Almost Famous (2000)

Algemene Gegevens:

Titel: Almost Famous
Naam regisseur: Cameron Crowe
Jaartal: 2001
Land van herkomst: Amerika
Hoofdrolspelers: Patrick Fugit (William), Kate Hudson (Penny Lane), Billy Crudup (Russell Hammond).

We hebben de film in het filmhuis in Lisse gezien. Het grondgenre van de film is melodrama. Het gaat in de film erg om de gevoelens van de hoofdpersonen. Soms is er een erg zielige scène, maar ook zijn er in de film geregeld komische scènes.

Plot: Het verhaal speelt zich middenin de jaren ’70 af. Als de zus van de 11-jarige William Miller het huis uitgaat om te ontsnappen aan haar overbezorgde moeder, laat ze hem al haar platen na met de mededeling dat hij ooit wel eens cool zal zijn. Vier jaar later is William nog niet echt cool te noemen, maar de platen hebben wel geholpen van hem een rockfanaat te maken. Na een ontmoeting met de legendarische rockcriticus Lester Bangs, opent zich een nieuwe wereld voor William en het rockblad ‘Rolling Stone’ biedt hem aan met de opkomende groep ‘Stillwater’ op tournee te gaan en daarover verslag uit te brengen. Nadat hij aan zijn moeder heeft beloofd geen drugs te nemen en op tijd terug te zijn voor zijn eindexamens, en van Lester de wijze raad meekrijgt niet bevriend te raken met de rocksterren gaat hij mee op de tournee. Het loopt niet helemaal zoals hij gewild had. Voor de meeste muzikanten is de journalist nog steeds de vijand, en het vergt dan ook heel wat doorzettingsvermogen om met de bandleden een gesprek aan te knopen. Hij raakt al snel bevriend met Penny Lane, zij is een groupie van de band. Ze helpt hem om in de vertrouwenskring van de band te komen. William ontdekt beetje bij beetje dat onder de glamour en het feesten heel wat rottigheid zit. De bandleden zijn hypocriet, jaloers en het enige wat ze willen is succes. William ontdekt waarom je geen vrienden moet maken in de muziekwereld. In het verhaal is sprake van meerdere conflicten. Onder andere tussen William en zijn moeder, in het begin is er een conflict tussen William en de band ook is er een confilct tussen de leadgitarist, Russell, van de band en de rest van de band.

Middelen: Het verhaal speelt zich op veel verschillende plaatsen af. De band treedt in veel plaatsen in Amerika op en daar speelt het verhaal zich dus ook af. Ook speelt het verhaal zich veel in de bus af als ze onderweg zijn en er is een scène in een vliegtuig. De belichting speelt alleen bij de optredens van de band een grote rol. Het moet dan natuurlijk op een echt optreden lijken. Verder zijn er niet echt veel lichteffecten. De hoofdpersonen zijn gekleed in jaren-70 stijl. De functie van de kleding is om ons te laten weten wanneer het verhaal zich afspeelt en in welke cultuur. Muziek speelt in de film een centrale rol. Het gaat over een band en bands maken muziek. Als ze onderweg zijn draaien ze muziek op het podium maken ze muziek en als ze samen ergens zitten maken ze ook muziek. Het is allemaal een soort rockmuziek.

Personages: William is een jongen van 15 jaar. Hij is een echte muziekfan en schrijft voor het blad Rolling Stone. Het is een stille jongen en hij houdt zich tussen de band en alle groupies een beetje op de achtergrond. Hij hoort en ziet wel alles. Al snel wordt hij vrienden met Penny Lane, een groupie. Zij is helemaal weg van de leadgitarist, Russell Hammond van de band Stillwater en als ze op tournee zijn, gaat ze ook met hem tot zijn vriendin weer opduikt. Russell wil graag op de voorgrond staan van de band. Dat botst wel eens met de andere bandleden. De informatie die we krijgen over de personages, komt vooral van de gesprekken en de reacties. Er zijn geen flashbacks of flashforwards in de film. De personages vertegenwoordigen sterk de tijd waarin ze leven. In de jaren '70 kende de muziekwereld zijn glorieperiode. Toen was er een overaanbod van rockgroepen, die vergezeld waren van grote hordes groupies. De sfeer die er toen was, zie je goed in de film.

Thematiek en interpretatie: Het belangrijkste thema van de film is de jaren '70. De regisseur wil ons laten zien hoe het in de jaren '70 ging en hoe een tournee van een rockband verliep. Een ander thema kan zijn dat je niet te snel bevriend moet raken met mensen. Ze kunnen wel eens doen of ze heel erg je vrienden zijn, maar soms menen ze het niet zo. Je moet uitkijken met wie je vertrouwt. Ik denk dat de regisseur met de film wilde laten zien hoe het was in de jaren '70. Het verhaal is ook autobiografisch, want toen hij tiener was, mocht hij ook mee op tournee met een rockband om een verhaal voor Rolling Stone te schrijven.

Boeiende werking: In deze film boeide me vooral William. Hij is zo'n lieve jongen dan komt hij opeens in een heel andere wereld terecht. Vroeger werd hij altijd heel erg beschermd door zijn moeder. Zijn moeder heeft het er ook erg moeilijk mee, want ze achtervolgd hem met telefoontjes. Ik vond het leuk om te zien dat William zulke goede vrienden werd met Penny Lane en Russell. De middelen die de regisseur gebruikt heeft zijn denk ik veel verschillende mensen in de film. De personen in de film waren allemaal ook wel een beetje apart. Ze zagen er apart uit en gedroegen zich als echte hippies. Ook het vele gebruik van muziek heeft een boeiende werking. Soms vond ik de film wel wat langdradig. De film duurde erg lang en wat mij betreft hadden er wel wat feesten weggelaten mogen worden.

Camerawerk en montage: De scènes die me het meest zijn bijgebleven zijn de scène in het vliegtuig en de scène dat Russell van het dak wil springen. Als de band in het vliegtuig zit, lijkt het erop dat het vliegtuig gaat neerstorten. Iedereen is heel erg bang en ze doen elkaar allemaal bekentenissen van slippertjes, vreemdgaan tot ik ben homo. Uiteindelijk stoort het vliegtuig niet neer en overleven ze het allemaal. Deze scène is me bijgebleven omdat hij heel grappig is en het lijkt ook net of ze echt gaan neerstorten. Dit komt door het geluid en het camerawerk. De scène dat Russell van het dak wil springen was best wel spannend. Er was een stilte en William deed zijn best hem naar beneden te krijgen. Al het publiek was bang en keek omhoog en op de achtergrond was geen muziek. Ik denk dat dat bewust was, want het maakte het wel spannend zo. Als ik de hele film overzie heb ik niet erg bijzonder camerawerk gezien. Er werd gebruik gemaakt van close-ups, maar niet geregeld.