The Blair Witch Project (1999)

The Blair Witch Project
Regisseurs: Daniel Myrick en Eduardo Sanchez

Land van Herkomst: VS, 1999
Hoofdrolspelers: Heather Donahue, Joshua Leonard en Michael C. Williams

Ik heb de film gezien in Calypso theaters te Nijmegen

Grondgenre: Horror


Plot:

De film begint met een stukje tekst:
"On October the 21st, 1994, three students of the film academy disappeared in the woods when they were making a documentary on the Blair Witch. One year later their footage was found..."
Dan volgt de eerste kennismaking met Heather, Josh en Mike. Ze hebben twee camera's bij zich: een om een logboek te maken en een om de uiteindelijke documentaire mee op te nemen. Na een aantal gesprekken met dorpsbewoners trekken ze de bossen van Maryland in om bewijsmateriaal te zoeken over de heks die volgens de legende veel mensen heeft vermoord.
Aanvankelijk nemen ze het verhaal totaal niet serieus. Ze filmen wat en besluiten hun tent op te zetten vlak bij de plek waar een paar moorden zijn gepleegd. ‘s Nachts schrikken ze wakker van geluiden in het bos. Ze menen kinderen te horen en het op elkaar vallen en tikken van stenen. Ze besluiten te gaan kijken wat het is, maar ze vinden niets. Als ze de volgende ochtend hun tent uitkomen, zien ze dat er drie keurige hoopjes stenen rond hun tent zijn neergelegd, net zoals die lagen op de plaats waar de moorden waren gepleegd.
De volgende nacht horen ze weer vreemde geluiden, een soort geschraap en weer de kinderstemmetjes en de stenen.
Overdag vinden ze niets bruikbaars voor hun documentaire. Als blijkt dat de kaart verdwenen is, krijgen ze het toch wel even benauwd. .
Die nacht horen ze opnieuw de geluiden. Nu wordt er echter ook geschud aan hun tent. Dit vinden de drie toch wel eng.
De volgende morgen doet Josh een ontdekking: zijn rugzak is weg, terwijl hij hem die nacht bij zich had in de tent! Ze snappen er niets van en worden ongerust. Dit wordt nog erger als blijkt dat ze totaal verdwaald zijn in het bos. Ze lopen maar in het wilde weg totdat ze in een donker deel van het bos komen, met alleen maar dennenbomen. Daar hangen allemaal stropoppen, een soort voodoopoppetjes van allerlei verschillende afmetingen (zie voorkant). Nu worden Josh, Heather en Mike echt bang. Ze snappen dat ze, door wie dan ook, absoluut niet gewenst zijn in het bos, en dat ze zo snel mogelijk weg moeten. Ze zijn echter verdwaald en weten absoluut niet meer hoe ze uit het bos moeten komen.
‘s Nachts besluiten ze doodstil in de tent te blijven zitten. Plotseling horen ze de kinderstemmetjes weer. Ook wordt er hard aan de tent gerukt. Ze rennen de tent uit en wachten diep in het bos tot het ochtend wordt. De volgende morgen lopen ze zo ver ze kunnen, maar ook die dag slagen ze er niet in het bos uit te komen.
De nacht daarop gebeurt er helemaal niets, denken ze, en ze vallen uitgeput in slaap. Maar als Heather ‘s morgens wakker wordt, merkt ze dat Josh verdwenen is. Mike en zij raken half in paniek en proberen nog sporen van hem te zoeken. Ze vinden echter geen enkele aanwijzing en raken opnieuw in paniek als de avond valt.
Doodsbang zitten ze die nacht in hun tent, te wachten op wat er nu weer zal gebeuren. Dat wordt al snel duidelijk: ze horen de kinderstemmetjes weer en plotseling ook een bloedstollend geschreeuw, alsof iemand ontzettend veel pijn heeft. Ze denken dat het van Josh komt. Gewapend met een camera gaan ze het geschreeuw achterna om hun vriend te zoeken, maar tevergeefs. Het lijkt alsof hij steeds verder van hen vandaan is en hij antwoordt ook niet op hun geroep. Doodsbang keren ze terug naar hun tent.
Als Heather de volgende morgen de tent uitgaat, vindt ze een bosje takken met een reepje van Josh' overhemd eromheen. Ze maakt het open en vindt een bloederige massa van wat waarschijnlijk vingers, neus en ogen waren. Ze raakt helemaal in paniek, maar vertelt Mike niets van haar vondst. Tevergeefs zoeken ze naar de uitgang van het bos, maar ook deze keer zijn bomen alles wat ze zien.
‘s Nachts horen ze weer Josh' ijzingwekkende gekrijs. Nu houdt het langer aan, en weer gaan ze hem achterna. Het lijkt of het gegil hen ergens heen leidt. Al snel wordt duidelijk waarheen: ze zien een vervallen huis midden tussen de bomen. Op muren zien ze allemaal kinderhandjes. Mike wil per se naar binnen, en om maar niet alleen achter te blijven gaat Heather ook. Ze rennen naar boven, waar ook alles onder zit met kinderhandjes. Dan horen ze vanuit de kelder weer Josh schreeuwen. Mike rent eropaf, en Heather volgt hem in blinde paniek. In de kelder aangekomen wordt Mike ineens neergeslagen en als Heather er aankomt, ziet ze nog net Mike in de hoek staan of hangen, waarna ook zij wordt neergeslagen.
The end.



Middelen:

Locaties:
Het eerste stuk speelt zich af in een klein stadje waar ze een paar mensen interviewen.
Voor de rest zijn ze in het bos van Maryland. En ze komen er niet meer uit!
De belangrijkste plaatsen zijn: het donkere deel van het bos waar de voodoopoppen hangen. Daar hing een heel eng sfeertje: donker, met kale boomstammen waaraan alleen boven takken zaten. Het heeft wel iets weg van het donkerste dennendeel van het Stortelerbos in het Woold, alleen dan met een eigenaardige sfeer. Op deze plek beseffen de drie dat er echt iets goed mis is.
Ook belangrijk is het huisje waar Mike en Heather op hun laatste nacht ingaan. Hier worden ze namelijk vermoord.
Deze plekken hebben de sfeer niet echt beinvloed, alleen versterkt. Al vanaf de eerste nacht ontstond een beetje de sfeer van drukkende angst. Het stropoppenbos versterkte dit gevoel in een klap en in het huis was de spanning op zijn hoogtepunt.


Belichting:
De belichting speelt overdag geen enkele rol, want men maakte gewoon gebruik van het daglicht. Ik denk dat als ze wel kunstlicht daarbij hadden gebruikt, dat het dan een stuk nepper zou zijn geweest.
‘s Nachts werd gebruik gemaakt van een schijnwerper die op de camera was bevestigd. Met iedere beweging veranderde het licht. Je zag daardoor ook harde schaduwen. Het zicht was echter slecht, Je kon maar een paar meter voor je kijken. Dat maakt het nog enger, want het is vaak enger iets niet te weten, omdat je dat onbekende deel met je fantasie gaat invullen. Het geheel maakte het nog angstaanjagender dan het al was.

De personen droegen geen speciale kleding. Gewoon wat ieder mens normaal draagt. Ook waren ze niet geschminkt. Hierdoor leek het nog authentieker, en dus enger.

In The Blair Witch Project werd geen gebruik gemaakt van muziek of geluidseffecten.



Personages:

De drie belangrijkste personen waren Heather, Josh en Mike. Ze verschillen onderling niet zoveel. Ze hebben alledrie veel lef, een grote bek en nemen de opdracht niet serieus. Verder viel het mij op dat Josh een pestkop is, want hij maakte opzettelijk de kaart kwijt en haalde nog meer rare grapjes uit. Verder is Heather heel moedig. Ze vertelde namelijk niet aan Mike dat een bloederig pakketje had gevonden, alleen om hem niet in paniek te laten raken. Ook neemt ze een soort afscheidswoord op voor haar familie, waarin ze vertelt dat ze de weg toch niet wist, terwijl ze dat wel had gezegd en dat het allemaal haar schuld was enzovoort.

Je kreeg op geen andere manier de informatie dan gewoon tijdens de film.

Ze vertegenwoordigen de tijd en omgeving goed. Ik denk dat iedereen ongeveer hetzelfde zou hebben gedaan in hun omstandigheden. Je kunt goed merken dat het studenten zijn, doordat ze het project aanvankelijk totaal niet serieus nemen. Ook merk je dit, doordat ze redelijk volwassen zijn, maar ook nog wel kinderlijke streken hebben.



Thematiek en interpretatie:

Het belangrijkste thema van de film is: Angst

De regisseuren hadden maar een belangrijk doel met de film: afstuderen. Deze film was namelijk hun afstudeerproject.



Boeiende werking:

Bijna alles boeide mij aan deze film: de manier van filmen, de personages, het verhaal, de spanning, de authenticiteit, enz.

Het belangrijkste was de manier van filmen. Het leek meer op een amateuristisch videofilmpje zoals mensen thuis voor de lol maken, dan op een echte film. Zo leek het alsof het echt gebeurd was. Ook speelde het een rol dat er geen script was: de acteurs mochten iedere morgen een nieuwe envelop openmaken met aanwijzingen over de richting waarin ze moesten lopen, de stemmingen die ze moesten uitbeelden en hoe ze moesten reageren op bepaalde dingen. Ze wisten dus zelf nog niet eens hoe het verhaal zou aflopen en wat ze zouden tegenkomen. Daardoor is hun spel ook veel minder nep. Al met al had je het idee dat je echt meemaakte wat er gebeurde. In gewone goede films is dit ook zo, maar hier werd dat nog 10 keer versterkt!




Camerawerk en montage:

Het camerawerk was heel bijzonder. De drie acteurs kregen twee camera's mee het bos en moesten het zelf allemaal filmen. Je kijkt dus de hele film lang door het oog van een van de drie acteurs. Als ze lopen hobbelt het beeld een beetje en als ze rennen schokt het heftig heen en weer. Daardoor lijkt het nog echter.
De beste scene vond ik de laatste, waarin Mike en Heather het verlaten huis binnengaan. Als Mike begint te rennen, komt Heather hem achterna met de camera op haar schouder. Die schokt dan heftig, zodat het beeld heen en weer vliegt. Je raakt je orientatie kwijt en daardoor raak je bijna net zo erg in paniek als Heather zelf.



Recensies:

Ik heb drie recensies op internet gevonden. Ze komen van www.film.com. Daar hebben ze drie vaste recensenten die elke in Amerika uitgebrachte film bespreken. De meningen verschilden erg: Peter Brunette vond de film erg slecht. Hij vergelijkt het camerawerk met dat van een 8-jarige en zegt dat hij de film totaal niet eng vond. De tweede recensent, Ernest Hardy, is een beetje neutraal, al vond hij de hype in Amerika toch wel erg storend. Ten slotte de derde: Gemma Files. Zij vond de film helemaal fantastisch. Ze vertelt dat ze nog nooit zo bang was geweest van een film. "Man, I just can't recommend this enough!" zegt ze.

Ik ben het helemaal met de laatste eens. The Blair Witch Project is de beste film die ik ooit gezien heb. Het verhaal is goed. Niet bijzonder, maar wel angstaanjagend. Maar de manier waarop het uitgevoerd wordt vind ik geweldig. Het leek allemaal zo authentiek, dat ik er nog dagen bang van ben geweest. En steeds als ik het verhaal terug lees, lopen de rillingen me nog over de rug. Ik denk dat de manier van filmen cruciaal is geweest. Als het op een professionele set gefilmd was, met licht, geluid, make-up enz. enz. enz, dan was de film waarschijnlijk het grootste deel van zijn spanning verloren.
De angst wordt perfect opgebouwd: elke nacht wordt de dreiging iets groter. Op het laatst is de beklemming zo groot, dat je vastgenageld aan je stoel zit te wachten op je ondergang. Want je verwacht echt dat je door de Blair Witch vermoord zult worden, ondanks dat je diep van binnen weet dat het maar een film is.
Ik heb maar 2 woorden voor de film: angstaanjagend briljant!

ps. Check my Website: http://www.wronex.com