Titel: Away from her
Datum: 22-05-08
Plaats: Alphen a/d RIjn
Bioscoop: Parkfilmhuis
Regisseur: Sarrah Polley
Hoofdrolspelers: Julie Christie, Michael Murphy, Gordon Pinsent
Land van herkomst: Canada
Productie: Atom Egoyan, Doug Mankoff
Camera: Luc Montpellier
Montage: David Wharnsby
Art direction: Kathleen Climie
Duur: 110 min, kleur
Distributie: A-Film
Genre en waarom
Ik zou deze film onder het genre Drama willen plaatsen. Het is een verhaal dat zo echt zou kunnen gebeuren. Het is allemaal zo werkelijk en zielig, echt een typisch drama verhaal. Mensen die elkaar steeds verder verliezen en een geliefde moeten loslaten.
Waar de film over gaat
Een oude man en vrouw, ook wel Grant en Fionna, zijn al meer dan 40 jaar samen. De vrouw wordt langzaam dement en weet dit ook van zichzelf. In de film gaat deze ontwikkeling steeds verder totdat ze een gevaar voor zichzelf wordt en, op een moment dat ze weer bij is, besluit dat ze opgenomen moet worden. Grant wil dit niet, maar begrijpt dat het niet anders kan. Hij mag haar een maand niet zien, omdat ze eerst aan het tehuis moet wennen. Als hij haar na een maand opzoekt, herkent ze hem niet en is ze alleen maar bezig met het helpen van een oude man Aubrey. Hoe vaak Grant ook terug komt, ze herkent hem echt niet. Hij heeft het er ontzettend moeilijk mee en zoekt steun bij de verplegers van het tehuis. Als Aubrey weg gaat uit het tehuis wordt ze Depresief. Ze moet worden overgeplaatst naar de eerste verdieping, daar zitten mensen die echt de weg kwijt zijn.
Conflicten die een rol spelen
Het conflict dat Fionna steeds vergeetachtiger wordt. Zij en Grant proberen te genieten van de tijd die ze nog hebben, maar het is moeilijk om op deze mannier een geliefde te verliezen. Helemaal voor Grant, Fionna heeft er op een gegeven moment geen besef meer bij, maar Grant moet haar loslaten en dat wilt hij niet. Hij zit ook heel erg met het feit dat ze alleen maar aandacht heeft voor Aubrey. Die kent ze niet eens, maar al haar aandacht gaat naar hem en als Grant haar vraag mee te komen naar buiten, dan gaat Aubrey huilen en gaat ze terug naar hem.
De belangrijkste personages
Grant: Hij is de man van Fionna en ziet haar bergafwaarts gaan. Het is moeilijk voor hem om haar los te laten en al helemaal om te zien dat ze meer geeft om Aubrey dan om hem. Hij kan het haar niet kwalijk nemen, want zij weet het allemaal gewoon niet meer, maar hij moet wel toekijken.
Fionna: De vrouw van Grant. Ze lijdt aan dementheid en haar toestand verslechterd en verslechterd. Op een gegeven moment wil ze opgenomen worden, omdat ze steeds met vlagen alles kwijt is. In het tehuis is ze uiteindelijk veel herinneringen kwijt en ze richt al haar aandacht op het verzorgen van Aubrey. Ze vindt hem belangrijker dan Grant en kapt gesprekken met Grant af, zodat ze naar Aubrey kan.
Aubrey: Een man die ook in hetzelfde tehuis zit als Fionna. Ze worden maatjes met elkaar. Dit gaat alleen zo ver dat Fionna Grant niet meer ziet staan en allen maar oog heeft voor het helpen van Aubrey. Aubrey doet ook steeds heel zielig als de twee samen praten. Dan gaat hij huilen of laat hij zijn kaarten vallen, zodat Fionna ze moet oprapen.
Belangrijkste thema’s van de film en de bedoeling van de film
Het loslaten van een geliefde, hoe moeilijk dat ook is. En toch ook wel de fases van dementheid, daar draait de hele film eigenlijk om. De film gaat binnen deze twee thema’s overal heel diep op in.
Plaatsen en locaties waar de film zich afspeelde
Eigenlijk speelde de film zich op drie verschillende locaties af. In het huis waar Fionna en Grant wonen, in het Tehuis en in het huis waar Grant op bezoek gaat. Namelijk bij de vrouw van Aubrey. In deze drie locaties speelt de hele film zich af
Of het wat uitmaakt voor het verhaal waar de film zich afspeelt
Het maakt ontzettend veel uit waar het verhaal zich afspeelt. Want het tehuis, moet er ook wel zo uitzien als een tehuis. Je kan het moeilijk op een kermis afspelen. De plaats heeft ontzettend veel invloed, want het huis waar ze wonen wordt beschreven als een eigen plek. Het kan dus niet in een drukke stad staan. In de film staat hun huis ook binnen in de natuur en dat klopt gewoon met het verhaal, andere locaties zijn dus niet/nauwelijks mogelijk.
Kleding, kostum en make-up
Daar is eigenlijk weinig aan op te merken. Fionna en Grant zijn gewoon twee oude mensen die zich als normale mensen kleden. Broek, shirt, trui, niet sop aan te merken. Het enige wat Fionna steeds zei: Ik draag nooit geel. In het tehuis droeg ze in een trui met geel erin, dat vond Grant moeilijk om te zien. Verder is er ook niet zoveel over make-up te zeggen, behalve dan dat de gezichten niet rimpelvrij, maar wel egaal gemaakt waren. Je zag geen vlekjes en sproetjes in het gezicht. Het lijkt me logisch dat daar makeup voor is gebruikt, want vrijwle iedereen heeft wel iets in het gezicht.
Speltypes
Alles was volkomen ingeleefd. Het was echt een drama. Je zag gevoelens van mensen, en dan vooral van Grant. Het was ook wel typematig, want de actrice die Fionna speelt, is in het echt niet dement. En dat is echt wel een soort ‘typetje’ die je dan moet neerzetten. Ook de andere bijrollen van mensen in dat tehuis waren toch wel typetjes, omdat ze zich niet alleen moesten inleven, maar ook nog eens anders moesten gedragen, echt op een hele andere mannier. En daar waren deze twee speltypes toch wel aan te herkennen.
Of er muziek gebruikt werd in de film
Op bepaalde momenten werd er inderdaad muziek gebruikt in de film. De muziek vergroote de gebeurtenis op dat moment of een emotie op dat moment. Er werd vooral hele rustige muziek gebruikt met instrumenten als een panfluit, een dwarsfluit en ik meende ook een gitaar te horen. Geen muziek met zang in ieder geval. Waar dit heel duidelijk naar voren kwam, was op het moment dat Grant Fionna een maand niet mocht zien. Toen hoorde je een hele rustige, trieste muziek op de achtergrond. Die versterkte het beeld hoe moeilijk hij het op dat moment had.
Momenten waar camerawerk/montage een belangrijke rol speelde
Als Grant een keer door de gangen van het tehuis loopt, samen met Fionna en een verzorgster. Fionna zit dan in een rolstoel. Dan heb je een heel lang filmfragment die niet onderbroken wordt. Zij lopen en de camera gaat als het ware achteruit. Dat was een hele apparte mannier van filmen. Als kijker ging je dus mee anchteruit. Toen bleef het camerabeeld stilstaan, ging de lift open en gingen de personages de lift in. Daarna pas de camera. Toen was het beeld weer van achteren naar voren toe. Die omschakeling werd heel professioneel overgebracht.
Belichting
Dat is één van de dingen die nauwelijks een rol speelde. Dat kwam vooral omdat het allemaal overdag afspeelde. Je had dus steeds overal gewoon licht. Verder was er geen verandering van licht. Er ws gewoon licht en dat is dat, daar komt het eigenlijk op neer.
Beste Actrice
Dan kies ik toch voor Fionna. Het lijkt me zo moeilijk om een dement iemadn te spelen. En dan niet alleen de mannier waarop je de tekst moet zeggen, maar ook de blikken die je moet kunnen tonen. Heel gevoelloos en met grote ogen. De mannier waarop zij dat kon, daar had ik gewoon echt respect voor.
De scène die me het meest is bijgebleven
Met kerst is er een kerstdiner georganiseerd. Dan mag familie komen en krijgen ze een tafeltje met het familielid dat in het tehuis zit. Iedereen zit daar gezellig te eten, alleen Grant zit alleen op een bank, want Fionna eet samen met Aubrey en niet met hem.
Met welke personage ik het meeste hem meegeleeft
Dat is toch wel met Grant. Als Fionna op een gegeven moment zover heen is, dan is het voor haar zelf ook niet meer erg. Dan kan ze achteraf ook niet meer balen, omdat ze dingen kwijt was. Maar voor Grant is het veel moeilijker, want hij verliest stap voor stap een persoon waarvan hij houdt. En op een gegeven moment is die persoon nog wel in leven, want hij ziet haar zitten, maar het is niet Fionna meer. En dat is ontzettend moeilijk om te begrijpen en om daarmee om te gaan.
Eigen Recensie
Het is niet slim om naar deze film te gaan als je niet van drama houdt, of niet tegen zielige films kan. In dat geval raad ik het echt af. Als je er wel van houdt, dan raad ik deze film wel aan. Alleen wordt er wel heel erg diep ingegaan op de twee thema’s. Wat daaromheen gebeurd zie je dus eigenlijk niet. Je wordt gefocust op de twee thema’s. verder is het camerabeeld van goede kwaliteit en de rollen prima gespeeld. Daar is niks mis mee. Ook aan humor mist deze film niet. Ik ga alleen lekker niet verklappen wat voor humor erin voorkomt, want dan moet je de film zelf maar gaan bekijken. Verder is het wel een film waar je even voor moet gaan zitten, want hij duurt bijna twee uur. Dus je moet niet naar deze film gaan als je moe bent, want de rustige muziek neemt je zo mee naar dromenland. Dus als je goed uitgerust bent en zin hebt in een mooie zielige film, dan is dit misschien wel iets voor jou.
Recensie van Internet
‘Away from her' wordt verteld via lange flashbacks, die onderbroken worden voor kleine stukjes ‘heden'. Dat helpt het verhaal vooruit, omdat de monotonie doorbroken wordt en er naar iets wordt toegewerkt. Daarmee zit er spanning op de boog zonder de nood te voelen pijlen af te schieten. Het bijzondere aan deze Amerikaanse film is dat zowel Grant als Fiona al in een vroeg stadium beseffen wat er gebeurt. Daarmee skipt regisseuse Sarah Polley meteen ook alle drama: geen radeloosheid, onbegrip noch groteske huilscènes. Integendeel: Polley kiest voor sereniteit, rationaliteit en waardigheid zonder het afstandelijk te maken, de pijn en het verdriet te verbergen. Aan enkele zinnen of een korte scène heeft ze genoeg om de situatie te schetsen. Zonder vaart in de film te brengen, haalt ze er de traagheid uit. Wij zouden het voorwaar talent durven noemen. Dat is inderdaad ook iets dat heel goed verwerkt wordt in de montage. De wisselingen van vroeger naar het heden en andersom. Dat is in deze films heel goed uitgewerkt. Ik ben het gedeeltelijk eens met de mannier waarop ze zeggen dat de regisseur te werk gaat. Ze maakt wel degelijk huilscenes en dramascenes in de film. Dat die dan niet overdreven zijn, dat klopt wel, maar ze zijn er wel.
Datum: 22-05-08
Plaats: Alphen a/d RIjn
Bioscoop: Parkfilmhuis
Regisseur: Sarrah Polley
Hoofdrolspelers: Julie Christie, Michael Murphy, Gordon Pinsent
Land van herkomst: Canada
Productie: Atom Egoyan, Doug Mankoff
Camera: Luc Montpellier
Montage: David Wharnsby
Art direction: Kathleen Climie
Duur: 110 min, kleur
Distributie: A-Film
Genre en waarom
Ik zou deze film onder het genre Drama willen plaatsen. Het is een verhaal dat zo echt zou kunnen gebeuren. Het is allemaal zo werkelijk en zielig, echt een typisch drama verhaal. Mensen die elkaar steeds verder verliezen en een geliefde moeten loslaten.
Waar de film over gaat
Een oude man en vrouw, ook wel Grant en Fionna, zijn al meer dan 40 jaar samen. De vrouw wordt langzaam dement en weet dit ook van zichzelf. In de film gaat deze ontwikkeling steeds verder totdat ze een gevaar voor zichzelf wordt en, op een moment dat ze weer bij is, besluit dat ze opgenomen moet worden. Grant wil dit niet, maar begrijpt dat het niet anders kan. Hij mag haar een maand niet zien, omdat ze eerst aan het tehuis moet wennen. Als hij haar na een maand opzoekt, herkent ze hem niet en is ze alleen maar bezig met het helpen van een oude man Aubrey. Hoe vaak Grant ook terug komt, ze herkent hem echt niet. Hij heeft het er ontzettend moeilijk mee en zoekt steun bij de verplegers van het tehuis. Als Aubrey weg gaat uit het tehuis wordt ze Depresief. Ze moet worden overgeplaatst naar de eerste verdieping, daar zitten mensen die echt de weg kwijt zijn.
Conflicten die een rol spelen
Het conflict dat Fionna steeds vergeetachtiger wordt. Zij en Grant proberen te genieten van de tijd die ze nog hebben, maar het is moeilijk om op deze mannier een geliefde te verliezen. Helemaal voor Grant, Fionna heeft er op een gegeven moment geen besef meer bij, maar Grant moet haar loslaten en dat wilt hij niet. Hij zit ook heel erg met het feit dat ze alleen maar aandacht heeft voor Aubrey. Die kent ze niet eens, maar al haar aandacht gaat naar hem en als Grant haar vraag mee te komen naar buiten, dan gaat Aubrey huilen en gaat ze terug naar hem.
De belangrijkste personages
Grant: Hij is de man van Fionna en ziet haar bergafwaarts gaan. Het is moeilijk voor hem om haar los te laten en al helemaal om te zien dat ze meer geeft om Aubrey dan om hem. Hij kan het haar niet kwalijk nemen, want zij weet het allemaal gewoon niet meer, maar hij moet wel toekijken.
Fionna: De vrouw van Grant. Ze lijdt aan dementheid en haar toestand verslechterd en verslechterd. Op een gegeven moment wil ze opgenomen worden, omdat ze steeds met vlagen alles kwijt is. In het tehuis is ze uiteindelijk veel herinneringen kwijt en ze richt al haar aandacht op het verzorgen van Aubrey. Ze vindt hem belangrijker dan Grant en kapt gesprekken met Grant af, zodat ze naar Aubrey kan.
Aubrey: Een man die ook in hetzelfde tehuis zit als Fionna. Ze worden maatjes met elkaar. Dit gaat alleen zo ver dat Fionna Grant niet meer ziet staan en allen maar oog heeft voor het helpen van Aubrey. Aubrey doet ook steeds heel zielig als de twee samen praten. Dan gaat hij huilen of laat hij zijn kaarten vallen, zodat Fionna ze moet oprapen.
Belangrijkste thema’s van de film en de bedoeling van de film
Het loslaten van een geliefde, hoe moeilijk dat ook is. En toch ook wel de fases van dementheid, daar draait de hele film eigenlijk om. De film gaat binnen deze twee thema’s overal heel diep op in.
Plaatsen en locaties waar de film zich afspeelde
Eigenlijk speelde de film zich op drie verschillende locaties af. In het huis waar Fionna en Grant wonen, in het Tehuis en in het huis waar Grant op bezoek gaat. Namelijk bij de vrouw van Aubrey. In deze drie locaties speelt de hele film zich af
Of het wat uitmaakt voor het verhaal waar de film zich afspeelt
Het maakt ontzettend veel uit waar het verhaal zich afspeelt. Want het tehuis, moet er ook wel zo uitzien als een tehuis. Je kan het moeilijk op een kermis afspelen. De plaats heeft ontzettend veel invloed, want het huis waar ze wonen wordt beschreven als een eigen plek. Het kan dus niet in een drukke stad staan. In de film staat hun huis ook binnen in de natuur en dat klopt gewoon met het verhaal, andere locaties zijn dus niet/nauwelijks mogelijk.
Kleding, kostum en make-up
Daar is eigenlijk weinig aan op te merken. Fionna en Grant zijn gewoon twee oude mensen die zich als normale mensen kleden. Broek, shirt, trui, niet sop aan te merken. Het enige wat Fionna steeds zei: Ik draag nooit geel. In het tehuis droeg ze in een trui met geel erin, dat vond Grant moeilijk om te zien. Verder is er ook niet zoveel over make-up te zeggen, behalve dan dat de gezichten niet rimpelvrij, maar wel egaal gemaakt waren. Je zag geen vlekjes en sproetjes in het gezicht. Het lijkt me logisch dat daar makeup voor is gebruikt, want vrijwle iedereen heeft wel iets in het gezicht.
Speltypes
Alles was volkomen ingeleefd. Het was echt een drama. Je zag gevoelens van mensen, en dan vooral van Grant. Het was ook wel typematig, want de actrice die Fionna speelt, is in het echt niet dement. En dat is echt wel een soort ‘typetje’ die je dan moet neerzetten. Ook de andere bijrollen van mensen in dat tehuis waren toch wel typetjes, omdat ze zich niet alleen moesten inleven, maar ook nog eens anders moesten gedragen, echt op een hele andere mannier. En daar waren deze twee speltypes toch wel aan te herkennen.
Of er muziek gebruikt werd in de film
Op bepaalde momenten werd er inderdaad muziek gebruikt in de film. De muziek vergroote de gebeurtenis op dat moment of een emotie op dat moment. Er werd vooral hele rustige muziek gebruikt met instrumenten als een panfluit, een dwarsfluit en ik meende ook een gitaar te horen. Geen muziek met zang in ieder geval. Waar dit heel duidelijk naar voren kwam, was op het moment dat Grant Fionna een maand niet mocht zien. Toen hoorde je een hele rustige, trieste muziek op de achtergrond. Die versterkte het beeld hoe moeilijk hij het op dat moment had.
Momenten waar camerawerk/montage een belangrijke rol speelde
Als Grant een keer door de gangen van het tehuis loopt, samen met Fionna en een verzorgster. Fionna zit dan in een rolstoel. Dan heb je een heel lang filmfragment die niet onderbroken wordt. Zij lopen en de camera gaat als het ware achteruit. Dat was een hele apparte mannier van filmen. Als kijker ging je dus mee anchteruit. Toen bleef het camerabeeld stilstaan, ging de lift open en gingen de personages de lift in. Daarna pas de camera. Toen was het beeld weer van achteren naar voren toe. Die omschakeling werd heel professioneel overgebracht.
Belichting
Dat is één van de dingen die nauwelijks een rol speelde. Dat kwam vooral omdat het allemaal overdag afspeelde. Je had dus steeds overal gewoon licht. Verder was er geen verandering van licht. Er ws gewoon licht en dat is dat, daar komt het eigenlijk op neer.
Beste Actrice
Dan kies ik toch voor Fionna. Het lijkt me zo moeilijk om een dement iemadn te spelen. En dan niet alleen de mannier waarop je de tekst moet zeggen, maar ook de blikken die je moet kunnen tonen. Heel gevoelloos en met grote ogen. De mannier waarop zij dat kon, daar had ik gewoon echt respect voor.
De scène die me het meest is bijgebleven
Met kerst is er een kerstdiner georganiseerd. Dan mag familie komen en krijgen ze een tafeltje met het familielid dat in het tehuis zit. Iedereen zit daar gezellig te eten, alleen Grant zit alleen op een bank, want Fionna eet samen met Aubrey en niet met hem.
Met welke personage ik het meeste hem meegeleeft
Dat is toch wel met Grant. Als Fionna op een gegeven moment zover heen is, dan is het voor haar zelf ook niet meer erg. Dan kan ze achteraf ook niet meer balen, omdat ze dingen kwijt was. Maar voor Grant is het veel moeilijker, want hij verliest stap voor stap een persoon waarvan hij houdt. En op een gegeven moment is die persoon nog wel in leven, want hij ziet haar zitten, maar het is niet Fionna meer. En dat is ontzettend moeilijk om te begrijpen en om daarmee om te gaan.
Eigen Recensie
Het is niet slim om naar deze film te gaan als je niet van drama houdt, of niet tegen zielige films kan. In dat geval raad ik het echt af. Als je er wel van houdt, dan raad ik deze film wel aan. Alleen wordt er wel heel erg diep ingegaan op de twee thema’s. Wat daaromheen gebeurd zie je dus eigenlijk niet. Je wordt gefocust op de twee thema’s. verder is het camerabeeld van goede kwaliteit en de rollen prima gespeeld. Daar is niks mis mee. Ook aan humor mist deze film niet. Ik ga alleen lekker niet verklappen wat voor humor erin voorkomt, want dan moet je de film zelf maar gaan bekijken. Verder is het wel een film waar je even voor moet gaan zitten, want hij duurt bijna twee uur. Dus je moet niet naar deze film gaan als je moe bent, want de rustige muziek neemt je zo mee naar dromenland. Dus als je goed uitgerust bent en zin hebt in een mooie zielige film, dan is dit misschien wel iets voor jou.
Recensie van Internet
‘Away from her' wordt verteld via lange flashbacks, die onderbroken worden voor kleine stukjes ‘heden'. Dat helpt het verhaal vooruit, omdat de monotonie doorbroken wordt en er naar iets wordt toegewerkt. Daarmee zit er spanning op de boog zonder de nood te voelen pijlen af te schieten. Het bijzondere aan deze Amerikaanse film is dat zowel Grant als Fiona al in een vroeg stadium beseffen wat er gebeurt. Daarmee skipt regisseuse Sarah Polley meteen ook alle drama: geen radeloosheid, onbegrip noch groteske huilscènes. Integendeel: Polley kiest voor sereniteit, rationaliteit en waardigheid zonder het afstandelijk te maken, de pijn en het verdriet te verbergen. Aan enkele zinnen of een korte scène heeft ze genoeg om de situatie te schetsen. Zonder vaart in de film te brengen, haalt ze er de traagheid uit. Wij zouden het voorwaar talent durven noemen. Dat is inderdaad ook iets dat heel goed verwerkt wordt in de montage. De wisselingen van vroeger naar het heden en andersom. Dat is in deze films heel goed uitgewerkt. Ik ben het gedeeltelijk eens met de mannier waarop ze zeggen dat de regisseur te werk gaat. Ze maakt wel degelijk huilscenes en dramascenes in de film. Dat die dan niet overdreven zijn, dat klopt wel, maar ze zijn er wel.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden