijfers over doden door wapens in de wereld. Het werd bij de aftiteling weer gebruikt, maar dan in een stevige rock versie. - voice-over Deze stem was die van Michael Moore zelf, een erg Amerikaanse stem, dat ook een beetje verwijst naar de meest vernoemde streek, Michigan, waar hij zelf vandaan komt. Hij zelf kan dus ook een beetje als getuige beschouwd worden. 3. De sfeer van de film Wat we zien is een zeer goed gedocumenteerd onderzoek naar het wapenbezit en – gebruik in de Verenigde Staten. Door de muziek wordt er soms een sarcastisch sfeertje gecreëerd, dat past bij de aanklagende toon van de film. Door de flitsende montage blijft onze aandacht altijd bij het scherm. We krijgen soms op korte tijd veel informatie te verwerken, maar dit bezie ik absoluut niet als een negatief punt, integendeel. Ik heb geen fragmentje te veel gezien. Alle scènes waren onderhoudend en verfrissend gebracht door verschillende filmsoorten te gebruiken (tekenfilm, nieuwsbeelden, reclamefilmpjes...), en veel verschillende bronnen te hebben geraadpleegd. Michael Moore zelf, die heel veel te zien en te horen is, geeft ook een persoonlijke toets aan de film, door zijn afkomst en betrokkenheid bij het thema. Hij blijft niet neutraal, geeft duidelijk zijn mening en probeert anderen te overtuigen van deze correcte kritische houding. Hij helpt zelfs de twee slachtoffers van de schietpartij om hun trauma te verwerken. 4. Wat bleef hangen? Zoals ik al zei bleef de overdonderende scène met het cijfermateriaal van de doden door schietpartijen me lang bij. Ook de scène waar hij de promotor van de NRA, de nationale wapen beweging van de VSA, Charlton Heston, bezoekt, is erg beklijvend, omdat de oude man eigenlijk zijn ongelijk niet kan toegeven en geen commentaar wil geven op de door van de 6-jarige Kayla. Wanneer de camera inzoomt op haar achtergelaten foto kreeg ik toch een krop in de keel. Ook de uitspraak van de oude man, als hij een wapen vasthoudt voor een groot publiek en schreeuwt “ not from my cold dead hands!!!” is erg tekenend. Uiteindelijk vind ik het geheel op zich echter belangrijkst. Door deze documentaire zijn hopelijk heel wat voorstanders van wapenbezit van mening verandert , of zijn er toch veel mensen beginnen nadenken en zich beginnen inzetten voor het bestrijden van geweld. Het bewijs daarvoor is dat de film ongelooflijk veel ophef veroorzaakte in de VSA.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden